Het laatste woord.

Lieve allemaal,

Oud en nieuw. Voor die gelegenheid heb ik mijn blog in een nieuw jasje gestoken. Andere kleuren, andere foto en zoals jullie kunnen zien heb ik inmiddels zelf ook een gezond kleurtje. Kortom, ik ben er klaar voor. Kom maar op!

En terwijl ik mijn blog zit te 're-stylen' ondergaat het huis ook een 're-styling'. Van Kerst naar PARTY stijl. De boys zijn sinds gisteren al druk in de weer en gaan vandaag rustig verder. Rick en Mart doen inkopen en Bert versiert binnen en buiten. Het waait enigzins maar het is mooi weer dus we mogen niet klagen. En wind of geen wind, we gaan er een leuke avond van maken.

Overal in huis witte strikken en gouden versierselen. Sommige strikken blijven uiteraard NIET zitten, écht niet!! :-))

Oud en nieuw. Terwijl ik zit te typen tikt de klok onverstoorbaar door, richting het einde van 'oud' en het begin van 'nieuw'. De klok tikt door maar wij staan even stil. Kijken achterom op het afgelopen jaar en blikken vooruit op het volgende. Voor veel mensen is dit de gelegenheid bij uitstek voor het maken van goede voornemens. Daar is op zich niets mis mee. Goede voornemens en intenties zijn goed als je maar niet vergeet dat je dit altijd en op élk moment van het jaar kunt doen. Een bekende uitspraak is "Vandaag is het begin van de rest van je leven". De klok tikt door en elke secònde is een nieuw begin op zich...

Nabeschouwingen, vooruitblikken. Soms maken wij mensen het wel eens nodeloos zwaar en ingewikkeld voor ons zelf denk ik. Kijk naar de natuur, zie je daar oud&nieuw voorbereidingen? Zarah ligt languit op de grond achter me, geen benul hebbende van oud&nieuw. Voor haar is het "just an other day", geen zorgen over morgen... De druiven hangen gewoon aan hun trossen boven het zwembad. Geen zorgen over "zoet genoeg smaken" of over het komende moment van hun pluk, hun einde... wat heerlijk als je gewoon kunt 'zijn'!!
Toch kan ook ik het niet laten vooruit te kijken, een nabeschouwing van 2007 heb ik al eerder gedaan. Vooruit kijken... ja da's moeilijk natuurlijk als je het in het licht van ALS bekijkt. 'Verstandelijk' weet ik wat ik verwachten kan maar hoe het uiteindelijk komt, in welke vorm en hoe ik het zal ervaren dat weet ik niet en dùs weet ik in feite niets! En dat is maar goed ook, dan hoef ik me ook niet nodeloos zorgen vooruit te maken. Dat hééft geen zin! Gelukkig kàn ik dat (meestal;-). ALS is een deel van mij maar ik ben geen ALS, ik ben zoveel méér dan 'alleen maar' dat deel van mij.

En zo doe ik het al een tijdje en zo wil ik het blijven doen. Tik na tik, uur na uur, één dag tegelijk. Zoveel mogelijk 'zijn' in het moment en ervaren, bewust leven hoe dat voelt. Bewust leven... Léven, dààr ben ik mee bezig en niet met een naderende dood. Dàt weet ik immers niet. Het enige wat ik weet is NU en NU leef ik, ben ik niet dood. En als ik het NU vergeet te leven, me zorgen maak en niet meer om me heen kijk, vergeet te genieten van alles om me heen, ja, dàn zou ik net zo goed al dood kunnen zijn. Dan ben ik al dood bij leven...

Dus lééf ik verder, ook in 2008. Mijn klok tikt door...

En ik hoop dat jullie allemaal mee blijven leven, mee beleven. Familie, vrienden, bekenden, blog lezers (Tom&Jan), ik wens jullie allemaal een goed 2008 toe. En ziek of gezond, ik wens jullie 'innerlijke rust' toe. Maak je niet te veel zorgen en geniet, hier en NU.

De klok tikt door, elke tik een nieuw begin. Van oud naar nieuw, slechts één tik... tik... tik...

Liefs,
Roland
xx

G'oud&Nieuw voorbereidingen.

Lieve allemaal,

Aan het jaaroverzicht van gisteren een stijve nek overgehouden. Tot laat 's avonds buiten zitten typen in één houding, het móest en zou af. Slecht geslapen door die nek maar niets dramatisch, don't worry ;-)
Kort stukkie daarom vandaag, Vanochtend heeft Rick Jan Hylke (JH) opgehaald. JH is vriend/KLM'er en werkte zich gisteren een weg naar Kaapstad (met 11 baby's en een stuk of 30 kids aan boord...). Vandaag lekker aan de pool gezeten, gekletst, gezwommen en geslapen. Braai als avondeten gezellig met de buur'meisjes' ook.

En nu... nu zijn ze allemaal druk bezig met versieren. Oud & Nieuw feest in voorbereiding met thema G'oud&Nieuw. Overal verschijnen gouden slingers, muziek wordt getest en zoals altijd is de voorpret al "half the fun" :-))

Ik spaar m'n krachten voor morgen, dan doe ik nog een laatste woord van het jaar, want ja... ik heb nu eenmaal graag het laatste woord :-))

Liefs,
Roland
xx

Jaaroverzicht 2007

Lieve allemaal,

2 Dagen zonder blog. Hoe zit dat? Simpel. Donderdag was een 'total off day" of zoals Rick ook wel zegt: een dag met een gaatje. Beetje veel gat en weinig dag als je mij vraagt. De nacht er voor was ik misselijk, vraag me niet waarom en dus had ik slecht geslapen. Zo goed als de hele middag liggen slapen en het enige noemenswaardige die dag is de heerlijke groene currie die Mart die avond kookte in zijn nieuwe (kerst)wok. Zalig!!

Vrijdag was een dagje uit met René, Annemarie en Simone. De dag er voor nog wel even over gehad of ze wisten waar ze aan begonnen. Mijn grootste zorg: stel dat ik moet poepen. Niet alleen m'n broek op en neer is een probleem. Ook m'n eigen kont afvegen kan ik niet meer. "Als dat je grootste zorg is dan gaat het wel lukken vandaag." is hun antwoord. Natuurlijk wist ik wel dat dit voor hen geen probleem zou zijn maar ik vind het toch prettig dit even besproken te hebben.

Dus shoppen we wat af die dag. Als waar we in eerste instantie heen gaan niet veel open is vanwege de kerstvakantie, rijden we door naar Cavendish Square, een grote shopping mall in de 'Southern suburbs' (stadsdeel 3). Vroeger kwam ik hier regelmatig en ook nu vind ik het geen straf ;-) Winkel in, winkel uit... Annemarie en Simone zijn dol op schoenenwinkels, da's minder natuurlijk en als zij staan te passen zijn René en ik al vaak een paar winkels verder en terug geweest voordat zij klaar zijn. Als het te lang duurt heeft René een goede truck om ze mee te krijgen. "Verder op is nòg een schoenenwinkel" zegt hij en hop, hop, beide dames zijn de winkel al uit. René heeft duidelijk al vaker met dit bijltje gehakt ;-)
Verder hangt Annemarie heel wat kleding terug zonder het te passen. Bij het meeste roept Simone luid en duidelijk "Oma", waarmee duidelijk is dat ze het tuttige kleding vindt. Als ik even later 2 hempjes en een t-shirt aanwijs die ik eerder deze week in de Waterfront kocht, blijft het "Opa" gelukkig uit :-)
Na het shoppen mee terug naar hun huis zodat Rick ook eens zijn handen een hele dag vrij van mij heeft. Ik slaap even bij op het bed van R&A en daarna eten we warm. Rick komt dan ook maar eet niet mee. Wat blijkt... één middag zonder mijn zonnige en opbeurende aanwezigheid en meneer is ziek! Middagje 'over zijn nek gegaan' van bezorgdheid om mij... wat lief ;-))

Vandaag een stralend mooie dag. Zaterdag 29 December. De tijd van verkiezingen van het jaar en de vertrouwde terugblikken op het afgelopen jaar. Elk tv programma en rubriek of wie of wat dan ook heeft wel zo'n terugblik. Die van het journaal en studio sport zijn natuurlijk de bekendste maar hier ook een korte terugblik op mijn jaar 2007.
JANUARI:
Begint zoals December eindigt. Niet echt vrolijk en een 'beetje doelloos'. Ik woon 2 hoog op de van Wou in Amsterdam en het traplopen gaat niet zo soepel meer. Wel pak ik nog met gemak de tram om naar het RCA aan de Overtoom, m'n fysio of de stad in te gaan. M'n leven is, ondanks m'n fysieke gesteldheid en geen werk, redelijk normaal. "Het valt nog wel mee."
FEBRUARI/MAART:
Zomer in Kaapstad en aangezien je van winterkou in Amsterdam niet vrolijk wordt en ik toch niet meer hoef te werken of ook maar iets te doen heb, ga ik "lekker op vakantie naar Kaapstad" al voet het meer als een 'vluchten' voor de werkelikheid. Tijdens mijn vakantie daar in Rick's 'oude' huis zegt Rick me een paar keer dat ik met stok moet gaan lopen. Dat zou zo veel makkelijker voor me zijn. Maar ik ben eigenwijs, wil en heb geen hulp(middelen) nodig, al kom ik zonder hulp een stoeprand niet meer af. "Verder valt het nog wel mee" vind ik. Bericht over een aangepast appartement, da's goed nieuws!
APRIL:
Na 2 maanden weer thuis en nu pas valt me goed op hoe snel er dingen veranderen. Wat ik voor mijn vakantie nog met gemak (tram) en voor m'n plezier deed (de stad in) zijn nu ineens echte inspanningen geworden. In de tram moet ik zorgen dat ik zit
vóór dat die gaat rijden anders heb ik de grootste moeite om te blijven staan. Niemand staat op, je 'ziet' ook immers niets aan mij... ik stap alleen nog maar voor in bij de bestuurder en vraag hem te wachten tot ik zit. Je wordt vindingrijk.
Mijn eerste val op straat. Voor ik er erg in heb lig ik op mijn rug. Omstanders snellen toe en helpen mij overeind. Ik schud het stof van me af en zeg dat ik 'ok' ben en stap op de tram om we te zijn. Thuis gekomen zit de schrik er in... Ok ok, tijd voor het 'lopen met stok'... en mèt stok staan mensen wel op in de tram... mmm, makkelijk. Had ik eerder aan moeten denken.
Eerste val in huis ook, niemand die het ziet maar 'de schrik' zit er nog dieper in. Gelukkig val ik steeds goed, jarenlang sporten en turnen heeft nu zo zijn nuttige kanten. M'n valreflexen zijn automatisch en goed.
Meubels kopen, 28 April nieuwe woning. Eindelijk m'n eigen stek maar of ik er echt blij mee ben?
MEI:
Thuishulp qua huishouding accepteer ik graag en meteen :-). Niet zelf hoeven schoonmaken is een luxe, toch? Verder houd ik alle persoonlijke hulp buiten de deur, niet nodig, het valt wel mee...
Lopen met kruk gaat nu zelfs moeilijker. RCA en fysio zijn nu ineens een extra overstap verder weg met de tram. In en uit de tram is een probleem en de haltes zijn te ver weg lopen van m'n nieuwe adres. Doordat ook m'n aangevraagde scootmobiel een maand te laat komt zit ik de hele mooie, warme maand binnen, 'opgesloten' in mijn mooie nieuwe flat. Ik kan geen kant op en wil en durf dat, na nòg een val in huis, ook niet eens. En de zomer die begon zo lang in Mei was al weer lang voorbij voor dat ik het wist. Nanananana, nananananana..... :-))
JUNI/JULI:
Nieuw herwonnen vrijheid met m'n scootmobiel. Jeetje, dat je zo blij kunt zijn met zo'n ding... Mijn eerste wapenfeit is een ritje dwars door Amsterdam naar de Bijenkorf. De linkerlift draagt als bewijs een primeur: mijn eerste deuk met scootmobiel, oeps... iets te hard dus :-))
Stemproblemen en eindelijk zie ik ook in dat ja... het niet langer meer gaat zo. Ik ben zoveel tijd en energie kwijt in de morgen met mezelf wassen en aankleden dat ik weinig meer aan andere dingen toekom. Neem het valt niet meer mee en de thuiszorg doet zijn intrede in de ochtend. Lang tegen opgezien maar dan toch blij als het er is. Net als met het accepteren van andere hulp(middelen)... lang voor me uit schuiven en dan als het er eindelijk is denken van "oh dit had wel eerder gemogen". Maar sommige processen moe je nu éénmaal ondergaan en kun je niet versnellen. Zo ook het leren accepteren van hulp(middelen).
AUGUSTUS:
Gaypride vanuit m'n scootmobiel... na een leuke middag en avond en wat pilsjes besluit ik huiswaarts te gaan. Ik moet 'zeiken als een rund' maar heb geen zin in 'gedoe' op de openbare toiletten die er zijn. Ik red het wel en slinger vrolijk op mijn scoot naar huis. Geen probleem met alcohol controles op een scootmobiel ;-)) Vlak bij huis (weer de hele stad door) slaat de kou op mijn blaas die op springen staat en houd ik het niet meer. Ik pies mezelf en scoot onder. 't Voelt in ieder geval warm aan :-)) Gelukkig ook wordt het al enigzins donker en is het rustig op straat zodat niemand het ziet en ook in de lift kom ik niemand tegen,,, volgende keer toch maar de geboden hulp accepteren en naar het toilet gaan.
House warming party! Geen reden toe gezien tot nu toe maar eindelijk zit ik weer wat beter in mijn vel. Bijna 1 jaar na de diagnose (sept 2006). Tijd voor een feestje, het is heerlijk en ik geniet. Rick komt over en blijft 2 weken. We bespreken de mogelijkheid dat ik de wintermaanden bij hem in Kaapstad ga doorbrengen. De verbouwing van zijn nieuwe huis is in volle gang en er wordt rekening gehouden met mijn rolstoel. Fantastisch en ik denk er over na. Ik weet wel wat ik wil (gààn) maar vind het rot voor mijn familie, dat ik weer zo ver weg zit dan. Als ik ga, ga ik in ieder geval nà 10 Oktober zeg ik hem. Want dat is m'n moeder haar verjaardag.
SEPTEMBER:
I really don't remember... 1 jaar na diagnose en ik vraag me wel eens af waar dat jaar gebleven is?
Ik boek mijn ticket naar Kaapstad, 3 November!!
Thuishulp wordt uitgebreid met hulp bij eten bereiden (lunch/avond eten) want ik val af blijkt bij controle, 3 kilo wel te verstaan. En dat ligt niet aan mijn eetlust of aan slik problemen, daar is niets mis mee. Het klaar maken lukt gewoon niet meer waardoor ik meer en meer oversla... stom, vraag dan ook eens gewoon een keer om hulp!! Tja, dat blijft toch moeilijk voor me.
OKTOBER:
De 'laatste' vorm van thuishulp waar ik echt niet aan wil vraag ik toch maar aan. Hulp bij het naar bed gaan betekent namelijk op vaste tijd naar bed, als een klein kind voel ik me. Maar uitkleden gaat ook niet meer dus... zucht... vooruit dan maar. En was ik blij met elke vorm van hulp of hulpmiddel zodra ik die ontving, met deze bedhulp ben en blijf ik niet blij. Soms wil ik om 9 uur al naar bed en is half 11 laat. Soms is half 11 véél te vroeg en zeker op zondag als de uitslag van "De zoektocht naar Evita" nog moet komen!! :-)) Nee, aan deze vorm van zorg wen ik niet!! let wel, dat heeft niets te maken met de dames van de thuiszorg die me in de avond komen helpen. Schatten zijn het, allemaal (op één na dan maar die is inmiddels ontslagen! ;-) Nee, bij deze mijn welgemeende dank aan ålle dames van de thuiszorg die bij mij over de vloer zijn gekomen. Mijn dank is groot ;-))
Deze maand hoest en kuch ik wat af, spreken is daardoor dodelijk vermoeiend en ik vraag me wel eens af of ik het zo nog wel vol hou tot mijn vertrek?
NOVEMBER/DECEMBER:
Kaapstad. De reis op 3 November valt me reuze mee. Ik houd het droog bij afscheid op Schiphol (familie) en aankomst in Kaapstad (Rick). De tranen komen bij het weerzien met Zarah. Tranen van blijdschap, opluchting (ik ben er/ik heb het gehaald!). De rest van deze 2 maanden is goed gedocumenteerd middels deze blog.

Daarmee kom ik aan het einde van mijn persoonlijke jaaroverzicht. Als ik zo terugkijk kan ik zeggen dat het vooral een jaar van 'leren' was voor mij. Het leren accepteren van hulp vooral. Dat is niet makkelijk want het plaatst je ongewild in een afhankelijke positie. Een artikel in Happinez (wéér ja:-) verwoordde het mijns inziens mooi: "Geven is makkelijker dan ontvangen. Bij geven (van liefde en hulp) voelen we ons sterk en in een positie van macht: we hebben wat te geven...
Ontvangen daarentegen is moeilijker en we voelen ons zwak en in een afhankelijke positie."
Zo was de strekking van de tekst en ik kan dat volledig onderschrijven. Het is niet makkelijk hulp te accepteren en afhankelijk te zijn! En oh wee, realiseer ik me, ik ben juist wel eens kwaad geweest op d e hulpverlener... gewoon omdat ik afhankelijk van hem/haar was op dat moment. Niet dat zij/hij daar iets aan kon doen natuurlijk. Gewoon een geval van "shoot the messenger" dus.
Dit artikel hielp me in ieder geval weer verder op weg. Ten eerste dat het kennelijk 'normaal' en moeilijker is om te 'ontvangen'. Ten tweede omdat het me laat zien dat er niets mis is met ontvangen, dat ik blij mag zijn dat ik hulp en liefde màg en kàn ontvangen! En het werkt!! Het woord 'hulp' vervang ik vanaf heden door liefde... ik 'ontvang' vanaf nu geen 'hulp' meer maar 'liefde'... ik ben met liefde omgeven en ontvang!! Dat is heel wat makkelijker te 'dragen' dan het ontvangen van hulp... en zo worden ook mijn poepbillen met liefde geveegd! :-))

En met die instelling sluit ik een jaar van leren op een veel positievere manier af dan het begon. En ik spreek de wens uit dat ik ook komend jaar nog veel mag leren, want leven is nu éénmaal ervaren, door leuke en minder leuke dingen méér mens worden. Groeien houdt nooit op, leren kan altijd. Dat ik daarbij veel liefde zal blijven ontvangen weet ik zeker en dat ik het nu makkelijker ontvangen zal ook! Dank jullie allemaal.

Liefs,
Roland
xx

Rollen omgedraaid

Lieve allemaal,

Kwart over 8 al weer, 's avonds wel te verstaan. Net zonsondergang gezien vanaf de veranda en nu moeten we nog even wat eten. Rick staat in de keuken dus heb ik even tijd. Op mijn vraag waar de naam "Boxing day" vandaan komt 2 reacties gehad. Dank aan Ed en Gerald. Als jullie benieuwd zijn naar het antwoord moet je even naar de comments bladeren die zij bij het stukje van gisteren geplaatst hebben.

Boxing day dus of 2de kerstdag... stelt weinig voor hier. Naast kerst is het hier nu ook nog eens zomervakantie dus iedereen heeft vrij van werk de komende tijd en de scholen hebben 'grote' vakantie. Als de kinderen in het nieuwe jaar weer naar school gaan beginnen ze dus ook echt aan een nieuw schooljaar. Dus vanaf vandaag is het dus écht vakantie hier en dat merk je overal, in de stad althans. Hier bij Rick in huis merk ik er natuurlijk niets van. Maar dit is de tijd van het jaar dat ik de stranden altijd even over sloeg. De éne weg naar Clifton staat hutje mutje vol. 's Ochtends naar het strand toe en 's avonds weer terug... nee dank u ;-)
Wij kiezen vandaag voor de Waterfront. Ook druk maar beter dan net vóór de kerst als iedereen daar zijn kerstinkopen doet. Vandaag is het mooi weer dus de drukte is verspreid over stad en strand en het is goed te doen. Speedy in de auto mee dus aangekomen kan ik lekker zelf rondrijden wat wel prettig is. Dus als Rick eerst even naar het toilet moet zit ik al lekker in de "@Home" winkel te snuffelen. Allemaal spullen voor je huis, keuken, tafel, bad- en slaapkamer. Wij komen er uit met nieuwe espresso en cappuchino kopjes. Even later komen we de zusjes Hop tegen, 3 stuks dus Hop, Hop, Hop, de meisjes in galop :-) Janneke is een ex collega van me van Transavia (kantoor) en via haar hebben we de andere 2 zussen ook leren kennen en alledrie wonen ze sinds bijna 2 jaar al weer nu ook in Kaapstad. We zoeken een terrasje op met zijn allen en praten bij. Rick voert mij blueberry cheesecake want met die kleine vorkjes die er bij liggen weet ik me geen raad. Leuk de dames Hop weer even te hebben gezien.

Vanochtend laat opgestaan (voor mijn doen). Ergens na mijn ontbijt zit ik te computeren als ik een gil hoor gevolgd een door een plons en dan gevloek. Als ik naar buiten kijk zie ik Rick ongemakkelijk half in het zwembad liggen, half op de kant met kleren en al (lange broek/slippers) aan. Lange stang met borstel nog in zijn handen... uitgegleden dus bij het schoonmaken van het zwembad en er in gekieperd!! In eerste instantie schrik ik net zo hard als hij zelf maar als hij begint te bewegen en te praten weet ik dat hij in ieder geval niets gebroken heeft al heeft hij zich wel pijn gedaan. Als hij mij door het raam aankijkt zie ik heel even een glimlach over zijn gezicht trekken en dan houd ik het zelf ook niet meer en begin zachtjes te lachen wat veranderd in tranen die over mijn wangen rollen van het lachen bij het zien van z'n natte spijkerbroek... (en terwijl ik dit nu in de avond typ kan ik mijn lachen weer niet inhouden waarop Rick vanuit de keuken opmerkt dat ik het zeker weer over hem heb op mijn blog... eh nee hoor, hoe kom je d'r bij?!! :-)))
Arme Rick... hij heeft al zo'n last van z'n rug de laatste tijd. Van al dat tillen en trekken van mij natuurlijk. Morgen mag hij even een keer mijn fysio therapeute lenen beloof ik hem.

Later in de middag, na de Waterfront en mijn dutje komen René, Annemarie & Simone nog even langs. 't Is heerlijk weer dus we zitten lekker buiten en Simone komt natuurlijk om te zwemmen. Ik ga er ook even in en als ik in de drijvers hang zeg ik tegen Simone dat ze me voorzichtig rond kan trekken als ze wil. Als ze dat doet merk ik tegen René op dat de rollen nu omgedraaid zijn. Vroeger gaf ik haar zwemles in het zwembad van het guesthouse, nu zij mij... en nu ik dit 's avonds schrijf vraag ik me af of mijn ouders zich ook zo gevoeld hebben toen zij, tijdens de vakantie naar Frankrijk, voor het eerst plaats namen op de achterbank van de auto en Gini en ik, met vers rijbewijs, voor in zaten?... Oók de rollen omgedraaid. Ik denk dat ik vandaag een heel klein beetje ervaar hoe het is als ouder om je kinderen te zien opgroeien. Simone is nu 12 maar ik zie haar nog zo als kleine kruipende peuter voor me. Toen ze 1 jaar oud was verhuisden wij naar Kaapstad en kwamen zij, als oude buurtjes en nu vrienden, minstens 1x per jaar naar Kaapstad. Haat-liefde verhouding met Bello die niet van (te) kleine kinderen hield maar wel van de kruimelende koekjes in hun handen. Overal waar Simone ging, ging hij ook, grommend als zij te dicht bij kwam maar zelf altijd dicht genoeg in haar buurt blijvend om het bisquitje weg te kapen als en zodra zij die liet vallen. Wat ze, toen ze ouder werd en het in de gaten kreeg dat Bello haar volgde, ook wel expres ging doen, hondje voeren. Ik vond het altijd een heerlijk en vermakelijk schouwspel.
Simone die als net lopende maar niet zwemmende kleuter ooit ook een keer in het zwembad viel en onder ging. Ik zwom aan de andere kant en kwam aangesneld gelijktijdig met een enorme plons van Rick die vanuit de tuin met kleren en al te water sprong. Tezamen haalden we haar naar boven amper een seconde nadat ze er in viel... Schrik bij haar en bij ons maar 't is goed gegaan. Met zo'n zelfde plons (maar dan in zwembroek;-) redt Rick ook mij hier tijdens mijn 2de zwemsessie... ja ja, tijden veranderen en rollen keren zich om.
Simone nu, op Kerstavond.


Mooi weer vandaag de hele dag maar gisteren, eerste kerstdag, was mooi-slecht-mooi-slecht zo'n 5 of 6 keer achter elkaar. 'Knipperlicht' weer. Na de drukke kerstavond deden wij die dag lekker helemaal niets. In de middag skypte ik met de familie in Nederland. Eerst met Pa, Ma en Gini, later ook nog met Jan en Sonja. Leuk die techniek en met de computer op schoot geef ik ze allemaal een virtuele rondleiding door het huis en de tuin. Daarna plaats ik mij zelf zodanig in de kamer dat de kerstboom als mijn 'achtergrond' dient wat de opmerking uitlokt dat ik de koningin wel lijk. Die had kennelijk ook een kerstboom op de achtergrond tijdens haar jaarlijkse kersttoespraak... originéél!! :-)) Koningin, queen.... ach ja...
Maar ipv een kerstrede heb ik een andere reden voorbereid. Ik vraag mijn zus of zij mijn 'kado' aan pa en ma wil overhandigen. Ik had mijn zus gevraagd dat voor te bereiden (thanks Sis ;-) en nu pakt moeders uit en leest de kaart voor. Daar in staat dat wij (Rick en ik) ze op mijn kosten uitnodigen om naar Kaapstad te komen in Februari met mijn verjaardag... als moeder dit voorleest schiet ik zelf al vol (drama queen!) en moeder leest verbouwereerd nog een keer de tekst voor en valt dan stil... waarop rick inbreekt met "nou nou, Carolien die stil valt, dàt is heel bijzonder!" (note: dit was/is lief bedoeld ;-))

Tja, ik heb nu zoiets van "liever van m'n geld genieten nu het nog kan" en nóg liever sàmen genieten als het kan dan het op de bank laten staan. Dus hup, 2 tickets kunnen er ook nog wel bij. En ik schiet vol, tja, omdat ik weet hoe moeilijk m'n ouders het hebben en hoe ze het missen. En dat raakt me... dus dan nog maar even samen genieten nu het nog kån. En ja... op zulke momenten kan ik het niet helpen om te denken dat deze komende verjaardag (Feb '08) wel eens mijn laatste kan zijn. Komende Februari is het 2 jaar geleden dat het eerste (merkbare) ALS symptoom zich voort deed. Ik las laatst ergens dat 50% langer leeft dan 3 jaar na de eerste symptomen. Dus ja, de kans is 50/50 dat ik m'n verjaardag in 2009 nog haal. Dat kan ik nu redelijk koel opschrijven maar gisteren bij die realisatie zelf schoot ik dus vol... ja, ik heb mijn ouders lief en heb ze graag nog een keer hier bij me in Kaapstad, mijn 2de thuis.

En daarmee eindig ik vandaag. Morgen weer mooi weer (volgens de verwachting). Vrijdag dagje uit met René, Annemarie en Simone en zaterdag/zondag is Jan Hylke er. En dan oud en nieuw en 'between you and me', ik heb zo'n voorgevoel dat ik het klokslag 12 óók niet droog ga houden. Dat weet ik nù al (en zie er een beetje tegen op) net zoals ik wist dat ik zou gaan sjanken bij het weerzien met Zarah. Als ik daar alleen al aan dàcht dan welden tranen in mijn ogen en dat doen ze nu ook bij de gedachte alleen al aan klokslag 12 nieuwjaarrrrrrrr....... Drama Queen!! :-))

Liefs,
Roland
xx

1ste Kerstdag

Lieve allemaal,

En toen was het dan ineens zo ver... KERST 2007... voor ons wordt deze 1ste Kerstdag er één van rust en rustig nagenieten. Want wat was het gisteren leuk en gezellig! Maar daar over zo meteen meer

1ste Kerstdag. In het engels is er maar één kerstdag en dat is vandaag, Xmas day. Morgen, 2de kerstdag in Nederland, heet dan Boxing day. Waar die naam vandaan komt weet ik niet maar met een bokswedstrijd zal het weinig van doen hebben tenzij er wellicht hier en daar om cadeautjes gevochten wordt of zo ;-)) Boxing day? Wie het weet mag het zeggen...

En gisteren was dan Kerstavond, Xmas-eve. De avond vóór Kerst en niet de avond van 1ste kerstdag dus. Dat begreep ik vroeger ook nooit ;-)

Maar terug naar gisteren. Ik sloot af toen er mensen begonnen binnen te druppelen. Simone lag op dat moment al weer in het water want na dat GIGA onweer van die ochtend, waar iedereen het bij binnenkomst over had, werd het langzaam blauw boven de oceaan. Nog wel winderig maar lekker genoeg om even buiten te zitten. Toen me dat meteen te warm werd in de zon ben ik een dutje gaan doen. Dat was van zo half 4 's middags. Toen ik om 5 uur weer m'n slaapkamer uit kwam was inmiddels iedereen aanwezig, 12 man/vrouw/kind in totaal. De eettafel was veranderd in buffettafel met salades en sauzen gemaakt door René & Annemarie. Het kersttafelkleed kwam me bekend voor. Uit Rick zijn winkel nog. Het gaat al heel wat jaren mee en heeft onze kersttafel in Almere gedekt, kerstbuffetten in ons guesthouse, kerst op de farm opgevrolijkt en nu zie ik het dus weer hier en... 't blijft een mooi kleed ;-)
Het espresso apparaat maakt meteen al overuren maar ik neem witte wijn. Klein beetje met veel ijs, dan komt het niet zo hard aan. De barbeq... eh nee, de braai is naar de veranda verplaatst want tijdens mijn slaapje is het weer bewolkt geworden. Komt er weer onweer? Het lijkt er wel op. Nou ja, toch gezellig met z'n allen binnen eten dus. Na m'n eerste bordje salade rij ik even naar buiten de veranda op waar René staat te braaien. Het miezert zachtjes nu... jammer van het buiten eten maar ach, nogmaals met z'n allen binnen is ook gezellig. Kip en lam aan een stokje passeren mijn bord en nog een lamsworstje ook. Dat giet ik weg met een 2de glas witte wijn met veel ijs. Ik heb heerlijk gegeten maar ben niet 'stuffed' omdat het allemaal lichte 'somerkos' is. Overal zitten en staan mensen, liggen borden en staan glazen. Het is een gezellige boel en ook Mariah mag nog even haar strotje luid opentrekken en zet mensen aan het swingen en zingen. Zo hadden we het ons precies voorgesteld. Heerlijk!! Maar het mooiste komt nog...

Zo snel als de wolken kwamen zijn ze ook weer weg én... de wind is nu ook weg. 't Is nu een uurtje of 7 in de avond en het is ineens weer heerlijk weer. Het eten is klaar en de terrasdeuren gaan weer open. Eén voor één verdwijnt iedereen die klaar is met eten weer voorzichtig naar buiten. Met nog 1 uur tot zonsondergang is het heerlijk toeven op het terras, ligstoelen worden bezet, andere stoelen snel naar buiten gesleept. Koppen in de zon. Wauw, dit is niet te geloven en met alleen maar blauwe lucht boven de oceaan beloofd het een mooie zonsondergang te worden... een mooi 'toetje' van een dag waarop we zo'n beetje alle mogelijke weertypes hebben gezien met het mooiste op het eind.
Al snel klinkt er weer gespetter, uit de pool dus. Simone ligt er in en Bert volgt en neemt haar op zijn schouders. Op die manier kan zij bij de 'druif' boven het water om daar de laatste kerstballen in te hangen :-)) Inmiddels verschijnen er bordjes met dessert en koppen espresso buiten op het terras. Iedereen geniet van dit van dit toetje, een lekker einde van het eten en een schitterend einde van deze dag.

De zon zakt, langzaam wordt het donker en het is windstil. We kletsen en borrelen gezellig na. Waxine kaarsjes komen te voorschijn en worden aangestoken en dan ziet het er zo uit:

Als een sprookje uit 'Duizend-en-één nacht'!! Echt magical....

Tot laat is iedereen buiten en zit ik nog steeds in korte broek en zonder sokken buiten... muziek klinkt uit de kamer en bij bekende gaynummers wordt vrolijk meegezongen en gedanst (neem nog een borrel en joint jongens:-)), het is heeeeerlijk, ongelofelijk na dat zware onweer die ochtend. Uiteindelijk verzamelen we weer binnen bij de boom. Kadootjes over en weer en in de keuken knalt een champagne kurk. Ja doe mij ook maar, met een rietje. Nee, geen ranja ;-)) Chocolade kransjes en bolletje sneeuwmankoekjes vergezellen de champagne van koelkast naar kamer naar gretige monden. Na de kadootjes nog even een 'showtje' van Mart in drag... en we liggen allemaal weer dubbel.

Time to say goodbye... wàt een onvergetelijke dag. Met Bert, Mart en Rick zit ik nog even na in een weer rustig huis. Zarah ligt bekaf te slapen... eerst al dat onweer, toen al dat bedelen... ze heeft aardig wat kilometers afgelegd vandaag van tafel naar keuken, van bord naar bord, van binnen naar buiten ;-)
Na nog een beetje 'champa met een rietje' zoek ook ik m'n bedje op. Zzzzzlaap lekkel... :-))

Einde kerstavond.

Terug naar vandaag, Xmas day. Inmiddels laat op de avond en ik heb genoeg getypt vind ik. Heb het er warm van. Vandaag was voor ons een rustige dag van bijkomen na de geslaagde dag van gisteren. Er gebeurde dus niet veel maar wat er gebeurde, dat vertel ik jullie morgen... als jullie aan het bijkomen van de konijnen, hazen of ander 'wild'.

Liefs,
Roland
xx

All I want for Xmas...

Lieve allemaal,

Nou, mijn laatste woorden van gisteren kwamen niet uit. Donder, bliksem en regen vanmorgen zoals ik zelden eerder gezien heb hier in Kaapstad. My my... niet normaal. Nou ja, dan zitten wij dus ook gezellig binnen met de kerst dit keer. Zarah vind het niet zo gezellig en zit te bibberen als een... klappertandende Roland die net uit het water komt ;-)

Als Rick boodschappen aan het doen is zet ik Mariah lekker keihard aan. Pamela lacht en swingt mee. Ik zeg haar dat het zonder deze CD geen Xmas is. Bij liedje 2, "All I want for Xmas" draai ik even m'n stoel weg van haar blik. Ineens zijn tranen dichtbij, als ik mij bedenk wat ik voor kerstmis wil... ik slik, doe mijn wens en stop daarna deze gedachten weg. Vandaag worden vrolijke gedachten.

Door het weer is iedereen laat. De middag aan de pool kunnen we wel vergeten alhoewel het zonnetje even doorbreekt terwijl het nog giet. Rick komt thuis met zijn kado van mij aan hem, een espresso apparaat. Dus vanaf nu geen bakkie Nes(cafe) meer hier in huis. Bakkie Nes wordt Bakkie Es :-)
Daarnaast heeft ie ook een barbeque gekocht want wij braaien met de kerst. Dat zal wel op de veranda worden met deze regen...

Ik ben in een dichtbui en dit komt er uit voor nu. Soort van kerst 'liefdes' gedicht. In het engels, da's denk ik Mariah's schuld.
____________________________
If you were my Xmas present
You would be not under my tree.
I would put you in my bed
And have you make love with me

If you were my Xmas present
You would be wrapped in gold
I would keep you in my arms
For ever mine to hold.

If you were my Xmas present
You would be my only wish
I would love you every day
And seal it with a kiss

If you were my Xmas present
you would be so priceless to me
I would hold you for a diamant
Your sparkle for everyone to see

Now that you are here with Xmas
And you say you’re here to stay
I have all i could have wished for
It will be Xmas every day
_______________________________
Geschreven zonder speciaal iemand in gedachten (helaas!!) :-))

Inmiddels is het vol op zon, niet te geloven. Alleen wel nog wat wind. De eerste gezichten komen om de hoek van de deur dus ik ga afsluiten. Fijne Kerstavond aan iedereen.

Liefde aan allemaal,

Roland
xx

PS
Mart komt binnen en heeft het over het onweer. Dat moet ergens dichtbij ingeslagen zijn.
Annemarie komt binnen en vond het eng! De ramen trilden in de sponningen in hun huis. Ja, die knal hoorden wij ook. Rick stond bij het raam en sprong er ineens een meter vandaan...

Wanneer wel, wanneer niet?

Lieve allemaal,

Zo daar ben ik dan weer. Half 8 in de avond en het waait weer eens als een gek. Zo hard bij vlagen dat een parasol en ligstoel zojuist het zwembad in waaiden. Even daarvoor lag Simone er nog in te zwemmen... die houd je ook met dit weer echt niet uit het water :-) Gelukkig maar dat die twee, Simone en stoel, niet tezamen gingen.

René, Annemarie en Simone zijn gisteren aangekomen samen met een bevriend echtpaar + zoon. Ze zijn net dus even hier geweest en nu is het 6-tal op weg naar een restaurant en is Rick even boodschappen doen. Voor mij de gelegenheid om even te bloggen.
Gisteren zat ik even niet zo lekker in mijn vel (vandaar geen blog/zin) en vanochtend door samenloop van omstandigheden kwam dat er even uit... behoorlijke sjank/brul bui en al vind ik dat niet leuk, het lucht wèl op. M'n 2de in bijna 2 maanden hier dus dat valt nog wel mee. En wat is het dan wat me dwars zit? Het is zo moeilijk een balans te vinden tussen iets wel en niet vertellen en dan voornamelijk aangaande ALS. Wanneer vertel ik over 'nieuwe' achteruitgang en wanneer niet. Aan de éne kant wil ik 'iedereen' verdriet en ellende besparen en houd ik vaak dingen voor me om anderen niet nodeloos ongerust te maken. Aan de andere kant moet ik er natuurlijk ook niet nodeloos 'alleen' mee blijven zitten. En dat hoeft ook van niemand, dat weet ik wel maar het is niet altijd makkelijk om de brenger van slecht nieuws te zijn. En ALS betekent helaas veel slecht nieuws. Dus wat wel, wat niet, wanneer wel, wanneer niet. Veel houd ik toch, (on)bewust, voor me en ik schrijf er niet al te vaak over, realiteit is dat het steeds weer een stukje achteruit gaat. Beetje bij beetje, je merkt het niet van dag tot dag maar toch gebeurd het. En dat is en blijft hoe dan ook shit!!

Daarnaast blijft het niet makkelijk om (inmiddels) van àlles afhankelijk te moeten zijn en letterlijk om àlles te moeten vragen. Daardoor voel ik me wel eens een last, een tè veel... en zeker als Rick ook eens een mindere dag heeft en het lijkt of elke vraag van mij er één te veel is of dingen die ik zeg verkeerd worden opgevat, vind ik het moeilijk. Zoals gisteren en vanochtend, dan slaat bij mij al gauw de frustratie toe. Ik kàn nu éénmaal niet anders dan vragen en ik weet nu éénmaal niet al mijn behoeftes precies van te voren aan te geven en ja... daardoor moet hij vaak opstaan als hij net zit, net thuis komt, net koffie drinkt, net een sigaretje rookt, of als het dus anders even nèt niet uitkomt. Maar mijn ALS gaat nu éénmaal niet weg, is niet aan de kant te schuiven, ook niet voor heel even, was het maar waar. Dus was er vanochtend even wat irritatie en dan rest bij mij weinig anders dan huilen uit frustratie. Frustratie om niet fatsoenlijk te kunnen praten, niet eens fatsoenlijk boos te kunnen worden, frustratie om 'te veel' te zijn... (er raast een storm in mij, zonder te bewegen, huil ik tranen met tuiten...)

Let wel en even voor alle duidelijkheid, dit is géén 'aanklacht' of klagerij van mij aan het adres van Rick. Juist helemaal niet! Het is gewoon de realiteit van alle dag en dit soort dingen gebeuren nu eenmaal overal, zo ook bij ons. Ik heb een potje flink gebruld, Rick heeft me liefdevol getroost en daarna hebben we er over gepraat en is de lucht geklaard. Na bijna 2 maanden hier mag dat wel eens gebeuren en wie weet gebeurd het nog wel eens. 't Loopt niet altijd even lekker, dat kan gewoon niet anders. Ik ben heel blij dat ik hier ben en dat blijft onveranderd zo!! Ik vind het nog steeds geweldig en géén vanzelfsprekendheid dat hij dit allemaal doet voor me en net zo min als voor mij is het ook voor hem niet altijd even makkelijk om mee om te gaan.

Zo heb ik er ook over lopen dubben of ik dit wel of niet zou schrijven, wanneer vertel je iets wel, wanneer niet? Maar realiteit is realiteit en ook dit soort dingen zijn een deel van ons leven hier. Binnen in mij is de lucht geklaard. Buiten raast de wind nog voort en klaart ook daar de lucht. Let op mijn woorden, morgen wordt een mooie dag.

Liefs,
Roland
xx

Morgen weer

Lieve allemaal,

Vandaag even niet... warme zonnige dag. Lui...errrrrr...ennnnnn....

doei
xx

Langste/kortste dag

Lieve allemaal,

Kerstmis komt er aan. Zoals àltijd ben ik véél en véél te laat met kerstkaarten en zo. Steeds weer denk ik ergens eind November/begin December "Ach, nog tijd zat" om vervolgens ineens verrast te zijn dat het al midden December is en het dùs geen zin meer heeft om ze nog te kopen en te versturen. Je weet het en toch vergeet je het. 't Feit dat ik het een beetje te veel 'werk' vind zal er ook wel bij meespelen denk ik ;-) Dus sorry mensen, ook dit jaar geen kerstkaarten van mij. Zie deze blog maar als een "ipv kaarten" en Pa en Ma, met jullie hoop ik even te skypen via Gini haar laptop op de 25ste...

Voor iedereen alvast "Hele fijne dagen" gewenst. Hoe dan ook, waar dan ook.

Bij deze ook speciale dank aan een lieve kerstman/pa in Nederland. U weet wie U bent en dank U!! :-))

21 December, de langste dag op het zuidelijk halfrond en de kortste op het noordelijk. In deze donkere dagen vond ik het altijd een heerlijk moment, de kortste dag. Vanaf dan gaan de dagen lengen en het is puur psychisch want de winter is nog lang niet op zijn retour natuurlijk maar toch voelt het als 'op weg naar zomer'. Dat de dagen hier weer korten, ach... ik maak toch ergens weer de overstap van zuid naar noord dus ik ga zo'n beetje van zomer naar zomer dus ik zit er niet zo mee :-)

Wat er nog meer aan komt, behalve Kerst, zijn Nederlanders. Te beginnen morgen met René, Annemarie & Simone. Morgen vertrekken ze met KLM dus we zien ze op zondag wel verschijnen. Simone, het 'wak'water is heerlijk dus trek je bikini maar vast aan. Ik heb er zojuist ook weer een uurtje in gelegen. Tot bijna aan zonsondergang aan toe (op de langste dag van het jaar toch rond 8 uur 's avonds). De watertemperatuur was toen warmer dan die van de lucht dus ìn het water was lekker maar er uit... KOUD!! Brrrrrrr... Het is een aardige 'operatie' om mij in en uit het zwembad te krijgen dus voor ik op een stoel zit of lig zit ik al te shaken en te klappertanden dat het een lieve lust is. Die Oma uit die reklame met Kraaykamp jr. is er niets bij, shake it :-) Volgens mij hoorde je m'n botten nog net niet ratelen. Rick kwam snel toegeschoten met een dekbed en daaronder eerst weer wat opgewarmd voor hij me aankleedde.

Ik schrik af en toe wel eens van m'n eigen weerspiegeling als ik langs een spiegel rij... vooral op m'n rug wordt het aardig 'botterig'. M'n linkerschouder is veel bot en weinig spier nog maar, ook het schouderblad begint aardig uit te steken. Geen prettig gezicht vind ik zelf en dus kijk ik er ook maar niet al te veel naar als ik langs de hele grote kastspiegels in m'n slaapkamer rij.
Waar ik ook van schrok was het feit dat ik één, nee twee angstdromen had vannacht. Die details zal ik jullie besparen maar het was eh... angstaanjagend! Allebei de keren in een bepaalde slaaphouding dus wellicht die houding vannacht niet aannemen... Angstdromen kunnen een teken zijn dat je niet meer genoeg ademhaalt 's nachts/je longen te weinig ventileren en da's dus niet best za'k maar zeggen. En aangezien ik nooit angstdromen heb was dit een nieuwe ervaring. Gelukkig ben ik redelijk nuchter en kon ik in beide gevallen weer doorslapen (adem in... adem uit... adem!!) maar ik heb er vandaag wel meerdere keren aan moeten denken. Het feit dàt het gebeurde vannacht. En ik weet/heb gehoord dat ik dit kan gaan verwachten maar nu nog ff niet ja?! Hopelijk is dit niet (nu al) het begin van meer... Nou ja, vanavond gewoon weer lekker slapen en dan zien we wel wat er gebeurd. Ik houd het voor nu op loos alarm maar het is bij deze genoteerd.

Verder was vandaag een dag van klepboodschappen voor Rick. Dat zijn boodschappen waar je de hele dag mee druk bent en waarvan je je aan het eind van de daag afvraagt wat je nou eigenlijk gedaan hebt. Komt iedereen wel bekend voor denk ik :-)
Ik zelf heb me vermaakt met fysio, Pamela, slapen, computer, zwemmen en nu, 22.30uur al weer... MOE... bedje toe... doeiiii.

Liefs,
Roland
xx

Kortje

Beste schaats(t)ers :-))

Hebben jullie de ijzers al uit het vet gehaald? Het ijs is hier zo sterk nog niet en zodoende heb ik hier ruim 1 1/2 uur in het wak gelegen wat wij ook wel zwembad noemen!! En bij een watertemperatuur van opnieuw 30'C was dat bepaald geen straf. Heerlijk gedobberd, spieren gerekt op manieren die me 'aan land' niet lukken. Tjonge wat zalig is dat zeg, echt een weldaad om bijvoorbeeld op de traptreden in het zwembad op je knieën te kunnen zitten of je liezen te rekken. Ik begon nog net niet te kreunen van genot :-))
En staande in het water je 'koek en zopie' nuttigen is ook niet echt fout natuurlijk. Kortom 't was weer een heerlijk dagje genieten en het 'rusten' van 1 tot 3 in de middag doet me ook goed. Ik hou er de dag beter mee vol.

Verder nog wat gelezen en de dag was al weer om. Dus zit ik nu even snel te bloggen om half 10 's avonds (Brothers & Sisters moest natuurlijk ook eerst nog gekeken worden) terwijl Bert & Rick nog lekker buiten aan de koffie zitten met een peuk. Zarah ligt op de tegels in de keuken? Zal wel lekker koel aanvoelen... Summer is here (at last)!!

Morgen even wat kertsboodschappen doen. Eens kijken wat ik in m'n arreslee meeneem dit jaarrrrr.... surprise..... !! :-))

Liefs,
de zwemmer.
xx

Adem in... adem uit...

Lieve allemaal,

Zo, ik ben er weer ;-) Voel me vandaag weer energiek en uitgerust. Dat mag ook wel nadat ik gisteren overdag in totaal 5 uur heb bijgeslapen. Zeg maar van 12 tot 3 en toen ook nog eens van 5 tot 7. Daarna met een bord op schoot tv gekeken en verder niets... zulke dagen zitten er nu éénmaal tussen, dat weet ik inmiddels en wat ik gisteren al schreef, 't duurt meestal een dag of 3 en dat klopte dus precies, zo/ma/di. Ik merkte gisteren ook dat ik een beetje verkouden ben wat dan bij mij meteen z'n weerslag heeft op mijn algemene welbevinden. Met snot in m'n neus is het lastiger ademhalen. Ik heb niet genoeg kracht en longinhoud om het er zelf uit te snuiten en opsnuiven en doorslikken lukt ook niet (sorry als dit even niet zo'n prettig onderwerp is ;-) dus het blijft zo'n beetje ergens tussen 'boven in m'n neus' en m'n verhemelte hangen. Lastig ademhalen waardoor ik dan 's nachts wakker word met open en kurkdroge mond. Onrustige slaap dus enz...

Toen ik gisteravond naar bed ging was ik na alle slaap die middag nog behoorlijk wakker, helder van geest. Maar om te gaan liggen is altijd wel lekker ontspannend voor me dus ik vind het niet erg. Goed moment voor meditatie. Ik richt me daarbij altijd op m'n ademhaling (net die middag nog weer gelezen in de Happinez, interview met Eckhard Tolle) en geef aandacht aan m'n lichaam. Daarmee bedoel ik dat ik probeer alleen maar aan die 2 dingen te denken, adem in en uit en m'n buik en/of borstkas daarbij voelen. Iedereen die wel eens meditatie doet of heeft geprobeerd weet dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is. Je lichaam tot rust brengen is één ding, je gedachtenstroom is een ander. Een aantal ademhalingen lukt het om je aandacht volledig bij het 'hier en nu' te houden, het 'hier en nu' je ademende lichaam liggend op het bed zijnde. Maar vaak zonder dat je het in de gaten hebt dwalen je gedachten af en voor je het weet denk je aan van alles en nog wat behalve aan je ademhaling en je lijf dat op bed ligt. Er komt van alles opborrelen, leuke en minder leuke dingen, dingen die je nog 'moet' doen, enz... Het is de kunst (heb ik gelezen) om niet gefrustreerd te raken van al deze afleidende gedachten en om te leren 'herkennen' dat en wanneer het gebeurd. Op het moment dat je het in de gaten hebt laat je die gedachte gaan en breng je je aandacht terug naar je ademhaling... soms maar voor een paar seconden voor je weer in de gaten hebt dat je weer afgeleid was... Het lukt me de laatste tijd steeds beter en ik word er heel rustig van en bij mij eindigt het dan ook dat ik in slaap wat niet de bedoeling is bij meditatie. Je moet juist alert op je lichaam en wakker blijven, maar dat zal mij worst zijn! Ik slaap er heerlijk mee in ;-)

Eerlijk is eerlijk, het gaat me nu beter af dan toen ik nog 'vol in het leven' stond. Daarmee bedoel ik te zeggen dat ik nu eigenlijk niets meer 'hoef' en 'moet'... niet die boodschappen die nog moeten, het huis wat nog schoon moet, sportschool of uitgaan... de énige verplichting die ik zeg maar nog heb is die naar mezelf toe, zorgen dat ik voldoende rust krijg en dat maakt het wat makkelijker om de tijd voor meditatie te vinden en te nemen.
Maar je kunt het ook 'onderweg' doen. De volgende keer als je weer eens in de verkeerde (langzaamste) rij bij de kassa staat bijvoorbeeld. Richt, in plaats van je te irriteren (de rij gaat er toch niet sneller van) je aandacht voor even op je ademhaling en maak er een moment voor jezelf van. Je zult zien dat je veel rustiger uit de winkel komt dan dat je je hebt lopen opwinden. In de auto voor het stoplicht werkt ook :-) We hebben tegenwoordig altijd zo veel haast, neem daarom eens wat vaker een moment voor jezelf.
En als je mij vraagt wat heb je er aan, dan kan ik alleen maar zeggen dat je er rustiger van wordt, het kan ontspannen. Ziekte
voorkomen doet het dus duidelijk niet!! ;-)

Maar bij het met mijn ziekte 'omgaan' helpt het weer wel. Ik lig gelukkig zelden te piekeren en zodra ik in de gaten heb dat ik er wel mee bezig ben kan ik mij daar redelijk vlot overheen zetten. Denken aan nù, dit moment (ademhaling/lichaam) en alles wat later komt, komt zoals het zich op dat moment 'ergens' later aandient en ik zal er op dat moment 'ergens' later naar handelen. Me er nù al zorgen over maken heeft geen zin, als dit... als dat... het enige wat er werkelijk is is dit moment NU! En dat moment NU is er alleen NU dus je kunt er maar beter bewust bij zijn want voor je het weet is het voorbij. Een mooie filosofische uitspraak van de Dalai Lama ook nog maar eens:
***Het heeft geen zin je zorgen te maken over een probleem als er een oplossing bestaat. Het heeft ook geen zin je zorgen te maken als die oplossing niet bestaat.***

Afin, denk er van wat je wilt, voor mij werkt het. Gezien het aantal uren slaap gistermiddag was ik niet verbaasd 's nachts weer wakker te liggen. Maar het was een uitgerust wakker en dus niet een "Hè shit, ik wil slapen" wakker liggen. En ook op die momenten blijf ik rustig en had ik vannacht een heel 'helder' bewustzijn. Rustig ademhalend gleden mijn gedachten weg... naar een tv programma eerder deze week. National Geographic over walvissen. Bijna 'magisch' mooie onderwaterbeelden van deze oceaan kolossen, deze 'gentle giants'. Vooral de 'moeder en jong' beelden vond ik ontroerend mooi. Hoe de moeder heel zacht en gevoelig haar gigantische zij 'flipper' over haar jong heen legt en het tegen zich aandrukt. Of hoe het jong zijn kleinere flipper tegen de rugvin van z'n moeder legt en zo een eindje door haar voort getrokken wordt. Zo'n dikke, stugge vetkwab van een walvis veranderd door zulke beelden ineens tot een heel intelligent wezen met gevoel, met (moeder)liefde, met familiebanden. En die grote flapper in een zachte, gevoelige, beschermende arm om haar kind heen. Samen lijken ze door het water te zweven... heel mooi... heel rustig... heel rustgevend... adem in... adem uit...adem in... Vandaar is het een kleine gedachtensprong naar mijn eigen onderwater, Scuba ervaringen. Dat waren voor mij ook een soort 'meditatieve' ervaringen. Ook weer iets magisch... zoals je gewichtsloos door het water zweeft. Wat mij onder water opviel en beviel is de rust. Geen enkel geluid van boven dringt hier door en je bent 'alleen' met je eigen ademhaling die je via het scuba mondstuk duidelijk hoort in je oren, in je hele hoofd.... adem in... adem uit... adem in... alles deint heen en weer op het ritme van de zeestroming en als je je daar zelf ook aan overgeeft word je heel rustig. En hoe rustiger je bent en ademt en beweegt des te minder zuurstof je uit je fles verbruikt des te langer je onder water kunt blijven. Ik weet niet goed hoe ik het omschrijven moet maar het onder water zijn voelde vanaf duik 1 zó vertrouwd voor mij, als een soort 'thuis' zijn of komen, dat het een heerlijk soort van relaxen opriep. Een soort van rustgevende trance. Mijn ademen was zó rustig dat ik op het eind met alleen nog de duikinstructeur over was. Alle andere, ook meer ervaren duikers dan ik, moesten al eerder naar boven. Ik was als betoverd in een andere wereld, in een andere 'zijns' toestand en ging uiteindelijk met 'pijn in mijn hart' weer naar boven, met een verlangen naar méér... adem in... adem uit...

Wellicht was ik in een vorig leven walvis of dolfijn... Dan schiet mij een ander fragment van de documentaire te binnen. Die van de mannetjes walvis die indruk probeert te maken op het wijfje. Hij blaast langzaam voort zwemmend een lange 'lijn' lucht uit. Met 2 longen allebei zo groot als een auto (volgens de verteller) wordt dit een hele lange lijn. En die lijn veranderd langzaam in een schitterend mooi gordijn van opstijgende luchtbellen. Eerst heel klein en dicht op elkaar en als ze opstijgen steeds groter wordend (minder waterdruk dus lucht zet uit). En als ze boven komen, bedenk ik me, ja wat dan? Dan wordt lucht lucht... de luchtbel komt als het ware 'thuis' en ineens zie ik het helder voor me als mijn eigen leven... als de luchtbel boven komt en ophoudt te bestaan maar zijn kleine inhoud wel degelijk bijdraagt aan de lucht boven het water en dus niet ophoudt te bestaan... zo keer ook ik na mijn leven terug naar waar ik vandaan kom, naar mijn oorsprong, naar de bron van (al het) leven... ik word weer één en hetzelfde met waar ik ooit vandaan kwam. Om ooit als een nieuw 'luchtbelletje' opnieuw weer mijn weg omhoog, naar huis te vinden... adem in... adem uit...

Dan heb ik, nog steeds wakker liggend, een paar aanzetten tot gedichten die ik verder niet wil uitwerken op dat moment want dan moet je echt gericht gaan nadenken en dan word je echt wakker. Wat ik nu doe is gewoon meedrijven op het ritme van mijn gedachten... dus verder dan de 1ste twee regels kom ik niet: "Er raast een storm in mij, zonder te bewegen...."

Adem in... adem uit... en de storm raast al snel uit in mij... ik slaap in om weer heerlijk uitgerust wakker te worden. Het ochtendritueel verloopt super snel, inclusief scheren binnen de 25 minuten. Rick en ik staan er allebei van te kijken, eigenlijk... best wel... ;-))
Ik voel me prima en het wordt een prima dag!!

Liefs,
Roland
xx

Geen puffffff

Lieve allemaal,

De laatste paar dagen niet al te veel energie en aan schrijven kom ik dan ook niet echt toe, heb er gewoonweg niet de puf voor. Gisteren, public holiday, was een leuk 'excuus' om dat te verbloemen maar vandaag heb ik dat niet (nodig)... Gewoon neerzetten dat ik me even niet zo 'toppie' voel. Vanochtend na het ontbijt weer naar bed gegaan, te moe ook om zelfs alleen maar recht op te ziten en nog weer 3 uur gelegen, grotendeels slapend. Gewoon lekker liggen en niets doen...

Nu dan weer even op, al heb ik niet veel puf. Rick ziet het aan en ziet dat ik me niet in m'n element voel. Ik zeg hem dat het geen kwestie is van 'de moed verliezen'. Ik heb gewoon geen puf. En er is weinig wat je er aan kunt doen... maar dat hoeft ook niet vind ik. Zet maar gewoon m'n natje en m'n droogje neer vandaag en that's it. ik voel me nog altijd 10x beter met alleen maar zijn aanwezigheid hier in huis in vergelijking met 'alleen' in bed liggen in Amsterdam... so don't worry, al doe je niets, je doet genoeg.

En ik... ach dit komt wel vaker voor, duurt meestal een dag of 3... wel neem ik me (weer) voor om met meer regelmaat een middagdutje te doen. Oók op die dagen dat ik me niet moe voel.

En de blog.... m'n verhalen lopen niet weg ;-)

Liefs,
Roland
xx

Public holiday

Public holiday vandaag dus ik neem ook ff een dagje vrij,

Greetz,
Roland
xx

Geloof

Lieve allemaal,


Zoals ons vertrek destijds uit PA werd begeleid door een weersomslag, zo ook het vertrek van Gini uit Kaapstad. Gister laat in de middag trok het al heel langzaam dreigend dicht. Donkere vette wolken namen bezit van de zonnige blauwe hemel. Laat op de avond de eerste spatten en vanochtend werd ik wakker van een 'geroffel' op het dak. Zware regenval en als ik daar wakker van word met mijn slechte gehoor dan wil dat wat zeggen! En aangezien het allemaal zonder wind gepaard gaat dit keer schuift het ook maar heel langzaam voorbij. Af en toe trekt het even open wat hele mooi luchten geeft maar nu ik dit schrijf trekt het ook weer helemaal dicht. Er is nog meer regen op komst. Nou ja, goed voor de natuur en het scheelt weer sproeien in de tuin. Dus Gini, je mist vandaag niets hier en blijf maar lekker in je bed liggen vandaag. Ik hoop dat je een rustige vlucht terug hebt gehad.

Zojuist kwam Mart binnenlopen met zijn nieuwe laptop (de bitchy sizequeen heeft het MacBook Pro gekocht en dùs heeft ze een grotere dan ik!!). Hij was aan het skypen met zijn ouders en via de camera van de computer kregen zijn ouders een rondleiding door het hele huis. Geinig dat dat allemaal zo kan tegenwoordig. Pa, Ma, als Gini of Jan er is met de kerst, installeer dan ook ff skype en laat het je uitleggen. En al is praten niet zo makkelijk voor me, het skypen is wel een leuk communicatie middel.
Maar op deze manier, bloggen, gaat het ook al heeft Gini nu wel gezien dat ik de stukjes niet zo maar even uit de losse pols schud. Er gaat heel wat tijd inzitten voor ik klaar ben met typen. Maar goed, tijd genoeg over het algemeen, zeker op een dag als vandaag. Buiten drizzelt het op dit moment weer. Rick verveelt zich en heeft een dvd gehaald. Als hij op 'play' drukt begint ook mijn laptop 'spontaan' vanuit de iTunes te spelen... geinig is dat. De dvd is waardeloos, Billy bob Thornton als Space farmer of zo. Dus die dvd gaat weer op stop, ik zet me aan het bloggen en Rick rommelt in de keuken ter voorbereiding van vanavond. Er komt een 'oude bekende' eten samen met nog iemand.

Eerder deze week hadden we wel een mooie dvd: "Curse of the Golden Flower". Een Chinese film die zich afspeelt aan het oude, Chinese keizerlijke hof. Het kleurgebruik is werkelijk fantastisch, heel indrukwekkend. Actrice Gong Li, die bekend werd met de al net zo mooie, indrukwekkende Chinese film "Raise the Red Lantern", speelt ook nu weer de sterren van de hemel. Enige minpuntje aan deze film vond ik enkele vechtscenes die een "Ninja Turtles meets The Matrix" gevoel bij me opriepen wat de film in mijn ogen niet nodig had.
China, land van de volgende Olympische Spelen, volgend jaar in Bejing/Peking. De opening van die spelen wordt volgens mij ook een spektakel van kleur en perfectie, een lust voor het oog.
China, land nog steeds van dictatuur, onderdrukking en mensenrechten schending. Vanochtend las ik het abonnee blad van Amnesty International met de Dalai Lama op de voorkant. In het bijgaande artikel wordt gespeculeerd over een 'deal' die er gemaakt zou zijn op zeer hoog niveau: China de Olympische Spelen in ruil voor een terugkeer van de Dalai Lama naar Tibet. De Dalai Lama zèlf houdt zich hierover op de vlakte maar zijn grootste wens is, sinds zijn vlucht uit Tibet in 1959, om voor zijn dood Tibet nog eens met eigen ogen te mogen zien. Ik hoop van harte voor hem dat die wens in vervulling gaat. Als er iemand een voorbeeld en bron van inspiratie is voor mij, dan is hij het wel. Ik heb verschillende boeken gelezen van en over hem en het spreekt mij zeer aan. Vooral zijn kijk op religie spreekt mij zeer aan. Als zo'n beetje de enige religieuze leider ter wereld geeft hij 'bestaansrecht' aan alle soorten geloven die er bestaan. "Alleen omdat ik toevallig Boeddhist ben, wil nog niet zeggen dat ik dat als enige of beste religie zie. Het werkt voor mij, dat wil niet zeggen dat het voor een ook zo moet zijn. Katholicisme, Islam en Christendom werken voor anderen net zo goed. Wie ben ik om voor hen te beslissen hoe en wat ze moeten geloven?" Toen ik dit voor het eerst las was het echt een soort openbaring voor me. Wauw, wat een mooi en wijs standpunt van zo iemand... en wat een verschil met zovele andere geloven voor wie het éigen geloof het enige ware is en waarbij al het àndere niet wordt erkend en zo nodig overwonnen, vernietigd of bekeerd moet worden tot het enige wàre geloof. Hoeveel bloedvergieten in 'heilige' oorlogen, toen en nu, is niet het gevolg van dit laatste, 'egoïstische' standpunt?

Wat ik ook nooit begrepen heb is het dreigen met 'hel en verdoemenis'. Althans, als kind begreep ik het niet. Als het geloof zoiets moois en goeds is, waarom dan altijd dat geheven vingertje van de kansel en het gehamer op hoe zondig en slecht wij mensen wel niet zijn?
Pas later leerde ik 'geloof' los te koppelen van het instituut 'kerk'. De geschiedenis bekijkend begreep ik toen dat het instituut 'kerk' het geloof gebruikt (misbruikt) voor één ding: macht! Kerk en Staat waren veelal één en hetzelfde. Verdeel en heers was het motto. Mensen werden dom en daarmee makkelijker bang gehouden. En bange, domme mensen houd je nu éénmaal makkelijker in toom en op hun plaats dan mensen die meedenken en mondig zijn. Grote rijkdom en macht werd dan ook vergaard door 'aflossing van zonden' door ons schuldige zondaren aan de kerk. Het bolwerk in Rome met de Paus aan kop moge daar ook heden ten dage nog een mooi voorbeeld van zijn.
Het is in mijn ogen dan ook niet vreemd dat de (katholieke) kerk in minder ontwikkelde landen nog altijd veel meer invloed heeft dan in de meer ontwikkelde landen. Ook de leegloop van de kerk in deze laatste landen is een logisch gevolg... men 'pikt' het niet langer. Het is niet langer van deze tijd. Het 'instituut' is een log, traag en star iets wat niet snel genoeg mee gaat met de tijd. Het 'geloof' vind altijd zijn weg wel, daar hoeft geen mensenhand aan te pas te komen...
Ikzelf 'pikte' het ook niet langer' als was het meer omdat ik mij niet 'thuis' voelde in 'de kerk'. Het feit dat ik homoseksueel ben speelde daar ook een factor in. Liefde is in mijn ogen liefde en ik zie niet in waarom die van mij een 'gruwel' is in de ogen van God. Mìjn God is er één van liefde, punt uit. Daar zijn geen verdere voorwaarden aan verbonden. Gelukkig worden de opvattingen van de kerk steeds soepeler al vind ik de opvatting "je mag het wel zijn als je het maar niet praktiseert" een voorbeeld van schijn acceptatie. Dat is net zoiets als een tv hebben maar er niet naar mogen kijken...

Genoeg over het 'instituut' kerk maar niet zonder te zeggen dat er natuurlijk ook veel goeds gedaan wordt in de individuele kerken op zich. Het ging me in bovenstaand betoog om 'the bigger picture' op zich.

Wat ik later vond aan 'geloof' was een mix van alles en nog wat. Ik keek en las over allerlei verschillende religies en leerde zo ondanks alle verschillen ook de grote overéénkomsten te zien. En ik denk dat je juist in die overéénkomsten de essentie van 'het' geloof vind. En dan kom ik in een veel positievere, lichtere, vriendelijkere, sferen uit dan het zware, dogmatische geloven van voorheen. Een 'holistisch beeld waarin het gaat om éénheid (niet verdeeldheid), wat niet wil zeggen dat alles hetzelfde moet zijn. Hier gaat het om liefde, maakt niet uit welke huidskleur of seksuele geaardheid je daarbij hebt. Hier gaat het om 'vertrouwen op' en niet om 'bang zijn voor'. Mijn geloven is een mix van westers en oosters en spiritualiteit. Het werkt voor mij, daar ben ik blij om. En om die veel gestelde vraag te beantwoorden: "Ja, het helpt mij ook in mijn huidige situatie, om dit te kunnen accepteren zoals ik dat nu doe..."
Het werkt voor mij maar net als de Dalai Lama probeer ik niet de ander te overtuigen van 'mijn gelijk'. Er leiden wat dat betreft meerdere wegen naar Rome. Welke weg je kiest moet je zelf weten. Elke weg is er één, ook als je helemaal niet gelooft, want ook dàt is natuurlijk een optie. Overtuigen hoef en wil ik niet. Als anderen er een voorbeeld aan willen nemen is dat prima, al klinkt dat veel meer 'pretentieus' als wat ik bedoel te zeggen...

Zo, dat stukje over geloven zit er ook op. Zoals gezegd, iedereen gaat zijn eigen weg, geen enkele is dezelfde. Geen enkele is goed of fout. Het zijn alle keuzes die wij in eigen verantwoording maken. Wie ben ik om te zeggen hoe het moet?

Fijne zondag allemaal.

Liefs,
Roland
xx

Beloftes inlossen.

Lieve allemaal,

Eerste belofte van gisteren is met deze foto ingelost. De Drie ex-Transavia collega's.


Lilian, deze is speciaal voor jou... daarmee heb ik weer een belofte ingelost :-) (Het artikel hoop ik nog te vinden...)


Verder ben ik vandaag lekker ontiegelijk lui geweest. Het was meteen vanochtend al heel warm maar onder de 3 nieuwe parasols die Rick gekocht heeft was het goed toeven. Via de zonnepanelen op het dak bereikte het zwembadwater de magische grens van 30'C. Heerlijk dus om lang in te zwemmen, of in mijn geval, te dobberen en te drijven en gewoon lekker op het trapje te zitten. Dus lekker gezwommen, gelezen en zojuist vanavond een heerlijke koude pastasalade gegeten. Niets lekkerders om zo'n warme dag mee af te sluiten.
Gini ging einde middag terug naar haar hotel. Proberen nog even een dutje te doen voor ze vanavond moet melden voor de nachtvlucht terug naar Amsterdam. Goeie vlucht meid en ik zie je op 2 Januari weer. Leuk en fijn dat je er was. Love you, xx.

Gini weg maar hiernaast een andere bewoner erbij. Welkom Reinier en daarmee is huisje 'Weltevree' helemaal vol. Het gezaaide gras begint op te komen in de achtertuin. Aangelegd door Bert toen wij dat weekend in P.A. waren. Daar hebben jullie ook nog wat foto's van te goed, dus ook die belofte even inlossen:

Alle stenen en steentjes die uit de grond kwamen zijn gebruikt voor de border met vetplantjes. Het 'kale' zwarte middenvlak toont inmiddels een zweem van groen (gras).

Vrolijk rood, blauw en groen...

En zowaar een klein vijvertje (mèt waterlelie) waar het water om de zoveel seconden in klettert vanuit de bamboe water 'fontein' (cadeautje van Bert, Mirella & Jeroen).

Zo, dat zijn in ieder geval een aantal beloftes ingelost. 't Gedicht komt nog, zit op de andere computer.
Buiten is het inmiddels donker en licht het zwembad mooi blauw op door de onderwaterlampen. Binnen branden de kerstboomlampjes. De hitte van de dag is weg en het is nu een prima mooie zomeravond. De boys hiernaast maken zich op om uit te gaan. Het is per slot van rekening ook nog eens zaterdagavond en met komende maandag een 'public holiday' is dit weekend een lang weekend dus morgen is het ook nog feest. Geniet er van boys en geniet ook een beetje voor mij :-)

En dat was alles voor vandaag. Doei...

Liefs,
Roland
xx

Ik wil BOLLETJE!!! ;-)

Lieve allemaal,

Zo, vandaag even een rustig dagje bij huis, buiten aan de pool. Gini ligt tegenover me en is er al in geweest. Rick heeft haar vanochtend weer uit haar hotel opgehaald en toen ik na m'n fysio sessie m'n slaapkamer uit kwam zat ze al gezellig buiten te kletsen met Gooitzen, die even op de koffie langs kwam. Met mij erbij waren dat dus 3 ex-Transavia medewerkers. En zet (ex)crew mensen bij elkaar en je weet zeker dat het over vliegen, werken aan boord, kollega's (ken je die nog?) en mooie bestemmingen gaat. Wij maakten daarop geen uitzondering op. Koffie erbij (omdat die aan boord nu éénmaal niet te drinken is) en heerlijke kerstkoekjes die Gini had meegebracht. Bolletje 'Kerstboompjes'... heerlijk en het 1ste pak is al leeg. Ons excuus is dat de chocolade anders smelt. Wat is uw excuus? ;-)

Het gastschrijverschap van gisteren was een beetje uit nood geboren. Na een lange, leuke maar ook vermoeiende dag had ik tijd nog energie om er nog een stukje uit te persen (Brothers & Sisters was ook nog op tv:-). Dus vroeg deze brother aan zijn sister of zij wilde invallen... ja dus. Een paar dagen eerder had Rick me ook al eens gevraagd of hij niet eens een stukje mocht schrijven (over mij...?). Mijn antwoord was toen dat ie via de comments over mij kon klagen ;-) Maar het idee van gastschrijvers was wel geboren in mijn kop. Dus eh... binnenkort zal ik Rick ook eens uitnodigen.
(Oh and just so you know, niet àlle gays dragen tanga's! ;-)
Rolstoel in, rolstoel uit, auto in, auto uit, het is aardig vermoeiend want elke beweging vraagt opperste concentratie en kracht. Niets gaat vanzelf. En ook zittend in de rolstoel moet ik goed voor me kijken waar ik (over) heen geduwd wordt. Elke onverwachte hobbel of bobbel kan vervelende gevolgen hebben met mijn hoofd en nek. Mijn nek 'draagt' m'n hoofd nog wel maar door de verslappende nekspieren staat mijn hoofd niet echt stevig meer 'op mijn schouders'. Het is een wankel 'evenwicht'. Dus let ik enorm goed op want 'klapt' mijn hoofd éénmaal door naar achteren (kin omhoog) dan krijg ik het A:niet meer zelfstandig omhoog. Is dit B: een bijzonder onprettige houding en C: nogal pijnlijk ook. 't is al een paar gebeurd dus ik praat uit ervaring en ben voorzichtiger geworden op dat gebied. Die Compagnie tuinen van gisteren zijn ook oud. Hier groeiden vroeger de sinaasappelboompjes tegen de scheurbuik van de zeelui van de VOC. Na maanden op zee, van of naar het verre oosten, was Kaapstad ankerplaats voor het inslaan van vers fruit en vlees. Tevens was het 'dump' plaats van ongewenst gajes en gedetineerden uit Amsterdam. Ja, Kaapstad kent van begin af aan een roerige geschiedenis. De Compagnies Tuinen dus 'roerige' wandelpaden met gaten en kuilen en boomwortels die het asfalt open breken. Beetje het equivalent van met je fiets over de kinderkopjes op de Zutphense markt rijden. Goed vast houden dus aan m'n stoel.
Een heel andere reden om voor me te kijken is omdat de duwer ook wel eens om zich heen kijkt en niet altijd ziet war er 'voor de wielen van de stoel' komt... Zo roep ik ineens "Ho...stop!!" maar het is te laat... gètverrrrr... paardenpoep aan m'n wiel!! :-)
Let wel, je hoort mij niet klagen hoor. Ik vind het heerlijk om iets te ondernemen maar ik geef alleen maar aan dat je van 'alleen maar' zitten ook behoorlijk moe kunt worden. Vandaag een rustig dagje aan de pool dus.



Van de week las ik een 'comment' onder naam van 'Ano Niem'. Hij/zij (?) reageerde op mijn stukje over het CTICC. Zoveel geld 'kostend' en leuk voor onze toeristen terwijl een paar kilometer verderop een miljoen mensen in de krottenwijken wonen... ja klopt. Maar 'Ano Niem' zal met mij eens zijn dat in een ontwikkelingsland (wat ZA in feite is) toerisme in eerste instantie de grootste en belangrijkste bron van inkomsten is en ook de meeste banen oplevert voor de lokale bevolking. Dus een 'blijvende' investering als het opzetten van het CTICC, dat toerisme én businessverkeer aantrekt en daarmee de economie bevordert vind ik niet fout. Een ander verhaal is het nieuwe, 3 biljoen Rand (!!) kostende stadion dat nu gebouwd wordt voor het WK voetbal in 2010. Een paar wedstrijden worden er gespeeld en daarna heeft men nog niemand bereid gevonden om de verdere 'exploitatie' op zich te nemen. Daarvoor is het stadion eenvoudig te groot en het zal me niet verbazen als het stadion na 2010 meest leeg zal staan en alleen maar geld zal blijven kosten (zoals het Olympisch complex in Sydney). En ja, daar zet ik dan wel mijn vraagtekens bij, hoeveel het WK uiteindelijk ook zal opleveren. Dàt geld verdwijnt in de zakken van bobo's en Fifa.

Af en toe 'dicht' ik ook een beetje of althans, doe een poging daartoe. Die gedichten heb ik tot nu toe voor mezelf gehouden. Eéntje gaat er over de 'rijk-arm problematiek' en is misschien gepast op deze plaats.

---------------

Intussen heeft mijn broer bezoek gehad van de politie ivm de moord die gepleegd is in het appertementenblok waar ik woon in Amsterdam. Ze moesten ook mijn gegevens hebben en maakten daaruit op dat ik de jongste bewoner ben. Kunst, als je als 41-jarige in een seniorenpand woont ;-) Gelukkig heb ik een goed alibi (zit ver en veilig weg) en trouwens, daarnaast kan ik letterlijk nog niet eens een deuk in het figuurlijke pakje boter slaan. Nee, ik was het dus niet...

Wat (naar mijn mening) ook niet (snel genoeg) gaat is foto's uploaden dus die houden jullie te goed, evenals het gedicht. Maar video ging dus weer wel....
Tiet veur koffie en BOLLETJE!!

Liefs,
Roland
xx

Gast schrijfster: Gini

Lieve allemaal,

Het is donderdag en in Nederland discussieert men over de 'Burkini' (kruising van burka en bikini), is Evita geveld door griep (of is het plankenkoorts?). Haalt ze de première van komende Zondag?
Hier in Kaapstad waait het weer eens hard en is er een andere 'ini', namelijk Gini! En hierbij is dan mijn eerste officiële gastschrijfster geïntroduceerd... hier is Gini:
Ja, daar ben ik dan. Eindelijk weer eens in Kaapstad, eindelijk weer bij Roland. Ik ben uiteraard al wel vaker in Kaapstad geweest, van toen Roland hier nog permanent woonde, maar toen werkte ik nog niet voor de KLM. Nu ben ik dan voor de 2e keer in Kaapstad voor 'mijn werk' zeg maar. Van het voorjaar ben ik voor het eerst werkend hier naar toe gevlogen, maar toen was Roland nog niet hier. En nu dan eindelijk alles tegelijk. Het huis is nu ook nagenoeg af en het ziet er weer fantastisch uit.
Gisteravond na aankomst naar mijn kamer gegaan in een prachtig hotel en aangezien de vlucht lang (11,5 uur) en vermoeiend ('volle bak' vakjargon voor vliegtuig vol met passagiers) ben ik na een douche, broodje en een kopje thee lekker gaan slapen. Ik heb mijn laptop mee genomen, dus kon vanmorgen na wakker worden, Roland emailen dat ik wakker was en na het ontbijt opgehaald kon worden. Maar Roland had geen internet verbinding, dus toen maar sms-en. Gelukkig zijn er tegenwoordige diverse manieren om te communiceren. Het ontbijt was heerlijk, met keuzes uit diverse verse sappen, cerials, brood, fruit en beleg in vele soorten. Warme en koude gerechten en voor mij meestal een bakje cerials en wat toast met zalm! Ja als er zalm bij het ontbijt is, dan is het een goed hotel.
Nadat Rick naar de gym was geweest, belde hij naar mijn kamer en kon hij mij met 10min. ophalen. Ideaal dat hij zo dicht bij woont, zodat hij me zeer snel bij Roland kon brengen. En Roland zat ons al op te wachten op de patio. Kijkend over het muurtje naar beneden en met een big smile op zijn gezicht. Het weerzien was vertrouwd en het voelde goed. Eerst maar eens gekust en geknuffeld en daarna lekker babbelen met een kop koffie. Kerstkadootjes onder de boom gelegd en de rest van het huis bekeken. En het is prachtig geworden, zoals ik al beschreef. De tuin met de koipond, het zwembad, het interieur, alles weer even smaakvol, zoals we het eigenlijk gewend zijn. Kennis gemaakt met buurvrouw Mart en toen even geluncht voordat we naar Company Garden zijn gereden. Een aangelegd park in het centrum van de stad met een enorm estate van Mbeke en een mooie lange laan waar zich normaal gesproken veel eekhoorns bevinden. Vandaag hebben we er slechts 1 gezien en als ik Zara niet goed aan de lijn had gehouden, dan was ook die ene eekhoorn er nu niet meer geweest :-)).
We zouden daar even bij vrienden langs, die een modellenbureau hebben hier in Kaapstad en zij hadden in het park een shooting. maar tegen de tijd dat wij er waren, was de shooting al voorbij. Jammer natuurlijk, maar ondanks de harde wind was het toch wel lekker om rond te wandelen. En Roland moest nog pasfoto's laten maken voor zijn invalidepas, dus dat hebben we op de terugweg meteen kunnen doen. Nou ja meteen. Voordat Roland de auto weer in en uit is en voordat die rolstoel weer in en uit de auto is.........
Vlak bij huis hebben we nog koffie gedronken op een leuk terras en daarna zijn we dan echt naar huis terug gereden. Roland was moe en is een dutje gaan doen en ik ben mijn mails gaan schrijven voor thuis op zijn computer. Ondertussen kwam tuinman/buurvrouw Bert om de deur om mij te begroeten. Bert zag er goed uit en heeft een goed afgetraind lichaam. Zijn borstspieren zijn zo opgepompt, dat ik zei: jeetje Bert, je hebt bijna nog grotere borsten dan ik!! :-)))) En na Mart gezien te hebben in een string bij het zwembad, wist ik zeker: dit is een gayhouse :-)) Een heel gezellig house, waar iedereen altijd welkom is. Tijdens het eten koken, hebben Roland en ik lekker buiten gezeten in het zonnetje op de patio en genoten van de rust, de zon, het samenzijn en het mooie uitzicht. Buiten gezeten totdat de zon onderging en het was een heerlijk samenzijn. Vredig en vertrouwd, niet altijd iets te moeten zeggen, maar genieten van elkaar.
Rick moest na het eten nog het e.e.a. buitenshuis doen, dus Roland en ik hebben ons voor de tv genesteld en daar zitten we nu nog steeds. Hij wilde per se nog iets schrijven op zijn blog en had dus het idee van een gastschrijver en aangezien mijn typen 10x sneller gaat dan het zijne, kan ik sneller vertellen wat we vandaag allemaal gedaan hebben. Maar gelukkig kan hij nog typen om ons op die manier nog deel te laten zijn van zijn leven en ons te vertellen hoe het met hem gaat. Vandaag doet hij dat via mij, maar morgen zal hij er zelf weer zijn. Dus don't worry, als jullie mijn gebabbel zat zijn, morgen is 'jullie' Roland er weer. En er is er maar 1 die zo kan schrijven, met zoveel gevoel en zoveel humor. Ik hoop (en jullie vast ook wel) dat hij ons nog lang mag vermaken met zijn verhalen.
Groeten en liefs uit Kaapstad.


En daar heb ik verder niets aan toe te voegen :-)
Tot morgen,

Roland
xx

Ellek nadeel heb z'n voordeel.

Lieve allemaal,

Woensdag, bewolkt en zowaar ook wat drizzelregen af en toe. Slecht weer dus maar de keukendeur staat open want koud is het niet. Bert is naar de gym, Mart shopped in de Waterfront, Rick doet wat klusjes in en om het huis (hij kan kennelijk wel tegen een beetje drizzel), Zarah ligt op haar kussen en ik zet me weer aan m'n blog. Gini hangt nu ergens boven het Afrikaanse continent in de lucht en vanavond landt ze met dt ;-) en klm in Kaapstad. Zoals jullie weten werkt ze bij de KLM en schrijf je landt ze met dt, vandaar. Sinds begin dit jaar vliegt ze een voor haar nieuw type vliegtuig, de Boeing 777, oftewel de 'Tripple Seven' en daarmee komt ze dus vandaag 'werkend' naar Kaapstad. Toen ik nog in Kaapstad woonde (tot 2005) en zij net bij de KLM begon vloog zij niet de 777 maar de 747. Jammer want dat toestel wordt ingezet op o.a. Johannesburg en niet op Kaapstad zodat ze mij niet kon komen opzoeken op deze manier. En toen ze éénmaal wél 777 vloog woonde ik er niet meer... Maar nu halen we dus even die 'schade' in en kan het wel. Vanavond laat landt ze en morgen als ze uitgeslapen is halen we haar op. Ik denk dat het crew-hotel in Kaapstad één van de meest luxueuze hotels is die de KLM crew kent. Het is gebouwd aan de 'foreshore', tussen de Waterfront en het stadscentrum in en maakt deel uit van het CTICC: Cape Town International Convention Centre. Dit Conferentie Centrum is een aantal jaren geleden gebouwd en het draait kennelijk goed want bij mijn eigen aankomst zag ik dat er wordt bijgebouwd. Zo groot als de RAI, waarvan ik vanuit mijn Amsterdamse huis de reclame zuil kan zien, is het (nog) niet maar klein is het zeker ook niet. Ik weet nog dat wij tegen het einde van de bouw van het CTICC als guesthouse-eigenaren werden uitgenodigd om te komen kijken. De bouw van zo'n Conferentie Centrum is natuurlijk een enorme 'boost' voor het toerisme. Veel delegatieleden blijven wat langer 'hangen' dan de paar dagen dat zo'n conferentie duurt of plakken er een vakantie aan vast, vaak met vrouw (of maitresse/secretaresse:-). Hoe dan ook, goede 'spin-of' voor alles wat met toerisme te maken heeft, dus ook de guesthouses. Ikzelf vind het een heel mooi gebouw. Het is heel modern en er is enorm veel glas en marmer gebruikt. De entree is een enorme hal met marmeren vloer waarin echte bomen staan. Bij de receptie van het hotel ook een marmeren vloer en hier geen bomen maar een ondiep vijvertje verzonken in de marmeren vloer met de waterspiegel gelijk aan de vloer. Ontwerpfoutje want er bleken na de opening nogal wat niets vermoedende gasten in achterover te vallen wat behoorlijk wat natte pakken (of secretaresse rokjes ;-) opleverde. Ik geloof dat er nu een glazen wandje omheen staat.

'Speaking of' mijn Amsterdamse huis... ik hoor via René en Annemarie dat er in de Almstraat een mevrouw dood is aangetroffen (was op het journaal). Men vermoedt moord! Dat is in mijn wooncomplex!! De naam die ik hoorde ken ik niet dus het is niet één van mijn buurvrouwen, maar toch... Heb inmiddels mijn broer gemaild om te zien of hij meer weet. Hij slaapt er af en toe en doet de planten.

Moord en verkrachting, je leest het bijna dagelijks in de krant en Rick leest de koppen uit de Nederlandse internetkranten wel eens voor aan me. "Lekker veilig daar ook in Nederland" is dan zijn commentaar. Waarop ik een keer zei: "Tja, maar in Nederland is zoiets ten minste nog voorpagina nieuws... hier in Zuid Afrika niet, als het überhaupt de krant nog wel haalt".
En hoe erg zoiets ook is, je leest het, neemt het voor kennisgeving aan en als je de pagina omslaat ben je het weer vergeten... totdat het jezelf een keer 'direct' raakt, een bekende, een vriend of familielid. En daarover kunnen hier in Zuid Afrika heel wat meer mensen meepraten dan in Nederland.

Let wel, ik wil hier niet een discussie aanzwengelen van waar het 'beter' of 'slechter' wonen en leven is. Die behoefte heb ik nooit zozeer gehad al heb ik wel weer enig leedvermaak (sorry) als Rick voorleest uit diezelfde krant dat in Nederland in de eerste 10 dagen van December al de totale hoeveelheid neerslag is gevallen voor normaal de hele máánd :-)) Er is vaak een soort spanning, een soort strijd tussen 'geëmigreerden' en de 'thuis blijvers' zoals ik het maar eens zal uitdrukken. Vaak gaan zij die emigreren weg uit onvrede met het eigen land. In het nieuwe land is dan alles beter en mooier en de thuisblijvers zullen dat horen ook! En die reageren dan weer in de trant van 'het is hier zo slecht nog niet'. Beiden partijen benadrukken vaak hun eigen positieve kanten en de ander z'n negatieve.
Zo zijn de vele Zuid Afrikaners die uit angst voor 'crime' veelal naar Engeland, Nieuw-Zeeland en Australië geëmigreerd zijn, daar dan ook de slechtste ambassadeurs voor hun oude vaderland en grijpen elke negatieve gebeurtenis aan voor een 'zie je wel' reactie. Waarna de 'thuis' gebleven Zuid Afrikaners natuurlijk niets goeds te melden hebben over die 'schapen neukers' (Aussies), de 'Kiwi eters' (NZL) of die 'duffe' Londenaren in de eeuwige regen ;-))
Behàlve zoals laatst, toen het Zuid Afrikaanse team de wereldtitel rugby won... dàn stroomt bij àllemaal (thuis en ver weg) weer even hetzelfde bloed. Sport verbroedert, dat valt niet te ontkennen.

Ikzelf ben destijds niet met een negatief gevoel over Nederland vertrokken en heb dan ook nooit de neiging gehad om er op af te moeten geven. Toegegeven (zoals hier boven), enig 'mild' leedvermaak over het weer is mij niet vreemd ;-)) Zei ik aan het begin dat het hier miezerde (mooier voordoen dan het is doe ik ook niet), inmiddels schijnt de zon weer en Gini, don't worry, de komende dagen blijft het mooi dus die zomerjurkjes komen je koffer heus wel uit.
Nee, Zuid Afrika was voor mij destijds gewoon een nieuw avontuur, een nieuwe uitdaging. Ik wilde niet per sé weg uit Nederland maar hoefde ook niet per sé te blijven. Ik had inmiddels al genoeg van de wereld gezien om te weten dat er 'overal wel wat is'. Elk continent/land/regio/stad (vul zelf maar in) kent z'n eigen problematiek en dichter bij huis: elk huisje heeft zijn kruisje. Het is voor mij dan ook nooit een probleem geweest om weer terug te gaan naar Nederland (makkelijk was het niet). Ik heb met veel plezier 8 jaar lang in Kaapstad gewoond. In al die tijd is er één keer ingebroken in huis, maar dat gebeurde járen geleden ook al eens toen ik nog thuis woonde bij mijn ouders. Er is veel ingebroken in auto's van gasten, maar dat gebeurd in Amsterdam ook als je je mobieltje er in laat liggen. Er is één kennis van ons thuis overvallen met een pistool op zijn kop, maar dat gebeurde David & Andrew als Zuid Afrikaners in Amsterdam ook! Met een mes op de borst werden ze op klaarlichte dag in een stampvolle Kalverstraat 'gerold'. De man van een vriend van ons werd vorig jaar vermoord in Johannesburg maar gemoord wordt er nu ook in mijn appartementenblok in Amsterdam. Zo zie je maar weer dat het niet uitmaakt, 't is vaak gewoon een kwestie van 'wrong time, wrong place'.

Voor mijzelf geldt dat ik met mijn terugkeer naar Nederland in een 'wrong time' (ALS diagnose) in een 'right place' was. Want het sociale 'vangnet' in Nederland is beter dan in menig ander land. En alhoewel er steen en been geklaagd wordt en ik ook niet ontken dat er fouten gemaakt worden, (hè, lieve, fijne neurologe van mij in Haarlem?...%^&$#@!!!!!!!!) ik prijs mezelf gelukkig dat ik op dat moment weer terug was in Nederland. Ik heb tot nu toe geen dokters- of ziekenhuisrekening gezien. Heb inmiddels een aangepast appartement. Een stuk of 3, 4 speciale stoelen, thuiszorg... ik hoef maar een kik te geven en ik weet niet hoe of waarom, maar er wordt bij mij wél geluisterd en er gebeurd ook iets. Nee, ik ben rondom tevreden. Het feit dat m'n PGB 2 maanden na aanvraag nog niet rond is (kan nog wel even duren) plus het feit dat ik een 'aanvullende' uitkering ontvang zonder de uitkering zélf (met andere woorden 'ik sta ROOD!!') doet daar niets aan af.
Zoals ik ook rondom tevreden ben hier weer in Kaapstad. Ach... ik denk dat het met je eigen instelling te maken heeft. Met hoe je tegen de dingen aankijkt. Zeikers vinden overal wel wat te zeiken, zoals dat 'zure' (thee) mens destijds in ons guesthouse (vraag maar aan Rick :-). Positivisten zien altijd wel een zonnige kant, een 'silver lining' zoals ik nu ook nog genoeg moois zie, En grapjassen maken altijd wel een grapje, zoals Rick heel vaak en ik af en toe zoals vanmorgen... Rick ziet smeer in m'n oor en haalt er een wattenstokje bij. Als dat nogal eh... vol viezigheid weer uit m'n oor komt zegt Rick: "Jeetje, wanneer is dàt voor het laatst gebeurd? 't Is een wonder dat je überhaupt nog wat hóórt!"... Waarop ik zeg: "Wat zeg je?" :-)))

Liefs en tot morgen,

Roland
xx

Imagine...

Lieve allemaal,

Zo, ik heb van de week maar eens 'gramatica' gegoogled, zegt dat kreng van een zoekmachine wijsneuzerig "bedoeld u grammatica?"...ehr... oeps... ja dus en hoog nodig dus ;-). Via mijn zus vernam ik dat ik nogal in de fout ging qua spelling. En dat had niet zozeer te maken met C's en K's als met de vervoegingen van de werkwoorden. Ahum... ok dan. Tijd om eens even wat grammatica (dubbel m;-) door te nemen. En oh wonder der techniek, op het internet vind je van alles en dus ook uitleg van de Nederlandse grammatica regels, inclusief oefeningen er bij. Blijkt dat ik inderdaad het één en ander aan regels en ezelsbruggetjes door mekaar heb gehusseld: husselen-hussel-husselde-ik heb gehusseld met een d dus maar het is jij/hij/het husselt met een t dus. En bij dat laatste ging ik dus steeds, maar wel consequent (konsekwent?) in de fout. Ik paste de "t kofschip/'t fokschaap" regel die voor voltooid verleden tijd (vvt) bedoeld is toe op de onvoltooid tegenwoordige tijd (ott) en daarmee eindigden jij/hij/het nogal eens op stam+d terwijl dit natuurlijk stam+t moet zijn.
Ik beloof beterschap in dezen al blijven al die ezelsbruggetjes natuurlijk wel voor ezels... ;-) Foutloos zal ik zeker nooit zijn mede dankzij alle spellingswijzigingen van de afgelopen jaren toen ik in het buitenland zat. Maar die d-t kwestie zou voorlopig weer even goet moeten gaan (geindje!! ha ha, nog één! ;-))

Er liggen wat onderwerpen op stapel, klaar om over geschreven te worden. Deels mijn eigen ideeën en gedachten die ik kwijt wil, deels ook naar aanleiding van jullie vragen en opmerkingen. Zo wordt mij de laatste tijd veel gevraagd of ik geloof. Grappig, dat zo'n onderwerp meer naar boven komt nu ik 'ernstig' ziek ben dan toen ik gezond was. Ernstig zet ik er bewust in want bij een griepje is er niemand die het vraagt ;-) Ik denk dat men met die vraag eerder bedoeld hoe ik denk over de dood en dat dit een mooie omweg is om uiteindelijk tot dat voor velen toch angstige en beladen onderwerp te komen. Ik zelf heb er zelf geen moeite mee om er over te praten. Ik ben er absoluut niet bang voor, voor datgene wat er wel of niet na de dood is. En dat heeft dan weer te maken met mijn eigen visie daarop. Als ik die kort zou moeten uitdrukken dan kom ik op een woord als 'holistisch' uit. In de zin van 'één' of 'onverdeeld'. Maar daarover een andere keer meer. 't Is al redelijk laat, 19.00 uur en om mijn visie helder op 'papier' te zetten heb ik wel even tijd nodig.
Daarmee verbonden zijn thema's als 'kerk' en voor mij persoonlijk ook 'homosexualiteit'. En werd mij ook gevraagd: "Hoe kijkt men tegen homosexualiteit aan in Zuid Afrika?' Daarbij verschilt Zuid Afrika nogal van 'zuidelijk' Afrika. In positieve zin gelukkig.

Maar voor nu eerst nog even terug naar gisteren en het kerst thema. Hangt natuurlijk ook weer samen met wat je wel of niet gelooft (eh... met een t? ;-)
iedereen geeft zijn eigen invulling aan het geheel en heeft er een eigen mening over. Wel of niet versieren van je huis. Wel of niet samen komen met familie met kerstmis zelf. Wel of niet uitgebreid eten. Waar het voor mij/ons dit jaar op neerkomt is gezellig samen zijn met vrienden. Zoals altijd (en niet alleen met kerst) hoort daar lekker eten en drinken bij (1 glaasje wijn voor mij). En ach, het huis een beetje versieren is leuk, eens wat anders dan normaal. Verder doe ik niet zo aan de oprukkende vercommercialisering mee. Inderdaad Dick, de dag na Sinterklaas is alles kerst. En daarna vind je meteen al de paaseieren met daar voor tegenwoordig ook nog het steeds populairdere Valentijn... Gelukkig kan ik zeggen dat ik in de positie verkeer dat als ik iets nodig heb ik het gewoon kan kopen, het hele jaar door. Dààr heb ik geen kerst voor nodig. En als je het hele jaar door niet vriendelijk en aardig voor elkaar kunt zijn, er vóór elkaar kunt zijn, dan heeft het in mijn ogen weinig zin om met kerst of andere hoogtij (ver)jaardagen dat ineens wel te doen. Geloven doe je niet alleen in de kerk. Iets voor iemand betekenen doe je niet alleen met kerst. Het is een 'levenswijze'... een wijze van leven voor élke dag. En van uit die visie vier ik kerst (met 'alles er op en er aan;-)

Hoe een ieder het viert (of niet), hoe een ieder gelooft (of niet) moet een ieder voor zich weten. In mijn ogen is er in die zin geen goed of fout, alleen maar anders? En anders is niet beter of slechter, het is gewoon anders. Het andere/de ander (geloof/huidskleur/sexualiteit/...) respecteren in plaats van elkaar be- of veroordelen, daar scheelt het nog wel eens (vaak) aan. Live and let live... "Imagine" (John Lennon)... I know I can!

Tot zo ver de vervroegde kerstboodschap van deze koningin/Queen ;-))

Liefs,
Roland
xx

Vandaag is 'kleur'.....

Lieve allemaal,

Maandag en als ik m'n ogen open doe zie ik op de luxaflex voor mijn raam geen door zon verlichte delen... mmm... bewolkt weer dus en ik draai mij nog eens lekker om, en nog eens en nog eens. Tot om kwart voor 10 Rick maar eens komt kijken of m'n bel niet op de grond ligt of zo (dat gebeurde gistermiddag tijdens m'n dutje ook). Maar nee, ik was gewoon lekker lui ;-) Pamela is al lekker aan het werk en heeft al meteen extra punten verdiend volgens Rick door alle KLM huisjes van hun plaats te hebben gehaald en te hebben schoongemaakt. Er lag een dikke laag stof achter. 'Way to go Pam!'

Tijdens het wassen/aankleden (waarbij hij over mìjn tenen rijdt, de stand is daarmee 1-1 :-) zegt Rick dat ie vanmiddag met Bert kerstspullen gaat halen. Leuk denk ik. Nu Pam de maadag en vrijdag in huis is heeft Rick ook wat meer z'n handen vrij om eens wat langer de deur uit te gaan en ook niet altijd met mij bezig te hoeven zijn. Pam kan mij ook helpen dan dus dat is wel zo lekker voor Rick natuurlijk.


Als hij me later in de ochtend naar het toilet hebt zegt hij ineens "Heb jij er nou nooit eens genoeg van? Heb je 's ochtends eigenlijk nog wel zin om op te staan? Af en toe wil ik wel eens tegen je zeggen 'Zo, nou is het leuk geweest en nu gaan we weer normaal doen' en dat jij dan antwoord met 'Haha grapje' en dat alles weer gewoon zou zijn. Boze droom over, flauwe grap voorbij..."
Ik ben enigzins verrast dat dit idee/gevoel ook bij hem speelt want ik herken het heel goed. Ik ben dit 'stadium' nu wel voorbij maar in de eerste maanden na de diagnose had ik ook last van dit 'verlos mij van deze boze droom' syndroom. Als de telefoon of deurbel ging dan had ik zoiets van 'ah daar heb je ze, nu komen ze me vertellen dat het allemaal een foutje was'. En buiten op straat dacht ik dat er om elke hoek iemand stond die te voorschijn zou springen en zou roepen "Smile... you're on candid camera!!" Slechte grap maar ik zou het ze met plezier vergeven. Maar hoe dichter ik bij de hoek kwam, hoe minder tijd die 'klungel' had om tevoorschijn te springen... en òm de hoek uiteindelijk natuurlijk niemand... helaas.
(Muziek: Frank Boeijen-Zeg me dat het niet zo is...)

Na verloop van tijd verzwakte dit gevoel en uiteindelijk, met het toenemen van m'n lichamelijke klachten verdween het helemaal en kwam het besef dat het écht waar was, dat van die ALS. Het was er elke dag en ging maar niet weg. Het is er nog steeds...
Boos ben ik nooit geweest. 'Boos op wie?' was mijn antwoord als mensen het mij vroegen. "Waarom?" heb ik mij even afgevraagd meteen gevolgd door "Waarom niet?" Wie ben ik dat ik dit niet zou moeten mogen krijgen? Waarom zou het altijd een ander moeten zijn? Zeldzaam of niet, ALS treft elk jaar tussen de 300 tot 500 mensen. Dus elke dàg wel iemand in Nederland die het te horen krijgt (hopelijk op een andere manier als ik ;-)... iemand wiens wereld instort of in ieder geval voor langere tijd stil staat.
Nee boos niet, teleurgesteld wel. Teleurgesteld dat m'n eigen lichaam mij in de steek laat terwijl ik er altijd zo bewust mee om gegaan ben, een leven lang sport, gezond gegeten en wat al niet meer. En dan als dank dit? Dat begreep ik even niet. Weer later kon ik het van een positievere kant bekijken. Juist door mijn goede conditie ben ik er nu waarschijnlijk beter aan toe, heb ik meer 'buffer', kan ik beter 'tegen een stootje' dan de gemiddelde persoon die ALS krijgt. Ik weet niet of het waar is maar het is wel een prettige gedachte...


Rick's andere vraag, over 'willen opstaan'... ja die tijd heb ik ook gehad. Negen uur werd half tien werd elf uur... waarom optaan, voor wie, voor wat? De aankomende winter hielp daar ook niet erg in mee natuurlijk. En er zijn echt dagen geweest dat ik niet wilde... gewoon niet... Maar of je nou wilt of niet, hét (ALS) gaat niet weg. Hoe stil of hoe lang je ook blijft liggen, hét gaat niet weg.
Ergens kwam het besef het dan maar te accepteren. Als ik niet zónder kan leven dan maar mét. Niet dat ik een keuze had natuurlijk maar ik accepteer het omdat ik niet 'vechtend' en 'in strijd' ten onder wil gaan. Ik ben altijd zeer competatief geweest en wilde altijd winnen. Deze strijd kun je niet winnen (zegt men) en dus valt er niets te strijden. Aanvaarden en er vredig mee samen leven zodat ik mijn laatste tijd 'rustig' en er 'in vrede' mee kan leven en nogmaals, niet strijdend ten onder gaan. Mijn laatste adem uitblazen met het idee van 'verloren hebben' wil ik niet ervaren. Accepteren en het een plaats geven. Ik zal het met mijn ALS moeten doen maar ALSs zal het ook met mij moeten doen... En filosofisch gezien deed ik bij het lezen van Ken Wilber's boek "A brief history of everything" een voor mij 'troostende' ontdekking: ALS kan het/mij overnemen maar zodra het mij doodt, doodt het ook zichzelf. Als ik op hou te bestaan houdt het zelf ook op te bestaan. Het kan dus ook maar beter mét mij leven dan proberen mijn, en dus zijn eigen ondergang te zijn... ALS behaalt een Phyrus-overwinning maar die échte eindoverwinning die ligt bij mij (HA HA, lekker puh...!;-). Mijn ziel, mijn ik, mijn 'bewustzijn' gaat door. Ik geloof in 'leven na dit leven' (maar daarover een andere keer meer).


Het heeft me veel (kostbare) tijd gekost om tot dit inzicht te komen. Eén héél jaar was zo maar ineens voorbij... Maar ik ben blij dat ik tot dit besef gekomen ben. Ik zie het niet als een gevecht, maar als een leerzaam proces. Ik word er hoe dan ook 'beter' van, maakt niet uit wat de uitkomst is. Geloven dat ik dood ga doe ik trouwens nog steeds niet, het voelt niet zo. Ik voel me niet ziek, ik ze mezelf niet als patiënt, ik heb geen pijn... maar het maakt me ook niet zoveel uit, ik maak me er niet (meer) druk om en ben er ook niet bang voor. Waar het mij wel om gaat is dat ik de tijd nù, kort of lang, bewust lééf. Ik heb het leven nog en dat laat ik me niet vergallen door een minder rooskleurig vooruitzicht. Later komt vanzelf wel, in wat voor vorm dan ook. Het heeft geen zin me daar nu al druk over te maken. Uiterlijke rust en kalmte heb ik altijd wel op weten te houden, innerlijk is die er nu ook. Ik ga bewust en in rust genieten van alles wat nog komt. En hopen op een wonder doe en blijf ik altijd, al moet die 'klungel' er wel mee opschieten want de hoek komt naderbij! :-))

En dus ben ik nu in Kaapstad (genieten!) en dus kwam die opmerking van Rick en vandaar dit verhaal. Tijdens het avondeten hoor ik het nummer "Don't let the sun go down on me"... mooi symbolische natuurlijk. Eén van de zinnen is "All my pictures, seem to fade to black and white". En zo kan ik het zelf ook zeggen als ik de vergelijking met de tv nog eens aanhaal. Ik heb even helemaal geen beeld meer gehad, alleen maar ruis. Toen sprong het beeld weer op zwart/wit en zowaar, langzamerhand komt er weer meer kleur in ook ;-)

Meer kleur is er in huis nu ook... als ik tegen Rick zeg mijn credit card te gebruiken voor de kerstinkopen zegt ie verbaasd "Hoe weet jij dat nou? Dat had een verassing moeten zijn." Ik zeg dat ie dat toch écht zélf deze morgen tegen mij gezegd heeft, hoe zou ik het anders moeten weten? So much for keeping surprises... ;-)) Ik zet mij aan het bloggen, onder toeziend ook van Pam en R&B gaan 'kerst' kopen. Met als resultaat (tot nu toe) o.a. deze mooie boom.

En zo voel ik me een beetje als deze boom, wiens kale takken "with a little help of my friends' weer meer kleur krijgen.

Liefs,
Roland
xx