Het weekend.

Lieve allemaal,

Gisteren dus een heerlijke dag gehad maar laten we beginnen bij zaterdag. Na het bloggen in de middag dan mijn 'doop' gehouden. 't Was weliswaar geen zondag maar ach, wat geeft het. Het was heerlijk! Rick en Bert tilden me de pool in en daarna was het voorzichtig uitproberen wat wel en niet kan. Staan aan de rand o.k. Drijven op de drijvers o.k. (foto boven). Gele drijver onder m'n knieen vandaan niet o.k. Au! M'n voeten en heupen zakken te ver naar beneden waardoor ik met m'n hoofd/nek in een ongemakkelijke positie kom te liggen. Aangezien m'n nekspieren ook verslappen kan ik m'n hoofd vanuit deze positie niet meer omhoog tillen. Dus snel weer overeind geholpen door Rick. En al is het drijven na enige gewenning wel lekker en ontspannend, het is me ook wat passief. Bewegen wil ik! Ik zit of lig al 99% van de dag. Staan doe ik alleen nog maar om van stoel naar bed of toilet te wisselen. Lopen doe ik al helemaal nauwelijks. In de pool wIl en kan ik eindelijk eens staan en lopen! Zo gezegd, zo gedaan. Drijvers onder m'n oksels en gaan met die banaan! :-))
't Is effe wennen door de konstante opwaartse druk van het water en de drijvers maar oh mensen wat voelt dit goed...ik loop!! Ik voel me een stuk "meer mens" :-) Na een paar pool lengtes heen en weer lopen (7 meter lang) houden we het voor gezien. Maar niet te gek doen voor zo'n 1ste keer. Maar oh oh, wat is dit lekker!!

Als ik die avond in bed stap blijken mijn matrassen nat te zijn...hè, hoe kan dat nou? Dan horen we gedrup...pets...pets...pets... Met grote regelmaat vallen er druppels op mijn nieuwe, nu natte matrassen. We kijken omhoog en daar, via de lamp aan het plafond, komt het vandaan. Rick klimt via een lange ladder de zolder op. Hier staan de boilers, de geijser en lopen ook leidingen. Eerder die middag liep er ook al heet water via de dakgoot de afvoer in. Er is iets goed mis. Maar het is donker en na veel zoeken en proberen inmiddels ook al laat (2 uur 's nachts). Rick tapt alle leidingen leeg en hoopt dat het druppen daarmee ophoudt. Ik slaap die nacht op mijn luxe ligstoel die van het terras naar mijn slaapkamer verhuist. Rick biedt aan om te wisselen van slaapkamer zodat ik in zijn bed kan slapen maar dat vind ik niet nodig.

Enigzins stijf (als bed is ie toch niet zo luxe) en duf (korte nachtrust) sta ik die zondagochtend op. Geen water in de leidingen betekent geen douche maar dat geeft niet. Het is weer heel mooi weer dus vanmidag wordt het weer zwemmen. De buitenkraan doet het wel dus een natte washand over m'n kop en klaar ben ik. Water voor thee en koffie hebben we dus ook. Rick heeft al gebeld met zijn bouwer en die komt morgen langs. Maandenlange verbouwing en dan dit! Niet leuk op zijn minst gezegd.
Na het ontbijt stelt Rick voor met Zarah langs de boulevard te gaan wandelen. Ja leuk. De trap af voor, mbv Rick en Bert, gaat een stuk soepeler dan de 1ste keer toen we naar de 'Roll in' shop gingen. Aan de boulevard is het druk. Het is zondag, het is mooi weer, dus wat wil je. Hier wandelt men, hier flaneert men, hier laat men honden uit, trapt men een balletje op het gras, spelen kinderen op de speeltoestellen, lig je in het zand en de moedigen wagen zich in het ijskoude water van de atlantische oceaan. En hier wandelen wij nu dus ook of beter gezegd, Rick loopt en duwt de niet elektrische rolstoel waar ik in zit. En ik, ik heb het lijntje van Zarah vast in mijn hand. Zò bekend, haar getrippel op de stenen naast me (op 1 of andere manier slijten haar nagels niet en dus hoor je haar altijd duidelijk lopen op een harde ondergrond). Zò vertrouwd haar treuzelen, òveral aan willen snuffelen (als het aan Zarah ligt is het tempo 10 meter per minuut). Zò kenmerkend het 'schokje' in je hand ten teken dat het 'rollijntje' z'n maximale lengte heeft bereikt en Zarah weer in beweging komt tot ze weer naast je loopt en het lijntje weer ingerold is zodat het spelletje weer opnieuw kan beginnen: Zarah stil staan snufelen, lijntje rolt uit terwijl ik door loop (rol), schokje in je hand bij maximale lijnlengte, en Zarah die weer komt aantrippelen, trip...trip...trip. En altijd maar weer en nu ook, wijzen naar Zarah en zeggen "Oh wat een lief puppy." Ze is notabene al 12 nu, nee niet maanden, jåår!! Dit alles is voor mij zò'n bekend tafereel, zò'n vertrouwd gevoel. De geur van de oceaan (heerlijk), van rottend kelp op het strand (minder aangenaam), de geluiden om me heen. Alles is precies hetzelfde als toen ik hier nog woonde en toch...is alles zo ontiegelijk anders voor me nu!
Gaande langs de boulevard komt herinnering na herinnering omhoog en elke herinnering brengt z'n eigen emotie mee, leuke en ook minder leuke en al snel zit ik met een brok in mijn keel en wellen tranen op in mijn ogen. Gelukkig loopt Rick achter me en zien ook tegemoet lopende mensen niets dank zij m'n zonnebril :-) En terwijl we door lopen/rollen denk ik aan:
-de uren dat ik hier wandelde met de hondjes, vaak 3x per dag
-blij wandelend maar ook in boosheid en verdriet (toen het minder ging tussen mij en Rick)
-Bello die nu dood is (2 weken na mijn ALS diagnose, gebruld heb ik toen)
-de dolfijnen en walvissen die je dan wel eens zag
-het zitten in het gras, zonnewarmte op je huid en het spelen met de hondjes
-het wegzakken van de zon in de oceaan
-de winterstorm golven die de boulevard beuken en onder water zetten
-toen ik hier nog hard liep, samen met zovele andere hardlopers.
-en nog veel meer
En nu ik hier weer ben, aan diezelde boulevard, weet ik niet of ik blij of verdrietig moet zijn. Ik ben allebei, groot intens verdriet om wat was en niet meer is. Maar zeker ook blijdschap, opluchting en dankbaarheid dat ik hier weer ben. Dàt ik er nog ben! Zittend in de schaduw, hondje naast me, komen de tranen en huil en lach ik tegelijk.



Even verderop zien we onze oude 'bakkie' staan (Mitsubishu pick up). Jeroen en Mirella hebben rijden daar nu in en moeten dus ergens in de buurt zijn. Rick belt mobiel en ja hoor, ze zitten net iets verder aan de overkant, op het terras van de 'Winchester Mansions', een hotel aan de boulevard. Samen met de ouders van Mirella die hier op vakantie zijn. We kletsen even en Jeroen (Apple fanaat) vraagt hoe het met het uploaden van de foto's naar mijn blog gaat. Uploaden gaat dus inmiddels wel maar ik heb nog steeds een probleem met 'verticaal' genomen foto's, die ook nà het horizontaal roteren en bewaren tòch weer verticaal, en dus op zijn kant, op de blog verschijnen. Jeroen denkt na over een mogelijke oplossing van dit hardnekkige probleem en vraagt dan of ik er zelf al een oplossing voor gevonden heb. Als ik "Ja" zeg spitst hij zijn oren voor het ongetwijfeld zeer technische antwoord wat nu komen gaat. "Gewoon mijn camera niet meer verticaal draaien bij het nemen van de foto's" is mijn zeer simpele, doch uiterst doeltreffende oplossing. Het kwartje valt en we liggen samen dubbel van het lachen om mijn briljante vondst :-)
Thuis aangekomen spelen de eerdere emoties weer op. Tranen wellen weer op achter m'n zonnebril. Moe van de wandeling, de emoties en de korte nachtrust zeg ik tegen Rick dat ik even een middagdutje wil doen voor ik het terras op en zwembad in ga. Mijn inmiddels zongedroogde matrassen gaan naar binnen en als ik op bed lig wil ik m'n dankbaarheid naar hem toe onder woorden brengen. Dat lukt met veel snikken en snotteren want de tranen komen nu echt. Als Rick zegt dat dat niet nodig is en de glimlach op mijn gezicht voor hem genoeg beloning is, pakt hij me vast. Nu begin ik pas echt met schokken te huilen en een 'ontlading' volgt. Ik huil een stukje verdriet weg (om wat was en niet meer is), een stuk spanning van de reis toch ook nog en over 'hoe het hier zou zijn'. En tegelijkertijd huil ik van opluchting dat ik er dan eindelijk ben en dat het hier zo lekker is. Ja realiseer ik me, ik heb pas nu het idee dat ik er écht ben!

Tevreden val ik in slaap en een stuk 'lichter' word ik weer wakker. Dan is er maar 1 ding dat ik wil, het water weer in!Eenmaal buiten heeft Zarah haar stekkie aan het zwembad al gevonden.
En ben ik met het huilen al wat Geestelijke spanning kwijt
geraakt, in het water raak ik ook een stuk 'fysieke' spanning op/in mijn spieren kwijt. Het begin is meteen weer een goede les. Ik verlies m'n balans en m'n voeten komen achter me omhoog waardoor ik in buikligging kom te liggen met m'n hoofd voorover in het water (ondanks drijvers). En aangezien je onder water geen adem moet halen en ik dit toch probeer verslik ik mij enorm. Een geschrokken Rick schiet te hulp en zet me hoestend en proestend op de tap neer. Het is me meteen duidelijk dat ik absoluut niet alleen in het water mag/moet zijn. 1 Kleine balansverstoring en ik zou echt verzuipen, nee zwemmen kan ik echt niet meer! Als ik uitgeproest ben proberen we het opnieuw, ik wil er in. Dit maal concentreer ik me beter op het recht onder me houden van m'n voeten ("het zwaartepunt van m'n lichaam boven m'n voeten houden" voor de fysiologen onder ons:-) De drijvers zijn goed voor drijven maar bij het lopen verstoren ze eerder mijn balans dus doe ik ze weg. Ik weet wat ik doe maar Rick blijft, eerder geschrokken, angstvallig in de buurt (terecht). Als ik voorstel om maar gewichten aan mijn voeten te hangen (je weet wel, van die fitness gewichten die je zo om je enkels kunt klitten) zodat m'n voeten in ieder geval niet meer omhoog kunnen komen en ik rechtop blijf staan, schiet hij eindelijk weer in de lag. Gewichten om je enkels om juist nìet te verzuipen...da's een goeie maar heel eerlijk gezegd vind ik het zo gek nog niet.
In totaal blijf ik bijna een uur in het warme water. De zon en de panelen op het dak hebben het water verwarmd van 22'C 3 dagen eerder tot 27'C nu. Geen moment heb ik het koud of verveel ik me. Ik loop (!!), draai, wieg heen en weer en rek en strek en wat ik zelf niet kan laat ik Rick doen. Vooral het oprekken van m'n dijbeenspieren (quadriceps) voelt enorm goed aan. Eerst sta ik in het diepste gedeelte (tot aan de nek) en terwijl ik me aan de kant vasthoud vraag ik Rick langzaam m'n voeten, 1 voor 1, naar m'n kont te brengen. Daarna doe ik in het ondiepe iets wat ik op het droge niet meer kan, langzaam op m'n knieen zakken en eenmaal daar heel langzaam (en voorzichtig!) achterover hangen. En met elke rekoefening ontspannen m'n spieren meer en meer, weldadig! En met een warm zonnetje boven me hoofd heeft het water echt een therapeutische waarde. En gezien mijn sportachtergrond wist ik dit al wel maar ik had het nog nooit zo zelf (hoeven) ervaren.

Eenmaal terug op de kant toont Zarah haar vreuge over het feit dat ik niet verzopen ben en 'zoent' me vol op de bek terwijl ik nog even m'n rug nastrek.

(**Deze foto wilde ik eigenlijk niet tonen. Ik schrok van de 'vellebellen' op m'n eigen buik. Waar is m'n strakke sportbuikkie van weleer? Nou ja vooruit dan. We kunnen er niet altijd en overal op ons voordeligst opstaan, toch?:-))

Daarna is het genieten in de namiddagzon. Ik geniet van de warmte, van de ontspanning, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik observeer de dingen om me heen. De citrusknoppen die zijn uitgekomen. Mieren die op langs het zijmuurtje omhoog en omlaag gaan. Allemaal via exact hetzelfde (geur?)spoor. En als een dalende mier een stijgende tegenkomt houden ze heel even stil, met de koppen tegen elkaar. Net alsof ze elke andere mier die onderweg is een zoen geven. In werkelijkheid is het volgens mij om te checken of er geen 'vreemdelingen/indringers tussen zitten en herkennen ze elkaar aan hun geur, dezelfde geur van hetzelfde nest. Maar goed, kleine mierenzoentjes klinkt leuker. Omdat is muisstil lig te genieten en er ook niemand anders beweegt, zit de druivenrank al snel vol met Groenlingen, kleine groene vogeltjes, fijn en klein gebouwd als een vink. Met een fel wit ringetje om hun kleine kraaloogjes zien ze er uit als vrolijke rakker.. 't Is net alsof ze allemaal een klein wit brilletje op hebben. Ze zijn op zoek naar spinnetjes, rupsjes en ander klein spul, wellicht ook mieren? Ik zou bijna zeggen 'op zoek naar ongedierte' maar als je deze harmonie van dit stukje mini natuur observeert hoe kun je dan nog spreken van ongedierte? Dan komt er einegnlijk maar een stuk ongedierte op in mijn hoofd en dat is dan de mens zelf. En wel op een hele grote macro schaal!
En terwijl ik daar zo lig te observeren en overpeinzen realiseer ik me hoe 'rustig' ik me voel. Hoe heerlijk 'ont-haast' ik ben. Want buiten deze terrasmuurtjes raast het gewone leven voort maar ik heb geen haast, hoef niets, wil niets, (kan niets!;-). Ik heb genoeg aan mijn zoenende mieren, vogels met een brilletje op en Zaartje aan mijn zij. Echt, hier ligt een tevreden mens. Met recht, een "Super Sunday" en het feit dat de matrassen bij het naar bed gaan opnieuw nat zijn gedruppeld doet daar niets aan af.:-)
----------------------------------------------------
Vandaag, maandag niets bijzonders. Loodgieter is in de weer. De lekkage komt van de andere kant van het huis, waar de 'huurders' zitten. Bert zijn kamer is ook nat. Ik blog een lange blog en in de namiddag stelt Rick voor nog even het water in te gaan. Het is nu nog mooi weer maar de komende dagen wordt het prut. Opnieuw is 1 reddingspoging van Rick nodig. Zodra ik 'onder uit' ga plonst hij het water in en in een ferme 'houdgreep' kom ik al proestend weer boven ;-) Een echt geschikte zwemband hebben we nog niet gevonden. Er zijn alleen maar kinderbandjes maaar door die opening past net 1 dijbeen. Verder zoeken dus en daamee heb ik de maandag wel gehad,



Liefs,
Roland
xx

------------nog niet voltooid--------------