Zo, Sinterklaas is verdwenen en de kerst (boom) is verschenen. Het lijken wel de Mexicaanse griep en de Q-koorts. Eerst is iedereen en de krant vol van het één, vervolgens van het ander. De één heeft zijn hielen nog niet gelicht of de ander neemt over.

En dus komen ook bij ons de kerstspullen van de zolder, traditiegetrouw onder muzikale begeleiding van Mariah (Carey) maar dit keer zonder 'meester boom optuiger' Bert (van Emden). Hij is er dit jaar voor het eerst sinds lange tijd niet bij. Maar niet getreurd, hij komt in januari en kan dus mooi helpen bij het aftuigen van de boom. :-))

Dit keer helpt Pamela bij het optuigen van de boom en als Mariah zo'n beetje klaar is met zingen zijn zij en Rick klaar met de boom. "Dit is al weer de 3de keer dat ik deze (kunst)boom optuig" zegt Rick. "Ik kocht hem met het idee nog 1 keer kerst voor Roland" vervolgt hij. Inderdaad, dit is al weer m'n 3de kerst op rij in Kaapstad en de 4de sinds ik weet dat ik ALS heb (sept. '06). Waar blijft de tijd? En of dit dan mijn laatste is? Daar maak ik me niet meer druk om. Of eerlijk gezegd, ik hoop eigenlijk dat het de laatste is want zo langzamerhand vind ik het wel mooi geweest. Een paar weken geleden had ik het moeilijk bij het begin van de lange, warme zomer. Ik zag er tegen op. De lange dagen van alleen maar op m'n stoel zitten terwijl ik in gedachten al vrolijke geluiden hoorde van buiten in het zwembad om maar eens wat te noemen. Dag in, dag uit op m'n stoel terwijl het computeren me moeilijker begint af te gaan. Hoe lang kan ik het nog doen? Wetende dat het allemaal alleen maar minder zal worden. Ik hoef het denk ik niet eens uit te leggen maar soms heb ik geen zin om een nieuwe dag te beginnen. Wéér een hele dag 'veroordeeld tot de stoel'.... Hoe lang nog?

Maar eenmaal in de stoel gaat de tijd meestal toch wel vlot voorbij. Meestal maar niet altijd zoals afgelopen zondag. Vóór het middaguur had ik al geen puf meer om nog te computeren, geen kracht meer in mijn vinger. Ik weet niet wat te doen en staar voor me uit. Op zulke momenten wil ik mentaal nog wel de uitdaging van een sudoku aangaan maar mijn fysiek houdt het tegen. Ik staar voor me uit ... en typ de woorden: ik verveel me. En met dat ik het typ realiseer ik me dat dit in al die tijd eigenlijk de eerste keer is dat ik deze woorden gebruik en het verbaasd me dat dit nog niet eerder is gebeurd. Ik vind dit ongelofelijk knap van mezelf en geef mezelf in stilte een pluim. Daarna vullen een paar opgenomen tv-programma's de tijd tot aan mijn middagdut.

Inmiddels is het al weer bijna de langste dag van het jaar en in die zin schiet het met die lange zomer al aardig op. De tijd vliegt als vanouds voorbij alleen soms, ja soms even niet .... :-))

Liefs,

Roland

xx