Wednesday, September 09, 2009

Hallo gezellig,


Zo, al die aandacht voor Rick is mooi geweest vond ik en het was hoog tijd de spotlights weer op mij gericht te krijgen. Ik bedoel maar, een hartaanval, hoe lang kun je het rekken hè? :-)) En dus begon ik 2 weekenden geleden maar weer eens met een paar leuke hoestaanvallen. Niet midden in de nacht dit keer maar keurig netjes in de ochtend, na het opstaan. De details zal ik je besparen maar geloof me als ik zeg dat ik niet de enige was die het er benauwd van kreeg.

Ik slikte al een week of zo andere medicijnen tegen (taai) slijm en overvloedig speeksel en daar kon de dosering nog van omhoog. Dus dat gedaan en dat hielp. Na 3 ochtenden waren de hoestaanvallen voorbij.
Wat ongemerkt ook ophield was mijn stoelgang. Waarschijnlijk door de (verhoogde) medicatie en te weinig vocht en dus werd ik afgelopen vrijdag wakker met een mij bekende pijn in de buik ... Nee hè, niet wéér dat! De eerste keer dat het gebeurde ben ik met de ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. Wat het uiteindelijk was is nooit eensluidend verklaard. Hevige kramp aanvallen door constipatie of het passeren van een niersteen. Hoe dan ook, met precies hetzelfde pijngevoel word ik wakker. En hoe mik ik het uit? Ik heb dit soort dingen altijd op een vrijdag, vlak voor de weekend diensten van dokters en ziekenhuizen en zo.

"Moet ik de dokter bellen?" vraagt Rick. Liever niet maar ja, d'r zit niets anders op ben ik bang, dus doe maar. Als ze er 's middags is trekken we de volgende conclusies:
- een week geen stoelgang gehad. Het kan constipatie zijn al voelt mijn buik niet hard aan.
- sinds gisteravond niet kunnen plassen, toch een niersteen of een blaasontsteking.
En terwijl Rick even naar de apotheek is om wat spullen te halen, spuug ik rechtop zittend in bed de hele boel onder ... O ja, misselijk was ik dus ook! :-))

Een ziekenhuis, daar hebben zowel ik als Rick geen zin in, gezien de ervaringen van de vorige keer. Afwachten en kijken wat er gebeurd kunnen we thuis ook. En de spullen van de apotheek moeten 'verlichting' brengen. Eens enema tegen de constipatie (makkelijk) en een catheter om de blaas te kunnen legen. Die inbrengen is nogal pijnlijk en het lukt haar uiteindelijk niet. Volgens Rick deed ze het ook niet goed. Ik heb er geen ervaring mee, maar het deed goed pijn!

Na nog wat injecties tegen de 'buikpijn' en de misselijkheid liet men mij verder met rust. Genoeg aandacht voor 1 dag volgens mij maar dat mocht niet zo zijn. Later op de avond kwam de pijn weer in volle hevigheid terug. Via de peg-sonde gaat er pijn medicatie in, via mijn mond komt het even later weer uit. Dàt en veel meer wat knap is aangezien ik de hele dag niets gegeten of gedronken heb. Tja, en daar zit je dan in je bed, vrijdagavond half 12...... "Moet de dokter komen?" vraagt Rick weer. Déja vuutje? :-))

Dit keer komt de eigenaar van de dokterspraktijk. Een heel prettige man (nicht :-)) en ondanks het late tijdstip (of inmiddels vroege) neemt hij rustig en uitgebreid de tijd maar voor wat betreft de pijn staat ook hij voor een raadsel. Misschien een blokkade van de darmen, een hard stuk op 1 punt wat vast zit en de rest tegenhoudt? Hoe dan ook, weer een injectie (kun je niet uitspugen :-)) en dan maar proberen te gaan slapen.
Na een lange, onrustige nacht wordt het eindelijk licht buiten en de pijn ... is er nog! Medicatie via de peg er in en ja hoor, je voelt hem al komen, via de mond er wéér uit! Voor de 3de spuug ik mezelf en bed onder. Ik heb het nu zó gehad met dit alles dat ik zoiets heb van 'geef mijn portie maar aan Fidel Castro' (ik ging hier typen 'Fikkie' maar mijn woordvoorspellingsprogramma kwam na F-i met Fidel Castro ... ook goed! :-))
Brakker dan de Groot Brak rivier kwam ik uit bed (na eerst gewassen te zijn). Even niet meer liggen, even gewoon zitten. Maar ja, wat nu? Ik kan kennelijk niets meer binnen houden (niet dat ik trek heb) en geplast heb ik ook nog steeds niet. Beetje crisis wel. Rick is naar de dokter toe voor 'crisis beraad'. "Geen ziekenhuis meer" geef ik hem mee. "Als dit de manier van mijn lichaam is om te zeggen het is mooi geweest, dan heb ik daar vrede mee. Kom maar op met de morfine en laat me gaan!" Ik bedoel dat ik voor dit soort dingen/complicaties niet de kracht en de wil meer heb. Dan zeg ik (net als Michael Jackson) THIS IS IT en ben ik ook Gone too soon. Ach ja, de humor houden we er in! :-))

Rick komt terug met de dokter en we hebben een gesprek waarin over (van) alles gesproken wordt. Mijn visie, die van de dokter, enzovoort. Heftig wel maar verhelderend. Dan kijken we weer naar het probleem nù, pijn, en ik krijg weer een injectie. Vraag me niet wàt maar als de dokter 5 minuten later vraagt hoe ik me voel, kijk ik hem (denk ik) schaapachtig aan en lach ten teken dat ik zo high als een deur ben! :-)) Niet veel later val ik in m'n stoel in slaap. Dank u!!

Het is dan zaterdagmiddag. De rest laat ik voor wat is. We leven nu al weer woensdag (avond inmiddels) en ik ben er weer helemaal bovenop hoor! Met behulp uiteraard van 'mijn dreamteam' onder aanvoering van niemand anders dan the one and only 'nurse from hell': zuster Clivia (meisjesnaam 'why tell me why - te Meijer'). Dank dank, je was volgens mij nog niet 'hard genoeg aan vakantie toe ' dus ik dacht ik gooi deze ellende er nog even lekker bij in vóór je vertrek. :-))

Maar morgen is het dan eindelijk zo ver: zuster Clivia goes Dutch! Een heel fijne vakantie gewenst. Tot ziens!

Liefs,
Roland
xx