De week tot nu toe

Zo, daar ben ik weer. Eerst even terug naar afgelopen zondag. De reünie van ons "Baudartius groepje". Oh oh, wat vond ik het leuk om elkaar na meer dan 20 jaar weer te zien en alle levensverhalen te horen. Wij zijn nu allemaal begin veertigers maar het was alsof we elkaar gisteren voor het laatst hadden gezien. Ik heb in ieder geval enorm genoten van oude foto's, herinneringen en nieuwe verhalen!!

Achter, vlnr: Kees, Monique, Suzanne, Andre
Voor, vlnr: Marja, Lies, Roland

Maandag gingen de hechtingen er uit. Voorwaar geen pretje. De hechtingen vielen wel mee maar het gaas dat de wond bedekte zat helemaal vast gekoekt aan wond en borsthaar en verwijderen daarvan was uiterst pijnlijk. Ik ging bijna van m'n stokje... Het slangetje van de peg-sonde is nu niet meer gefixeerd en beweegt vrij 'in en uit' door het gaatje naar mijn maag. Een vreemd en eng gevoel, ook al omdat de wond nog gevoelig is.

Over de hele maandag tel ik 14 verschillende gezichten die mij komen helpen verzorgen, oppassen of anderszins bezoeken. Hiermee wil ik aangeven dat ik vaak het gevoel heb van 'geleefd te worden' en niet aan mezelf toe te komen. Het is dan ook niet onaardig bedoeld als ik spreek van een 'noodzakelijk kwaad'. Ik hoop dat iedereen begrijpt dat ook simpel socialiseren en communiceren voor mij inmiddels uitputtende bezigheden zijn en ik niet al mijn kruit daaraan verschieten kan. Rust en tijd voor mezelf zijn oh zo belangrijk en op zijn tijd daarnaast iets leuks ondernemen, zoals afgelopen zondag, vind ik heerlijk en daar stel ik me dan op in.
Natuurlijk ben ik iedereen die aan het schema meewerkt,en dat zijn er steeds meer, ongelofelijk dankbaar voor hun tijd en inzet. Alleen zo samen kan ik hier thuis blijven wonen. En weet ook dat ik (bijna) nooit boos ben of word al lijkt dat vaak wel zo denk ik. Dat is dan vaker eerder een uitdrukking van mijn eigen frustraties over mijn eigen onkunde dan iets anders.

Dinsdag was mijn eerste douchebeurt sinds de operatie. Ik ben nog steeds als de dood dat ik, iets of iemand aan het sonde slangetje blijft haken en me daarmee pijn doet. En ja hoor, tijdens het douchen stoot de thuiszorg dame met het washandje het slangetje te ver naar binnen. Om het slangetje zelf zit een groen hechtdraadje geknoopt. Tot zo ver mag het naar binnen en verder niet. Het knoopje van het hechtdraadje is ietwat verhard en scherp geworden. Ik voel pijn en schrik en kijk naar beneden en zie dat het groene draadje helemaal (in de wond) verdwenen is. AUW! !!! Het harde knoopje prikt in het tere weefsel binnenin en nu zie ik wat bloed naar buiten komen. AAUUWW gil ik nu lichtelijk in paniek omdat ik niet duidelijk kan maken wat er aan de hand is, het pijn doet en zij niet begrijpt wat er is. Ik wijs/kijk met mijn ogen naar beneden, maak met mijn hand een trekkende beweging (of iets wat daar voor door moet gaan) en roep UIT .... UIT (of iets wat daar voor door moet gaan) en gelukkig, ze heeft het door. Bij het afdrogen en aankleden ben ik bang voor een herhaling en als we eindelijk klaar zijn ben ik al weer doodmoe van het ochtendritueel. Jasper en Dick zitten al op de bank. Ze hebben mijn gejengel van uit de badkamer gehoord en vragen nu wat er was. Ik leg uit en vraag Jasper m'n huisarts te bellen of dat draadje/knoopje er af mag. Praktijk gesloten en ook in het AMC geen gehoor. "Knip er maar af" besluit ik daarop zelf wat Jasper vervolgens prima doet. Niet lang daarna ga ik met een pijnstiller weer naar bed en slaap lang. Dat doet me goed evenals Dick's zelf gemaakte en meegenomen Kip Tandoori die ik later krijg voorgeschoteld. Thanks guys!

En zij zijn we bij vandaag beland waar Sonja de wacht houdt, we allebei lekker zitten te computeren en ik nu een dutje ga doen.

Roland
xx