1 Maand balans.

Lieve allemaal,

Blij dat m'n filmpjes er op staan. 't Gaat natuurlijk niet om de inhoud van de filmpjes maar om het feit dat het kan/lukt. Inmiddels heb ik nog 2 fragmenten in de aanslag staan maar die kunnen wel even wachten. Het is wel een tijdrovend en langdurig proces die filmpjes, mede door het feit dat het internet hier niet zo snel is als in Nederland. Maar ook daar geldt: het werkt.

Als Rick deze ochtend op de rand van mijn bed zit zegt hij dat ik er al bijna weer een maand ben. "Nee hoor, 3 weken" antwoord ik. We rekenen uit van 3 November en verrèk, hij heeft gelijk. Liep ik begin deze week een dag achter, nu is het een hele wéék. Shit, waar blijft de tijd? Ik zou toch zweren dat het pas 3 weken was en nu is het al 1 maand, van de 5 in totaal dat ik hier ben. Als de rest net zo snel gaat als deze maand mag ik al bijna weer m'n spullen gaan inpakken...NEEEEE!! Ik wil nog niet...

Ik was van plan de balans op te maken na 1 maand. Meer voor het thuisfront de fysieke kant en voor mijzelf ook de geestelijke kant. Het fysiek bijhouden doe ik voor me zelf niet meer. Als je alleen maar constant inleverd en achteruit gaat dan stop je daar op een gegeven moment vanzelf wel mee. Niet leuk en daar zou je depressief van kunnen worden. Dus kies ik er voor vóóruit te kijken, naar wat kàn en niet achterom, naar wat was. Toch hangt de 'mate van mijn gezondheid' af van 'hoe ver ik achteruit ben gegaan', het verschil met de vorige keer. Dus een korte opsomming dan maar.
In benen weinig tot geen verschil deze maand. Rechter schouder en vooral rechter duim is zwakker geworden, wat de grijpfunctie van duim en wijsvinger verminderd. Links is zwak als altijd. Het valt me op dat m'n vingers 'in rust' meer en meer krom gaan staan, alsof ik klauwen krijg.
Heugelijk om te vermelden is een fysiek plùspunt, jawel! :-)) Mijn hoesten bij het praten of bij de geringste inspanning is weg! Wat een opluchting zeg. Toen ik hier aankwam en ook in Amsterdam was het al dat hoesten dodelijk vermoeiend, voor mezelf en volgens mij ook om aan te horen. Ik praatte liever soms maar helemààl niet meer. Het lijkt of ik ook wat 'meer lucht' heb en minder loop te 'happen' als ik praat. Ook zegt Rick vanmorgen dat ik beter praat... het lijkt inderdaad zo al ben ik wat voorzichtig met die uitspraak. De éne dag kost het me meer moeite dan de andere, het wisselt nogal. Laat ik dan maar zeggen dat ik daar 'voorzichtig optimistisch' over ben.
Slapen doe ik, op een heel enkele nacht na, prima. Maar iedereen slaapt wel eens minder dus da's niets bijzonders vind ik.
Kortom, minder spierkracht maar wat meer lucht. Dat lucht letterlijk (en ook wel figuurlijk) op :-))

Over de geestelijke kant kan ik korter zijn. Ik voel me hier prima, ben blij dat ik er ben en kan genieten van zon en warmte en van het buiten zijn. Ook van de gezelligheid hier in huis, de vriendschap en goede zorg van Rick. Mijn trouwe viervoetertje, Zarah. Als ik haar vrolijke gekwispel zie in de ochtend is mijn dag al weer goed al begint die altijd met mijn minst favoriete onderdeel, het 'laten' wassen en aankleden. En niet omdat dat niet goed gedaan wordt, integendeel. Maar in de ochtend ben ik op mijn stijfst en stramst en kom ik traag op gang en dan al dat 'gefrunnik' meteen aan je lijf... maar die kwispelstaart brengt altijd een lach op mijn gezicht en anders is daar altijd Rick nog wel voor een vrolijke noot. Wie hem kent weet dat ;-))

Dus, om maar eens een oud tv programma uit de sloot te halen: "HET IS HIER FANTASTISCH!!"
En Rick, BEDANKT!! Je bent een kanjer en doet het goed, al plaag ik je wel eens (maar 'Ugly Betty', dààr kwam je toch echt zèlf mee :-))

Liefs,
Roland
xx