A kiss is (not?) just a kiss...

Lieve allemaal,

Wat is er aan de hand daar? Jan schrijft in zijn comment dat ie vanuit mijn appartement de RAI toren niet eens kan zien door sneeuwval. Het valt vroeg ja dit jaar maar een 'witte' Pasen? Wij meteen BVN aanzetten en via het NOS-journaal zien we de beelden van besneeuwd Europa. Nou ja, wel makkelijk met de paaseieren, je hoeft ze niet te verstoppen dit jaar, ze sneeuwen vanzelf onder :-) Maar over 2 weken wil ik lentebeelden zien ja, denk er aan!

Wat gebeurd er hier zo al? Zoals jullie merken schrijf ik wat minder regelmatig. Dat komt omdat het typen me meer en meer moeite kost. De kracht in handen, armen en schouders wordt steeds minder. Zelf eten heb ik ook maar opgegeven. Hoop geknoei en na afloop ben ik dan doodmoe van de simpele inspanning van lepel naar m'n mond brengen. Dus laat ik me nu maar voeren. Da's vaak ook nog een hoop geknoei maar na het eten ben ik dan in ieder geval minder moe :-). Wat dat betreft ben ik nu wel 'klaar' voor die PEG-sonde. Dan is dat hele gedoe met eten en eindeloos kauwen ook voorbij. Ik zal het straks in het AMC meteen bespreken.
Om dezelfde reden poets ik sinds kort ook niet meer zelf m'n tanden. Ook dat doet Rick nu. De zorg wordt meer en meer.

Van de week maar weer eens gewogen. Dat had ik sinds m'n ziekenhuis opname maar niet meer gedaan. Volgens Rick was ik weer terug op m'n gewicht wat hij merkte aan het dichtdoen van mijn broek. Ikzelf had er zo mijn twijfels over. Bij weging was ik 60 kilo en dus had Rick gelijk, ik ben terug op gewicht. Weliswaar niet op de 70 kilo die ik ooit was maar verder afvallen dan 60 doe ik dus niet. Stoelgang is ook goed en regelmatig nu, zonder verdere hulp van laxeermiddelen.

Praten gaat deze week een stuk minder. Zelfs Rick kan er nu zelfs vaak niets meer van maken. Ik wijt het aan twee maal heftig verslikken eerder deze week, 1x met water en 1x met thee. Hevig en vermoeiend, zo niet uitputtend, hoesten en proesten was het gevolg en dàt, denk ik, heeft mijn keel en stem(banden) geen goed gedaan. Dus geen water of thee meer. Dat is gewoon te dun en ik verslik me er tè makkelijk in. Koffie (met melk) voelt dikker aan en gaat nog wel goed (met aandacht!) evenals vruchtensappen.

Een vreemde gewaarwording heb ik voor het eerst gemerkt vorige maand op mijn verjaardag: ik kan niet meer zoenen! Althans, ik kan mijn lippen niet meer fatsoenlijk tuiten en daarmee een kus op iemands wang platen. Een kus, dè kus..... symbool van liefde, affectie en genegenheid maar ook gebruikt bij begroeting en als teken van dank. En nu kan ik ook dàt niet eens meer fatsoenlijk. Een hand geven lukt niet meer, mijn 'dank je wel' is een onverstaanbaar gemompel en nu lukt ook een kus niet meer. De manieren om mezelf uit te drukken worden minder en minder.
Eén vóórdeel van verlammende gelaatsspieren is dat ik straks niet aan de botox hoef ;-))))

En zo:
- is het zaterdag de 22ste. René, van harte met je 50ste verjaardag. Ik kijk uit naar de lunch op 'La Colombe'. Voor de niet-kenners, dit restaurant staat in de top 10 van 'beste restaurants ter wereld'. Dit klinkt als het liedje
"Oh wat zijn we blij, oh wat zijn we blij,
niet omdat ie jarig is maar om de snoeperij"
maar zo is het niet bedoeld.
- heb ik nog twee weken en kijk ik niet uit naar sneeuw in Nederland, maar natuurlijk wel naar het weerzien met iedereen.
- wens ik U allen 'gezegende Paasdagen' en 'dank U vohr die bloehmen' ;-))

Liefs,
Roland
xx