MAMMA MIA!

Lieve allemaal,

Oh, wat was ie leuk! Gisteren had Rick de dvd "MAMMA MIA!" meegenomen en die hebben we 's avonds zitten kijken. Heerlijk om al die ABBA nummers weer eens te horen en grappig hoe al die oude nummers in dit nieuwe verhaal verwerkt zijn. Voor mij natuurlijk jeugdsentiment van de bovenste plank. Ik was als tiener een echte ABBA fan. Mijn eerste gekochte LP (ja ik ben van die generatie :-)) was er één van ABBA (Arrival, hun eerste) en er volgden er nog vele. Bij het meezingen/playbacken op m'n kamer was ik altijd blonde Agnetha maar op het afscheidsfeest van de lagere school was ik toch maar Benny achter de piano :-)). Op het voortgezet onderwijs was het niet 'cool' (dat woord gebruikten we toen nog niet) om nog ABBA fan te zijn maar ik bleef het stiekem wel :-)).
Tja en eigenlijk is ABBA al die jaren nooit echt weg geweest. De muziek bleef mateloos populair wat zorgde voor menige ABBA 'revival' en begin 2000 was daar dan ineens de musical MAMMA MIA!. Bij de première in Londen gonsde het van de geruchten: voor het eerst sinds hun laatste optreden (in '85?) zouden de 4 ABBA leden weer sàmen in het openbaar te zien zijn! Dat gebeurde uiteindelijk niet. Het waren er maar 3 want ik (Agnetha)) kwam niet opdagen (trut! :-))

Toen ik (Roland-ik :-)) in 2002 in Sydney was voor de Gay Games, zag ik tijdens een bezoek aan het beroemde Sydney Opera House, dat de musical daar op dat moment speelde. Ik hoefde mij geen seconde te bedenken en later die week zat ik in het publiek. Het bleek een waar feest te zijn! Iedereen kent natuurlijk de nummers en bijna het hele publiek zong mee. Eerst wat schoorvoetend maar gaandeweg de voorstelling meer en meer. Op het eind zijn er 2 toegiften en daarbij gaat echt het 'dak eraf': niemand zit meer, iedereen staat, danst en joelt. Spontaan slaan hele rijen mensen de armen op elkaars schouders en zo deinen we met z'n allen tot de laatste noot mee. Geweldig! Wat een heerlijk gevoel en een bijzondere belevenis was dat. Echt een 'on top of the world' gevoel.

Al deze herinneringen komen naar boven op het einde van de film die ook deze 2 toegiften kent. En ineens krijg ik het even te kwaad als ik heen en weer word geslingerd tussen de happy herinneringen van toen en de keiharde realiteit van nu. Een groter contrast is bijna niet mogelijk. Toen: een happy dancing queen, nu amper een spier kunnen bewegen. Van buiten 'onbewogen' (op een trillende onderlip na). Van binnen zéér bewogen! Zo is er de boosheid om dit alles. Het 'niet eerlijk' gevoel. Maar bovenal groot verdriet. Het besef van groot verlies. Verlies van wat was, verdriet om wat is. Tranen wellen op en biggelen over mijn wang. Toen... “How i wish that i could freeze that picture'. Ja, kon ik de tijd, het beeld van 'toen' maar stilzetten. Een zeer toepasselijke regel uit éen van de minder bekende liedjes van de film. De titel van dat liedje is al even toepasselijk: "Slipping through my fingers". Ja, dat omschrijft mijn gevoel goed: machteloos toezien hoe het (leven) langzaam tussen m'n vingers door wegglipt. Toen was 2002. Nu is 2008. Ik kan bijna niet geloven dat het pas 6 jaar geleden is. Het lijkt wel een eeuwigheid!

Deze gedachten en tranen duw ik snel weg. Ik ben bang dat ik, als ik er aan toe geef, niet meer met huilen stop. Een paar seconden later heb ik me al herpakt. Maar dat gevoel blijft: slipping through my fingers...

Liefs,
Roland
xx

PS
Ik liet de film 2x stil zetten en terug spoelen omdat ik als enige van ons 4 kijkers in een flits eerst de echte Benny en later de echte Björn voorbij zag komen. Heel kort maar. Zagen/zien jullie ze ook?