Happy New Year

"No More Champagne
And The Fireworks Are Through
Here We Are, Me And You
Feeling Lost And Feeling Blue"

Lieve allemaal,

Het heeft even geduurd maar daar ben ik dan weer :-)) Bovenstaande regels zijn de openingszinnen van het nummer "Happy new year" van (ja alweer!) ABBA!. Traditiegetrouw knalt het refrein van dat nummer klokslag 12 bij ons uit de boxen. Zo ook dit jaar. Nu zijn we al weer een week verder: de champagne is op en het vuurwerk is voorbij. En daar zijn we dan weer, jij en ik.

Rond nieuwjaar voelde ik me zeker 'lost and blue'. Dat had overigens niets met de jaarwisseling zelf te maken. Op klokslag 12 hield ik het ditmaal, in tegenstelling tot vorig jaar, keurig droog :-)) Zoals eerder geschreven bij Kerst, ben ik niet meer bezig met het feit dat dit wel eens 'de laatste keer kon zijn'. Nee, de waterlanders die rijkelijk vloeiden in de uren vóór en de dagen nà nieuwjaar hadden andere oorzaken en ik kon het even niet aan om er over te schrijven.

Ik neem je mee terug in de tijd:

30 december,
mijn laatste blog van 2008. Zarah loopt niet goed meer, heeft duidelijk pijn en ze moet de volgende dag naar het ziekenhuis voor een mri scan.

31 december.
Rick brengt Zarah in alle vroegte weg. Ik krijg een lik op m'n mond (van Zarah, niet van Rick :-)) en daar gaat ze dan... Wordt ze meteen geopereerd (?) en zie ik haar nog terug? (slik) Een uurtje later is Rick weer terug, zónder Zarah. Zij moest achterblijven en wachten tot er een plaatsje vrij was in de scan.

Vroege middag. Telefoon, Zarah is door de scan geweest en is weer wakker van de verdoving die daar voor nodig was. Men wacht op de resultaten uit het ziekenhuis.

Midden op de middag, feest voorbereidingen zijn in volle gang. Telefoon. Mijn vermoeden van een dag eerder wordt bevestigd: ze heeft een hernia. Een 3-voudige zelfs! Ze willen het eerst aankijken. Twee weken absolute rust krijgen we te horen. Met kalmeringsmiddel (waardoor ze rustig blijft), pijnstillers en vooral géén springen en traplopen, kàn het dan vanzelf over gaan. Zo niet, dan kan ze verlamd raken en dan is het over. Een operatie zouden ze bij een jonge hond wel aandurven maar bij Zarah's leeftijd, bijna 14, niet. Bij dat nieuws zet ik het op een brullen en rij snel van buiten naar binnen, naar mijn slaapkamer tot ik uitgehuild ben. Dat ritje maak ik enkele keren. En alhoewel we allebei totaal niet 'in the mood' zijn besluiten we toch maar dat de 'show must go on', oftewel het feest gaat gewoon door.

Laat op de middag, om 5 uur, kan Rick Zarah ophalen. Als ze binnen komen barst ik opnieuw in tranen uit. Van opluchting dat ze er weer is maar ook van schrik. Haar rug is grotendeels kaal geschoren! Ook is ze nog zo 'groggy' als wat en ze kijkt me met grote ogen, trillend vanaf Rick's armen aan. Oh lief kind van me! Wat zou ik ontzettend graag mijn armen om je heen slaan om je te aaien, te troosten en je mijn liefde te tonen maar dat gaat niet! Het enige wat ik voor je heb zijn mijn tranen.

Avond, de eerste gasten arriveren. Ik heb nog even op bed gelegen om te rusten maar van slapen kwam niet veel. Aangezien Zarah meteen het trapje van de kamer naar de keuken op ging (door de pijnstillers voelt ze immers niets), zat ze nu gedwongen bij mij op de kamer en daar was ze niet blij mee. Piepend en jankend lag ze achter de deur. En daar moest ze de hele avond blijven. Het liefst had ik de hele avond bij haar gezeten maar ja, dat kun je niet maken natuurlijk. Dus... gouden party hoed op m'n kop, glitters en een smile op m'n wangen, helium ballonnen aan m'n stoel en gáán met die banaan.

--------------------------------------------------------------------------------

"Heb je het een beetje naar je zin?"
--------------------------------------------------------------------------------

En na een paar borrels gaat het dan meestal wel maar ik zit er natuurlijk brood nuchter bij. Halverwege de avond vraagt Rick "Heb je het een beetje naar je zin?" en meteen er achteraan "Zeg alsjeblieft ja". Dus "Ja" was mijn antwoord :-)) Nou was het ook leuk en gezellig hoor, maar 'dubbel' was het wèl. Zoals gezegd, om 12 uur hield ik het droog maar dat gold niet voor iedereen. Een aantal heren besloten spontaan een Nieuwjaarsduik te nemen. Naakt! :-))

--------------------------------------------------------------------------------

Nieuwjaarsduik
--------------------------------------------------------------------------------

1 januari
Moe word ik wakker en al snel blijkt dat we een nieuw huisdier hebben. Althans, Rick heeft er één: een mooie, grote kater met de naam 'VanhiertotTokyo' :-)) Met een houten kop verschijnt hij na mijn bel aan mijn bed. "Zarah?" is het eerste wat ik uitbreng. "Goed hoor" zegt Rick. Ze eet en drinkt normaal en ze liep vanochtend al weer vrolijk rond. Maar als ik even later de kamer in rij vind ik haar liggend onder de tafel, tegen de muur aan. Zonder ook maar spiertje te verroeren volgen haar ogen mij als ik nader. Zelfs een kwispel kan er niet van af. Echt, ze kijkt me aan en in haar ogen lees ik "HELP! ik ben verlamd" en hoppa, daar ga ik weer... janken! Rick komt de kamer in en dan blijkt dat hij haar even tevoren 'plat gespoten' heeft met de meegekregen medicatie. Tja, dát wist ik dus niet hè. Ik snotter en snik nog even door en dan komt Rick met een nat washandje aangelopen om de schade in mijn gezicht te herstellen. :-))

Even later probeert Rick mij met het pookje van mijn rolstoel in positie te manouvreren voor een voeding maar het lukt niet al te erg... "Goh" zegt hij serieus, "het lijkt wel of het pookje niet goed meer werkt. Of zou het aan mij liggen?" Prompt lig ik bláuw van het lachen als ik mij bedenk dat, gezien zijn kater, het antwoord op die laatste vraag totaal overbodig is! Rick kijkt me aan en begint ook, schaapachtig, te lachen. "Ja" zegt hij dan, "terwìijl ik het laatste woord zei dacht ik al oei, dat had ik beter niet kunnen zeggen". Inderdáád ja! Het jaar is nog jong maar wat mij betreft hebben we nu al een favoriet voor de titel van 'domste léuke opmerking van het jaar'. :-))

---------------------------------------------------------------------------------

After party blues
---------------------------------------------------------------------------------

2 januari
Ik krijg een email van mijn goede vriend uit Israël. Aardig, denk ik. Dat is vast om ons een Happy New Year te wensen. Als ik de mail open blijkt het echter een kort bericht van de broer vaeen n mijn vriend te zijn. In korte bewoording deelt hij me mee dat zijn broer/mijn vriend op 19 december overleden is. Wàt?! Vol ongeloof lees ik het bericht nóg een keer en ben met stomheid geslagen. In figuurlijke zin zou ik daar aan willen toevoegen nu ik dit schrijf. Letterlijk ben ik dat namelijk al sinds langere tijd. :-)) Sorry voor deze zwarte humor maar in tijden als deze houdt het je overeind.

En dus... weer janken! Op het internet lees ik later dat het zelfmoord was. Dàt is voor mij niet echt een verrassing (om redenen die ik hier voor mijzelf hou) maar ik ben er niet minder geshokkeerd en verdrietig om. En ongewild zet het me aan het denken over mijn eigen situatie. Wat doe ìk hier eigenlijk nog? Hoe lang wil ik nog dóór gaan? Hoe vèr wil ik gaan?...

3 januari
Ik schrijf de broer een lange email terug waarin ik (oa) mijn medeleven betuig. Ik eindig dat voor mij persoonlijk geldt: 'I have a friend waiting in heaven". En dat is voor mij een troostende gedachte.


" Lieve vriend, hopelijk heb je nu rust gevonden. "


En zo begrijpen jullie vast en zeker wat ik aan het begin bedoelde met 'feeling lost and blue'. Eén lichtpuntje gelukkig ook! Met Zarah gaat het langzaamaan beter. Gelukkig maar. Een beetje goede hoop hier vanuit de Kaap. :-)) Gelukkig maar want waar zouden we zijn zonder 'hoop' en de 'wil om door te gaan'. Het antwoord op die vraag vind je in onderstaand refrein van 'Happy New Year":

Happy New Year
Happy New Year
May We All Have A Vision Now And Then
Of A World Where Every Neighbour Is A Friend
Happy New Year
Happy New Year
May We All Have Our Hopes, Our Will To Try
If We Don't We Might As Well Lay Down And Die
You And I

Liefs,
Roland
xx