Hallo gezellig,
Nou, nou, nou, wat er nu weer gebeurd is.... dat verzin je gewoon niet! In mijn vorige stukje schreef ik dat ik mijn familie allemaal heb gezien en dat Rick binnenkort de zijne gaat zien in Nederland. Nou, dat gaat hopelijk alsnog wel gebeuren maar dat binnenkort wordt wat later. Maar beter uitstel dan afstel in dit geval. Wat er gebeurde lees je hier onder in zijn eigen woorden:
*****************************
Rick schrijft:
Lieve nederlanders die ik zou bezoeken ;-))))
Afgelopen maandag werd ik uitgenodigd om te gaan lunchen met Gini en Jan, de zus en broer van Roland, dus wij naar Camps Bay.. Daar aangekomen lekker tafeltje in de zon begon ik me een beetje onwel te voelen en liep ik naar binnen voor een glaasje water.. Werd duizelig, druk op mijn borst, zweten als een otter, neergelegd op een bank in het restaurant en de ambulance maar laten bellen want dit was niet goed ! Die kwam gelukkig heel snel (dit keer was de taaaduuuutaaaaduuuuu helemaal alleen voor mij, ik kon het niet geloven) en werd me een zuurstofmasker op mijn gezicht gedrukt (door een overheerlijke broeder ;-) pil onder mijn tong door die zelfde broeder, infuus in mijn hand, hop op de stretcher, iedereen opzij, want ik kwam er aan, en werd zonder ceremonie in de ambulance geschoven.. Niet voordat ik natuurlijk nog effe tegen gini zei pak mijn zonnebril (!) en haar mijn mobiel gaf..
Vroooom.. Ambulance richting ziekenhuis, arm gestrekt op schoot van die leuke broeder en bloeddruk meten en de vraag waar wilt u heen ???.. Nou doe maar de bahama’s en als dat te ver is dan het dichts bijzijnde goede ziekenhuis (private uiteraard) en hop naar christian barnard (hospital).. Nog wat instrukties aan gini, bel pam want die had een daggie vrij (verpleging hier thuis moet doorgaan) bel David (slimme vriend) die volgens mij de admission in het ziekenhuis sneller kon laten verlopen (deed hij ook, in de trant van ‘if he dies I’m gonna sue your pants off”, hij was er al voordat de ambulance daar aankwam) en voordat de papieren waren geregeld en de aanbetalingen gedaan (zo werkt dat hier, no pay, no treatment) ging ik hop in de lift naar de 10e verdieping (coronary surgery, ik was een enorme hartaanval aan het hebben) richting operatie kamer.. Daar stond de chirurg gelukkig klaar, ik werd op een ander bed gegooid, mijn broek en kleding werden uitgetrokken en mijn kruis werd geschoren.. Ik kon nog ‘rape rape help !’ roepen en daar moest het team wel hartelijk om lachen ;-)
Enfin, de procedure werd vlot uitgelegd en de chirurg ging aan de slag, verdoving in mijn lies, buis der in, en voor verdere uitleg zie deze animated link, heel interessant.. Plaatselijke verdoving dus ik volgde op de flatscreens naast mijn bed de hele procedure, bere interessant !
http://medmovie.com/d_stent/index.htm
Twee stents er in en 4 bloedproppen er uit, en plm 40 minuten later was de vreselijke niet te beschrijven pijn in mijn borst weg, kon ik weer normaal ademhalen en verder gaan met grapjes maken, ik voelde me geweldig, ineens ! Dat was op het nippertje meneer Meijer zei de chirurg, en ik zo van , hoe bedoelt u ??.. Nou, u heeft net een major (zware) hartaanval achter de rug, en het was door het oog van de naald, ik kon ook dat niet geloven en dacht dat hij het over iemand anders had.. Heel onwerkelijk allemaal, en ik voelde me nog bezwaard ook dat ik zoveel mensen ongemak had bezorgd, te idioot voor woorden.. IK ??? Een hartaanval ??. Dan KAN helemaal niet, want ik heb nooit wat, ben je nou helemaal gek !
Enfin, in plaats van een lekkere lunch lag ik een paar uur later dus op de hartbewaking, zater er overal op mijn lijf stickers met draden er aan (12), een paar monitors om me heen, knijpers op mijn vingers (aaauw) naalden in mijn lijf (drip drip drip) en drukkompres in mijn lies, piepende apparaten om me heen en voelde ik me gewoon hardstikke goed, en lag te dollen met de zusters, die dat niet echt begrepen.. Ik kon nog steeds niet geloven dat ik er bijna geweest was en zag alles als een grote grap, heel raar en heel onwerkelijk..
Na de operatie kwamen Gini en Jan en David even polshoogte nemen en tijdens het avond bezoek was het aangenaam druk, heel hartverwarmend en leuk.. Prima geslapen en om 5 uur ochtend wordt je daar al wakker gemaakt, ieder uur schreven ze rapporten, werd vol automatisch mijn bloeddruk gemeten, werd er weer wat afgenomen en ga zo maar door. Ik voelde me helemaal prima en de chirurg kwam om 6 uur even kijken hoe het ging, en die man was verbaasd dat ik al rechtop in bed vrolijk met de nurses zat te kwetteren, ik wilde weten wat ze deden, waar welke pillen voor waren, en hoe lang ik dat vervelende urinaal nog moest gebruiken want ik kon toch ook naar het toilet lopen ??.. .... Heb hem uiteraard eerst bedankt voor het feit dat hij zijn studie zo goed had doorlopen en zo goed op de hoogte was gebleven van de ontwikkelingen want hoe anders kan je zo’n procedure uitvoeren op een patient, daarmee toverde ik een glimlach op zijn gezicht ;-) Nou meneer Meijer, laten we die toilet maar wat later doen, ik kom om 10 uur weer even kijken en dan zien we wel.. Dus om tien uur ja hoor met de zuster alles ontkoppeld, stekkers er uit, ik uit bed, en richting plee ! Zie je wel, dat gaat best, zei ik en dat ging ook prima.. Visite kwam, dus ik weer bedje in, gezellig zitten babbelen met iedereen, om bij het einde van het bezoek uur alle stekkers er weer uit te trekken (ik wist inmiddels hoe dat moest) en ik liep ze vrolijk uitgeleide te doen naar de uitgang van de zaal, de zusters in stomme verbazing achter me latend ;-))))
Smiddags kwam de chirurg weer even gezellig aan mijn bedje om me te vertellen dat ik echt wel een zware hartaanval had gehad en rustig aan moest blijven doen, zorgen dat mijn hartslag niet boven de 65 kwam en echt moest rusten, waarop ik heb vertelde dat ik me een ongeluk verveelde in dat bed, maar toch geluisterd dus nog maar 1x naar de plee geweest.. Avond visite was leuk en om 10 uur kwam wederom de arts die ik gelijk vroeg wanneer ik naar huis mocht. Nou, nog even niet, u licht op intensive care (ook dat had ik me niet eens gerealiseerd, IK ?? Op intensive care, nee toch !) en gaat u maar fijn slapen ik zie u morgen weer..
Ochtend bezoek, het was nu woensdag ochtend, en had me al vroeg gedouched.. Dat wassen op zo’n bed is ook niets.. Dus weer die aardige man en het eerste dat ik zei was, ik wil zo graag naar huis !!! Tis hier vreselijk, iedereen is aardig maar heb niet eens uitzicht hier, alles piept, al die zieke mensen om me heen, al die bezorgde gezichten, ik wordt er depressief van, ik kan er niet tegen !!! Maar meneer Meijer, dit is ongehoord, dit kan gewoon niet, u moet rusten, waarop ik zei, rusten ???. Met al die rondrennende zusters hier (20 bedden op die ICU) patienten der in en der uit, gerochel om je heen, kreunen, braken, piepen, en what have you, waarop de beste man zei, ik kom om 12 uur terug en dan zien we wel.. En ja hoor, om 12 uur vroeg hij nog eenkeertje hoe het ging, en ik vroeg mag ik naar huis ?????? PLEASE PLEASE PLEASE.. Waarop ik ontkoppeld werd naar de zaal mocht, ik de opdracht kreeg om daar maar af en toe wat heen en weer te lopen en hem dan om 4 uur in de middag eerlijk te zeggen hoe dat ging.. Nou dat ging prima, en na een doordringend en goed gesprek met de beste man, mocht ik naar HUIS !!! Met een waslijst aan pillen, de plechtige belofte dat ik 2 weken lang NIETS en dan maar ook NIETS zal doen, niet eens mijn huis uit, dan een week lang iedere dag een wandeling maak van een kleine 20 minuten, dan bij hem terug kom voor een hart test en we dan een trainings programma maken om mijn hart weer op volle sterkte te krijgen, plus dat ik hem moest beloven om NIET te gaan vliegen, pas over 6 weken, als ik dat niet deed, dat hij me niet zou laten gaan, dus dat heb ik beloofd, en mijn reis moet ik dus afzeggen, helaas !
Pharmacy, pillen gehaald, ik werd afgehaald door Hans, maar niet voordat ik nog even de nurses op de icu vriendelijk bedankt heb voor de uitstekende zorg, met mensen die je door zo iets heen slepen heb je snel een sterke band.. Dus kiss kiss hier en daar, en ik hoorde achter mijn rug de woorden ‘medical miracle’ en dat toverde dan op mijn gezicht wel een glimlach.... De chirurg vertelde dat hij dit in zijn lange carriere nog niet eerder had meegemaakt en tot over 3 weken en doe rustig aan.. En dat lieve mensen, ga ik dan ook plechtig doen, ik doe het rustig aan, regel vandaag een hartritme monitor om mijn pols en zal veel rusten.. Dus, reakties altijd leuk, maar wees niet bezorgd als ik niet gelijk terug mail, want veel achter de computer zal ik niet zitten..
Oh en oorzaak ??.. Te weinig bewegen, te veel roken (das nu over) en een lever (de hoofd oorzaak) die mijn goede cholesterol afbreekt en de slechte cholesterol laat zitten. Tsja, zo kan je dus wel gezond eten maar werkt het nog niet echt, en daar nu ook pillen voor.... Maar evengoed dieet goed onder de loep nemen !
Dank aan Gini en Jan voor de goede zorgen, en aan Rene en Annemarie die nu in het vliegtuig zitten om hier de boel een paar dagen te reorganiseren, ze waren in het noorden op safari, en komen nu even naar kaapstad ! En uiteraard de mensen die me zo leuk hebben bezocht in het ziekenhuis !!! En Pamela en Ronald die hier gelijk zonder problemen enorm aan het overwerken zijn geslagen, zonder morren zonder problemen, geweldig !!! Ze mogen mij nu ook een paar weken verplegen, heerlijk !
Life is beautiful, ik wist het al, en nu helemaal.. En met de verpleging van Roland komt het allemaal in orde, de eerste extra hulp komt vandaag al solliciteren !
Kus allemaal ..
Rick
