Lieve allemaal,
Zoals gebruikelijk heb ik geen tijd om om een 'wordt vervolgd'-verhaal af te maken. De actualiteit dwingt me tot het schrijven van andere dingen zoals de ziekenhuis afspraak van morgen. Wat is er aan de hand? Ik voel me de laatste tijd 's ochtends bij het opstaan duf, moe en 'lusteloos'. Dit terwijl ik 's nachts toch wel redelijk slaap. En alhoewel ik het liever anders zou zien betekent dit waarschijnlijk maar 1 ding: te weinig longventilatie in mijn slaap.
Oorzaak: de ademhalingsspieren worden zwakker. Dit merk je het eerst in liggende houding omdat dan deze spieren het meest tegen de zwaartekracht in werken (optillen van de borstkas).
Gevolg: minder longventilatie waardoor het CO2-gehalte in mijn bloed stijgt. Dat veroorzaakt het gevoel van moe en duf zijn. Een ander kenmerk is wakker worden met hoofdpijn die verdwijnt zodra je opstaat (anders dan een kater dus! :-)). Van deze hoofdpijn heb ik gelukkig (nog?) geen last. En m'n laatste kater kan ik me niet meer herinneren :-))
Als het CO2-gehalte van je bloed genoeg stijgt veranderd duf zijn in bewusteloosheid en uiteindelijk dood.
Oplossing: een apparaat dat mijn ademhaling ondersteunt. Dat betekent slapen met een mond/neus kapje op. Let wel: ik ga niƩt aan de zuurstof. Het betreft een mengsel van gewone lucht. Doordat deze lucht in mijn longen 'geperst' wordt verbetert de longventilatie, lees: het bloed kan weer meer CO2 aan de longen afgeven waarna ik het op de normale manier uitadem.
Uitkomst: minder CO2 in mijn bloed dus minder moe en duf en hopelijk ook meer 'vitaliteit' gedurende de rest van de dag.
************************
Tot zo ver de biologieles en de nuchtere feiten. Alles beredeneren is 1 ding, het verwerken is een ander. Ja, ik ben blij dat deze oplossing bestaat, natuurlijk! Maar het betekent ook een behoorlijke 'confrontatie' met mijn ziekte, met de progressie er van. Dit voelt als het overstappen van een nieuwe drempel. Een stap dichterbij het eind. Dat is eng en die realisatie kostte weer wat tranen. Maar doorstappen zal ik! Met open ogen om ook dat laatste stukje nog zoveel mogelijk te kunnen genieten. Daarbij hier geholpen door Rick, Pam en Zarah en hopelijk straks door 'jullie allemaal' in Nederland.
Tot zo ver want nu moet ik naar mijn stoel, die lelijke ja! Zarah ligt er al in op me te wachten. :-))
Liefs,
Roland
xx