PEG controle

Lieve allemaal,

Gisteren controle in het AMC gehad. Afspraak om kwart voor twaalf dus kwart voor elf rolstoeltaxi besteld en keurig beneden in het zonnetje staan wachten. Die kwam uiteindelijk om tien over elf maar we waren op tijd in het AMC. Daar konden we bij de afdeling endoscopie plaats nemen in de 'recovery'kamer. Een zaaltje vol met bewusteloze mensen die lagen bij te komen uit hun narcose.
We kregen meteen al te horen dat professor Mathus er niet was. Jammer, ik had graag uit haar eigen mond vernomen wat nou het probleem was bij de eerste, mislukte plaatsing. Heb wel een idee uit wat ik zoal opgevangen heb (mijn maag zit anatomisch gezien hoger dan normaal dus ze zaten te laag met prikken, waarschijnlijk in een darm) maar had dit graag nog eens door haar bevestigd gehad.
Ook kregen we te horen dat de zuster die normaal deze peg-sonde controle doet ziek was. Uiteindelijk wachten we een uur, tot kwart voor één!! In dat uur komen en gaan bedden met slapende en wakkere mensen. Recht voor mijn neus gaan ze een beetje infuus aanleggen bij een meisje. Leuk en aardig maar dat hoef ik niet te zien dus rij ik even een rondje op de gang. Het aanleggen van mijn eigen infuus vorige week verliep weer eens niet zoals het hoort. Na drie keer prikken zonder succes zei de dienstdoende zaalarts (in opleiding hoorde ik later): "Ik haal er maar even iemand anders bij." Gosh denk ik, komt me bekend voor. In Kaapstad ging het net zo. Die iemand anders had hem er vervolgens in één keer in. Ik vraag me af wat dat is, dat mis prikken altijd in mij? Mijn zus, die wel bleef zitten, vertelt me als ik terug ben dat het in één keer goed ging. Grrr....... mazzelaar!

Eindelijk komt er een dokter en het grote plakverband, dat de wond tot nu toe bedekt heeft, gaat er af. Aangezien mijn buik voor de ingreep niet kaal geschoren is levert dit een gratis peeling op!! Maar verder weet hij ook niet wat hij wel of niet moet doen. "Hechtingen er uit?" vraagt hij mij. "Eh nee... dat zou de huisarts komende vrijdag geloof ik doen" antwoord ik. "Wat moet ik er dan mee?" Ja dat moet je niet aan mij vragen dacht ik toen. Uiteindelijk neemt een zuster het van hem over. "Lekt ie?" vraagt ze. Huh? Nee, kan dat ook nog dan denk ik weer. Het ziet er goed uit volgens haar. Het slangetje kan op en neer bewegen en dat is belangrijk zegt ze. Ik waag het even naar beneden te kijken richting m'n eigen buik en zie voor het eerst het slangetje uit m'n buik steken (tot nu toe stak het onder het verband vandaan). Ik voel tranen opwellen bij wat ik zie. Mijn mooie lijf ontsiert door iets wat er niet thuis hoort en het doet pijn ook bij het schoon maken van de wond. Snel kijk ik weer omhoog en voor me uit en laat de zuster haar werk doen.

Als we klaar zijn is het al ver over lunchtijd en we gaan dan ook richting 'vreetplein' AMC. We horen muziek en als we de hoek om komen zien we dat het vreetplein deels concertplein is geworden. Cor Bakker en Jan Veen (Vain, Vayne? die met die lange haren dus) zitten tegenover elkaar achter hun piano en vleugel en vermaken een publiek dat deels uit aangereden bedden en rolstoelen bestaat. En op de omliggende galerijen kijken vanaf alle verdiepingen mensen mee. Wij pakken nog net de laatste compilatie van liedjes mee en na afloop klinkt er luid applaus. Leuk.
Terwijl ik m'n kroketje eet (comfort food, heb ik even nodig:-) en de zalm van m'n bagel snoep verdwijnen de bedden en stoelen in alle richtingen en gaat het ziekenhuisleven zijn normale gang. De vrolijke noten uitgestorven maar nog naklinkend in mijn hoofd.

Rolstoeltaxi terug bellen en om kwart voor drie zijn we thuis. Vier uur in totaal waarin ze een kwartiertje met me bezig zijn geweest ...... pfft. Maar het zag er in ieder geval goed uit :-))

®
xx