Jaaroverzicht 2007

Lieve allemaal,

2 Dagen zonder blog. Hoe zit dat? Simpel. Donderdag was een 'total off day" of zoals Rick ook wel zegt: een dag met een gaatje. Beetje veel gat en weinig dag als je mij vraagt. De nacht er voor was ik misselijk, vraag me niet waarom en dus had ik slecht geslapen. Zo goed als de hele middag liggen slapen en het enige noemenswaardige die dag is de heerlijke groene currie die Mart die avond kookte in zijn nieuwe (kerst)wok. Zalig!!

Vrijdag was een dagje uit met René, Annemarie en Simone. De dag er voor nog wel even over gehad of ze wisten waar ze aan begonnen. Mijn grootste zorg: stel dat ik moet poepen. Niet alleen m'n broek op en neer is een probleem. Ook m'n eigen kont afvegen kan ik niet meer. "Als dat je grootste zorg is dan gaat het wel lukken vandaag." is hun antwoord. Natuurlijk wist ik wel dat dit voor hen geen probleem zou zijn maar ik vind het toch prettig dit even besproken te hebben.

Dus shoppen we wat af die dag. Als waar we in eerste instantie heen gaan niet veel open is vanwege de kerstvakantie, rijden we door naar Cavendish Square, een grote shopping mall in de 'Southern suburbs' (stadsdeel 3). Vroeger kwam ik hier regelmatig en ook nu vind ik het geen straf ;-) Winkel in, winkel uit... Annemarie en Simone zijn dol op schoenenwinkels, da's minder natuurlijk en als zij staan te passen zijn René en ik al vaak een paar winkels verder en terug geweest voordat zij klaar zijn. Als het te lang duurt heeft René een goede truck om ze mee te krijgen. "Verder op is nòg een schoenenwinkel" zegt hij en hop, hop, beide dames zijn de winkel al uit. René heeft duidelijk al vaker met dit bijltje gehakt ;-)
Verder hangt Annemarie heel wat kleding terug zonder het te passen. Bij het meeste roept Simone luid en duidelijk "Oma", waarmee duidelijk is dat ze het tuttige kleding vindt. Als ik even later 2 hempjes en een t-shirt aanwijs die ik eerder deze week in de Waterfront kocht, blijft het "Opa" gelukkig uit :-)
Na het shoppen mee terug naar hun huis zodat Rick ook eens zijn handen een hele dag vrij van mij heeft. Ik slaap even bij op het bed van R&A en daarna eten we warm. Rick komt dan ook maar eet niet mee. Wat blijkt... één middag zonder mijn zonnige en opbeurende aanwezigheid en meneer is ziek! Middagje 'over zijn nek gegaan' van bezorgdheid om mij... wat lief ;-))

Vandaag een stralend mooie dag. Zaterdag 29 December. De tijd van verkiezingen van het jaar en de vertrouwde terugblikken op het afgelopen jaar. Elk tv programma en rubriek of wie of wat dan ook heeft wel zo'n terugblik. Die van het journaal en studio sport zijn natuurlijk de bekendste maar hier ook een korte terugblik op mijn jaar 2007.
JANUARI:
Begint zoals December eindigt. Niet echt vrolijk en een 'beetje doelloos'. Ik woon 2 hoog op de van Wou in Amsterdam en het traplopen gaat niet zo soepel meer. Wel pak ik nog met gemak de tram om naar het RCA aan de Overtoom, m'n fysio of de stad in te gaan. M'n leven is, ondanks m'n fysieke gesteldheid en geen werk, redelijk normaal. "Het valt nog wel mee."
FEBRUARI/MAART:
Zomer in Kaapstad en aangezien je van winterkou in Amsterdam niet vrolijk wordt en ik toch niet meer hoef te werken of ook maar iets te doen heb, ga ik "lekker op vakantie naar Kaapstad" al voet het meer als een 'vluchten' voor de werkelikheid. Tijdens mijn vakantie daar in Rick's 'oude' huis zegt Rick me een paar keer dat ik met stok moet gaan lopen. Dat zou zo veel makkelijker voor me zijn. Maar ik ben eigenwijs, wil en heb geen hulp(middelen) nodig, al kom ik zonder hulp een stoeprand niet meer af. "Verder valt het nog wel mee" vind ik. Bericht over een aangepast appartement, da's goed nieuws!
APRIL:
Na 2 maanden weer thuis en nu pas valt me goed op hoe snel er dingen veranderen. Wat ik voor mijn vakantie nog met gemak (tram) en voor m'n plezier deed (de stad in) zijn nu ineens echte inspanningen geworden. In de tram moet ik zorgen dat ik zit
vóór dat die gaat rijden anders heb ik de grootste moeite om te blijven staan. Niemand staat op, je 'ziet' ook immers niets aan mij... ik stap alleen nog maar voor in bij de bestuurder en vraag hem te wachten tot ik zit. Je wordt vindingrijk.
Mijn eerste val op straat. Voor ik er erg in heb lig ik op mijn rug. Omstanders snellen toe en helpen mij overeind. Ik schud het stof van me af en zeg dat ik 'ok' ben en stap op de tram om we te zijn. Thuis gekomen zit de schrik er in... Ok ok, tijd voor het 'lopen met stok'... en mèt stok staan mensen wel op in de tram... mmm, makkelijk. Had ik eerder aan moeten denken.
Eerste val in huis ook, niemand die het ziet maar 'de schrik' zit er nog dieper in. Gelukkig val ik steeds goed, jarenlang sporten en turnen heeft nu zo zijn nuttige kanten. M'n valreflexen zijn automatisch en goed.
Meubels kopen, 28 April nieuwe woning. Eindelijk m'n eigen stek maar of ik er echt blij mee ben?
MEI:
Thuishulp qua huishouding accepteer ik graag en meteen :-). Niet zelf hoeven schoonmaken is een luxe, toch? Verder houd ik alle persoonlijke hulp buiten de deur, niet nodig, het valt wel mee...
Lopen met kruk gaat nu zelfs moeilijker. RCA en fysio zijn nu ineens een extra overstap verder weg met de tram. In en uit de tram is een probleem en de haltes zijn te ver weg lopen van m'n nieuwe adres. Doordat ook m'n aangevraagde scootmobiel een maand te laat komt zit ik de hele mooie, warme maand binnen, 'opgesloten' in mijn mooie nieuwe flat. Ik kan geen kant op en wil en durf dat, na nòg een val in huis, ook niet eens. En de zomer die begon zo lang in Mei was al weer lang voorbij voor dat ik het wist. Nanananana, nananananana..... :-))
JUNI/JULI:
Nieuw herwonnen vrijheid met m'n scootmobiel. Jeetje, dat je zo blij kunt zijn met zo'n ding... Mijn eerste wapenfeit is een ritje dwars door Amsterdam naar de Bijenkorf. De linkerlift draagt als bewijs een primeur: mijn eerste deuk met scootmobiel, oeps... iets te hard dus :-))
Stemproblemen en eindelijk zie ik ook in dat ja... het niet langer meer gaat zo. Ik ben zoveel tijd en energie kwijt in de morgen met mezelf wassen en aankleden dat ik weinig meer aan andere dingen toekom. Neem het valt niet meer mee en de thuiszorg doet zijn intrede in de ochtend. Lang tegen opgezien maar dan toch blij als het er is. Net als met het accepteren van andere hulp(middelen)... lang voor me uit schuiven en dan als het er eindelijk is denken van "oh dit had wel eerder gemogen". Maar sommige processen moe je nu éénmaal ondergaan en kun je niet versnellen. Zo ook het leren accepteren van hulp(middelen).
AUGUSTUS:
Gaypride vanuit m'n scootmobiel... na een leuke middag en avond en wat pilsjes besluit ik huiswaarts te gaan. Ik moet 'zeiken als een rund' maar heb geen zin in 'gedoe' op de openbare toiletten die er zijn. Ik red het wel en slinger vrolijk op mijn scoot naar huis. Geen probleem met alcohol controles op een scootmobiel ;-)) Vlak bij huis (weer de hele stad door) slaat de kou op mijn blaas die op springen staat en houd ik het niet meer. Ik pies mezelf en scoot onder. 't Voelt in ieder geval warm aan :-)) Gelukkig ook wordt het al enigzins donker en is het rustig op straat zodat niemand het ziet en ook in de lift kom ik niemand tegen,,, volgende keer toch maar de geboden hulp accepteren en naar het toilet gaan.
House warming party! Geen reden toe gezien tot nu toe maar eindelijk zit ik weer wat beter in mijn vel. Bijna 1 jaar na de diagnose (sept 2006). Tijd voor een feestje, het is heerlijk en ik geniet. Rick komt over en blijft 2 weken. We bespreken de mogelijkheid dat ik de wintermaanden bij hem in Kaapstad ga doorbrengen. De verbouwing van zijn nieuwe huis is in volle gang en er wordt rekening gehouden met mijn rolstoel. Fantastisch en ik denk er over na. Ik weet wel wat ik wil (gààn) maar vind het rot voor mijn familie, dat ik weer zo ver weg zit dan. Als ik ga, ga ik in ieder geval nà 10 Oktober zeg ik hem. Want dat is m'n moeder haar verjaardag.
SEPTEMBER:
I really don't remember... 1 jaar na diagnose en ik vraag me wel eens af waar dat jaar gebleven is?
Ik boek mijn ticket naar Kaapstad, 3 November!!
Thuishulp wordt uitgebreid met hulp bij eten bereiden (lunch/avond eten) want ik val af blijkt bij controle, 3 kilo wel te verstaan. En dat ligt niet aan mijn eetlust of aan slik problemen, daar is niets mis mee. Het klaar maken lukt gewoon niet meer waardoor ik meer en meer oversla... stom, vraag dan ook eens gewoon een keer om hulp!! Tja, dat blijft toch moeilijk voor me.
OKTOBER:
De 'laatste' vorm van thuishulp waar ik echt niet aan wil vraag ik toch maar aan. Hulp bij het naar bed gaan betekent namelijk op vaste tijd naar bed, als een klein kind voel ik me. Maar uitkleden gaat ook niet meer dus... zucht... vooruit dan maar. En was ik blij met elke vorm van hulp of hulpmiddel zodra ik die ontving, met deze bedhulp ben en blijf ik niet blij. Soms wil ik om 9 uur al naar bed en is half 11 laat. Soms is half 11 véél te vroeg en zeker op zondag als de uitslag van "De zoektocht naar Evita" nog moet komen!! :-)) Nee, aan deze vorm van zorg wen ik niet!! let wel, dat heeft niets te maken met de dames van de thuiszorg die me in de avond komen helpen. Schatten zijn het, allemaal (op één na dan maar die is inmiddels ontslagen! ;-) Nee, bij deze mijn welgemeende dank aan ålle dames van de thuiszorg die bij mij over de vloer zijn gekomen. Mijn dank is groot ;-))
Deze maand hoest en kuch ik wat af, spreken is daardoor dodelijk vermoeiend en ik vraag me wel eens af of ik het zo nog wel vol hou tot mijn vertrek?
NOVEMBER/DECEMBER:
Kaapstad. De reis op 3 November valt me reuze mee. Ik houd het droog bij afscheid op Schiphol (familie) en aankomst in Kaapstad (Rick). De tranen komen bij het weerzien met Zarah. Tranen van blijdschap, opluchting (ik ben er/ik heb het gehaald!). De rest van deze 2 maanden is goed gedocumenteerd middels deze blog.

Daarmee kom ik aan het einde van mijn persoonlijke jaaroverzicht. Als ik zo terugkijk kan ik zeggen dat het vooral een jaar van 'leren' was voor mij. Het leren accepteren van hulp vooral. Dat is niet makkelijk want het plaatst je ongewild in een afhankelijke positie. Een artikel in Happinez (wéér ja:-) verwoordde het mijns inziens mooi: "Geven is makkelijker dan ontvangen. Bij geven (van liefde en hulp) voelen we ons sterk en in een positie van macht: we hebben wat te geven...
Ontvangen daarentegen is moeilijker en we voelen ons zwak en in een afhankelijke positie."
Zo was de strekking van de tekst en ik kan dat volledig onderschrijven. Het is niet makkelijk hulp te accepteren en afhankelijk te zijn! En oh wee, realiseer ik me, ik ben juist wel eens kwaad geweest op d e hulpverlener... gewoon omdat ik afhankelijk van hem/haar was op dat moment. Niet dat zij/hij daar iets aan kon doen natuurlijk. Gewoon een geval van "shoot the messenger" dus.
Dit artikel hielp me in ieder geval weer verder op weg. Ten eerste dat het kennelijk 'normaal' en moeilijker is om te 'ontvangen'. Ten tweede omdat het me laat zien dat er niets mis is met ontvangen, dat ik blij mag zijn dat ik hulp en liefde màg en kàn ontvangen! En het werkt!! Het woord 'hulp' vervang ik vanaf heden door liefde... ik 'ontvang' vanaf nu geen 'hulp' meer maar 'liefde'... ik ben met liefde omgeven en ontvang!! Dat is heel wat makkelijker te 'dragen' dan het ontvangen van hulp... en zo worden ook mijn poepbillen met liefde geveegd! :-))

En met die instelling sluit ik een jaar van leren op een veel positievere manier af dan het begon. En ik spreek de wens uit dat ik ook komend jaar nog veel mag leren, want leven is nu éénmaal ervaren, door leuke en minder leuke dingen méér mens worden. Groeien houdt nooit op, leren kan altijd. Dat ik daarbij veel liefde zal blijven ontvangen weet ik zeker en dat ik het nu makkelijker ontvangen zal ook! Dank jullie allemaal.

Liefs,
Roland
xx