Wednesday, December 19, 2007

Adem in... adem uit...

Lieve allemaal,

Zo, ik ben er weer ;-) Voel me vandaag weer energiek en uitgerust. Dat mag ook wel nadat ik gisteren overdag in totaal 5 uur heb bijgeslapen. Zeg maar van 12 tot 3 en toen ook nog eens van 5 tot 7. Daarna met een bord op schoot tv gekeken en verder niets... zulke dagen zitten er nu éénmaal tussen, dat weet ik inmiddels en wat ik gisteren al schreef, 't duurt meestal een dag of 3 en dat klopte dus precies, zo/ma/di. Ik merkte gisteren ook dat ik een beetje verkouden ben wat dan bij mij meteen z'n weerslag heeft op mijn algemene welbevinden. Met snot in m'n neus is het lastiger ademhalen. Ik heb niet genoeg kracht en longinhoud om het er zelf uit te snuiten en opsnuiven en doorslikken lukt ook niet (sorry als dit even niet zo'n prettig onderwerp is ;-) dus het blijft zo'n beetje ergens tussen 'boven in m'n neus' en m'n verhemelte hangen. Lastig ademhalen waardoor ik dan 's nachts wakker word met open en kurkdroge mond. Onrustige slaap dus enz...

Toen ik gisteravond naar bed ging was ik na alle slaap die middag nog behoorlijk wakker, helder van geest. Maar om te gaan liggen is altijd wel lekker ontspannend voor me dus ik vind het niet erg. Goed moment voor meditatie. Ik richt me daarbij altijd op m'n ademhaling (net die middag nog weer gelezen in de Happinez, interview met Eckhard Tolle) en geef aandacht aan m'n lichaam. Daarmee bedoel ik dat ik probeer alleen maar aan die 2 dingen te denken, adem in en uit en m'n buik en/of borstkas daarbij voelen. Iedereen die wel eens meditatie doet of heeft geprobeerd weet dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is. Je lichaam tot rust brengen is één ding, je gedachtenstroom is een ander. Een aantal ademhalingen lukt het om je aandacht volledig bij het 'hier en nu' te houden, het 'hier en nu' je ademende lichaam liggend op het bed zijnde. Maar vaak zonder dat je het in de gaten hebt dwalen je gedachten af en voor je het weet denk je aan van alles en nog wat behalve aan je ademhaling en je lijf dat op bed ligt. Er komt van alles opborrelen, leuke en minder leuke dingen, dingen die je nog 'moet' doen, enz... Het is de kunst (heb ik gelezen) om niet gefrustreerd te raken van al deze afleidende gedachten en om te leren 'herkennen' dat en wanneer het gebeurd. Op het moment dat je het in de gaten hebt laat je die gedachte gaan en breng je je aandacht terug naar je ademhaling... soms maar voor een paar seconden voor je weer in de gaten hebt dat je weer afgeleid was... Het lukt me de laatste tijd steeds beter en ik word er heel rustig van en bij mij eindigt het dan ook dat ik in slaap wat niet de bedoeling is bij meditatie. Je moet juist alert op je lichaam en wakker blijven, maar dat zal mij worst zijn! Ik slaap er heerlijk mee in ;-)

Eerlijk is eerlijk, het gaat me nu beter af dan toen ik nog 'vol in het leven' stond. Daarmee bedoel ik te zeggen dat ik nu eigenlijk niets meer 'hoef' en 'moet'... niet die boodschappen die nog moeten, het huis wat nog schoon moet, sportschool of uitgaan... de énige verplichting die ik zeg maar nog heb is die naar mezelf toe, zorgen dat ik voldoende rust krijg en dat maakt het wat makkelijker om de tijd voor meditatie te vinden en te nemen.
Maar je kunt het ook 'onderweg' doen. De volgende keer als je weer eens in de verkeerde (langzaamste) rij bij de kassa staat bijvoorbeeld. Richt, in plaats van je te irriteren (de rij gaat er toch niet sneller van) je aandacht voor even op je ademhaling en maak er een moment voor jezelf van. Je zult zien dat je veel rustiger uit de winkel komt dan dat je je hebt lopen opwinden. In de auto voor het stoplicht werkt ook :-) We hebben tegenwoordig altijd zo veel haast, neem daarom eens wat vaker een moment voor jezelf.
En als je mij vraagt wat heb je er aan, dan kan ik alleen maar zeggen dat je er rustiger van wordt, het kan ontspannen. Ziekte
voorkomen doet het dus duidelijk niet!! ;-)

Maar bij het met mijn ziekte 'omgaan' helpt het weer wel. Ik lig gelukkig zelden te piekeren en zodra ik in de gaten heb dat ik er wel mee bezig ben kan ik mij daar redelijk vlot overheen zetten. Denken aan nù, dit moment (ademhaling/lichaam) en alles wat later komt, komt zoals het zich op dat moment 'ergens' later aandient en ik zal er op dat moment 'ergens' later naar handelen. Me er nù al zorgen over maken heeft geen zin, als dit... als dat... het enige wat er werkelijk is is dit moment NU! En dat moment NU is er alleen NU dus je kunt er maar beter bewust bij zijn want voor je het weet is het voorbij. Een mooie filosofische uitspraak van de Dalai Lama ook nog maar eens:
***Het heeft geen zin je zorgen te maken over een probleem als er een oplossing bestaat. Het heeft ook geen zin je zorgen te maken als die oplossing niet bestaat.***

Afin, denk er van wat je wilt, voor mij werkt het. Gezien het aantal uren slaap gistermiddag was ik niet verbaasd 's nachts weer wakker te liggen. Maar het was een uitgerust wakker en dus niet een "Hè shit, ik wil slapen" wakker liggen. En ook op die momenten blijf ik rustig en had ik vannacht een heel 'helder' bewustzijn. Rustig ademhalend gleden mijn gedachten weg... naar een tv programma eerder deze week. National Geographic over walvissen. Bijna 'magisch' mooie onderwaterbeelden van deze oceaan kolossen, deze 'gentle giants'. Vooral de 'moeder en jong' beelden vond ik ontroerend mooi. Hoe de moeder heel zacht en gevoelig haar gigantische zij 'flipper' over haar jong heen legt en het tegen zich aandrukt. Of hoe het jong zijn kleinere flipper tegen de rugvin van z'n moeder legt en zo een eindje door haar voort getrokken wordt. Zo'n dikke, stugge vetkwab van een walvis veranderd door zulke beelden ineens tot een heel intelligent wezen met gevoel, met (moeder)liefde, met familiebanden. En die grote flapper in een zachte, gevoelige, beschermende arm om haar kind heen. Samen lijken ze door het water te zweven... heel mooi... heel rustig... heel rustgevend... adem in... adem uit...adem in... Vandaar is het een kleine gedachtensprong naar mijn eigen onderwater, Scuba ervaringen. Dat waren voor mij ook een soort 'meditatieve' ervaringen. Ook weer iets magisch... zoals je gewichtsloos door het water zweeft. Wat mij onder water opviel en beviel is de rust. Geen enkel geluid van boven dringt hier door en je bent 'alleen' met je eigen ademhaling die je via het scuba mondstuk duidelijk hoort in je oren, in je hele hoofd.... adem in... adem uit... adem in... alles deint heen en weer op het ritme van de zeestroming en als je je daar zelf ook aan overgeeft word je heel rustig. En hoe rustiger je bent en ademt en beweegt des te minder zuurstof je uit je fles verbruikt des te langer je onder water kunt blijven. Ik weet niet goed hoe ik het omschrijven moet maar het onder water zijn voelde vanaf duik 1 zó vertrouwd voor mij, als een soort 'thuis' zijn of komen, dat het een heerlijk soort van relaxen opriep. Een soort van rustgevende trance. Mijn ademen was zó rustig dat ik op het eind met alleen nog de duikinstructeur over was. Alle andere, ook meer ervaren duikers dan ik, moesten al eerder naar boven. Ik was als betoverd in een andere wereld, in een andere 'zijns' toestand en ging uiteindelijk met 'pijn in mijn hart' weer naar boven, met een verlangen naar méér... adem in... adem uit...

Wellicht was ik in een vorig leven walvis of dolfijn... Dan schiet mij een ander fragment van de documentaire te binnen. Die van de mannetjes walvis die indruk probeert te maken op het wijfje. Hij blaast langzaam voort zwemmend een lange 'lijn' lucht uit. Met 2 longen allebei zo groot als een auto (volgens de verteller) wordt dit een hele lange lijn. En die lijn veranderd langzaam in een schitterend mooi gordijn van opstijgende luchtbellen. Eerst heel klein en dicht op elkaar en als ze opstijgen steeds groter wordend (minder waterdruk dus lucht zet uit). En als ze boven komen, bedenk ik me, ja wat dan? Dan wordt lucht lucht... de luchtbel komt als het ware 'thuis' en ineens zie ik het helder voor me als mijn eigen leven... als de luchtbel boven komt en ophoudt te bestaan maar zijn kleine inhoud wel degelijk bijdraagt aan de lucht boven het water en dus niet ophoudt te bestaan... zo keer ook ik na mijn leven terug naar waar ik vandaan kom, naar mijn oorsprong, naar de bron van (al het) leven... ik word weer één en hetzelfde met waar ik ooit vandaan kwam. Om ooit als een nieuw 'luchtbelletje' opnieuw weer mijn weg omhoog, naar huis te vinden... adem in... adem uit...

Dan heb ik, nog steeds wakker liggend, een paar aanzetten tot gedichten die ik verder niet wil uitwerken op dat moment want dan moet je echt gericht gaan nadenken en dan word je echt wakker. Wat ik nu doe is gewoon meedrijven op het ritme van mijn gedachten... dus verder dan de 1ste twee regels kom ik niet: "Er raast een storm in mij, zonder te bewegen...."

Adem in... adem uit... en de storm raast al snel uit in mij... ik slaap in om weer heerlijk uitgerust wakker te worden. Het ochtendritueel verloopt super snel, inclusief scheren binnen de 25 minuten. Rick en ik staan er allebei van te kijken, eigenlijk... best wel... ;-))
Ik voel me prima en het wordt een prima dag!!

Liefs,
Roland
xx