Lieve allemaal,
Zo, ik voel me weer een beetje mens na een hachelijk ziekenhuisavontuur. Heb nog niet de kracht om er over te schrijven maar zit in ieder geval weer rechtop in mijn stoel nu, THUIS THANK GOD!! ;-))
Ik ga verder met op krachten komen. Daarom nu het relaas van Floortje haar kant. Het mijne volgt hopelijk snel.
xx
Zo, blogje, 4 dagen na Rolands verjaardag ! Met reden, want zo leuk als de verjaardag was, zo naar waren de dagen er na. Dag na Rolands verjaardag zou mijn ‘vrije’ dag zijn, dwz ik zou een dagje, voor het eerst in bijna 4 maanden, de verzorging neerleggen, en overlaten aan de familie die hier voltallig aanwezig was, pa en ma en zus... Nadat ik wel het ‘ochtend ritueel’ voor mijn rekening had genomen, nog een uurtje hier gebleven, en daarna voor een brunch vertrokken naar mijn goede vriend David, heerlijk zitten eten bij een fijn restaurant aan de kust, en daarna besloten we te gaan shoppen in een buitenwijk van de stad. Dat was een doorslaand succes, hele leuke winkeltjes met aardige dingen, heerlijk lopen ‘browsen’ en jammer genoeg niet echt gevonden wat ik zocht voor mijn huis, een headboard voor mijn bed, nachtkastjes met lampen er op en lampen in mijn badkamer, daar steken nog steeds de peertjes uit het plafond. Enfin, de credit card die in mijn zak brandde, is die dag niet gebruikt, maar dat gaat binnenkort wel gebeuren !
Toen ik na een dag van veel plezier, lachen en lol om vijf uur thuis kwam was er grote paniek in de tent, Roland was op een verkeerde manier aan zijn arm uit de rolstoel getrokken, met als gevolg (zoals hij mij later duidelijk maakte) een scheurend en knarsend geluid ‘alsof je een kippe vlerkje omdraait’ en dermate hevige pijnen dat hij krom zat in zijn rolstoel, letterlijk kreperend van de pijn. Washandjes gevuld met ijs er op, daarna wat ice packs, en gezicht nat gehouden, rechtop gezet, en in bed gelegd. Dokter gebeld, die kon niet komen, physio gebeld, die kon een uurtje later komen, dus gezegd neem je intape spullen mee, want het is niet goed. Met een noodgang naar de apotheek om sterke pijnstillers te halen, en zowaar, hij deed zelfs nog een half uurtje zijn ogen dicht tot de physio er aan kwam. Samen Roland rechtop in bed gezet onder luid gekreun, en ingetaped, althans, geassisteerd... Zeer pijnlijke zaak... En heel vervelend aangezien het zijn arm is die hij nog kan gebruiken om de rolstoel te besturen, te eten en te typen... Na het avond eten nog een filmpje gekenen en naar bed.. Volgende ochtend (donderdag) gelukkig goed geslapen, en de pijn in zijn schouder wat minder, gelukkig maar. Dus vol goede moed aan de dag begonnen, maar.... Om 1 uur middag kreeg hij last van zijn maag, en dat ontwikkelde zich in pijn in zijn maagstreek, en ging vervolgens over in ondraaglijke pijnen in de buikstreek. Dokter gebeld en die kon nu wel komen, en kwam dan ook, om te konstateren dat dit niet normaal meer was en we er hier niets aan konden doen. Wel verdovende injekties gegeven, maar aan een ziekenhuis opname was niet te ontkomen. Dus, ambulance gebeld, een andere manier was geen optie. Ambulance kwam, en in de tussentijd alle papieren opgezocht, identiteits dokumenten mee, en vooral de creditcard niet vergeten, want, wat we inmiddels wisten (uit ervaring, lang verhaal, niet relevant hier), zonder aanbetaling geen behandeling, blijf je op de gang liggen !!!
Hij werd wel al naar de afdeling eurologie gebracht, en kreeg al wel een prive kamer, maar geen roentgen foto’s werden er gemaakt zonder papieren dat die aanbetaling een feit was. Dus inchecken bij de receptie (het was inmiddels kwart voor vijf en de roentgen afdeling zou om 5 uur dicht gaan) en al die formulieren en komputer toestanden duurden tot 5 over vijf.. Jammer dan, er kunnen geen foto’s meer kunnen worden gemaakt, morgenochtend bent u de eerste.. DAT ging mij even te ver, dus duidelijk gemaakt dat we vandaag de laatsten waren, en niet morgen de eersten, ik kan wat dat betreft gelukkig behoorlijk overtuigend overkomen. Dus met bed en al, en twee aardige ‘duw dames’, hop naar de 12e verdieping voor die foto’s. Daar was (jammer voor haar) nog NET 1 dame aanwezig, die vertelde dat ze die foto’s niet alleen kon maken, maar hulp nodig had. U raadt het al, die kreeg ze in de vorm van mij. Dus loden schort aan, Rol op een ander ‘bed’ gemanoevreerd (was natuurlijk niet prettig, zeker niet met die ingetapede schouder) en door de mri scan. Dat ging niet goed en moest nog een keertje, armen moesten omhoog, tsja, dat kan hij niet zelf, dus meegeholpen, armen vasthouden en heen en weer door die mri poort, niet te geloven.. Enfin, dat lukte zo wel, en daarna moesten er nog long fotos worden genomen en nog meer van dat geneuzel, drie in totaal. Daarvoor moesten er akelige dikke ‘foto lijsten’ onder zijn rug worden gelegd, en ook dat was voor Roland geen pretje. Wat een gesjor allemaal, en samen met de fotografe achter een muur met glas er in, inademen, uitademen, stil blijven, CLICK, u mag weer doorademen. Nu nog twee foto’s terwijl u recht op zit, auuuwww, ook byzonder vervelend maar wat moet je... Wel een belevenis om dat mee te maken. En uiteraard meekijken naar de resultaten, waar bleek, een piep klein wit plekje op een foto dat een steentje zou kunnen zijn, maar ook zijn darmen tot aan de nok toe vol met verharde ehh, ontlasting wat druk uitoefende op blaas en neder regionen. Ook dat zou die pijn kunnen veroorzaken.... (wel enigszins verbaasd over want zijn ‘stoelgang’ was toch wel normaal te noemen hier)
Moest overal bij blijven want converseren met specialist noch bedienend personeel kan Roland, i.v.m. verminderd spraakvermogen, niet. Veel overleg, aan infuus (voor de kenners, liter glucose oplossing, en 200 ml antibiotica) en dat infuus kreeg die aardige dame niet echt aangelegd. Mijn handen jeukten !!! Maar, voordat ik kon ingrijpen ging ze een ‘specialist’ halen, dame van de i.c.u. (intensive care unit) en die had hem er zo in, hop en klaar. Tot overmaat van ramp was op de eurologie de airconditioning nog kapot ook, dus op zijn kamer was het inmiddels zeker boven de 30 graden ook nog, voorwaar geen pretje.
Heel lang verhaal verder kort, bloedprikken was een ramp, onkunde van het verplegend personeel niet van deze wereld, en zijn armen zien er uit als die van een echte junk, helemaal blauw. Zaterdag ochtend vroeg weer in het ziekenhuis (slecht geslapen i.v.m. Hitte) en ontlasting was geactiveerd, zo goed zelfs dat hij niet goed schoongemaakt was en gaat u maar na, juckk... Klusje voor Florence. Specialist kwam langs (er waren twee collegae verantwoordelijk voor hem) en de minuscule kristalletjes die ik de dag er voor had opgevangen in een zeefje, waren volgens mij gecruschte niersteentjes (kleur licht tot donker bruin, dat klopt volgens google ;-) en volgens Nick (de specialist) ook, maar volgens zijn collega niet, dat begrijp ik nog niet, ze waren het niet met elkaar eens ook nog. Maar meeste stemmen gelden (die van mij deed mee, vergis je niet haha) dus wij vonden dat hij die steentjes wel gepasseerd had. Na iedere stoelgang (twee nog op zaterdag ochtend, en drie (!!!) op vrijdag middag en avond) was de druk er wel vanaf en moest hij naar huis kunnen volgens mij. Tsja, ik ben natuurlijk wel een amateur maar toch. Ok dan, ontslag getekend door specialist, begint roland te kokhalzen zeer luid en duidelijk, het orale deel van laxeermiddel van de avond er voor kwam er vrolijk uit... Oh meneer Jolink, ik wil u toch nog even twee uurtjes onder observatie houden hoor, dus dat geintje ging niet door. Toen begon het pas echt leuk te worden, want na niet geslapen te hebben (of nagenoeg niet) en op een onprettige matras te hebben gelegen voor veel te lange tijd, was geen houding goed. Beejte omhoog, beetje omlaag, kussentje hier, kussentje daar, doe toch maar weer omhoog, wil in mijn stoel, moet naar de plee, wil weer in bed, omhoog, omlaag, op mijn zij graag, moet weer naar de plee, wil in mijn stoel, nee toch maar in bed, toch maar op mijn zij, en zo voorts, verloor ik voor het eerst mijn geduld echt, en riep ik luid en duidelijk, dit trek ik niet meer, ik ga naar huis !!!! Ja lieve lezer, ook ik ben maar een mens...... ;-) Natuurlijk niet naar huis gegaan, maar Roland werd een ietsje rustiger.. Gelukkig kwam om 1 uur middag het verlossende woord van de zuster, we mochten naar huis !!!! Dus, uitgechecked, en wegwezen uit die oververhitte hellhole... Heerlijk even in de parkeergarage naast de auto gezeten en van de frisse lucht genoten, die ik natuurlijk gelijk vervuilde met een camel light, ben allergisch voor te veel zuurstof in de lucht zullen we maar zeggen.
Thuisgekomen hop bedje in, speciale yoguhurt gehaald met kulturen voor de darmen, en savonds water, thee en bouillon in het systeem. Vanochtend mogen konstateren dat hij prima geslapen had, weer een bouillonnetje gegeven (uit een pakkie, ik had even niets anders) en weer bedje toe, slaap inhalen. Ik per email mijn frustraties geuit naar mijn zus en naar Rene en Annemarie, dat luchtte voor mij heerlijk op, sorry lui, maar moest het even van me afschrijven, niet geschikte tekst voor deze blog ;-)))) 11 uur er uit, heerlijk onder de douche gezet met stoel en al, je zag hem genieten.. Gelijk maar even geschoren, en net vader en moeder Jolink gebeld, en Mw. Jolink komt net aan om verse appelmoes te gaan maken, en verse bouillon, dus we gaan even shoppen.. Dit was dan mijn bijdrage aan rollies blog, u bent weer op de hoogte, en we voelen ons allebei weer prettig !!! Prettige zondag verder en hartelijke groet,
Floortje nigtegaal. A.k.a. Rick
