Ouwe koek

Lieve allemaal,

Maandagmiddag, het begin van de tweede week van het Australian Open, tennis. Tevens het (bijna) einde van de bitterkoekjes die Annette gisteren bij haar bezoek aan ons meebracht. Annette, ze vallen duidelijk in de smaak (bij Rick :-)) evenals de kleine stroopwafeltjes waarvan het lot mij op dit moment onbekend is. Ik heb ze vandaag nog niet voorbij zien komen. Dat kan twee dingen betekenen: òf de zijn gisteren al gesneuveld òf de bitterkoekjes verdienen op dit moment gewoon Rick's voorkeur. Hoe dan ook, Annette nogmaals bedankt!

Genoeg nu over deze koekjes want jullie hebben nog een koekje van geheel ander deeg van mij te goed, namelijk het ziekenhuis verhaal. Ouwe koek inmiddels dus maar nog wel te eten :-)) Daarom terug naar:

Dinsdag 6 januari
In de ochtend proberen we de peg-sonde nog eens een keer in de hoop dat ie ineens niet meer verstopt zit 'but no such luck' en dus melden we ons om 2 uur 's middags in het ziekenhuis. Het is er heerlijk rustig (vakantietijd, alleen hoognodige operaties worden uitgevoerd) en koel (itt mijn bezoek van vorig jaar toen de airco kapot was en de hitte op mijn kamer ondragelijk was). Na het inchecken (lees: vooruit betalen per credit card!) komen we via verlaten gangen op een zaal met 8 bedden waarvan er maar 2 bezet zijn. Het is een aandoenlijk plaatje want aan het raam zitten 2 oude, verschrompelde mannetjes in identieke houding op een stoel bij hun bed: allebei met de kin op de borst in slaap gesukkeld en volgens een fluisterende Rick 'op sterven na dood'. Af en toe komt één van de hoofden met een schok omhoog waarna het weer langzaam omlaag zakt. Verder heerst er serene rust... en ik voel me bijna schuldig om die te verstoren met onze binnenkomst.

-----------------wordt vervolgd-----------------

Lieve allemaal,

De tijd vliegt en ik kom nauwelijks aan schrijven toe. "t Is al weer een week geleden geleden en jullie hebben nog een ziekenhuis verhaal te goed. Maar eerst even wat actualiteit. Momenteel zit ik met twee schermen voor mijn neus. Vlak voor me natuurlijk dat van m'n laptop en wat verder weg het tv-scherm waar ik steeds met een schuin oog naar toe kijk over de rand van m'n laptop heen. Want... het Australian Open in Melbourne is weer begonnen en dat betekent dus twee weken tennis op de buis. Zomerse beelden vanuit een warm Melbourne. Voor ons hier in Kaapstad niet zo bijzonder want ook bij ons loopt het kwik vandaag naar de 29'C maar jullie in koud en winters Nederland zien deze beelden vast met een zucht van verlangen naar lente en zomer :-))

Eén iemand die dat zeker doet is Bert. Afgelopen zondagnacht is hij na een verblijf van twee maanden in Kaapstad weer op het vliegtuig gestapt om op de maandag te landen in een koud, grijs en regenachtig Amsterdam. Bert, het was weer een heerlijke tijd. Fijn en leuk dat je er was. Wij (en de tuin:-) zullen je node missen. Tot snel ziens maar weer!

Maandag 20 januari, vandaag dus, zal als een historische dag de geschiedenisboeken in gaan. Niet omdat Nadal op dit moment zijn 1e ronde partij dik staat te winnen maar om iets heel anders natuurlijk :-)) En daarvoor schakelen we zo meteen, wat later op de middag, over van het éne naar het andere einde van de wereld. Van Melbourne naar Washington en dan heb ik het natuurlijk over de inauguratie van Barack Obama tot (eerste zwarte) president van Amerika. En daar wil ik wel even bij zijn natuurlijk. Tevens spreek ik de hoop uit dat hij mag afmaken wat hij nu begint en dat niet ergens in de komende tijd een gek met een geweer opstaat om een einde aan hèm te maken. Helaas staan de geschiedenisboeken wat dat betreft bol van de voorbeelden: Martin Luther King, John F Kennedy, John Lennon... om er maar een paar te noemen. Laten we hopen dat we, anno 2009, dát station gepasseerd zijn. Because we can! :-))

En daarmee is het tijd voor mijn thee en een middagdutje.

Liefs,
Roland
xx

Lieve allemaal,

Nog het één en ander in te halen dus daar gaan we:

zondag 4 januari
Rick legt me 's avonds in bed en wil m'n medicijnen inspuiten via de sonde maar... deze is geblokkeerd. Vreemd, want 2 uur er voor ging de laatste voeding er nog gewoon door en zoals altijd ook netjes na gespoten met water om het slangetje schoon te spoelen. En nu zit het ineens, wat we ook proberen, muurvast. Nou ja, morgen maar verder kijken.

maandag 5 januari
Voor ik wakker ben heeft Rick op het internet al nagezocht wat te doen als de sonde verstopt is. We proberen alles en bellen zelfs met professor Mathus in het AMC in Amsterdam. Dat we haar direct aan de lijn krijgen is een klein wonder op zich, maar ook haar tip brengt niet het gewenste resultaat.

Inmiddels heeft onze huisarts hier al contact gehad met een specialist in het plaatselijke ziekenhuis. In het ergste geval moet de sonde vervangen worden. Bij de plaatsing in Amsterdam is me destijds verteld dat vervanging een korte, makkelijke ingreep is. Het gaatje bestaat nu immers al en dus is het een kwestie van éne slangetje er uit en het andere er in. Of het echt zo simpel is? Dat hoop ik dan maar! De afspraak lijkt het in ieder geval wel te bevestigen. Ik word morgenmiddag poliklinisch behandeld, d'r in en d'r uit dus. Gelukkig maar want m'n laatste verblijf in dit zelfde ziekenhuis (februari 2008) was geen prettige ervaring. Nu moet ik me om 2pm melden, 4pm ingreep en dan hopelijk weer snel naar huis. Ipv 'ik' kan ik beter 'wij moeten ons melden' zeggen omdat 'zuster' Rick natuurlijk mee gaat om geen moment van mijn zijde te wijken. Aangezien ik niet praten kan en het verplegend personeel ter plekke niets af weet van de door mij benodigde specifieke zorg, zal ik worden bijgestaan door mijn persoonlijke privé verpleegster, zuster Floortje Nigtegaal. :-))

Mijn grootste angst, dat mag je gerust weten, is namelijk dat men 'per ongeluk' volledige narcose toepast ipv plaatselijke verdoving. Er worden wel vaker foutjes gemaakt in ziekenhuizen en zo'n narcose overleef ik dus niet! Dat zou dan op zijn zachtst gezegd 'slordig' zijn. In gedachten zie ik mezelf al op de operatietafel liggen. Ik kijk omhoog en zie het kapje van de narcose aankomen. En terwijl ik heftig NEE begin te schudden met mijn hoofd, hoor ik een vriendelijke stem: "Rustig maar meneer Jolink. U hoeft niet bang te zijn. Alleen maar even tot 10 tellen..." en met die woorden duwen ze vervolgens het kapje op mijn gezicht. AAARGH!!! :-))

Volgend probleem: het is nu maandagochtend en morgenmiddag word ik pas geholpen. En hoe, met een verstopte sonde, krijg ik dan in de tussentijd m'n eten en drinken naar binnen? Niet dus! Een dieet-dag heb ik niet écht (of echt niét) nodig en om niet totaal uitgehongerd in het ziekenhuis aan te komen heb ik het idee om dan maar wat baby voeding te proberen. Dat is volgens mij glad en zacht spul en glijdt wellicht makkelijk naar binnen. Bovendien heeft het voedingswaarde (lijkt me toch?), dus het proberen waard. Zo lang het geen Chinese melkpoeder is kan het volgens mij geen kwaad. Zo gezegd, zo gedaan :-))

Even later komt Rick thuis met een aantal potjes verschillende smaken. Als eerste waag ik me aan een 'vannille-custard'. Mm, best lekker. Later nog een 'fruithapje' (gaat) en een 'organische guava-moes' (lekker!). De potjes 'groentehapje' en 'butternut' staan nog in de kast want Pamela, als moeder van 2 kids ervaringsdeskundige op dit gebied, trekt vieze gezichten bij deze twee :-))
Al met al experiment geslaagd en we houden de potjes er in als tussendoortjes en welkome afwisseling van de sonde-voeding. Bovendien merken we dat ik veel meer en makkelijker vocht (thee) binnenkrijg door voorzichtig kleine slokjes te nemen van het kopje wat me voorgehouden wordt dan via een rietje. Weliswaar ook met meer geknoei maar dat is goed op te vangen met een paar strategisch geplaatste handdoeken. Ach, zo leer je nog eens wat en maak je van de nood een deugd.

-----------------------------------------------------------------------

Zo, mijn éne vingertje is moe van het typen. Genoeg voor vandaag dus en daarom volgende keer onze belevenissen in het ziekenhuis. Maak je geen zorgen, ik heb het overleefd. :-))
Met Zarah gaat het ook nog steeds goed. Op onderstaande foto kun je zien wat we verzonnen hebben om haar traplopen tegen te gaan. En voor wie haar niet kennen, de dame op de foto is Pamela.

Liefs,
Roland
xx

Happy New Year

"No More Champagne
And The Fireworks Are Through
Here We Are, Me And You
Feeling Lost And Feeling Blue"

Lieve allemaal,

Het heeft even geduurd maar daar ben ik dan weer :-)) Bovenstaande regels zijn de openingszinnen van het nummer "Happy new year" van (ja alweer!) ABBA!. Traditiegetrouw knalt het refrein van dat nummer klokslag 12 bij ons uit de boxen. Zo ook dit jaar. Nu zijn we al weer een week verder: de champagne is op en het vuurwerk is voorbij. En daar zijn we dan weer, jij en ik.

Rond nieuwjaar voelde ik me zeker 'lost and blue'. Dat had overigens niets met de jaarwisseling zelf te maken. Op klokslag 12 hield ik het ditmaal, in tegenstelling tot vorig jaar, keurig droog :-)) Zoals eerder geschreven bij Kerst, ben ik niet meer bezig met het feit dat dit wel eens 'de laatste keer kon zijn'. Nee, de waterlanders die rijkelijk vloeiden in de uren vóór en de dagen nà nieuwjaar hadden andere oorzaken en ik kon het even niet aan om er over te schrijven.

Ik neem je mee terug in de tijd:

30 december,
mijn laatste blog van 2008. Zarah loopt niet goed meer, heeft duidelijk pijn en ze moet de volgende dag naar het ziekenhuis voor een mri scan.

31 december.
Rick brengt Zarah in alle vroegte weg. Ik krijg een lik op m'n mond (van Zarah, niet van Rick :-)) en daar gaat ze dan... Wordt ze meteen geopereerd (?) en zie ik haar nog terug? (slik) Een uurtje later is Rick weer terug, zónder Zarah. Zij moest achterblijven en wachten tot er een plaatsje vrij was in de scan.

Vroege middag. Telefoon, Zarah is door de scan geweest en is weer wakker van de verdoving die daar voor nodig was. Men wacht op de resultaten uit het ziekenhuis.

Midden op de middag, feest voorbereidingen zijn in volle gang. Telefoon. Mijn vermoeden van een dag eerder wordt bevestigd: ze heeft een hernia. Een 3-voudige zelfs! Ze willen het eerst aankijken. Twee weken absolute rust krijgen we te horen. Met kalmeringsmiddel (waardoor ze rustig blijft), pijnstillers en vooral géén springen en traplopen, kàn het dan vanzelf over gaan. Zo niet, dan kan ze verlamd raken en dan is het over. Een operatie zouden ze bij een jonge hond wel aandurven maar bij Zarah's leeftijd, bijna 14, niet. Bij dat nieuws zet ik het op een brullen en rij snel van buiten naar binnen, naar mijn slaapkamer tot ik uitgehuild ben. Dat ritje maak ik enkele keren. En alhoewel we allebei totaal niet 'in the mood' zijn besluiten we toch maar dat de 'show must go on', oftewel het feest gaat gewoon door.

Laat op de middag, om 5 uur, kan Rick Zarah ophalen. Als ze binnen komen barst ik opnieuw in tranen uit. Van opluchting dat ze er weer is maar ook van schrik. Haar rug is grotendeels kaal geschoren! Ook is ze nog zo 'groggy' als wat en ze kijkt me met grote ogen, trillend vanaf Rick's armen aan. Oh lief kind van me! Wat zou ik ontzettend graag mijn armen om je heen slaan om je te aaien, te troosten en je mijn liefde te tonen maar dat gaat niet! Het enige wat ik voor je heb zijn mijn tranen.

Avond, de eerste gasten arriveren. Ik heb nog even op bed gelegen om te rusten maar van slapen kwam niet veel. Aangezien Zarah meteen het trapje van de kamer naar de keuken op ging (door de pijnstillers voelt ze immers niets), zat ze nu gedwongen bij mij op de kamer en daar was ze niet blij mee. Piepend en jankend lag ze achter de deur. En daar moest ze de hele avond blijven. Het liefst had ik de hele avond bij haar gezeten maar ja, dat kun je niet maken natuurlijk. Dus... gouden party hoed op m'n kop, glitters en een smile op m'n wangen, helium ballonnen aan m'n stoel en gáán met die banaan.

--------------------------------------------------------------------------------

"Heb je het een beetje naar je zin?"
--------------------------------------------------------------------------------

En na een paar borrels gaat het dan meestal wel maar ik zit er natuurlijk brood nuchter bij. Halverwege de avond vraagt Rick "Heb je het een beetje naar je zin?" en meteen er achteraan "Zeg alsjeblieft ja". Dus "Ja" was mijn antwoord :-)) Nou was het ook leuk en gezellig hoor, maar 'dubbel' was het wèl. Zoals gezegd, om 12 uur hield ik het droog maar dat gold niet voor iedereen. Een aantal heren besloten spontaan een Nieuwjaarsduik te nemen. Naakt! :-))

--------------------------------------------------------------------------------

Nieuwjaarsduik
--------------------------------------------------------------------------------

1 januari
Moe word ik wakker en al snel blijkt dat we een nieuw huisdier hebben. Althans, Rick heeft er één: een mooie, grote kater met de naam 'VanhiertotTokyo' :-)) Met een houten kop verschijnt hij na mijn bel aan mijn bed. "Zarah?" is het eerste wat ik uitbreng. "Goed hoor" zegt Rick. Ze eet en drinkt normaal en ze liep vanochtend al weer vrolijk rond. Maar als ik even later de kamer in rij vind ik haar liggend onder de tafel, tegen de muur aan. Zonder ook maar spiertje te verroeren volgen haar ogen mij als ik nader. Zelfs een kwispel kan er niet van af. Echt, ze kijkt me aan en in haar ogen lees ik "HELP! ik ben verlamd" en hoppa, daar ga ik weer... janken! Rick komt de kamer in en dan blijkt dat hij haar even tevoren 'plat gespoten' heeft met de meegekregen medicatie. Tja, dát wist ik dus niet hè. Ik snotter en snik nog even door en dan komt Rick met een nat washandje aangelopen om de schade in mijn gezicht te herstellen. :-))

Even later probeert Rick mij met het pookje van mijn rolstoel in positie te manouvreren voor een voeding maar het lukt niet al te erg... "Goh" zegt hij serieus, "het lijkt wel of het pookje niet goed meer werkt. Of zou het aan mij liggen?" Prompt lig ik bláuw van het lachen als ik mij bedenk dat, gezien zijn kater, het antwoord op die laatste vraag totaal overbodig is! Rick kijkt me aan en begint ook, schaapachtig, te lachen. "Ja" zegt hij dan, "terwìijl ik het laatste woord zei dacht ik al oei, dat had ik beter niet kunnen zeggen". Inderdáád ja! Het jaar is nog jong maar wat mij betreft hebben we nu al een favoriet voor de titel van 'domste léuke opmerking van het jaar'. :-))

---------------------------------------------------------------------------------

After party blues
---------------------------------------------------------------------------------

2 januari
Ik krijg een email van mijn goede vriend uit Israël. Aardig, denk ik. Dat is vast om ons een Happy New Year te wensen. Als ik de mail open blijkt het echter een kort bericht van de broer vaeen n mijn vriend te zijn. In korte bewoording deelt hij me mee dat zijn broer/mijn vriend op 19 december overleden is. Wàt?! Vol ongeloof lees ik het bericht nóg een keer en ben met stomheid geslagen. In figuurlijke zin zou ik daar aan willen toevoegen nu ik dit schrijf. Letterlijk ben ik dat namelijk al sinds langere tijd. :-)) Sorry voor deze zwarte humor maar in tijden als deze houdt het je overeind.

En dus... weer janken! Op het internet lees ik later dat het zelfmoord was. Dàt is voor mij niet echt een verrassing (om redenen die ik hier voor mijzelf hou) maar ik ben er niet minder geshokkeerd en verdrietig om. En ongewild zet het me aan het denken over mijn eigen situatie. Wat doe ìk hier eigenlijk nog? Hoe lang wil ik nog dóór gaan? Hoe vèr wil ik gaan?...

3 januari
Ik schrijf de broer een lange email terug waarin ik (oa) mijn medeleven betuig. Ik eindig dat voor mij persoonlijk geldt: 'I have a friend waiting in heaven". En dat is voor mij een troostende gedachte.


" Lieve vriend, hopelijk heb je nu rust gevonden. "


En zo begrijpen jullie vast en zeker wat ik aan het begin bedoelde met 'feeling lost and blue'. Eén lichtpuntje gelukkig ook! Met Zarah gaat het langzaamaan beter. Gelukkig maar. Een beetje goede hoop hier vanuit de Kaap. :-)) Gelukkig maar want waar zouden we zijn zonder 'hoop' en de 'wil om door te gaan'. Het antwoord op die vraag vind je in onderstaand refrein van 'Happy New Year":

Happy New Year
Happy New Year
May We All Have A Vision Now And Then
Of A World Where Every Neighbour Is A Friend
Happy New Year
Happy New Year
May We All Have Our Hopes, Our Will To Try
If We Don't We Might As Well Lay Down And Die
You And I

Liefs,
Roland
xx

Binnenkort weer nieuws :-))

Lieve allemaal,

Even schrijf pauze maar binnenkort klim ik weer in de pen.

Roland