Saturday, December 08, 2007

Camps Bay breakfast


Lieve allemaal,

Bedankt weer voor alle leuke en lieve reacties via mijn blog en emails. Zelfs een schooljuf van de lagere school die me een email stuurde. Wat ontzettend leuk en hartverwarmend. En Ido ('k heb je emailadres niet) maak je zelf geen verwijten. Ik verwacht absoluut niet dat 'iedereen' mij nu ineens komt opzoeken. Zo is het leven. Je trekt een tijdje met elkaar op, soms kort, soms langer om daarna ieders zijn eigen weg te vervolgen. Zeker als je dan zo veel en ver verhuisd als ik raak je het contact kwijt. En eerlijk gezegd, met iedereen contact houden uit je verleden is onmogelijk. Maar het blijft natuurlijk altijd leuk om na lange tijd weer van elkaar te horen en te lezen hoe het de ander is vergaan. Dus ik vind het zo ie zo al heel leuk je reactie te lezen net als die van zoveel anderen...

Even tussendoor... kan iemand mij vertellen of het 'kontakt' met 2 k's is of 'contact' met 2 c's. Volgens de automatische spellingscorrectie (korrektie?) op mijn computer is het met 2 c's maar volgens mij is het tegenwoordig toch met een k? Door mijn tijd in het buitenland ben ik alle nieuwe (rode/groene/blauwe?) spellingsboekjes mis gelopen en weet ik het niet echt meer... wie nog wel eigenlijk? Juf... mag ik nog even terug in uw klas? ;-)

Naar aanleiding van een andere reactie moet ik wellicht m'n blog stukkies (of delen er van) een 'rating' gaan geven. En dan geen leeftijd rating zoals op tv maar mijn eigen "Tranentrekker" rating. Dit ivm het doorlopen van de mascara van de dames (en sommige Queens ;-))

* veilig (make-up safe)
*** licht gevoelig (waterproof make-up advised)
***** tranentrekker (no make-up what so ever!!)

Dit alles om te voorkomen dat de dames na het lezen van mijn stukje bij het ontbijt weer naar boven moeten om de zojuist aangebrachte mascara weer opnieuw aan te brengen en zodoende te laat op hun werk verschijnen (wel een goeie smoes trouwens ;-) Tot nu toe vandaag totaal veilig dus...

Gisteravond film gegeken op tv. 'Cellular', kende ik al maar hij is heel goed dus nog een keer is niet erg. Zak zoute chips op schoot en smullen maar, letterlijk en figuurlijk. Aan het begin van zo'n zak gaat het nog wel, waar de chips nog groot en ongebroken zijn. Maar hoe verder je komt, hoe kleiner de chippies worden. Ergens in zo'n zak zit een 'omslagpunt' waarbij er meer naast dan in je mond belandt. Aangezien dat punt mijns inziens tegenwoordig veel te vroeg komt bleef ik dit keer vrolijk door graaien in de nu voor mijn vingers véél te kleine stukjes. Gevolg dat ik aan het einde van de film ònder zat en Rick vroeg om Zarah even op mijn schoot te zetten omdat ik een stofzuiger nodig had. Even later was ik weer zo goed als schoon. Handig, zo'n kruimeldief :-)

Vanmorgen. Na een ochtendkus vertelt Rick me dat het mooi weer is en dat we lekker buiten gaan ontbijten. Of ik niet eens wat anders wil dan muesli, scrambled eggs of zo. En de rest van deze Zondag gaan we heerlijk luieren aan het zwembad. "'t Is Zaterdag hoor" zeg ik zeker wetend. Na wat 'welles-nietes' daagt het ook bij Rick dat het zaterdag is en zegt hij "Oh, dan ga ik maar eerst even dat stuk muur af verven achter bij de koi vijver." "Zie je wel dat het zaterdag is" antwoord ik... "als het zondag was, was die muur al af geweest!"... ;-)) GOEDENMORGEN meneer Jolink... lekker geslapen? :-))

Maar de woorden 'Zondag-buiten ontbijten-scrambled eggs' brengen me wel op een idee. Laten we naar Camps Bay rijden en ontbijten bij de Sandbar. Dat oude zondagmorgen ritueel hebben we nog niet gedaan sinds ik hier ben en zoals ik gisteren al schreef, sommige traditIes mag je best in ere houden (which reminds me: Mariah nog downloaden) dus zo gezegd zo gedaan.
En aangezien Camps Bay een echte cabrio rit is gaat de kap naar beneden, de rolstoel past zo ook heel makkelijk op de achterbank. En de rit is schitterend als altijd. De oceaan rechts van mij, de bergen (12 Apostelen links voor me uit) en blauw lucht en zon boven me waar je normaal tegen de binnenkant van het dak aan kijk. De weg slingert zich een eh... weg (wat anders?) langs de berghelling. Het valt me op dat overal nog steeds druk gebouwd wordt op dit stukje berg dat Clifton heet. Clifton heeft de hoogste prijs per meter grond van het hele Afrikaanse continent en het wordt hier dan ook wel eens de 'Cote d'Azur' van Afrika genoemd. Hier wonen de 'rich and (Hollywood) famous' alhoewel voor de meesten van hen deze giga villa's slechts vakaniehuisjes zijn waar ze slechts één of enkele keren per jaar vertoeven.

Na nog een bocht is daar ineens het witte strand van Camps Bay, ingeklemd door de blauwe zee enerzijds en groen gras anderzijds. En direkt aan het gras de boulevard waar het al een drukte van jewelste is. Na mij en Zarah onder een boom geparkeerd te hebben parkeert Rick de auto een eindje verder op. De traditie wil dat de Sand Bar altijd vol is en je je, als je aankomt, laat 'listen' (juist ja, je naam gaat op een lijst) en je wacht tot je aan de beurt bent. De 15 tot 20 minuten die dat duurt benutten wij altijd om de hondjes (nu hond) blij te maken met een wandeling op het strand (nu met rolstoel langs de boulevard). Als we terug komen is er een tafeltje vrij en nog even later zit ik aan een 'scrambled eggs met zalm' en Rick aan 'poached eggs met spinazie'. Zarah zit meestal op haar eigen stoel en haar koppie steekt dan net heel eigenwijs boven tafel uit. Haar blik star op onze borden gericht... er valt meestal wel een stukkie toast af ;-) Dit keer zit ze na het ontbijt bij Rick op schoot, tevredenn met toast in haar buik en een andere traditie voltrekt zich: mensen die vanaf andere tafels naar dit schattige 'puppy' wijzen of zelfs opstaan om haar te komen aaien... soooo cute!!

Rick heeft het opzetrandje voor m'n bord en m'n speciale lepel meegenomen zodat ik m'n eggs makkelijk kan oplepelen. Mijn 1ste reactie is iets van schaamte (kijk mij eens als een baby eten) en ik heb zoiets van laat die hulpstukken maar onder de tafel... Maar dan heb ik zo iets van "What the fuck kan het me eigenlijk ook schelen!" en maak er toch maar wel gebruik van. Tja, af en toe heb ik nog wel eens het idee dat de hele wereld naar me kijkt nu ik in een rolstoel zit en extra op me let als ik zit te eten (terwijl dit hooguit alleen maar de dichtsbijzijnde tafeltjes zijn:-))

Als we klaar zijn zet Rick Zarah bij mij op schoot en wordt er ruimte op het terras gemaakt zodat ik (en mijn stoel...) er door kan. Bij de laatste tafel zit een vriendelijke dame die Zarah snoezig op mijn schoot ziet zitten te wezen (ze is gewoon heel erg alert op al het eten op alle tafels) en ze zegt met een heel hoog stemmetje (alsof je tegen een klein kind praat) "Oh you are such a Sweety, are you having a good time?" Waarop ik haar vraag of ze het tegen mij of m'n hondje heeft. Ze lacht en zegt dat ik ook een Sweety ben. Da's weer mooi meegenomen dan ;-)

Terug thuis is het al te warm om nog te verven (de verf is opgedroogd voor het op de roller zit) dus is het morgen zondag en is de muur niet gedaan. Nou ja, volgende week weer een zaterdag, niet dan? De rest van de middag zitten we buiten, in en om de pool. Het gaat net met de hoeveelheid wind die weer komt opzetten. Rick waarschuwt dat als het wéér te hard gaat waaien hij gaat emigreren ;-)
Ik 'msn' met m'n zus, merk dat ik van het cabrio ritje + wandeling verbrand ben (potver...) en begin aan mijn blog.

* veilig vandaag al lijkt me het nuttiger om zoiets aan het begin te vermelden ;-)

Fijne avond!

Liefs,
Roland
xx