Lieve allemaal,

Nog het één en ander in te halen dus daar gaan we:

zondag 4 januari
Rick legt me 's avonds in bed en wil m'n medicijnen inspuiten via de sonde maar... deze is geblokkeerd. Vreemd, want 2 uur er voor ging de laatste voeding er nog gewoon door en zoals altijd ook netjes na gespoten met water om het slangetje schoon te spoelen. En nu zit het ineens, wat we ook proberen, muurvast. Nou ja, morgen maar verder kijken.

maandag 5 januari
Voor ik wakker ben heeft Rick op het internet al nagezocht wat te doen als de sonde verstopt is. We proberen alles en bellen zelfs met professor Mathus in het AMC in Amsterdam. Dat we haar direct aan de lijn krijgen is een klein wonder op zich, maar ook haar tip brengt niet het gewenste resultaat.

Inmiddels heeft onze huisarts hier al contact gehad met een specialist in het plaatselijke ziekenhuis. In het ergste geval moet de sonde vervangen worden. Bij de plaatsing in Amsterdam is me destijds verteld dat vervanging een korte, makkelijke ingreep is. Het gaatje bestaat nu immers al en dus is het een kwestie van éne slangetje er uit en het andere er in. Of het echt zo simpel is? Dat hoop ik dan maar! De afspraak lijkt het in ieder geval wel te bevestigen. Ik word morgenmiddag poliklinisch behandeld, d'r in en d'r uit dus. Gelukkig maar want m'n laatste verblijf in dit zelfde ziekenhuis (februari 2008) was geen prettige ervaring. Nu moet ik me om 2pm melden, 4pm ingreep en dan hopelijk weer snel naar huis. Ipv 'ik' kan ik beter 'wij moeten ons melden' zeggen omdat 'zuster' Rick natuurlijk mee gaat om geen moment van mijn zijde te wijken. Aangezien ik niet praten kan en het verplegend personeel ter plekke niets af weet van de door mij benodigde specifieke zorg, zal ik worden bijgestaan door mijn persoonlijke privé verpleegster, zuster Floortje Nigtegaal. :-))

Mijn grootste angst, dat mag je gerust weten, is namelijk dat men 'per ongeluk' volledige narcose toepast ipv plaatselijke verdoving. Er worden wel vaker foutjes gemaakt in ziekenhuizen en zo'n narcose overleef ik dus niet! Dat zou dan op zijn zachtst gezegd 'slordig' zijn. In gedachten zie ik mezelf al op de operatietafel liggen. Ik kijk omhoog en zie het kapje van de narcose aankomen. En terwijl ik heftig NEE begin te schudden met mijn hoofd, hoor ik een vriendelijke stem: "Rustig maar meneer Jolink. U hoeft niet bang te zijn. Alleen maar even tot 10 tellen..." en met die woorden duwen ze vervolgens het kapje op mijn gezicht. AAARGH!!! :-))

Volgend probleem: het is nu maandagochtend en morgenmiddag word ik pas geholpen. En hoe, met een verstopte sonde, krijg ik dan in de tussentijd m'n eten en drinken naar binnen? Niet dus! Een dieet-dag heb ik niet écht (of echt niét) nodig en om niet totaal uitgehongerd in het ziekenhuis aan te komen heb ik het idee om dan maar wat baby voeding te proberen. Dat is volgens mij glad en zacht spul en glijdt wellicht makkelijk naar binnen. Bovendien heeft het voedingswaarde (lijkt me toch?), dus het proberen waard. Zo lang het geen Chinese melkpoeder is kan het volgens mij geen kwaad. Zo gezegd, zo gedaan :-))

Even later komt Rick thuis met een aantal potjes verschillende smaken. Als eerste waag ik me aan een 'vannille-custard'. Mm, best lekker. Later nog een 'fruithapje' (gaat) en een 'organische guava-moes' (lekker!). De potjes 'groentehapje' en 'butternut' staan nog in de kast want Pamela, als moeder van 2 kids ervaringsdeskundige op dit gebied, trekt vieze gezichten bij deze twee :-))
Al met al experiment geslaagd en we houden de potjes er in als tussendoortjes en welkome afwisseling van de sonde-voeding. Bovendien merken we dat ik veel meer en makkelijker vocht (thee) binnenkrijg door voorzichtig kleine slokjes te nemen van het kopje wat me voorgehouden wordt dan via een rietje. Weliswaar ook met meer geknoei maar dat is goed op te vangen met een paar strategisch geplaatste handdoeken. Ach, zo leer je nog eens wat en maak je van de nood een deugd.

-----------------------------------------------------------------------

Zo, mijn éne vingertje is moe van het typen. Genoeg voor vandaag dus en daarom volgende keer onze belevenissen in het ziekenhuis. Maak je geen zorgen, ik heb het overleefd. :-))
Met Zarah gaat het ook nog steeds goed. Op onderstaande foto kun je zien wat we verzonnen hebben om haar traplopen tegen te gaan. En voor wie haar niet kennen, de dame op de foto is Pamela.

Liefs,
Roland
xx