Rick schrijft: 'Spek en bonen?'

Zo, goedenmorgen allemaal, voordat de trouwe lezers zich weer zorgen maken
omdat er zondag geen blog is gepubliceerd, dont worry !! Alles gaat hier
helemaal prima !

Zaterdag avond zijn we dus naar het verjaardags feest (50) van onze vriend
Andrew gegaan. We kwamen 'fashionably late' aan, ietsje over 9 uur savonds,
en er waren al aardig wat mensen.

Hier had Roland eerst lekker 'voorgeslapen' tot 7 uur, en dan douchen, scheren, leuke kleren aantrekken,
sokken, schoenen, hemd lange mouw, spijkerbroek, dus dat zijn we niet gewent
en neemt dus ook wat meer tijd dan normaal. Roland was helemaal 'het heertje' en zag
er prima uit, lekker bruin fris geschoren koppie en via chairlift de auto
in. We besloten om niet de elektrische rolstoel mee te nemen, dat ding is zo
ontzettend zwaar en moeilijk in de auto te krijgen, dus de 'makkelijke'
optie ging mee, de 'normale' push stoel die hij uit nederland heeft
meegenomen (en we haast niet gebruiken hier). Wederom zei Rol 'als ik te moe
wordt, breng je me maar naar huis en kan je terug naar het feessie, weet
niet of het wat voor me is, want met dat praten en zo, zie wel hoe het met
het appeltje (noteboek apple) gaat.' Het idee was namelijk de dag er voor geboren dat Roland zijn apple notebook mee zou nemen naar de party, zodat hij tenmiste, als hij met iemand in gesprek zou gaan, kon reageren. Met veel geroezemoes en achtergrond lawaai, en ook als je niet gewent bent aan zijn uitspraak ( daar hebben de meeste mensen veel moeite mee) en om te voorkomen dat hij alles tien keer zou moeten zeggen en dan nog niet begrepen wordt, opperde Roland het idee om maar te gaan zitten typen als hij met iemand in 'gesprek' zou komen... Praten is bovendien zeer inspannend, en daar wordt hij snel moe van.

Moet eerlijk zeggen dat ik zo mijn bedenkingen had over dat idee, hoe zou
dat gaan ? Hij daar zitten met zijn computertje op schoot, hoe zouden mensen
daarop reageren, zouden ze op hem afkomen, hoe start je een gesprek, zou hij
'mee kunnen doen'? dus zoals ze hier zeggen, ik was 'quite apprehensive' en
hoping for the best. Dus hop er naar toe, en het feest was al aardig op
gang, veel leuke mensen, muziek, geroezemoes, en we maakten wel een entree
moet ik zeggen. Je valt natuurlijk wel op als je met een rolstoel op een
feest naar binnen komt !!! Bank moest een stukkie naar de kant, en Roland zei, zet me daar maar neer, en hou me een beetje in de gaten (duffe opmerking Rol, dat doet
Florence uit zichzelf natuurlijk ;-)!! Dus, op grens van woonkamer/terras,
met werkelijk fabulous uitzicht op kaapstad en table mountain (de boys
hebben een droom huis tegen signall hill aan, met een ongeloofelijk vrij
uitzicht). "Zet die grote poef maar naast me', drankje gehaald (rietjes
meegenomen natuurlijk) en zo waren we er 'klaar voor'... Veel bekenden daar,
en ook heel veel mensen (David en Andrew zijn grote entertainers hier, en
kennen ontzettend veel interessante mensen hier in de stad, die we middels
hun feesten en dinner parties ook hebben leren kennen in de jaren dat we
hier hebben gewoond) dus het was ontzettend leuk om iedereen weer eens te
zien, net een reunie !

Dus, dan ga je socialiseren en rondlopen, Rol, ik ben zo terug, effe hallo
zeggen daar, en daar en daar, en meer van wat een mens zoal doet op een
party. Dus toch met enige tegenzin hem daar laten staan, en hopen for the
best. Nou........ we hebben ons dus zorgen gemaakt om niets !! WAT is DAT
een geweldige avond geworden, het was beter dan wij ons ooit hadden kunnen
indenken, en mooier dan we hadden durven hopen, kan ik wel zeggen. En zelfs
dat is een understatement. Er was vanaf het begin geen ijs dat even gebroken
moest worden, en ik heb Roland niet 1 moment zonder 'gespreks' partners
gezien, en hem niet 1 keer op een moment van 'verveling' of wat dan ook
kunnen 'betrappen'. Hij had zelfs geen tijd voor zijn drankje !!! Ook (voor
ons) onbekenden namen even (en vaak langer) de tijd om bij hem te gaan
zitten en een 'gesprek' aan te gaan, dat wil zeggen, ZIJ praten, en Roland
typen. Het appeltje maakte overuren (stond op lettertype 24 dus lekker
groot) en het scherm liep aardig vol met tekst. Als ik even wat wilde
zeggen, mocht ik aansluiten in de rij, bij wijze van spreken ! De smile op zijn gezicht sprak boekdelen, en die is er de hele avond niet afgegaan.
-------------------------------------------------------------------
"Roland met tennispartner Jaime"
-------------------------------------------------------------------
Zo zie je maar weer, verrassingen zijn de wereld nog niet uit, en Rol
'does not stop to amaze me'. Meestal praten mensen een heleboel, maar ze
zeggen zo weinig, Roland kan nog maar weinig 'praten' en zegt met een paar
woorden ontzettend veel ! En hij deed het zelfde met zijn Apple. Meerdere malen kwamen gasten naar me toe, en de algemene strekking van de opmerkingen over Roland waren ' your friend really lights up the room, amazing !!!! What a personality... .. En zo werd een avond waar hij eigenlijk toch wel een beetje tegenaan hikte, een avond om niet meer te vergeten ! Toen het dan eindelijk eens KWART OVER EEN snachts was werd ik gewenkt en kreeg ik de mededeling 'ik ben een beetje moe, zullen we naar huis gaan ??... Hah, dat kwam goed uit, want ik was ook een klein beetje moe, en zo lag hij om een uurtje of 2 sogus pas in bed, en ik een kwartiertje later, nog even denkend aan een avond die byzonder geslaagd mag worden genoemd...Ennuh, de opmerking van zijn blog over 'ben bang dat ik anders voor spek en bonen erbij zit', daar kon hij niet verder naast zitten..

Tot zover mijn tekst,, denk dat hij zelf ook nog wel wat over die avond wil schrijven... Dag allemaal voor nu

Rick a.k.a. Florence zonder kaars.