Ziekenboeg.

Lieve allemaal,

Nou, het leek wel een ziekenboeg hier gisteren. Soort van kreupele (Bert) die voor de lamme (Moi) zorgt. Mart kwam gistermorgen binnen en haalde ijs uit de koelkast. Bert was de dag er voor door zijn enkel gezwikt en dat was in de nacht behoorlijk opgezwollen. In de middag komt Bert terug van de dokter en ziekenhuis waar foto's zijn gemaakt. Ingescheurd en dus 6 tot 8 weken nu in een brace. Vroeger ging je meteen in het gips, nu dus in een brace. Bert's grootste zorg is dat hij nu niet op hoge hakken kan tijdens de MCQP, het grootse 'verkleedfestijn' in December (zie www.mcqp.co.za).
Dus zuster Clivia (Rick) had ineens 2 patiënten in huis maar... lag even later zèlf dubbel gevouwen boven het toilet de gehele afdeling "vieze geluiden" door te nemen (misselijk, braken, enz...) en viel na meerdere keren uitgeput in slaap in bed.

Dus kookte de kreupele voor de lamme, keken ze samen tv (nieuwe serie van Brothers & Sisters is hier al begonnen) en hielp hij de lamme naar bed om daarna zelf naar bed te strompelen.

Vanochtend weer een wakkere Clivia en het blijkt dat ze iets verkeerds had gegeten uit de koelkast even daarvoor die middag.
De lamme is nog lam, de kreupele nog kreupel maar zuster Clivia is weer helemaal de oude ;-)
O ja, en Mart die werkt zich meteen al een slag in de rondte, die jongen gaat lekker.

Wij, Rick en ik, vertrekken zo naar Prince Albert voor het weekend. Dank zei uitleg van mijn zus weet mijn moeder nu ook wat PA met piercings te maken heeft. Mam, maak je geen zorgen. Ook zónder PA mag je PA in ;-)
Ik neem m'n Appeltje mee maar weet niet of ik daar aan typen toe kom en of ik internet verbinding heb. Zo niet dan geniet ik lekker van een boek (bedankt nog Sonja) en horen jullie maandag weer van mij. En diezelfde maandag, 4 December, ben ik dus 's avonds op tv in Memories!
En morgen 1 December is World Aidsday.

Fijn weekend allemaal.

Liefs,
Roland
xx

1 Maand balans.

Lieve allemaal,

Blij dat m'n filmpjes er op staan. 't Gaat natuurlijk niet om de inhoud van de filmpjes maar om het feit dat het kan/lukt. Inmiddels heb ik nog 2 fragmenten in de aanslag staan maar die kunnen wel even wachten. Het is wel een tijdrovend en langdurig proces die filmpjes, mede door het feit dat het internet hier niet zo snel is als in Nederland. Maar ook daar geldt: het werkt.

Als Rick deze ochtend op de rand van mijn bed zit zegt hij dat ik er al bijna weer een maand ben. "Nee hoor, 3 weken" antwoord ik. We rekenen uit van 3 November en verrèk, hij heeft gelijk. Liep ik begin deze week een dag achter, nu is het een hele wéék. Shit, waar blijft de tijd? Ik zou toch zweren dat het pas 3 weken was en nu is het al 1 maand, van de 5 in totaal dat ik hier ben. Als de rest net zo snel gaat als deze maand mag ik al bijna weer m'n spullen gaan inpakken...NEEEEE!! Ik wil nog niet...

Ik was van plan de balans op te maken na 1 maand. Meer voor het thuisfront de fysieke kant en voor mijzelf ook de geestelijke kant. Het fysiek bijhouden doe ik voor me zelf niet meer. Als je alleen maar constant inleverd en achteruit gaat dan stop je daar op een gegeven moment vanzelf wel mee. Niet leuk en daar zou je depressief van kunnen worden. Dus kies ik er voor vóóruit te kijken, naar wat kàn en niet achterom, naar wat was. Toch hangt de 'mate van mijn gezondheid' af van 'hoe ver ik achteruit ben gegaan', het verschil met de vorige keer. Dus een korte opsomming dan maar.
In benen weinig tot geen verschil deze maand. Rechter schouder en vooral rechter duim is zwakker geworden, wat de grijpfunctie van duim en wijsvinger verminderd. Links is zwak als altijd. Het valt me op dat m'n vingers 'in rust' meer en meer krom gaan staan, alsof ik klauwen krijg.
Heugelijk om te vermelden is een fysiek plùspunt, jawel! :-)) Mijn hoesten bij het praten of bij de geringste inspanning is weg! Wat een opluchting zeg. Toen ik hier aankwam en ook in Amsterdam was het al dat hoesten dodelijk vermoeiend, voor mezelf en volgens mij ook om aan te horen. Ik praatte liever soms maar helemààl niet meer. Het lijkt of ik ook wat 'meer lucht' heb en minder loop te 'happen' als ik praat. Ook zegt Rick vanmorgen dat ik beter praat... het lijkt inderdaad zo al ben ik wat voorzichtig met die uitspraak. De éne dag kost het me meer moeite dan de andere, het wisselt nogal. Laat ik dan maar zeggen dat ik daar 'voorzichtig optimistisch' over ben.
Slapen doe ik, op een heel enkele nacht na, prima. Maar iedereen slaapt wel eens minder dus da's niets bijzonders vind ik.
Kortom, minder spierkracht maar wat meer lucht. Dat lucht letterlijk (en ook wel figuurlijk) op :-))

Over de geestelijke kant kan ik korter zijn. Ik voel me hier prima, ben blij dat ik er ben en kan genieten van zon en warmte en van het buiten zijn. Ook van de gezelligheid hier in huis, de vriendschap en goede zorg van Rick. Mijn trouwe viervoetertje, Zarah. Als ik haar vrolijke gekwispel zie in de ochtend is mijn dag al weer goed al begint die altijd met mijn minst favoriete onderdeel, het 'laten' wassen en aankleden. En niet omdat dat niet goed gedaan wordt, integendeel. Maar in de ochtend ben ik op mijn stijfst en stramst en kom ik traag op gang en dan al dat 'gefrunnik' meteen aan je lijf... maar die kwispelstaart brengt altijd een lach op mijn gezicht en anders is daar altijd Rick nog wel voor een vrolijke noot. Wie hem kent weet dat ;-))

Dus, om maar eens een oud tv programma uit de sloot te halen: "HET IS HIER FANTASTISCH!!"
En Rick, BEDANKT!! Je bent een kanjer en doet het goed, al plaag ik je wel eens (maar 'Ugly Betty', dààr kwam je toch echt zèlf mee :-))

Liefs,
Roland
xx

Ugly Betty

Ugly Betty in Cape Town. Mart, waar is die 'poly filler'? ;-))



Is dit toevalstreffer 2 of weet ik het nu echt?

"JA...a...a...a...rgh...uche uche"

Beste Bloggers,

Ja daar is 't ie dan weer.... wàt een geneuzel gisteren zeg!! Echt de héle dag met die video's bezig geweest en uiteindelijk lukte het na de avondmovie in Rick's hometheater, ergens rond half 12 of zo!!
Rick's hometheater (ook wel homotheater nu met Rick, Bert, Mart en ik zelf als kijkers:-) was een paar dagen uit de running. Vorige week met de lekkages was de electra een paar keer uitgesprongen (zekering) en daarbij had kennelijk een fijn gevoelige kabel van het 'surround sound' systeem het begeven met als gevolg geen surround sound of eh... helemaal geen sound eigenlijk. Een nieuw kabeltje bracht naast een hele harde 'JAAAA' van opluchting van Rick ook heel hard geluid weer 'rond om' in de kamer wat Rick 'rond om' tevreden stelde (en ons allemaal natuurlijk).

Later die avond dus nog zo'n 'JAAAA' of meer een 'j...a...a...a...rgh...uche uche' want zo luid komt mijn opwinding mijn strot niet meer uit ;-) Maar mijn vreugde was er niet minder om! Man man, wat heb ik gisteren zitten foeteren en klooien. Aangezien het 'video upload systeem' van de blogger site niet 'compatable' is met Mac ben ik op Rick zijn laptop (windows) aan de slag gegaan. Filmpje van camera in Windows laden en dat vervolgens uploaden op mijn blog. Foutmelding, het moviefile (.mov) wordt niet ondersteund door blogger. Nou ja pech dan, dan maar (weer) niet. Ik terug naar mijn MacBook, waar dat filmpje dus niet op de harde schijf staat, en naar m'n bloggerpagina om mijn verhaaltje te gaan schrijven. Zie ik tot mijn stomme verbazing dat het filmpje er wél opstaat, in draft en ik kan het ook afspelen in de preview. Dus is het filmpje via Windows, ondanks foutmelding, tóch ge-upload (opgeladen klinkt zo raar). Èn, ik heb ineens nu op mijn Mac wèl die video upload button ook terwijl die al die tijd weg was."MOOI" denk ik, het werkt eindelijk dus plubliceren op mijn blog... ja MOOI NIET dus... een MOOIe lege ruimte zoals jullie hebben kunnen zien.
Terug naar Windows maar daar zie ik het filmpje niet eens in de preview.
Terug naar Mac en daar is ie weer wel in preview maar na opnieuw publiceren nog steeds niet zichtbaar op mijn blog.
Terug naar Windows, terug naar Mac, enz...

Ok, kennelijk kan ik mijn filmpje niet 'direct' op mijn blog zetten, maar het kan ook op een indirecte manier lees ik. Via Youtube. Dus maak ik een Youube account aan en kies voor 'privé' want niet de hele wereld hoeft mee te kijken natuurlijk. Mijn filmpje op Youtube zetten, HTML code copieëren (nadat de direkte URL verwijzing niet werkt) en dan werkt het in preview maar niet te vroeg juichen nu want zover was ik al eens gekomen... nu publiceren en JA, ik zie het Youtube beeld van mijn filmpje en de bekende 'play button' om het filmpje af te spelen. Een vette grijns vormt zich om mijn lippen, Yess!!.. om er even zo hard weer af te glijden zodra ik op de 'play button' druk...geen filmpje wel een message: "This video is no longer availble"...SHIT!! Wat een nonsens!! Ik check op Youtube zelf en daar is het filmpje gewoon 'available' en af te spelen. Ik heb het daar ook niet 'gedelete' dus het filmpje staat daar gewoon héél erg AVAILABLE te wezen! Ggrrrrrr... Ook het veranderen van de settings van 'privé' naar 'publiek' helpt niet.
Ik lees nog een keer de aanwijzingen in mijn Blogger manual en daar staat toch echt dat het via Youtube héél eenvoudig is... "met een paar klikken klaar" zeggen ze... ja 'my ASS!!'

Gefrustreerd schuif ik aan/word ik aangeschoven aan tafel. Rick heeft heerlijk gekookt en Bert en Mart eten mee waarna het tijd is voor het homo-surroundsound-theather. "The persuit of happyness" met Will Smith en een jongetje dat zijn zoontje speelt maar in het echt ook zijn zoontje is. Dat 'happyness' fout gespeld is in de titel (moet happiness met een i zijn) verwijst naar een moment in de film. Op een stuck 'graffity'muur naast de dagopvang van zijn zoontje staan een aantal woorden geschreven waaronder "happyness". Elke keer als ze er langs komen zegt hij zijn zoontje dat het fout gespeld is, het moet happiness zijn. Op een keer lopen ze er weer langs en vraagt zijn zoontje: "Papa, is FUCK wel goed gespeld?" :-)) Wij lachen natuurlijk en Papa Smith trekt zijn zoontje snel mee weg van die muur...
Goeie film, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal en voor zo lang de film duurt ben ik mijn 'video upload' frustraties vergeten. Na de film gaan Rick en Bert voor een peuk naar buiten, is Mart bezig met de iTunes van Rick. En ik zei de gek, ik kan het niet laten en ga het toch nog eens proberen. Nu via Videogoogle. Aangezien Blogger ook onder de Google paraplu valt is dat dan beter compatable en na het opzetten van wéér een nieuwe video-account klinkt dan eindelijk mijn "JA...a...a...a...rgh...uche uche". Niemand die mijn vreugdekreet hoort want die wordt gesmoord door een keiharde 'Hazes-in-surroundsound' uit de iTunes. Fijne keuze Mart! :-))

Dus de aanhouder heeft gewonnen, voor 1 keertje althans. Als ik dit stukje afgerond en gepubliceerd heb ga ik maar eens proberen of het geen toevalstreffer was. Buiten schijnt de zon en zijn de 'bouwers' aan het werk. Muurtje om de zwembadpomp metselen en afwerken (straks minder pomplawaai op het zonneterras) en een schuin aflopend rolstoelpaadje metselen en betegelen zodat ik straks ook achter in de tuin kan komen bij de Koi. Maar daarover morgen meer.

Komend weekeinde uitgenodigd bij David & Andrew (D&A in short) in hun 'buitenhuisje' in Prince Albert. "Zijn piercings hier verplicht vraag ik mij af?" Nee mam, je wilt niet weten wààr!! "Oh, waar Prince Albert lìgt?" bedoel je. "Oh... ja... uhh, juist ja. PA ligt op zo'n kleine 500 km van Kaapstad, in de kleine Karroo. Zeg maar in de buurt van de Cangoo Caves (druipsteengrotten) bij Oudshoorn. Daar ben ik toen samen met jullie en Gini ook een keer geweest. De Swartbergpas op. Wij zijn toen die pas opgereden en weer terug gegaan aan dezelfde kant. Klipgeitjes (gemzen) gezien ook nog. Nou, als je die pas afdaalt aan de andere kant, dan kom je in PA bij D&A uit."
En om die tocht veilig te kunnen maken is Rick nu naar de Saab garage toe. Er brandt al een tijdje een dashboard lampje dat niet te branden hoort. Toch maar even naar laten kijken eerst.

Liefs,
Roland
xx

JAAAAAAAAAAAAAAAA

JAAAAAAAAAAAA, EINDELIJK!!

flut filmpje maar t gaat er om dat het werkt......

via een omweg nog steeds

maar de AANHOUDER WINT

MORGEN VERDER

XX

testmovie

gggrrrrrrr .....

Nou mooi niet dus. In mijn preview scherm speelt de movie, als ik publish dus niet!! F ...C...U...K !!!!!
Ben al hele middag bezig.... gggrrrrrrrrr

VRAAG ME NIET HOE!!

moviiiiiieeeeeeeeeee?

Mag 't een kilo'tje meer zijn?

Lieve allemaal,

Maandag... zij die werken zijn weer aan een nieuwe werkweek begonnen. Tenzij je onregelmatig werkt natuurlijk zoals de vele stewards en 1 stewardess (zus, love you! ;-) onder mijn lezers. Volgende week komt de eerste hier op bezoek, Jan Hylke (JH), precies op tijd voor Sint-lekkernijen. Althans ik hoop dat hij komt aangezien zijn vader nogal slecht is momenteel. JH sterkte!
Daarna natuurlijk m'n zus ;-)

Hier begint de week regenachtig. Dan weer zie ik Lion's Head even, dan is ie weer verdwenen in de wolken. Af en toe ook een straaltje zon dus 'zwaar' slecht weer is het niet. Gisteren was een heerlijke luie dag, ook wat computer betreft en vandaag lijkt daar ook op. Na mijn ontbijt vooral ook gelezen in een andere blog van nog een Nederlander (Jordan Sowles) die in Bloemfontein was bij het projekt "Ons Plek". Die blog is in het engels overigens. Het doet me goed dat er naast Wil nog anderen zijn die dit doen. Gewoon àlles opzij zetten en je op dit soort werk richten, gewoon gaan en doen. Fantastisch dat er zulke mensen zijn!
Na het lezen ben ik wat moe, heb lichte hoofdpijn (te veel computer de laatste tijd?...JA!) en ben nog wat rozig van de zon van gisteren: even in de pool gesparteld en voor de rest onder de parasol en tòch nog weer lichtelijk verbrand. Kun je verbranden in de schaduw? 't Is niet erg hoor, ik merkte het vanochtend onder de douche pas. Het warme water voelde heter aan dan het was op die licht gevoelige plekjes.
Dus met een wat doffe kop weer lekker even naar bed voor een afternoon nap. 2 Uur lang diep geslapen. Dat had ik kennelijk nodig dus ook lekker aan toegeven zo'n gevoel.

Gisteren bracht ook een nieuwe bewoner hiernaast, waar Rick 3 kamers verhuurd. Mart arriveert met 4 koffers en 53 kilo over bagage!! Hoeveel zij U?? 53 ja :-) Maar hij blijft dan ook wel een tijdje en gaat ook zijn werk als 'visagist' hier uitvoeren en heeft dus kennelijk alles meegenomen wat hij daar bij nodig heeft. Prettig om te weten dat zich daar ook 23 verschillende kleuren nagellak onder bevinden. Zitten wij voorlopig goed :-) Ook zit er (minstens) 2 kilo van een ander produkt bij. Rick stelde naast de normale huurprijs ook een 'Extreme Make-over' voor hemzelf voor toen hij van Mart zijn beroep hoorde. Waarop Mart in zijn beantwoordende mail vroeg "of 2 kilo polyfiller genoeg was?" :-)) Lekker ad rem dus en volgens mij een welkome aanvulling aan mijn cast van "Sex & the Mothercity". Ook zal hij de uiteindelijke Evita kunnen helpen met kostuums en make-up. Die zoektocht moet overigens nog beginnen maar volgens mij woont ze hier al wel want ik heb een paar 'hoge hakken' hier in huis gezien en achter bij de Koi ligt een heuse tiara op het randje van de vijver.... can somebody please explain?

Vandaag is Mart met Bert (die model is) op stap langs de verschillende agencys hier in de stad. Aangezien Bert al weer een aantal jaren hier in de zomer werkt kent hij de weg. Mart is hier voor het eerst en dan is een 'kruiwagentje' altijd handig. Werk komt natuurlijk niet aanwaaien, daar moet je wel wat voor doen. Succes jongen, maar dat is met een Nederlandse/Europese mentaliteit van werken in deze Afrikaanse markt bijna wel gegarandeerd.

Ik sta trouwens nog telkens weer verbaasd over wie er allemaal mee lezen op mijn blog en wil bij deze nogmaals iedereen bedanken voor de lieve reakties.

Liefs,
Roland
xx

MEMORIES, maandag 3 December, KRO

Lieve allemaal,

'k Zou toch echt zweren dat het zaterdag is vandaag als ik aan het ontbijt zit maar Rick houdt vol dat het zondag is. En hij heeft nog gelijk ook! Nou ja, mag ook wel eens natuurlijk want meestal heeft deze 'bed-liggende bet-weter' natuurlijk gelijk ;-) Niet dat het uitmaakt in dit geval want ook zondag betekend niet dat morgen mijn weekend voorbij is. 't Is voor mij nu altijd weekend alleen betekend zondag wel dat Rick geen fles rosé kan meenemen van de supermarkt. Ze zijn wel open maar alcohol verkopen op zondag mogen ze niet. Die vakken gaan op zondag achter een rek en pas op maandag weer open.
Jammer want ik had nu, einde dag wel een koud glaasje gelust. Het was erg warm vandaag en vochtig benauwd. Pas nu, 1800 uur koelt het af en drijven er wolken binnen. Morgen nog 1 dag minder mooi weer (regen) maar daarna moet dan de zomer echt beginnen, zei de gek (moi) buiten liggend op zijn ligbed in alleen een zwembroek om 6 uur 's avonds!! Nou, Moi hoor je niet klagen hoor over de 'non' zomer tot nu toe ;-)

Lekker daggie vandaag en ik houd het ook kort hier. Even een break van het schrijven. Maar niet zonder alvast mee te delen dat ik op de Nederlandse tv kom. Jawel, opgenomen afgelopen Augustus en nu uitgezonden op (volgende week) maandag, 3 December bij de KRO in het programma Memories (rond 21.00 uur). Het leek mij een uitgelezen mogelijkheid om 2 vliegen in één klap te slaan : de ziekte ALS voor het voetlicht brengen èn m'n Franse vriendin Laurence nog weer eens te zien. Ik heb zelf de eindmontage niet gezien dus wel enigzins benieuwd wat ze er van gemaakt hebben. Maar dat zie ik dan wel op www.uitzendinggemist.nl

Dus pak jullie Margriet agenda's (mam en buurvrouwen) of jullie Blueberrys (gadget-queens) en zorg dat je het niet mist.

Liefs,
Roland
xx

www.willenendoen.org

Lieve allemaal,

De storm is uitgeraast en ik lig weer buiten op m'n ligbed onder een parasol. Muziekje er bij uit mijn iPod + Bose box die ik heb meegenomen uit Amsterdam. Dat mooie 'house warming' kado wilde ik hier niet missen en dus is het meegereisd in mijn koffer. Àl m'n CD's bij me op één zo'n klein dingetje, ideaal toch?!

M'n ontbijt was ook buiten, met een vest aan weliswaar nog in de ochtendschaduw aan de zijkant van het huis op het terras. Rick was al in de weer met het zwembad dat met de storm natuurlijk volgewaaid was met troep en zand. De 'Creepy crawley' (zwembadstofzuiger) doet zijn werk op de bodem van het zwembad. Een andere 'creepy crawley' heeft zijn 'werk' voorgoed gedaan en drjift dood aan het oppervlak. Het heeft destijds, toen we net in Zuid Afrika waren, even geduurd voordat ik mijn Nederlandse associatie van 'kakkerlakken-met een vervuild huis' kwijt was en had vervangen door de associatie 'kakkerlakken-leven nu éénmaal in een land met een warmer klimaat'. Het duurde ook even voordat ik niet langer, met een zeer 'mannelijke' gil (IEIEIEK!!), op een stoel sprong zodra ik zo'n creepy ding over de vloer zag crawlen of van schrik (IEIEIEK!!! lekker mannelijk weer :-) een glas uit m'n handen liet vallen als zo'n ding me plotseling, op nog geen 10cm afstand, kalm en ijzig récht in m'n ogen aankeek vanaf het keukenkastje pal naast de afwasbak... dòòdstil met alleen die creepy lange antennetjes op z'n kop langzaam heen en weer bewegend. Alsof ie daarmee de afstand aan het inschatten was om mij in m'n nek te springen en me dan de genadeslag toe te dienen. En als water zo vlug die beesten, ze schieten al weg in de meest 'onmogelijk' kleine gaatjes of spleetjes (doen ze dan hun vleugels af of zo?) als jij met geheven slipper nog niet eens in de búúrt bent!
Afin, uiteindelijk leerde ik dat zìj banger zijn voor mìj zijn dan ik voor hen (maar ik ben toch niet creepy?!!) en dat ons huis echt was schoon is al liep er wel eens zo'n creepy ding naar binnen. Mijn on'mannelijke' IEIEIEK'S heb ik echter niet altijd onder controle gekregen als zo'n beest me weer eens ongemerkt, creepy dichtbij, benaderd was en me het hart in de keel deed kloppen. Dat ik deze morgen onbewust (!!) een IEIEIEK weet te onderdrukken bij het weerzien met zo'n creepy ding stemt mij vol trots over mijn kennelijk gegroeide mannelijkheid. Het feit dat deze stakker(lak) al lang hulpeloos en vooral erg DOOD ronddobbert in het water leg ik daarbij naast mij neer.

Wat later in de middag óók ronddobbert in het water is Rick zijn boek. De wind komt weer van uit het niets met vlagen opzetten. Dat gebeurd hier vaak in de late middag en hij valt dan weer stil bij zonsondergang. Rick's boek zwemt in ieder geval beter dan ik, het blijft ten minste drijven! :-)
Daarbij dan meteen de volgende wijsheid in de serie 'Kaapse wijsheden", die een goede Kaapse moeder aan haar zonen en dochters mee geeft: Verlaat je huis nooit zonder éérst ramen en parasols te sluiten. (Wijsheid 1 was "Neem een jas mee".)

Over naar serieuzere zaken. Vanmiddag kwam Wil ook even aanwaaien en gedag zeggen. Wil woont ook in Amsterdam en is een aantal weken vóór mij naar Zuid Afrika vertrokken. Met een nobel en goed doel waar wij met zijn allen op ons luie reet 'U' tegen kunnen zeggen. Wil heeft namelijk een eigen stichting opgericht en komt hier nu in Zuid Afrika in hoogst eigen persoon projecten opzetten daar waar het hard nodig is. Zijn aandacht gaat daarbij vooral uit naar de erbarmelijke omstandigheden waarin de vele HIV/AIDS wezen leven in de straatarme provincie Transkei (één van de zogenaamde 'thuislanden' ten tijde van apartheid). Deze kinderen hebben vaak beide ouders verloren aan aids en zijn in de meeste gevallen zelf ook besmet.

De ANC-regering heeft lang geweigerd de medicijnen die "moeder-op-baby" overdracht van het hiv-virus voorkomt te verstrekken. Niet vanwege de kosten want zij ontving deze uit het rijke westen. Gevolg is dat er onnodig duizenden baby's besmet ter wereld zijn gekomen terwijl de medicijnen die dit konden voorkomen notabene in de ziekenhuizen opgeslagen lagen te wachten. Een aantal ziekenhuizen/artsen is toen toch, tegen de wil van de regering in, deze mediijnen gaan verstrekken omdat ze het niet langer konden aanzien dat er onnodig baby's met het hiv-virus ter wereld kwamen. Dit heeft uiteindelijk tot heuse rechtzaken geleid waarbij de High Court, de hoogste rechtbank van het land, de regering bevolen heeft de medicijnen te verstrekken. Deze slepende affaire heeft destijds veel stof doen opwaaien. Er werd zelfs van "genocide op de eigen (meest zwarte) bevolking gesproken. De reden van de, ANC geleide, regering om deze medicijnen niet te verstrekken aan de eigen bevolking is omdat deze middelen 'vergif' uit het rijke westen zouden zijn. De huidige president, Mr. Thabo Mbeki en zijn huidige minister van volksgezondheid, Mrs. Manta Tsahbalala Misimang (beter genaamd Tsahbablabla) behoren ook nog steeds tot de wereldweid kleine groep van zogenaamde "Aids-dissidenten": mensen die glashard ontkennen dat hiv aids veroorzaakt. En da's natuurlijk jammer juist in een land met één van de hoogste hiv-besmettingspercentages per hoofd van de bevolking ter wereld!! Of komt dat nou juist daardoor?? Het huidige standpunt van de regering om hiv te lijf te gaan is uiteraard niet met 'giftige' pillen uit het westen maar om het volgende dieet aan te houden: rode bieten, sweet potato, olijfolie en citroensap.... "eet daarvan voldoende en u wordt niet ziek". Ik hoef u natuurlijk niet te vertellen dat de zieknhuizen hier uitpuilen en de mensen bij bosjes aan Aids sterven. En in de meeste gevallen is er in de Transkei niet eens een dokter ergens in de buurt.
En dat brengt mij weer terug naar Wil. Hij wil in de Transkei een tehuis opzetten voor weeskinderen die anders op straat komen te zwerven. Zorgen voor onderdak, eten, veiligheid en ook scholing. Te beginnen met één en het streven is meer. Daartoe heeft hij zijn eigen stichting opgericht, Willenendoen genaamd. Voor zijn vertrek is er een grote benefiet avond georganiseerd in Amsterdam waarbij geld werd ingezameld (o.a. mmv Bearforce 1, ja die van gisteren op Youtube ja :-))
Inmiddels is Wil een paar weken hier en heeft hij zijn licht opgestoken bij een zusterorganisatie en is hij ook in de Transkei geweest waar hij zijn eigen tehuis wil oprichten. Jullie (mijn lezers :-) kunnen hier alles over lezen op Wil zijn website: www.willenendoen.org
Via die website kom je op de blog die Wil (wekelijks) bijhoudt (Gini, is dat goed gespeld zo met dt?) en via die website kun je ook doneren, éénmalig of een vast bedrag per maand. Wil probeert nu 50 mensen bij elkaar te krijgen die 5 euro per maand (meer mag ook) willen doneren. Hiermee kan het al bestaande projekt wat hij bezocht in Bloemfontein (Ons Plek) voldoende ondersteund worden. Daarnaast is natuurlijk elke donatie welkom. En mensen, ik hoor jullie al zuchten "Wéér een aktie..." en "Ik steun er al genoeg..." maar ALSTUBLIEFT, STEUN WIL!! Kijk of u 5 euro per maand kunt missen en speel desnoods vanaf nu met 1 lot minder in de postcodeloterij, da's al 7,50 euro ;-)) Zet uw eigen "kans op miljoenen" om in een heel reëel projekt voor die weeskinderen hier en geef hen daarmee een kans op een beter leven... zet desnoods één maal in de week géén vlees op uw rijk gevulde tafel, die kids eten het bijna nooit...
Daarom bij deze mijn oproep aan jullie, 'mijn' lezers : Laten we met zijn allen Wil helpen, laten we het "WILLEN-EN-DOEN"!!

WWW.WILLENENDOEN.ORG

En tot slot, deze vorm van hulp is heel direkt en er blijft niets aan de beroemde 'strijkstok' hangen. U betaald ook niet Wil zijn ticket en verblijf hier, dat heeft hij allemaal zelf bekostigd uit eigen zak. Laat u uw zakken ook spreken... ?
Ik meld mij aan, wie volgt?

Ik wens u allen een prettig weekend en een smakelijk biefstukje :-))

Liefs,
Roland
xx

Bearforce en Berenbuikjes.

Lieve allemaal,

De zon schijnt weer vol op maar het waait nog behoorlijk met af en toe nog ineens weer een rukwind. De storm is langzaam aan het uitrazen. Zarah ligt te dromen maar bij elke vlaag zit ze ineens recht op op haar kussen, moet ik weer onder tafel of stoel vluchten, ja of nee?

Gistermorgen heeft Rick nog wat planken opgehangen in mijn slaapkamer om de muur wat meer aan te kleden. Van die zwevende planken zijn het wat ik een mooi gezicht vind. Geen lelijke bevestigingspunten of stalen dragers, nee 't lijkt net of ze zo op de muur geplakt zijn. Heel mooi. Het geheel ziet er zo uit:


Maak kennis, op de middelste plank, met mijn eigen berenclub, de beren van BEARFORCE 2!! :-) De 2de beer van links (witje) is een heuse kertsbeer wat me er aan helpt herinneren de 'Heren/Beren' van BEARFORCE 1 te feliciteren met het verschijnen van hun 2de single: "Xmas is here". Peter, Joerie en de rest: Succes! En uh, ik ben jullie hier aan het promoten in ZA.
Als je geen flauw idee hebt waar ik het nu over heb ben je met 99% zekerheid 'straight'. Dat geeft niets, komt in de beste families voor. Bearforce 1 op Youtube intikken en ook jullie zijn weer helemaal 'up to date' ;-)

Vanochtend om 6 uur was het al licht. Dat weet ik want ik was wakker en moest plassen. Toen Rick naast m'n bed stond zei hij dat hij een lege, plastic melkfles had. Ah ok, de surogaat steek uitproberen dus. Handdoek erbij voor het geval dat... de melkfles heeft echter niet zo'n 'hoek' zoals een steek dat wel heeft. Ik heb er ooit eens ééntje eerder gebruikt in een ziekenhuis geloof ik. Om enigzins fatsoenlijk in deze fles te kunnen mikken moet ik me, moeilijk als dat gaat, op m'n zij draaien. De fles daar dan ook nog bij vasthouden lukt niet echt. Het was een leuk idee maar al gauw besluiten we dat het nu toch maar handiger is om even naar de wc te gaan. En als de echte steek er is wellicht eerst een keer overdag er mee oefenen en niet zo 's ochtends vroeg met een duffe kop.

Later vanochtend vraagt Rick me "Hoe deed je dat in hemelsnaam thuis als je moest plassen?" Tja, dat vraag ik mezelf ook wel eens af. Thuis had ik m'n tripplestoel (stoel op wieltjes) tegen mijn bed aanstaan en kon ik mijzelf aan de armleuning daarvan tot zitpositie in bed trekken. Dit optrekken tot zit ging toen meestal nog wel met de kracht die nog in m'n biceps zat. Maar soms lukte het ook al nièt meer en dan zat er niets anders op om te wachten tot de zorg kwam of om het even later nòg eens te proberen. Èèn keer ging het ook fout toen m'n zitvlak van de matras gleed voor ik m'n voeten op de grond had. Ik gleed van de matras af, bezeerde me gelukkig niet maar kwam met wat moeite op m'n knieën voor de stoel uit. Met heel veel moeite kreeg ik m'n rechtervoet onder me en probeerde me op te duwen vanuit m'n been en tegelijkertijd op te trekken met mijn armen aan de stoel. Tevergeefs...de stoel heeft weliswaar een rem maar als je er met je hele gewicht aan gaat hangen dan blijft ie niet stabiel staan. Na een aantal poging geef ik het vermoeid op. Ik zit nog steeds op mijn knieën voor de stoel en vraag mij vertwIjfeld af of het alarmsysteem wat bij m'n bed zit ook voor dit soort gevallen bedoeld is? Ik kan niet overeind komen maar ik ben niet gewond of zo. En om hiervoor de hulptroepen met gillende sirene's te laten verschijnen lijkt mij ietwat overdreven. Dan heb ik een idee. In mijn kledingkast zit een stevige ijzeren paal. Als ik daar bij kan komen kan ik mij er vast wel aan omhoog trekken. Knietje voor knietje schuifel ik, met mijn armen aan de stoel de zeg zo 2 meter naar de kast en ben blij dat ik toen voor vloerbedekking in de slaapkamer gekozen heb, het voelt nu lekker zacht aan ;-). Bij de kast lukt mijn plan inderdaad en moe zit ik eindelijk op de stoel ipv er voor. En een gewaarschuwd man telt voor twee. Dit is me sindsdien niet nòg eens gebeurd.

Afiin, na het 'zitten op de rand van het bed' komt 'optrekken aan de stoel tot staan' en vervolgens weer zitten op diezelfde trippelstoel en 'trippelend' (duwend met je voeten) naar het toilet en vice versa. Al met al zo'n 20 minuten voor een ochtendplas en ik deed dit dan ook alleen maar als ik het écht niet meer kon ophouden tot de ochtendzorg kwam. Als ik wakker werd met de drang om te plassen keek ik eerst op de klok. Als het nog een uur of langer duurde voor de ochtendzorg kwam dan vond ik het 'de moeite waard' om de gang naar de badkamer te maken. Met een geleegde blaas slaap je namelijk nog weer heerlijk in. Alles korter dan een uur vond ik niet de moeite waard al betekende dat dan wel dat ik wakker lag te wachten met een volle blaas. Aangezien de zorg niet altijd om half 9 kwam maar ook wel eens om 9 uur of zelfs half 10, werd een geschat half uurtje wachten ook wel eens een steeds oncomfortabeler uur of langer wachten...

"O ja" eindig ik mijn verhaal tegen Rick. "En 's avonds na 7 uur dronk ik ook niet meer om te voorkomen dat ik er 's ochtends vroeg uit moest."


Hey!! Ik kijk net even naar buiten en zie alle 3 de drijvers in het zwembad voorbij schuiven. Die zijn kennelijk toch ergens in de tuin blijven steken tijdens de storm. En de Suzanne bij de rand van het zwembad is van haar (klim)stokje gevallen maar kijkt me wel met twee versje oranje bloemetjes aan. Zij overleefd het wel.

Terug naar de laatste tijd in Amsterdam. Op het laatst dronk ik overdag ook al niet veel meer om maar zo weinig mogelijk naar het toilet te hoeven. Ja ik weet het, niet verstandig maar zo ging het nu éénmaal. Een maandje of 2 daarvoor at ik ook minder wat bleek tijdens mijn 3 maandelijkse controle in het ziekenhuis. Ik was 3 kilo afgevallen. Gelijk dacht men dat ik eet/slikproblemen had. ALS kan je namelijk het slikken onmogelijk maken aangezien ook die spieren langzaam kunnen uitvallen maar zonder eten of drinken hou je het niet lang uit natuurlijk. Je kunt dan voor kunstmatige voeding kiezen dmv een pech-sonde (de naam alleen al ;-). Simpel gezegd is die sonde een slangetje dat van de buitenkant van je lichaam naar je maag loopt. Hier op sluit je dan een zakje vloeibaar eten aan wat dus zonder te hoeven kauwen en slikken in je maag verdwijnt en je voedt en je (kwaliteit van) leven verlengd.
Maar dit is mijn probleem (nog) niet. Mijn probleem ligt in het eten bereiden. Zo aan het eind van de (mid)dag heb ik hier simpelweg de energie niet meer voor. Koken is voor mij veranderd van 'eten bereiden' tot een soort van hindernis race van het proberen open te krijgen van allerlei verschillende produkten in allerlei verschilende verpakkingen. Potjes met deksels, pakken of papieren wikkels, alles is moeilijk of zelfs ronduit onmogelijk om open te krijgen. Bij de gedachte alleen al vergaat me de moed om überhaupt nog op te staan van de bank. Dus begint het heel gelijdelijk met af en toe het avondeten overslaan en later ook de lunch. Of als je zo laat mogelijk lunched valt het wel mee met de honger zo 's avonds laaat, echt! Je boterhammen lunch overslaan en die tot avondmaaltijd bombarderen kan natuurlijk ook.
Zoals alles gaat ook dit proces van minder eten zò geleidelijk dat ik het zelf eigenlijk wel de normaalste zaak van de wereld vind. Natuurlijk is dit niet zo en mijn 'wake up call' komt dan ook op de weegschaal in het ziekenhuis (thuis heb ik er geen, nooit gehad ook. Waarvoor eigenlijk?) Als ik 'gezond' (ahum?), nou ja in 'optimale conditie' wil blijven en straks zonder pech-sonde in Kaapstad aan het zwembad wil liggen, zal ik iets in m'n patroon moeten veranderen. Oplossing is uitbreiding van de thuiszorg van alleen in de ochtend naar ook in de middag (lunch bereiden) en avond (warm eten bereiden). Dit klinkt simpel maar zoals zo vaak is het voor mij een afwegen van de voor- en nadelen die zo'n beslissing met zich meebrengt. Wat levert het op? Aanschuiven aan tafel zonder 'energie verslindend' koken voor af. Zet mij maar een maaltijd voor en eet ik wel. Wat een heerlijk idee! Wat kost dat mij? Het wéér een stukje inleveren van mijn 'persoonlijke vrijheid'. Het "om 6 uur thuis moeten zijn voor het eten" klinkt als terug naar af, terug naar vroeger als klein kind. Het onverwacht, spontaan langer kunnen blijven zitten op een zonnig terras met vrienden in de stad kan dan niet meer. Ik hoor het me al zeggen: "Sorry jongens, ik moet op tijd thuis zijn voor het eten..." Natuurlijk zou ik in theorie in zo'n geval kunnen afbellen maar het gaat om het idee. Je gevoel van vrijheid om spontaan dingen te doen of te ondernemen wordt ingeperkt. Wéér een stukje inleveren... zoals ik al zo veel ingeleverd heb de laatste tijd. Maar ach, zo erg is dit stukje inleveren nou ook weer niet. Ik kom toch al nauwelijks meer 'spontaan' de deur uit (alleen voor de hoogst nodige boodschappen) dus wat zit ik nou eigenlijk te zeiken?

En dus zie ik in, leuk of niet, dat ik meer hulp nodig heb. Dan maar om 6 uur thuis zijn maar dan eet ik ten minste ook. Het avondeten is een verhaal op zich. "Tafeltje dek je", zo word me verteld, levert eens per week diepvriesmaaltijden die dan per dag in de magnetron kunnen. Eh nee dank u. Ik heb heel mijn leven 'vers' gegeten en ik ben geenszin van plan dit nu anders te moeten doen. Kan ik net zo goed meteen die sonde laten plaatsen. NEXT!! Next is de keuken van een 'zorghus' bij mij in de buurt. Aangezien daar heen gaan om te eten in mijn fysieke toestand geen optie is, wordt de maaltijd naar mij toegebracht door de zorg en thuis bij mij (opnieuw) opgewarmd. Dit zie ik een weekje aan voor ik besluit dat ik ook hier niet happy van word. Beetje bouillon vooraf, doorgekookt draadjesvlees met melige stukjes blikgroente en rijstevla met kaneel als toetje?! Wat is dit voor 'n typische ouden van dagen maaltijd? En dan vraagt de zorg ook nog of ik het allemaal (?) ga op eten! Dat kleine beetje, ja ik dacht het wel ja! In gedachten heb ik te doen met al die mensen die dit dagelijks voorgeschoteld krijgen, een 3-gangen menu weliswaar maar ik roep: NEXT!! Next is er niet en dus settle ik uiteindelijk met de stoommaaltijden van AppieHappie. Snel klaar, behoorlijke portie en redelijk vers. Enigzins beperkt qua keuze als je hier alléén maar van leeft maar gelukkig koken m'n ouders of m'n zus elke keer als ze blijven eten en JanHylke zet me ook een keer garnalen in knoflook en daarna Argentijnse biefstuk voor. Kijk en dáàr had ik nou net eens effe trek in. JH bedankt ;-)

Oh... en bij de volgende controle ben ik (met èn zonder schoenen :-) weer op m'n oude gewicht plús een halve kilo. Ik zei toch al dat ik geen problemen met eten had? Dus die sonde nog maar effe niet. En 't liefst zo lang mogelijk helemáál maar niet. Geen 'polonaise' aan mijn lijf.
En voor het eerst van mijn leven groeit er een buikje op mijn lijf (mijn te dikke kinderjaren niet meegerekend) and you know what? Ik ben trots op mijn Berenbuikje !! :-))

Liefs,
Roland
xx

The day after

Lieve allemaal,

Zo, het dak zit er nog op hoor. Althans, òns dak ten minste wel. David belt op dat High Level road afgezet is omdat daar dus een dak op straat ligt. Het verkeer wordt omgeleid.
Vandaag een stuk 'vriendelijker' weer. Wind is er nog wel en hard ook maar het is in ieder geval droog en de zon is weer zichtbaar. Op het nieuws vooral de gevolgen van de "black south easter" zoals deze vaker voorkomende storm genoemd wordt. De overvloedige regenval heeft rivieren buiten hun oevers doen treden en vele townships (krottenwijken) staan 'blank', terwijl het daar normaal gesproken meer 'zwart' ziet ;-). Wat die townships betreft lijkt er weinig veranderd tijdens nu al weer ruim 10 jaar democratie.

Onze eigen stormschade heeft zich in huis beperkt tot wat gedruppel 'hier en daar'. Buiten kijkt het citroenboompje mij zielig aan vanaf het terras. Hij is letterlijk uit zijn jasje van groene blaadjes gewaaid. Naakt steken zijn kale takjes nu de lucht in. Hoe het met zijn bloesem is kan ik hier vandaan niet zien maar ik ben bang dat er dit jaar geen citroenen aan het boompje groeien. Jammer want het blijft altijd een wonderlijk gezicht om te zien hoe de bloesem veranderd in een klein groen bolletje en hoe dit kleine bolletje veranderd in een grote gele citroen. Zodra ik het terras weer op kan zal ik de schade van dichterbij bekijken maar zoals op deze foto van een paar dagen geleden ziet het er zeker niet meer uit. Gelukkig zie ik geen mini-druiventrosjes op de bodem van het zwembad liggen dus die hangen nog veilig aan hun rank. Als ik na het opstaan klaar sta bij het toilet om mijn onderbroek naar beneden getrokken te krijgen, ligt die even later niet op de grond rond mijn enkels maar zit hij tot mijn verbazing ergens hoog opgetrokken onder mijn oksels. Het is duidelijk. Rick heeft mijn 'geschrapte' Sinterklaas opmerking van gisteren gelezen 'and this is how i pay for it' :-) Ook duidelijk is me nu hoe een 'string-tanga' voelt: YUK!!

Geen dag om buiten te wezen nog, niet zonnen of zwemmen. Maar om na gisteren niet nòg een hele dag binnen te zitten stelt Rick voor om er even uit te gaan. Shoppen in de 'Waterfront', een grote overdekte shoppingmall nabij de haven van Kaapstad en zoals de naam al zegt "aan het water". Het wordt tevens de eerste test van hoe mobiel en vouwbaar en 'makkelijk' mijn speedy is om mee te nemen in de auto. Tot nu toe heb ik hem alleen nog maar thuis gebruikt. Rick oefent eerst een keer thuis: accu's er onder uit, 2 stuks in totaal en stuk voor stuk zwaar zo te zien. Stoel invouwen en optillen, ook behoorlijk zwaar zo te zien. Maar goed, als we in de Waterfront zijn ben ik niet afhankelijk van waar Rick mij heen rolt en kunnen we in de boekwinkel, die we als eerste binnen gaan, allebei onze eigen gang gaan. Laag zittend tussen de boekenstellingen heb ik absoluut geen overzicht over de winkel of waar Rick is maar dat mag de pret niet drukken. Ik heb de versnelling van Speedy 2 standjes lager gezet ook want ik zie me al onder een berg boeken verdwijnen als ik een bochtje van de af en toe smalle gangpaden te nauw zou nemen. Als we even later naar buiten gaan voor een sigaret (niet ik) en daarbij 'en passant' bijna wegwaaien, wil Rick Speedy's topsnelheid wel eens zien. Tja, dat werd dus rennen voor hem :-)
Een paar uur later zijn we moe en is Speedy's achterkant onttroken aan het oog door de vele tassen die daar hangen. Nùttig, zo'n 'winkelwagentje' dat je mee naar huis mag nemen. Weer thuis rol ik meteen m'n bed in voor een welverdiende nap. Vermoeiend dat shoppen. Altijd al geweest! :-)

Liefs,
Roland
xx

Storm!!

Gisteren de (mid)dag afgesloten met een zwembadsessie en dit keer geen verzuip poging van mijzelf al zat Rick natuurlijk wel op scherp op de kant. 't Was nog mooi weer en dat kun je van vandaag absoluut niet zeggen! Het aangekondigde slechte weer is gearriveerd. 2 Dagen te laat maar hoe...!!
Gisteravond op de veranda een mooie zonsondergang gezien maar die 'onstuimige' wolken in de verte zagen er al onheilspellend uit.



<--
Gezien vanaf de veranda. De lantaren hangt nog stil. Of beter gezegd: Hij hangt nog! :-)







Even later nog mooier met die zonnestralen -->







Om half 3 vannacht word ik wakker van een luxaflex die heen en weer kleppert voor mijn badkamerraam. Nogal heftig kleppert eigenlijk, steeds opwaaiend en terugkwakkend tegen het raam. Aangezien ik ook moet plassen druk ik op de bel voor de nachtzuster. Als zij/hij (?:-)) verschijnt doet ze eerst snel het raam dicht en helpt mij dan naar de plee. We besluiten, als ik een kwartier later weer in bed lig, dat we voor dit soort gevallen een steek nodig hebben. Zo'n ding/plastic fles waar je, liggend in bed, in kunt plassen. Liefst in dat ding natuurlijk en niet in je bed:-) M'n matrassen zijn inmiddels weer droog. De bouwer/loodgieter is geweest en het probleem van de druppels uit de lamp lijkt/is verholpen (niet al te hardop zeggen:-)
Met ontspannen blaas slaap ik weer in om uiteindelijk om even na 9 uur m'n bel weer in te drukken. Dit maal om op te staan. Het waait zo hard dat als ik even m'n kop om de deur steek m'n baard er is afgewaaid. Ja écht! Ik heb alleen nog maar mijn goatie over!! Nou ja, het waait en m'n baard is er af maar het één (speciale lééstekens, joepie!) heeft natuurlijk niets met het ander te maken. Ik heb Rick gevraagd hem er af te scheren. Te veel 'gekriebel' in dit warme klimaat, ahum!

Naast waaien giet het ook gigantisch. 't Is nu 13.00uur en het regent aan één stuk door. Rick is vanochtend buiten geweest om te 'redden wat er nog te redden valt'. Een zware lange, dubbele uitschuifladder was in het zwembad gewaaid. Bijna niet te tillen dat ding. Nu drijft er alleen nog maar een klapstoeltje in. Mijn drijvers, die 'olympische' weet je wel, zijn in geen wegen of velden te bekennen. Die liggen inmiddels waarschijnlijk ergens in de buurt van Robbeneiland te dobberen :-) Verder heeft Rick wat boompjes (olijven) beter vast gebonden aan hun stok in de pot voordat ze af zouden knappen. Verder gutst het water in het zwembad heen en weer (golfslagbad?) en hangt er na vandaag volgens mij geen druif meer aan de rank. Eigenlijk zou het me niets verbazen als Sinterklaas zo meteen buiten voor de schuifpui verschijnt. Zo hard waait hier de wind door de bomen en ja, hier in huis waait zelfs de wind! :-) Echt Goed Heiligmannen weer... Mam, stuur je dit jaar ook weer als vanouds een Sinterklaas snoeppakket op? :-))

Rick is nu weg met de auto (naar stadsdeel 4). Hij voor het kopen van o.a. die steek en Bert is mee want die heeft in diezelfde buurt een casting. En lopen of met de (black)taxi is in dit weer geen optie. Zarah en ik zijn dus alleen thuis. En mijn arme kind vind dit soort weer geen succes. Hevig bibberend zit ze onder tafel of stoel en toen het net ook nog even donderde buiten stond ze met staart tussen haar poten tegen m'n stoel aan. Arm kind, ik zou je willen oppakken en knuffelen en in m'n armen houden maar dat lukt me niet. Ook het trucje via de lagere stoel op schoot lukt nu niet. Ze kruipt er steeds angstig onder ipv er op te springen. Het enige wat ik kan doen is scheef uit m'n stoel hangen en haar onhandig aaien met mijn onhandige handen/vingers. Het is meer aaien zoals een baby/peuter aait, waarbij je moet uitkijken dat het arme beest haar ogen niet worden uitgestoken :-) Haar lekker krabbelen, hard in haar nek en achter haar oren wat ze lekker vind, is er niet meer bij. Languit op de vloer liggen spelen en uitdagen evenmin. Alleen als ze op schoot kruipt kan ik haar nog enigzins knuffelen maar daar is ze nu te bang voor, arm kind.

En net als je denkt dat het niet harder kan, juist ja, dan blijkt dat dus toch te kunnen. Daarom nog maar even snel een foto van gisteren ook. Van "huisje Weltevree", met het dak er nog óp wel te verstaan :-))
Het al vaker genoemde 'Lions Head' op de achtergrond.


Hé, daar wordt op de deur geklopt...wie zou dat zijn? 't Is een vreemdeling zeker, die verdwaalt is zeker? Wacht, ik zal eens even vragen naar zijn naam. Vol verwachting klopt mijn hart als de deur open zwaait. De bijna verwachte pepernoten regen blijft uit want... het zijn Rick en Bert (maar). Nou ja, niet zo erg want ik zou die peper krengen toch niet meer van de vloer af krijgen! :-)) ***(zie voetnoot)

Mààr... ze hebben wel een tas vol spullen (kadootjes) van de Roll in Shop bij zich. Als alle surprises uitgepakt zijn vraag ik me af waar de steek is? "Shit" klinkt het, "vergeten!" "Geeft niet" zeg ik, "dan doen we het voorlopig wel met een lege melkfles." :-)
O ja, dat verhaaltje gisteren, over stadsdelen en zo. Het moge duidelijk zijn dat het vandaag overal slecht weer is al zegt Rick dat het 'hier' erger is dan aan de andere kant. Goed, dan zijn wij vandaag dus eens 'van de verkeerde kant' :-))

Liefs,
Roland
xx

***voetnoot:
Verder stond nog iets over een gelijkenis, Sinterklaas, ouwe kop en Rick maar gezien mijn huidige zwemkwaliteiten lijkt het me beter dat ik me niet 'per ongeluk' ineens in het zwemband bevind en dùs heb ik die passage maar even geschrapt. En geschoren ben ik gelukkig ook al :-))

Google Earth kaarten.

Even wat geprobeerd en het lukt (helemaal trots op mezelf!! :-))

Hier komen wat Google Earth kaarten ter verduidelijking (hoop ik) van mijn eerdere praatje vandaag.


The Cape Peninsula, het Kaaps schiereiland (oftewel wormvormig aanhangsel:-)

∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆

Inzoemen en dan zie Kaapstad op de 'kop' van het schiereiland liggen.

∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆

180 graden draaien en nu zie je dus het schiereiland op zijn kop met Kaapstad voor aan om de Tafelberg heen gewikkeld. Ik heb er ook een beetje reliëf ingegooid (en het trema ¨ teken gevonden, dank aan Mirella & Jeroen).
De gele prikkers heb ik er voor jullie ingezet.
SD 1 = StadsDeel 1 (net helemaal rechts van de kaart gevallen zie ik nu, maar don't worry, wij zijn nìet "van de kaart":-)
SD 2 = StadsDeel 2
en zo zie je ook nog SD 3 en SD 4.

"Het julle het nu eindlik begrijp?" :-))

speciale lees-tekens

Gevonden!!!! :-))

` à æ≤ü œ ∑´´´á


´ alt e
¨alt u
`alt tegelijk met`watergolfje.®†††††††¥¥¥¥¥¥¥¨¨¨¨^^^^^øøøøøøøøππππππππππååååßßßßß∂∂∂∂∂∂∂∂ƒƒƒƒƒƒƒ©©©©˙˙˙∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆˚˚˚˚˚˙©©∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆˚˚˚˚˚¬¬¬¬¬¬¬€€ΩΩΩΩ`````ΩΩΩΩΩΩΩxxxxxxç ççççç√√√√√√bbbbbbbb~~~~~ñnnnnnmmmmmmm≤,≥≥≥≥÷÷÷÷÷÷÷ææ“[““““““““º¬¬ººººººº¬ºªªªªªª•••••••••¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶¶§§§§§§§§§§∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞¢¢¢¢¢¢¢¢¢¢££££££££€€€€€€€¡¡¡¡¡¡¡ ^^§`……~~u≤~c∫õ

Weer praatje

Nee, don't worry, zo zit ik er vandaag niet bij hoor. Maar 't was nog wel een mooi plaatje van afgelopen weekend wat ik jullie niet wilde onthouden. Er is slecht(er) weer op komst alhoewel het aan deze kant van de stad nog strak blauw en zonnig is. Wel waait het ietsje en zie ik over de 'rug' van Signal Hill heen, vette dikke witte afsteken tegen een blauwe lucht. Die wolken hangen boven de Tafelberg (stadscentrum). En dan heb je ook nog een stadsdeel aan de àndere kant van de Tafelberg. Als je Kaapstad niet kent maar je hebt wel Google Earth op je computer (zo niet dan kun je dit gratis downloaden), typ dan maar eens Kaapstad in en breng een virtueel bezoek. Je zult zien dat de stad helemaal op en om het "tafelbergmassief is gebouwd. Dit massief is een gebergte dat helemaal van begin tot eind over het "Kaaps schiereiland'" loopt (ik noem het altijd dat 'wormvormige aanhangsel'). Te beginnen met de Tafelberg, midden in de stad dus en eindigend bij het puntje, Cape Point. En wat in Amsterdam 'niet werkt' (zo plat als een dubbeltje) werkt hier heel mooi: gebruik maken van de relief optie (kan iemand mij vertellen hoe ik het trema teken op een Mac vind, i still didn't RTFM:-)
Je hebt dus deze, onze kant van de stad (Atlantic Seaboard, zeg stadsdeel 1), gescheiden door Signall Hill & Lions Head van het stadscentrum (stadsdeel 2) dat op zijn beurt weer gescheiden is van een 3rde stadsdeel, de 'Southern Surburb',) door de Tafelberg en Devils Peak. En dan heb je voor de volledigheid nog een 4de stadsdeel aan de andere kant van de baai (Table Bay), Blaauwberg genaamd. Dit is het 'Almere' van Kaapstad. Nieuwbouw en als maar verder uitbreidend. Als ik hier vroeger (voor 2000) 's avonds met de hondjes langs de boulevard liep en je keek over het donkere water naar de overkant van de baai dan zag je een paar lichtjes. Verder was de kust daar leeg en donker. Tegenwoordig zie lampjes langs die kust noordwaarts, zo ver het oog reikt (en ik heb goede ogen! ;-)

4 Stadsdelen dus elk weer onder verdeeld in stadswijken maar ook elk met een eigen klimaat. De Tafelberg (en massief) is hoog genoeg (1100 meter rijzen recht uit de oceaan op) om een klimaatsbarriere te vormen. En geloof het of niet, precies als ik dit schrijf komt Rick binnen (boodchappentassen in de hand) en zegt "Brrr, 't is aan de andere kant zeker 7 à 8 graden kouder dan hier en het waait als een gek." Tja, typisch Kaapstad dus. Ik zal nooit mijn verbazing vergeten toen wij hier pas woonden en wij dit nog niet wisten. We liepen in de regen in Kirstenbosch Botanical Gardens (stadsdeel 3) en kregen een telefoontje van onze beste vrienden. Zij:"Waar zijn jullie?" Wij: "Wij lopen in de regen in Kirstenbosch". Zij weer:"Hè wat? Wij liggen in de zon te bakken op Clifton 3 (stadsdeel 1)". Wij weer: "Yeah right. Neem maar iemand anders in de maling".Zij:"Nee echt!" Koud en nat van de regen besloten we uiteindelijk naar huis te gaan om daar lekker droog binnen te kunnen zitten en op te warmen met koffie. Vertrekkend onder een bewolkte hemel in stadsdeel 3 rijden we om de Tafelberg heen naar stadsdeel 2 (centrum), ook bewolkt maar droog. En als we om Signall Hill heen rijden naar ons stadsdeel (1) zien we tot ons stomme verbazing blauwe lucht en knipperen we met onze ogen tegen het felle zonlicht. De temperatuur stijgt met 'elke meter die we rijden'. Koffie wordt gekoelde (fris)drank even later, als we onze handoeken uitspreiden naast die van onze vrienden op het overvolle strand. Zij weer: "I told you so...".
Later heb ik me het nog eens laten uitleggen hoe 'het' werkt: de South Easter brengt vochtige lucht mee van boven de warmere Indische Oceaan (stadsdeel 3). Die lucht komt aan land en wordt langs de flanken van het Tafelberg massief omhoog gestuwd. Door het opstijgen koelt de warmere vochtige lucht af en aangezien koude lucht minder water kan bevatten condenseert de waterdamp en valt er regen. De wolken regenen als het ware 'leeg' aan de ene kant en zijn 'op' voordat ze aan de andere kant zijn. En kan het dus ook keihard waaien aan de 'andere' kant terwijl in de luwte van Signall Hill nauwelijks iets merken. Slechts zelden zitten wij aan de 'verkeerde' kant van het weer maar heel soms rolt er mistbank binnen van de koude Atlantische Oceaan en zitten wij in stadsdeel in te rillen terwijl de rest z'n zonnebril op heeft.
Je moet dan ook echt iets van een masochist zijn wil je hier weerman of -vrouw zijn ;-)) En tot slot van dit weerpraatje nog een handige tip voor toekomstige bezoekers: Ga nooit van huis zonder jas (of iets anders met lange mouwen) want je weet nooit hoe het weer aan de andere kant van de berg is. Dit geldt natuurlijk niet voor de virtuele Google Earth bezoekers :-))

En zo is het een eigenlijk een ander verhaal geworden vandaag dan ik in gedachten had. Maar ik vond het wel leuke 'achtergrond info" over hoe we leven in deze 'verdeelde' stad. 't Lijkt verdorie apartheid wel :-)

Liefs,
Roland
xx

Het weekend.

Lieve allemaal,

Gisteren dus een heerlijke dag gehad maar laten we beginnen bij zaterdag. Na het bloggen in de middag dan mijn 'doop' gehouden. 't Was weliswaar geen zondag maar ach, wat geeft het. Het was heerlijk! Rick en Bert tilden me de pool in en daarna was het voorzichtig uitproberen wat wel en niet kan. Staan aan de rand o.k. Drijven op de drijvers o.k. (foto boven). Gele drijver onder m'n knieen vandaan niet o.k. Au! M'n voeten en heupen zakken te ver naar beneden waardoor ik met m'n hoofd/nek in een ongemakkelijke positie kom te liggen. Aangezien m'n nekspieren ook verslappen kan ik m'n hoofd vanuit deze positie niet meer omhoog tillen. Dus snel weer overeind geholpen door Rick. En al is het drijven na enige gewenning wel lekker en ontspannend, het is me ook wat passief. Bewegen wil ik! Ik zit of lig al 99% van de dag. Staan doe ik alleen nog maar om van stoel naar bed of toilet te wisselen. Lopen doe ik al helemaal nauwelijks. In de pool wIl en kan ik eindelijk eens staan en lopen! Zo gezegd, zo gedaan. Drijvers onder m'n oksels en gaan met die banaan! :-))
't Is effe wennen door de konstante opwaartse druk van het water en de drijvers maar oh mensen wat voelt dit goed...ik loop!! Ik voel me een stuk "meer mens" :-) Na een paar pool lengtes heen en weer lopen (7 meter lang) houden we het voor gezien. Maar niet te gek doen voor zo'n 1ste keer. Maar oh oh, wat is dit lekker!!

Als ik die avond in bed stap blijken mijn matrassen nat te zijn...hè, hoe kan dat nou? Dan horen we gedrup...pets...pets...pets... Met grote regelmaat vallen er druppels op mijn nieuwe, nu natte matrassen. We kijken omhoog en daar, via de lamp aan het plafond, komt het vandaan. Rick klimt via een lange ladder de zolder op. Hier staan de boilers, de geijser en lopen ook leidingen. Eerder die middag liep er ook al heet water via de dakgoot de afvoer in. Er is iets goed mis. Maar het is donker en na veel zoeken en proberen inmiddels ook al laat (2 uur 's nachts). Rick tapt alle leidingen leeg en hoopt dat het druppen daarmee ophoudt. Ik slaap die nacht op mijn luxe ligstoel die van het terras naar mijn slaapkamer verhuist. Rick biedt aan om te wisselen van slaapkamer zodat ik in zijn bed kan slapen maar dat vind ik niet nodig.

Enigzins stijf (als bed is ie toch niet zo luxe) en duf (korte nachtrust) sta ik die zondagochtend op. Geen water in de leidingen betekent geen douche maar dat geeft niet. Het is weer heel mooi weer dus vanmidag wordt het weer zwemmen. De buitenkraan doet het wel dus een natte washand over m'n kop en klaar ben ik. Water voor thee en koffie hebben we dus ook. Rick heeft al gebeld met zijn bouwer en die komt morgen langs. Maandenlange verbouwing en dan dit! Niet leuk op zijn minst gezegd.
Na het ontbijt stelt Rick voor met Zarah langs de boulevard te gaan wandelen. Ja leuk. De trap af voor, mbv Rick en Bert, gaat een stuk soepeler dan de 1ste keer toen we naar de 'Roll in' shop gingen. Aan de boulevard is het druk. Het is zondag, het is mooi weer, dus wat wil je. Hier wandelt men, hier flaneert men, hier laat men honden uit, trapt men een balletje op het gras, spelen kinderen op de speeltoestellen, lig je in het zand en de moedigen wagen zich in het ijskoude water van de atlantische oceaan. En hier wandelen wij nu dus ook of beter gezegd, Rick loopt en duwt de niet elektrische rolstoel waar ik in zit. En ik, ik heb het lijntje van Zarah vast in mijn hand. Zò bekend, haar getrippel op de stenen naast me (op 1 of andere manier slijten haar nagels niet en dus hoor je haar altijd duidelijk lopen op een harde ondergrond). Zò vertrouwd haar treuzelen, òveral aan willen snuffelen (als het aan Zarah ligt is het tempo 10 meter per minuut). Zò kenmerkend het 'schokje' in je hand ten teken dat het 'rollijntje' z'n maximale lengte heeft bereikt en Zarah weer in beweging komt tot ze weer naast je loopt en het lijntje weer ingerold is zodat het spelletje weer opnieuw kan beginnen: Zarah stil staan snufelen, lijntje rolt uit terwijl ik door loop (rol), schokje in je hand bij maximale lijnlengte, en Zarah die weer komt aantrippelen, trip...trip...trip. En altijd maar weer en nu ook, wijzen naar Zarah en zeggen "Oh wat een lief puppy." Ze is notabene al 12 nu, nee niet maanden, jåår!! Dit alles is voor mij zò'n bekend tafereel, zò'n vertrouwd gevoel. De geur van de oceaan (heerlijk), van rottend kelp op het strand (minder aangenaam), de geluiden om me heen. Alles is precies hetzelfde als toen ik hier nog woonde en toch...is alles zo ontiegelijk anders voor me nu!
Gaande langs de boulevard komt herinnering na herinnering omhoog en elke herinnering brengt z'n eigen emotie mee, leuke en ook minder leuke en al snel zit ik met een brok in mijn keel en wellen tranen op in mijn ogen. Gelukkig loopt Rick achter me en zien ook tegemoet lopende mensen niets dank zij m'n zonnebril :-) En terwijl we door lopen/rollen denk ik aan:
-de uren dat ik hier wandelde met de hondjes, vaak 3x per dag
-blij wandelend maar ook in boosheid en verdriet (toen het minder ging tussen mij en Rick)
-Bello die nu dood is (2 weken na mijn ALS diagnose, gebruld heb ik toen)
-de dolfijnen en walvissen die je dan wel eens zag
-het zitten in het gras, zonnewarmte op je huid en het spelen met de hondjes
-het wegzakken van de zon in de oceaan
-de winterstorm golven die de boulevard beuken en onder water zetten
-toen ik hier nog hard liep, samen met zovele andere hardlopers.
-en nog veel meer
En nu ik hier weer ben, aan diezelde boulevard, weet ik niet of ik blij of verdrietig moet zijn. Ik ben allebei, groot intens verdriet om wat was en niet meer is. Maar zeker ook blijdschap, opluchting en dankbaarheid dat ik hier weer ben. Dàt ik er nog ben! Zittend in de schaduw, hondje naast me, komen de tranen en huil en lach ik tegelijk.



Even verderop zien we onze oude 'bakkie' staan (Mitsubishu pick up). Jeroen en Mirella hebben rijden daar nu in en moeten dus ergens in de buurt zijn. Rick belt mobiel en ja hoor, ze zitten net iets verder aan de overkant, op het terras van de 'Winchester Mansions', een hotel aan de boulevard. Samen met de ouders van Mirella die hier op vakantie zijn. We kletsen even en Jeroen (Apple fanaat) vraagt hoe het met het uploaden van de foto's naar mijn blog gaat. Uploaden gaat dus inmiddels wel maar ik heb nog steeds een probleem met 'verticaal' genomen foto's, die ook nà het horizontaal roteren en bewaren tòch weer verticaal, en dus op zijn kant, op de blog verschijnen. Jeroen denkt na over een mogelijke oplossing van dit hardnekkige probleem en vraagt dan of ik er zelf al een oplossing voor gevonden heb. Als ik "Ja" zeg spitst hij zijn oren voor het ongetwijfeld zeer technische antwoord wat nu komen gaat. "Gewoon mijn camera niet meer verticaal draaien bij het nemen van de foto's" is mijn zeer simpele, doch uiterst doeltreffende oplossing. Het kwartje valt en we liggen samen dubbel van het lachen om mijn briljante vondst :-)
Thuis aangekomen spelen de eerdere emoties weer op. Tranen wellen weer op achter m'n zonnebril. Moe van de wandeling, de emoties en de korte nachtrust zeg ik tegen Rick dat ik even een middagdutje wil doen voor ik het terras op en zwembad in ga. Mijn inmiddels zongedroogde matrassen gaan naar binnen en als ik op bed lig wil ik m'n dankbaarheid naar hem toe onder woorden brengen. Dat lukt met veel snikken en snotteren want de tranen komen nu echt. Als Rick zegt dat dat niet nodig is en de glimlach op mijn gezicht voor hem genoeg beloning is, pakt hij me vast. Nu begin ik pas echt met schokken te huilen en een 'ontlading' volgt. Ik huil een stukje verdriet weg (om wat was en niet meer is), een stuk spanning van de reis toch ook nog en over 'hoe het hier zou zijn'. En tegelijkertijd huil ik van opluchting dat ik er dan eindelijk ben en dat het hier zo lekker is. Ja realiseer ik me, ik heb pas nu het idee dat ik er écht ben!

Tevreden val ik in slaap en een stuk 'lichter' word ik weer wakker. Dan is er maar 1 ding dat ik wil, het water weer in!Eenmaal buiten heeft Zarah haar stekkie aan het zwembad al gevonden.
En ben ik met het huilen al wat Geestelijke spanning kwijt
geraakt, in het water raak ik ook een stuk 'fysieke' spanning op/in mijn spieren kwijt. Het begin is meteen weer een goede les. Ik verlies m'n balans en m'n voeten komen achter me omhoog waardoor ik in buikligging kom te liggen met m'n hoofd voorover in het water (ondanks drijvers). En aangezien je onder water geen adem moet halen en ik dit toch probeer verslik ik mij enorm. Een geschrokken Rick schiet te hulp en zet me hoestend en proestend op de tap neer. Het is me meteen duidelijk dat ik absoluut niet alleen in het water mag/moet zijn. 1 Kleine balansverstoring en ik zou echt verzuipen, nee zwemmen kan ik echt niet meer! Als ik uitgeproest ben proberen we het opnieuw, ik wil er in. Dit maal concentreer ik me beter op het recht onder me houden van m'n voeten ("het zwaartepunt van m'n lichaam boven m'n voeten houden" voor de fysiologen onder ons:-) De drijvers zijn goed voor drijven maar bij het lopen verstoren ze eerder mijn balans dus doe ik ze weg. Ik weet wat ik doe maar Rick blijft, eerder geschrokken, angstvallig in de buurt (terecht). Als ik voorstel om maar gewichten aan mijn voeten te hangen (je weet wel, van die fitness gewichten die je zo om je enkels kunt klitten) zodat m'n voeten in ieder geval niet meer omhoog kunnen komen en ik rechtop blijf staan, schiet hij eindelijk weer in de lag. Gewichten om je enkels om juist nìet te verzuipen...da's een goeie maar heel eerlijk gezegd vind ik het zo gek nog niet.
In totaal blijf ik bijna een uur in het warme water. De zon en de panelen op het dak hebben het water verwarmd van 22'C 3 dagen eerder tot 27'C nu. Geen moment heb ik het koud of verveel ik me. Ik loop (!!), draai, wieg heen en weer en rek en strek en wat ik zelf niet kan laat ik Rick doen. Vooral het oprekken van m'n dijbeenspieren (quadriceps) voelt enorm goed aan. Eerst sta ik in het diepste gedeelte (tot aan de nek) en terwijl ik me aan de kant vasthoud vraag ik Rick langzaam m'n voeten, 1 voor 1, naar m'n kont te brengen. Daarna doe ik in het ondiepe iets wat ik op het droge niet meer kan, langzaam op m'n knieen zakken en eenmaal daar heel langzaam (en voorzichtig!) achterover hangen. En met elke rekoefening ontspannen m'n spieren meer en meer, weldadig! En met een warm zonnetje boven me hoofd heeft het water echt een therapeutische waarde. En gezien mijn sportachtergrond wist ik dit al wel maar ik had het nog nooit zo zelf (hoeven) ervaren.

Eenmaal terug op de kant toont Zarah haar vreuge over het feit dat ik niet verzopen ben en 'zoent' me vol op de bek terwijl ik nog even m'n rug nastrek.

(**Deze foto wilde ik eigenlijk niet tonen. Ik schrok van de 'vellebellen' op m'n eigen buik. Waar is m'n strakke sportbuikkie van weleer? Nou ja vooruit dan. We kunnen er niet altijd en overal op ons voordeligst opstaan, toch?:-))

Daarna is het genieten in de namiddagzon. Ik geniet van de warmte, van de ontspanning, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik observeer de dingen om me heen. De citrusknoppen die zijn uitgekomen. Mieren die op langs het zijmuurtje omhoog en omlaag gaan. Allemaal via exact hetzelfde (geur?)spoor. En als een dalende mier een stijgende tegenkomt houden ze heel even stil, met de koppen tegen elkaar. Net alsof ze elke andere mier die onderweg is een zoen geven. In werkelijkheid is het volgens mij om te checken of er geen 'vreemdelingen/indringers tussen zitten en herkennen ze elkaar aan hun geur, dezelfde geur van hetzelfde nest. Maar goed, kleine mierenzoentjes klinkt leuker. Omdat is muisstil lig te genieten en er ook niemand anders beweegt, zit de druivenrank al snel vol met Groenlingen, kleine groene vogeltjes, fijn en klein gebouwd als een vink. Met een fel wit ringetje om hun kleine kraaloogjes zien ze er uit als vrolijke rakker.. 't Is net alsof ze allemaal een klein wit brilletje op hebben. Ze zijn op zoek naar spinnetjes, rupsjes en ander klein spul, wellicht ook mieren? Ik zou bijna zeggen 'op zoek naar ongedierte' maar als je deze harmonie van dit stukje mini natuur observeert hoe kun je dan nog spreken van ongedierte? Dan komt er einegnlijk maar een stuk ongedierte op in mijn hoofd en dat is dan de mens zelf. En wel op een hele grote macro schaal!
En terwijl ik daar zo lig te observeren en overpeinzen realiseer ik me hoe 'rustig' ik me voel. Hoe heerlijk 'ont-haast' ik ben. Want buiten deze terrasmuurtjes raast het gewone leven voort maar ik heb geen haast, hoef niets, wil niets, (kan niets!;-). Ik heb genoeg aan mijn zoenende mieren, vogels met een brilletje op en Zaartje aan mijn zij. Echt, hier ligt een tevreden mens. Met recht, een "Super Sunday" en het feit dat de matrassen bij het naar bed gaan opnieuw nat zijn gedruppeld doet daar niets aan af.:-)
----------------------------------------------------
Vandaag, maandag niets bijzonders. Loodgieter is in de weer. De lekkage komt van de andere kant van het huis, waar de 'huurders' zitten. Bert zijn kamer is ook nat. Ik blog een lange blog en in de namiddag stelt Rick voor nog even het water in te gaan. Het is nu nog mooi weer maar de komende dagen wordt het prut. Opnieuw is 1 reddingspoging van Rick nodig. Zodra ik 'onder uit' ga plonst hij het water in en in een ferme 'houdgreep' kom ik al proestend weer boven ;-) Een echt geschikte zwemband hebben we nog niet gevonden. Er zijn alleen maar kinderbandjes maaar door die opening past net 1 dijbeen. Verder zoeken dus en daamee heb ik de maandag wel gehad,



Liefs,
Roland
xx

------------nog niet voltooid--------------

"Super Sunday"

Lieve allemaal,

Voor vandaag maar 2 woorden: "Super Sunday".

Janken aan de boulevard, ontlading daarna thuis in bed.
Bijna een uur gebadderd in de pool en daarna opgedroogd in een weldadige warmte van de namiddag zon. Zò lekker en zò ontspannend...

Morgen meer over het hoe en waarom. Maar wees gerust, hier zit een blije en tevreden man. Met recht een "Super Sunday"!!

Liefs,

Roland
xx

Brand

Lieve allemaal,

Ik heb het nog even gechecked. Barcelona was inderdaad in 1992. En als ik het logo zo naast de foto van de 'drijvers' ziet dan vind ik die associatie van gisteren zo vreemd nog niet :-))































De nieuwe ligstoel ligt heerlijk. Zo lekker dat toen we onze avondfilm/dvd gingen kijken en Rick vroeg "Waar wil je zitten?" ik antwoordde met "Nou eigenlijk wel op die ligstoel." Dus zo gezegd, zo gedaan. Naar binnen ge'wheeled' en zo lag ik prinsheerlijk te kijken. Ik zei nog tegen Rick "Volgens mij kijkt de koningin ook zo tv. Wat een luxe!" :-)
Toevallig ging de film van gisteren ook over een koningin en wel Marie Antoinette (Kirsten Dunst). Ik kon me wel enigzins met haar vereenzelvigen toen ik zag dat ook zij werd aan- en uitgekleed door hofdames (ik ook). Toen ik suggereerde dat Rick, in navolging van die hofdames, ook wel naast mijn tv-ligbed kon blijven staan met mijn glas drinken op een zilveren blaadje in zijn hand in de aanslag, kreeg ik een vernietigende blik. "Don't push your luck" was zijn commentaar. Nou ja, ik vond het wel leuk geprobeerd ;-)


Op dit moment lig ik weer buiten te bloggen. Rick en Bert zijn druk in de weer met de planten die ze vanochtend hebben gekocht in de nursery (tuincentrum). Ook het (klim)plantje wat ik altijd zo leuk vind is er bij: "Suzanne met de zwarte ogen". Een klimmertje met oranje bloemetjes met een zwart hart. En ze hebben er ook een Suzanne met witte bloemetjes meegenomen. Die witte staat nu in een bak, voor op de veranda. De oranje gaan achter in de tuin. Eerder vandaag is er een berg tuinafval afgevoerd van het stuk tuin achter bij de koi vijver. Toen Rick het eerder deze week in de fik stook om het op die manier 'weg' te branden, veroorzaakte dat zò'n rookontwikkeling dat iemand in de buurt de brandweer moet hebben gebeld. Nog geen kwartier later hoorden we sirene's in de straat. De toegang tot dit huis is via een zijstraatje dat dmv een hek is afgesloten van de hoofdstraat. Bert dirigeerde daar de brandweer door naar verderop in de straat. Rck stond inmiddels, geschrokken van de rookontwikkeling, te blussen met de tuinslang wat in eerste instantie voor nòg meer rook zorgde. Uiteindelijk liep het allemaal met een sisser af. De brandweer heeft de brandhaard nooit gevonden en vandaag is die dus per pick-up afgevoerd.
Blijft over een heel groot stuk, nog kale achtertuin. Vandaar die trip naar het tuincentrum deze ochtend. Naast de Suzanne's zie ik ook Kamperfoeli, Jasmijn en wat siergras voorbij komen. En zijn de heren lekker bezig in het zonnetje daar achter in de tuin en ik hier onder de parasol op het terras.

Tot morgen, xx
.

As it is in heaven

Help me onthouden dat ik de dvd van gisteravond nog 'behandel'. Een prachtige, ontroerende Zweedse film met de titel: "As it is in heaven".
Avond dààrvoor: Mr. Brooks met Kevin Kostner & Demi Moore (luguber en spannend)
Avond dààrvoor: Die Hard 4.0 met Bruce Willis (knal, knal, KNAL...)

Gebroken klompen.

Beste bloglezers en lieve allemaal,

Voor het eerst zit ik buiten bloggend op het terras. Tevens 1ste test hoe lang ik 'unplugged' op m'n laptop kan werken. Het is werkelijk waar schitterend weer! Geen wolkje aan de lucht. Het is strak blauw (en niet van de kou:-) De harde wind van gisteren (nu een stuk minder) was dus inderdaad weer eens een voorbode van mooi weer. Die 'south-easter' wordt in de volksmond ook wel de 'Cape doctor' genoemd. Hij blaast alle wolken (en ook smog) weg en zorgt voor een gezond zonnetje. Ik zit ingesmeerd onder de parasol want het lijkt er op dat ik veel sneller verbrand dan vroeger. Vanmorgen heel even in de zon met een bak koffie en m'n nek was al rood. Oppassen dus maar ook onder de parasol is het lekker warm.
Bovenstaande foto is genomen tijdens het avondeten gisteren. Werkelijk schitterend mooi schouwspel dat mij even het geklungel met m'n pizza deed vergeten (er ging meer naast dan in mijn mond, ggrrr...). Rick gevraagd of hij snel wat foto's wilde nemen en deze was het beste qua kleur (sorry voor de flits weerkaatsing in het raam). En met de 'Cape doctor' was dit een 2de voorbode van mooi weer: 'Red at morning, seamen's warning. Red at night, seamen's delight." Vrij vertaald wordt dat dan: "Ochtend rood en iets met een sloot. Avond rood, dag er op met je billen bloot." :-))

Rick had ook nog wat foto's buiten genomen maar toen was het diepste rood al uit de lucht verdwenen. Ook stond de camera 2x in de videostand dus er stonden naast de foto's ook 2 korte filmpies op zei hij......

Vanochtend wasprogramma 2 doorlopen. Voor het eerst zonder Zarah in de buurt. Madamme lag al lang buiten de genieten van de ochtendzon en geef haar eens ongelijk. Ze is echt een zonaanbidster. Af en toe vraag ik me af hoe ze het uithoudt, zo op die hete terrastegels.
Afin, ik koppel camera aan computer om de zonsondergang foto's te uploaden. Dat leek me namelijk een mooi begin voor de 'blog' van vandaag. Als ik op thumbnail (kleine afbeelding) nummer 3 druk om de foto full screen te zien, begint tot mijn STOMME verbazing het beeld te bewegen! WAAAAT!! Nou breekt me m'n klomp! Hoe kan dit?? Ik wist dat Rick 2 video's had geschoten en ik dacht nog "geeft niets, die delete ik gewoon" en nu speelt ie ineens wel. En de 2de ook! Heb ik er gisteren dan toch goed aan gedaan om die software te downloaden? Maar waarom deed mijn 1ste filmpje het , na de installatie van die software, dan nog niet? Well, what the fcuk, who cares? Het werkt!! Eindelijk!! Helemaal opgewonden zet ik snel m'n camera op schoot, druk op video en begin in het wilde weg rond te rijden (die beelden bespaar ik jullie want daar word je duizelig van :-). Snel downloaden in m'n computer om te kijken of ook die het doet en ja hoor, die doet het ook!! Yes!! Heb ik gisteren tòch iets goeds gedaan :-)) Bij deze wil ik even Lilian bedanken (zus van Rick) voor haar geplaatste comment met advies over dit onderwerp. Het werkt nu dus al maar in ieder geval bedankt voor het meedenken Lil.xx

Dus dacht ik jullie vandaag allemaal te verassen met dan eindelijk (!!) de beloofde bewegende beelden. Snel naar m'n blog en 'edtiten'. Heb ik dus eindelijk bewegende beelden klaar om op te loaden, blijkt het ikoontje 'video toevoegen' uit m'n werkbalk verdwenen te zijn...En daar breekt dus m'n andere klomp!! Nou dàt weer! Nèè he... Ik heb inmiddels een vraag hierover geplaatst op de Help afdeling van deze site. "Waar is mijn video ikoon gebleven?" Zodra ik antwoord heb hoop ik, en ik durf het nu echt bijna niet meer te zeggen, dan eindelijk de eerste bewegende beelden te publiceren. Nog even geduld aub.

Zo opgewonden ik ben over m'n laptop die eindelijk video's van m'n camera afspeelt, zo opgewonden is Rick over het mooie weer. Hij is druk in de weer met het zwembad. Het moet schoon! En niet allleen schoon, het water moet ook kristal helder zijn. Rick heeft een zwembadfobie :-)) Dat stamt al van onze guesthouse tijd. En ik moet hem eerlijk te na geven, je vind geen schoner zwembad met helderder water in heel Afrika! Hij is echt een meester in het helder krijgen van het water en weet precies wat hij moet doen als het water er zus of zo uitziet. Een echte 'bad'meester dus :-))
En vandaag kan hij aan de slag want na de wind van gisteren is het een troep. Blaadjes, zand, van alles ligt er in en hij rust pas als het schoon is. Doet me denken aan die Belgenmop: Hoe krijg je een Belg gek? Zet hem in een ronde kamer en zeg dat er in de hoek een zak patat staat. Mijn versie daar op: Hoe krijg je Rick gek? Zeg hem dat er een blaadje in z'n zwembad ligt. ;-))

Als het zwembad klaar is verdwijnt Rick om boodschappen te doen. Hij komt thuis met een joekel van een doos, daarbij geholpen door iemand van de winkel waar die doos vandaan komt. Dan volgt er nog een hoge bijzettafel voor op het terras voor mij, bij m'n rolstoel. Van de lage tafeltjes is het lastig drinken voor mij, de rietjes zijn niet zo lang ;-) Deze is dus speciaal voor mij. Daarna komt ie nog met 3 drijfgevallen aan. Met dit weer is mijn 1ste 'duik' niet ver weg meer dus met die drijvers zijn we daar helemaal klaar voor. De kleuren van die 3 drijvers (rood/geel/blauw) zijn exact dezelfde kleuren als het olympische logo destijds van Barcelona (1992 als ik het goed heb?). Ellen van Langen, GOUD op de 800 meter. Hoe kom je dr bij en wat heb je er aan hoor ik je al denken. Tja, nutteloze informatie maar mooi was dat moment wel!

In de doos zit een groot houten ligbed. Voor mij. Met een vloek (nou ja, meerdere...) en een zucht heeft ie m'n terras'bed' in elkaar en de volgende beelden laten de rest van de middag zien.:

"Met een vloek en een zucht."














"Ligbed voor mij? Nee, TROON voor Madamme!"













"Drijvers, zodat je peuk droog blijft, nùttig! :-)"














"En zò blog ik nog wel ff door :-)"

(galgen?) Humor :-))

Donderdag, geen idee van de datum eigenlijk. Eens kijken, ik ben al bijna 2 weken hier, dus 14 (minus 2) + m'n vertekdatum opgeteld,,,dan kom ik uit op de 15de of zo. Klopt dat? Maar wat maakt het eigenlijk uit? Je leven wordt heerlijk simpel als je geen verplichtingen meer hebt qua werk en zo. Elke dag is een zaterdag, of woensdag of wat voor 'n dag je maar wil. In Amsterdam keek ik op m'n wekelijkse agenda om te zien welke afspraken er stonden voor die week. Keek ik ook nooit naar de datum. En een horloge draag ik ook niet meer. Doe waar ik zin in heb wanneer ik het wil. Eet wanneer ik trek heb, althans ik vraag er dan om. In Amsterdam werden de dagen wel eens 1 grote grijze brei. Maar dat is dan natuurlijk weer minder gewenst. Hier blijf ik wel meer bij de tijd en dat is prettig.

Als Rick naar de gym is (elke dinsdag en donderdag) komt Bert binnen. Ik zit al te mailen en hij schuift bij aan tafel met voor allebei een bakkie Nes en begint ook te computeren. Ter begroeting loopt Zarah vrolijk kwispelend op hem af en even later heeft ze voor elkaar wat ze wil. Ze zit op schoot en als Bert niet uitkijkt typt ze vrolijk mee. Ik ben vandaag wat meer bezig met persoonlijke emails (Zus, ik hou van je!:-) en zoek op de Olympus website naar software die ik kan downloaden. Vind wel wat maar 't helpt niet. Nog steeds 'ondersteund' m'n computer het 'movie file' van m'n camera niet. Dus dan maar support mailen om te vragen hoe dat zit. Kijken of dat wat oplevert. Ik zal niet rusten voordat jullie eigen geschoten filmpjes kunnen zien.

Over schieten gesproken. Een paar dagen geleden las Rick de handleiding die bij de rolstoel hoort. Hij leest van de index voor: "Trouble shooting, page 13". Als hij bij pagina 13 is doet hij als of hij aandachtig leest. Als hij opkijkt zie ik een vette grijns op zijn gezicht. Langzaam komt zijn hand omhoog met uitgestrekte vinger gericht op mij. Een andere vinger haalt een denkbeeldige trekker over en hij schiet waarna hij buldert van het lachen en ik ook. Ok ok, ik snap het: I am Trouble ;-))
En gisteravond nog zo 1. Hij herinnerd me er aan dat ik al in een elektrische stoel zit. Hij hoeft hem alleen nog maar in te pluggen! Nou ja!! :-))
Rene en zijn oom Jan aten mee met de nasi en de grote pan ging schoon op. Zoals jullie hebben kunnen lezen vlogen Rene en Jan ter begeleiding met mij mee naar Kaapstad. Hun 2 weken zit er bijna op. Ze zijn flink opgeschoten in het huis van Rene en dit weekeinde gaan ze weer terug. Ik blijf nog even. Mannen, bedankt.
O ja, en de nasi was heerlijk maar dat zeg ik natuurlijk alleen maar omdat anders m'n stoel meteen ingeplugd wordt! :-))
Heerlijk die galgenhumor. Toen Rick in augustus 2 weken bij mij logeerde en ik hem op een middag, liggend op de bank vroeg of hij mijn kussen uit m'n slaapkamer wilde halen zei hij voor de gein "Nee". Waarna ik heel droogjes zei: "t Is of m'n kussen pakken, of je koffer." ;-))

Deze foto nam ik vanmorgen om nog maar eens te benadrukken hoe voorzichtig ik moet zijn als ik wegrij. Als ik langs de zijkant van m'n stoel naar beneden kijk zie ik een slapende Zarah. Het lijkt wel alsof ze klaar ligt voor de guillotine, zo met haar kop tegen m'n voorwiel aan! TJAK...kop d'r af! Ik griezel bij de gedachte alleen al. Gelukkig komt Bert daarna binnen en vind ze een veiliger plekje dan zo bij mijn wielen. Zoals jullie al zagen, bij hem op schoot.

De lage bewolking die gisteren de hele dag Lions head aan het zicht ontnamen zijn vandaag opgetrokken. Het waaide daarbij wel hard vanmorgen. Zomers is dat hier vaak een teken van mooi weer op komst. Nu, laat in de middag (half 5), breekt het zonnetje door. Rick en Bert roken een sigaretje achter in de tuin. En ik, ik denk dat ik ook maar eens naar buiten ga. Tot morgen.

De zoektocht naar Evita (serie II)

RA RA, wie/wat ben ik?

Hint 1: het heeft te maken met m'n Apple laptop op schoot en m'n rolstoel...

Hint 2: apple op rolstoel...


Antwoord: een McDonalds filiaal, een "MacDrive" :-))


Dat schoot me ineens te binnen toen ik gisteren laptop voor lapdog wisselde. En ik vond hem wel leuk gevonden al zeg ik het zelf. Minder leuk was dat ik lapdog vanochtend voor het eerst over haar pootje heen reed. Luid gejank en gepiep en met geheven voorpoootje, oren plat op de kop en staart tussen de poten hinkte ze heel zielig in het rond. Mijn arme meid!! Gelukkig heeft ze er niets aan overgehouden en loopt ze nu al weer normaal rond op alle 4 haar pootjes. Sorry meis...

Om nog even op gisteren terug te komen, over de pgb-escort. Vandaag lees ik dat ze het in Zwitserland nog anders aanpakken. Uit de krant (van wakker Nederland) citaat:

-------------------------------------------------
Zwitsers zoeken vrijwilligers voor seks met gehandicapten
AMSTERDAM - Een Zwitserse liefdadigheidsinstelling is op zoek naar vrijwilligers voor seks met gehandicapten. De organisatie verzorgde al erotische massages voor mensen met een handicap en wil nu ook in geslachtsgemeenschap voorzien.
"Het taboe moet maar eens doorbroken worden. Seks is een menselijke behoefte zoals eten en drinken", zegt voorzittter Aiha Zemp.
De oproep trok in totaal negen mannen en vrouwen aan die seks aanbieden. Onder de vier huidige mannelijke masseurs zijn ook twee homoseksuelen.
-------------------------------------------------

Mmm...misschien zomer 2008 maar eens een reisje naar het land van de Milka koeien plannen :-))

MAAR...wat heeft dat allemaal te maken met de titel van vandaag? Een nieuwe zoektocht naar Evita? Paniek bij Joop van den Ende producties? Heeft Brigitte een been gebroken bij de repetities? Heeft Willem Nijholt haar express van de trap geduwd? (hij wilde immers Suzanne toch liever regisseren?) Het zou zo maar kunnen zijn, toch?
Nou, niets van dit al. Ik begin mijn eigen zoektocht naar mijn eigen 'Evita'. En dat heeft alles te maken met een sms'je wat we vanmorgen ontvingen van Washfieka. Wahsfieka was(h)foetsie....excuus was/is dat ze met een ziek familielid naar het ziekenhuis moest. Dit begrepen wij zeker wel? Nou nee dus! Op de 2de dag van je aanstelling al niet komen opdagen, da's niet echt kosjer (of halaal) volgens ons. Nu hoor ik u al denken, maar het zou toch echt waar kunnen zijn? Ja dat zou kunnen mààr...in onze guesthouse periode hebben wij dit (smoesje?) al zoooo vaak gehoord, wij trappen daar heel resoluut niet meer in. 1 van onze schoonmaaksters destijds presteerde het nota bene om haar eigen vader 2x in 1 jaar te laten overlijden! Nu hoor ik u al denken, maar het zou toch echt waar kunnen zijn, als ze bijvoorbeeld een biologische vader en een adoptie vader heeft? Ja dat zou kunnen maar wij trappen daar dus niet meer in. En 'niet opdagen' gebeurd altijd via sms. Nooit dmv een rechtstreeks telefoongesprek.....

Dit was allemaal vanochtend om half 7 al terwijl ik nog prinsheerlijk in dromenland vertoefde op mijn nieuwe 'prinselijke' matrassen. Ze liggen zo lekker dat ik gisteren een gesprek opving tussen Bert en Rick waarin het ging over mij naar 'hiernaast' verbannen en zij slapen op mijn matrassen...uitkijken dus ;-)
Afin, toen ik wakker was en op de bel drukte verscheen Rick om de hoek van de deur en geen Washfieka. Hij vertelt me het Washfiekawasfoetsie verhaal en dan zit er dus niets anders op dan dat Floortje Nigtegaal voorlopig het ochtendritueel weer op zich neemt. Zo gezegd, zo gedaan en na wasprogramma 1 zit ik net aan mijn ontbijt als Bert binnenwandeld voor een bakkie Nes. En als Rick ook hem het Washfiekawasfoetsie verhaal verteld roep ik ineens "Geeft niets. Doen we gewoon onze eigen Zoektocht naar Evita. Het duurt een seconde voor het kwartje valt en aangezien ik zelf al in een deuk van het lachen lig (en dan onverstaanbaar ben) moet ik het nog een keer herhalen maar dan begint ook Bert te lachen en zegt meteen dat hij dan de rol van Willem Nijholt wil hebben. Rick mag dan in het jurypanel (Gordon bij Idols verbleekt erbij) en de opzet van onze eigen Evita zoektocht krijgt vorm. We zetten een advertentie in de krant (rubriek 'Private nursing') en zullen dan een voorselektie van geschikte zusters maken. Wekelijks valt er 1 af en u, mijn publiek, mag meestemmen via de blog. En uit het stempubliek trekken we 1 gelukkige winnaar. Hij/zij wint een wasbeurt van Evita (wel ff je eigen ticket regelen). Dus let op, binnenkort gaan we van start. :-))

Hoe dan ook, vreselijk gelachen alleen om het idee al. Die advertentie gaat er komen, de zoektocht naar een 'reliable nusre' ook. Iemand waar we van op aan kunnen, 5 maanden lang liefst. En als het kan ook liefst iemand zonder familie ;-)

Verder vandaag heel slecht weer hier (bewolkt/miezerregen). We lezen dat het erger kan. In Nederland verwachten ze vandaag de 1ste sneeuwbuien. Als Rick later met een grote juten zak op zijn schouder thuis komt denk ik in eerste instantie dat hij met een baal rijst thuis komt. Hij gaat namelijk nasi maken vandaag (kan ie als de beste), dus dat idee vind ik zelf zo gek nog niet. Als hij zegt dat er zout in zit kijk ik hem niet begrijpend aan. Een flits van een zout strooiende Rick schiet door me heen. Maar 't vriest of sneeuwt hìer toch niet? Dan legt hij uit dat deze baal zout 1 lading zout voor de Koi vijvers is. Huh? Zijn dat zout water vissen dan? Daarom doe je dus nooit zout op Sushi...ze zijn al vòòrgezout!! Nuttig! :-))
Maar ook dat is het niet. 'Biologisch evenwicht' van het water, dat is het. Infecties en parasieten hebben dan minder kans van slagen om de vissies ziek te maken. Goed, dan weten we dat ook weer.

Ten teken dat Zarah het over haar poot rijden van vanochtend al weer volledig vergeten is, ligt ze nu met haar hoofd plat op de grond tùssen m'n voor- en achterwielen. 't Lijkt me beter dat ik nog maar even niet wegrij....

Naschrift

Naschrift, onder het genot van al heerlijk geurende nasi uit de keuken...

***Wat u niet ziet maar ik wel weet is dat de vorige post (Zoektocht naar Evita) gemaakt is op 2 computers. De tekst op m'n Mac maar omdat ik het (ongebruiksvriendelijke?) fotoprogramma daar nog niet onder de knie heb, is de foto met de andere laptop geplaatst (met good old Windows). En terwijl Rick via zijn computer die foto op de blog zette, brandde er een pan met sate saus aan....

Beide computers kunnen echter niet de filmpjes van mijn camera afspelen dus bewegende beelden kan ik jullie nog even niet bieden. Ik denk dat ik daarvoor eerst de software van mijn Olympus camera moet downloaden of zo. Gaan we mee aan de slag. En met de Mac manual trouwens ook ;-)

***Speciaal dankwoord aan mijn moeder. Ze is vandaag toegetreden (opnieuw toegetreden moet ik zeggen) tot de "Orde van de emailende moeders". Toen ik nog in Kaapstad woonde heeft ze ooit een computer starterscursus gedaan om me te kunnen emailen (onder het toeziend oog van mijn vader). Na mijn terugkeer in Nederland is ze het allemaal weer snel vergeten. Maar nu dus toch weer opgepakt. Vandaag haar 1ste email weer ontvangen. Way to go mam! :-)

*** Vanmiddag in bed tijdens m'n dutje speelde nog even de Evita productie door mijn hoofd. De veranda is natuurlijk ideaal voor be balkonscene. En de trap is een echte Evita trap.
Trouwens het mag ook een Evert zijn hoor. Mannelijke nurses worden aangemoedigd om mee te solliciteren. :-))
Heb jij nog verdere suggesties, dan hoor ik ze graag.

jolinkroland@mac.com

Even wat huishoudelijke info vooraf:
--Zoals jullie zien is er aan de rechterkant een teller verschenen. Leek me een leuk idee om te zien hoeveel hits ik krijg. Helemaal zelfstandig geinstalleerd met HTML tekst en zo, dus eh, ben best wel trots op mezelf. :-)) De teller begon vandaag op nul dus allle bezoekjes van de afgelopen week zijn niet meegeteld.
--Omdat ik me mateloos irriteer aan verdwijnende emails zodra ik op de 'send' knop druk bij Yahoo (en ik ze ook niet terug kan krijgen en ik dùs alles weer opieuw kan typen...ggrrrr.....) stap ik vandaag over op een nieuw emailadres. Risky business, dat weet ik, maar ik heb iedereen die in mijn Yahoo adresboek stond een adreswijziging gestuurd. Ook blijf ik de Yahoo voorlopig checken. Mijn nieuwe adres:

jolinkroland@mac.com


Simpel dus, gewoon yahoo in het oude adres vervangen door mac

Over naar vandaag.

Vanochtend dan officieel gestart met m'n nieuwe, betaalde nurse. Ik stel u voor aan een nieuw pesonage in mijn "Sex in the Mother City" epos: Washfieka Davids. Coloured dame. Dit behoeft misschien enige uitleg. Coloured is dat deel van de bevolking dat niet blank (white) of zwart (black) is. Erfenis uit de (gruwel) tijd van apartheid toen de bevolking officieel in deze 3 groepen werd geklassificeerd. Nu gebeurd dat alleen nog maar 'onofficieel'. Natuurlijk is ze uiteindelijk net als allemaal Zuid Afrikaanse. Maar ja, zo zijn ook alle Nederlanders uiteindelijk gewoon Nederlanders maar maken we ook daar onderscheid (voor het gemak?) tussen Turken, Marokkanen, Polen en ... Nederlanders.

Naast coloured is Washfieka ook muslima. Zonder hoofddoekje maar wèl halaal. Bij het eerdere sollicitatiegesprek gaf ze aan dat als ze mee eet, het wel halaal moet zijn. Geen probleem omdat wij nooit varkensvlees eten en dus onze koelkast ook halaal is. Of wij daar een probleem mee hebben? Ik zeg "Nee, zolang jij er ook geen probleem mee hebt dat ik/wij Gay zijn." Dat had ze niet dus mag zij nu van Ma t/m Vrij dit varkentje wassen :-))

Zoals altijd met een nieuwe hulp is het even weer een kwestie van samen een routine opbouwen:
-zij mij overeind trekken in bed, tot zitpositie
-ik rekken en strekken
-zij mij overeind trekken tot staan naast bed
-zij rolstoel aanrijden
-ik zitten in rolstoel
-ik rijden naar badkamer
-zij tandpasta op borstel doen
-ik poetsen (electrisch)
-ik bij toilet staan
-zij mijn broek omlaag trekken
-ik zitten op toilet en "u weet wel wat"... :-))
-zij rolstoel omwisselen voor douchestoel
-ik op douchestoel
-ik in/onder douche
-zij mij inzepen/spoelen/drogen (wasprogramma 1)**
-zij trekt mijn kleren aan
ehrrr.....NEE!!!
-zij mij mijn kleren aantrekken ;-))
-ik terug in rolstoel
-de 'grote baby' is klaar voor ontbijt....

(**wasprogramma 2 is inclusief scheren:-))

Aangezien zij 'dit varkentje wel vaker gewassen heeft' zijn we vlot klaar. Inklusief ontbijt wat zij klaar maakt/zet maar wat ik gelukkig nog wel zelf naar binnen kan lepelen, binnen het uur.
Om het voor haar aantrekkelijker te maken om elke ochtend uit Woodstock te komen (zeg maar andere kant van de stad) hebben we haar van 9-12 aangenomen, elke dag dus 3 uur. Haar cerificaat "Home Management" vermeld o.a. ook:
-cleaning skills (=stofzuigen?)
-laundry skills (=strijken?)
-basic kithen skills (=ontbijtje?)
-basic cooking skills (=gekookt eitje?)
-basic baking skills (=appeltaart?)
Het moge duidelijk zijn dat die andere 2 uurtjes dus ook wel volkomen:-))

En dat allemaal dank zij mijn PGB (Persoons Gebonden Budget). Trouwens, over PGB gesproken, vanmorgen las ik in een artikel in de Telegraaf over gehandicapten die hun pgb besteden aan een bezoekje aan de hoeren. Dom, dom, dom! Je moet ze gewoon thuis langs laten komen! :-))
Omdat ik 'maar' 65% krijg omdat hier in Zuid Afrika de zorg veel goedkoper is dan in Nederland (hoeren ook?) heeft Rick m'n PGB omgedoopt tot Pee Gee Beetje...hoe kom ie d'r op!! :-))

En zo staan de aardappelen voor vanavond inmiddels geschild, is Rick vanochtend weer wezen gymen, heeft 1001 boodschappen gedaan. O.a. mijn nieuwe matrassen betaald die ik besteld heb en die vanmiddag geleverd worden. Ik hou van en heb baat bij 'hardere' matrassen. (Op het moment dat ik dit schrijf gaat de bel en komen de matrassen binnen. Daar zal m'n pgb-escort dit weekeinde blij mee zijn :-))
Als ik in bed lig, op mijn rug, kan ik mij nog met veel moeite op mijn linker- of rechterzij rollen/draaien. Als de matras hard genoeg is althans. Als ik er te ver in wegzak met mijn kont dan lukt het niet meer om m'n heupen genoeg op te tillen en dan op m'n zij te draaien. Op m'n buik liggen is er al helemaal niet meer bij. Dan kom ik op 1 van m'n armen te liggen en die kan ik dan niet meer onder me vandaan trekken. Bovendien kan ik m'n bovenlichaam niet meer opdrukken vanuit m'n armen om weer terug te komen op mijn zij of rug. Vroeger was ik nogal een draaikont in bed (ik hoor het commentaar al: "in meerdere opzichten!!" :-)). Ik draaide aardig wat rondjes van rug op zij op buik op andere zij en door terug op rug enz, voor ik m'n lekkere slaappositie vond. Nu lig ik bijna alleen nog maar op m'n rug (commentaar: what's new?....:-)) en draai ik per nacht nog hooguit 1 maal op links en 1 maal op rechts. Belangrijkste is dat ik nog steeds heel goed en rustig slaap! Dat is een heel belangrijke 'graadmeter' i.v.m. mijn ALS. Hoe dat zit vertel ik nog wel een andere keer.

Op dit moment staat Zarah recht tegen m'n benen op en gromt kleine grommetjes...volgens mij moet mijn laptop nu plaats maken voor mijn lapdog :-) Dus tot morgen maar weer.

JA JA Zarah, even nog "publish post" indrukken..........daar gaat ie dan.