Lieve allemaal,
Allereerst IÉDEREEN bedankt voor alle kaarten per post, kaarten per email, emails met felicitaties en ook alle lieve wensen per comments op mijn blog. Echt overweldigend veel. Te veel om allemaal persoonlijk te bedanken. De komende dagen zal ik wel proberen alle emails te beantwoorden/bedanken maar dat kan wel even gaan duren. Daarom hier alvast: IEDEREEN BEDANKT!!
De dag zelf was ook leuk maar eerst even terug naar maandag. 2de Cortisonen injectie in mijn schouder was niet zo'n pretje! Twee keer 'mis' geprikt, de naald kwam niet op de goede plaats uit ergens diep in mijn schouder. Wel 2x een onprettig AUW gevoel. Nieuwe naald, andere positie van m'n arm en gelukkig, bij de 3rde keer zat ie wel goed maar het inspuiten van de vloeistof was ook laten we zeggen 'niet echt prettig'... toen het klaar was werd ik even helemaal duizelig en licht in mijn kop en had ik het idee dat ik flauw ging vallen. Dat gebeurde gelukkig niet maar het duurde wel even voor ik weer een beetje bijgetrokken was. Hoe anders dan in het AMC waar ik niets merkte van het hele gebeuren en ik verbaasd was dat het al gedaan was. Als deze injectie niet het gewenste positieve resultaat oplevert dan wacht ik wel tot ik weer thuis ben. Een eventuele 3rde injectie zie ik hier niet echt met een gerust hart meer tegemoet ;-)
Die maandagavond kijken we een nieuwe 'zoetzappige' dvd/film waarin o.a. een klein meisje huilend op het graf van haar moeder zit en snikt "dat ze zo bang is dat ze haar moeder zal vergeten"... Ik slik en een gedachte schiet door mijn hoofd: "zullen ze ook mij vergeten?"...
Zarah ligt prins(es)heerlijk bij Rick op de bank. Helemaal tegen hem opgerold en Rick aait haar kop en buik zoals ze het zo graag heeft. Je ziet haar zichtbaar genieten en Rick trouwens ook. Als Zarah een kat was geweest zou je haar nu luid en duidelijk horen snorren. Dit tafereel speelt zich af tijdens de aftiteling van de film en er straalt zo'n tederheid en wederzijdse liefde van uit dat ik weer met een brok in mijn keel zit. Vreemd genoeg voel ik een steek van jaloezie richting Rick... hoe graag zou ik Zaartje zo aaien en strelen maar met mijn houterige handen en vingers kom ik tegenwoordig niet verder dan wat onhandige aanrakingen wat nauwelijks op aaien lijkt. En vroeger lag ze zo-ie-zo bij mij en nu ligt ze bij hem... ik schaam me voor dit gevoel van jaloezie. Ik denk dat het te maken heeft met het missen van het 'gevoel van intimiteit'.
Tegelijkertijd geeft hetzelfde tafereeltje (Zarah & Rick) me ook een diep gevoel van tevredenheid en rust. Mijn kleine meid (niet Rick maar Zarah) is in goede handen, de beste handen, ook al zijn het de mijne niet.
"Mixed emotions" dus en als tijdens de aftiteling de 'theatrale' muziek en de stem van Pavarotti (ook onlangs overleden, slik...) tot de bekende climax aanzwellen, wellen tranen in mijn ogen op. 't Is redelijk donker in de kamer dus ik weet niet of Rick het merkt en ziet. Rick heeft trouwens een hele andere reactie op de theatrale muziek: languit liggend op de bank strekt hij armen en benen omhoog. Als een liggende (gevallen?) ballerina/diva maakt hij spagaten in de lucht en ligt hij heel theatraal te doen en mee te 'jodelen'.
En ik? Ik kan niet anders dan in de lach schieten door mijn opzwellende tranen heen... lachen blijft een goed medicijn en Rick is in dat opzicht een goed medicijnman ;-))
Daarna kan ik de slaap niet vatten en lig volgens mij uren lang te tobben, te draaien en te 'vechten' met mijn dekbed. Shit, ik moet slapen! Morgen wordt een drukke dag... maar het lukt niet. Ik houd aan mijn gepieker uiteindelijk volgend gedicht over:
Today i cry a little
about what was
about what will be
will they remember me?
will they forget?
like we never met
goodbye
you
and
i
---------------------------------------------------------------------------------
De ochtend van mijn verjaardag sta ik niet echt uitgerust op. Bij elke beweging schudden en trillen m'n armen, handen en benen als nooit tevoren. Shit!! Gelukkig hebben we afgesproken dat iedereen die langs wil komen 's middags tussen 2 en 4 komt. Op die manier ben ik niet over de hele dag verspreid met visite bezig en heb ik voor- en nadien ruimschoots de gelegenheid om nog wat te slapen. En dat is maar goed ook want 'right now' voel ik me gebroken!!
Douchen-ontbijt-email felicitaties lezen en een fysio sessie vullen de morgen. Na de fysio blijf ik op bed liggen en slaap ik heerlijk van 12 tot 2. En gelukkig, als ik wakker word voel ik me 'herboren', nou ja, in ieder geval 'veel meer mens' dan vanochtend. Laat ze nu maar komen ;-)
Als ik m'n slaapkamer uit rij zie ik dat Gini en mijn ouders er al zijn. Niets van gehoord of gemerkt, zo diep lag ik te slapen! Mijn computertafel en de eettafel staan vol met kaarten, meegebracht uit Nederland/Zutphen.
Ook de eerste bloemen 'uit Nederland' staan op tafel. Oh nee, de eerste waren al van Bert. Hoe dan ook, het ziet er feestelijk uit en ik voel me een stuk beter en echt jarig!! Feliciteren, kado uitpakken en als wij nog aan de eerste koffie en gebak zitten gaat de bel al. De éne na de andere 'bekende kop' komt binnen en al met al wordt het heel gezellig en leuk, lekker relaxed druk. Heel veel bloemen (waarvan de foto's in dit blogverhaal) en andere kadootjes waarvoor ook nogmaals, iedereen bedankt.
Rond half 5 keert de rust weer en blijven alleen m'n ouders, Gini en Rick achter. Vanavond zouden we nog uit eten gaan met zijn 5jes maar dat stellen we maar tot morgenavond uit. Dat wordt me nu te veel. Hoe leuk en gezellig als het was vanmiddag, ik ben toch al weer behoorlijk moe en ga lekker buiten liggen genieten van m'n iPod met nieuwe koptelefoon. Die kleine oorplugjes van de iPod zelf leuk en aardig maar vallen constant uit je oren. En da's voor mij nogal lastig want ik krijg ze er zelf niet meer in met diezelfde houterige vingers ;-). Dus daarom deze, terug naar de 70's koptelefoon met schelpen. Mooi geluid (Bose) en hij blijft tenminste zitten!! En hier zit een tevreden iemand:
;-))Doei...
Roland
xx
