29 Februari: schrikkeldag :-))

Lieve allemaal,

Zo, gisteren weer eens de deur uit geweest. Wandeling langs de boulevard met Zarah en Rick. Helaas is het daar niet meer van gekomen samen met Pa en Ma aangezien ik de 2de week van hun verblijf o.a. in het ziekenhuis lag en daarna nog niet fit genoeg. Nu dus weer wel. Gelukkig maar. Pa en Ma zijn zelf wel lekker veel op stap geweest en hebben genoten al was het ook wel even minder leuk om mij op een stretcher in een ambulance te zien worden afgevoerd naar het ziekenhuis. Tja, dat soort dingen plan je nu éénmaal niet. Al met al was het toch wel een fijne tijd hier samen.

Zojuist een email ontvangen van Pa en Ma. De reis is goed verlopen en ze zijn weer veilig thuis. Wat niet goed verloopt is de uitbetaling van mijn PGB (Persoons Gebonden Budget). Ruim 5 maanden na aanvraag zijn we nu en nòg geen geld! Ondanks beloftes in Januari en Februari van spoedbehandeling en uitbetaling werd er vandaag opnieuw om papieren gevraagd bij mijn zaakwaarneemster. De instanties zijn nu dus voor de 3de(!!) keer mijn papieren kwijt. En opnieuw die papieren insturen betekent opnieuw minimaal 6 weken vertraging. En dàt betekent dat ik inmiddels al weer thuis ben!! Schandalig gewoon en we gaan dan nu ook kijken met een jurist welke stappen we kunnen ondernemen om direct geld te eisen.
Dit is toch van de zotte? Van dit geld moet ik mijn hulpverlening hier in Zuid Afrika betalen... nu heb ik de mazzel dat Rick (mijn mantelzorger hier) niet om geld zeurt. Maar wat als ik 'hulp van buitenaf' had moeten inhuren die ik wekelijks had moeten uitbetalen... wat dan? Hoe had dat dan gemoeten? En... làng geleden, eind Oktober vorig jaar, had ik al bericht dat mijn PGB in Zuid Afrika 60% zou zijn van wat ik in Nederland zou ontvangen. Dit ivm de lagere kosten van verplegend personeel hier. Toen leek uitbetaling slechts een kwestie van (korte) tijd.

Afin, kan ik Rick straks vanuit Nederland (!!) een mooi bedrag ineens sturen. Mijn laatste 5 weken hier in Kaapstad laten we er niet door vergallen. Ik houd me er verder ook niet mee bezig maar vind het wel vreemd. De beloofde ziekenhuis serie "Medisch Centrum Pest" blaas ik ook af. Ik heb geen zin om langer met die ellende bezig te zijn dan nodig is. Daarom kort en bondig een paar feiten op een rijtje:
▲Ik kon niet communiceren met het personeel. Ze konden me niet verstaan. Keken me met een glazige blik in de ogen aan, haalden hun schouders op en liepen dan gewoon weer weg.
▲Slecht gekwalificeerd personeel:
■Het infuus werd vergeten. Pas toen Rick om 11 uur 's avonds even terug kwam en ik het hem vroeg kwam er een infuus. Ik zelf had er al een paar keer, zonder resultaat, om gevraagd.
■De zuster kreeg de infuusnaald er niet in. Een andere daarna wel.
■Volgende ochtend bloedafname door een broeder. Linkerarm, naald er in, niet goed en nu blijft hij met de naald in m'n arm
zoeken en prikken... AUW!! Zonder resultaat en daarom gaat hij naar m'n rechterarm. Zelfde procedure, weer geen resultaat.
Nu is mijn rechtervoet aan de beurt en je raadt het al, wéér niets. Ik zie hem vertwijfeld nadenken en heb er inmiddels genoeg van om op deze pijnlijke manier lek geprikt te worden. Als hij vervolgens zegt "Let's try your left foot" zeg ik "You are not going to TRY at all!!" Omdat ik niet weet of hij mij begrepen heeft begin ik m'n benen heen en weer te bewegen en luid te gillen. NO... NOOOO... dat werkt en hij verdwijnt. Later komt er een zuster en zij doet het in één keer goed. Nu, bijna een week later, heb ik nog steeds blauwe plekken op m'n linkerarm!
(Ik probeer het wel, "Breath innn... breath out" maar kom niet verder dan "Breath in... breath AUWT" :-((

Komend stukje tussen stippellijnen NIET lezen tijdens ontbijt of ander soortig eten!!!
✄---------------------------------------------------------------
■Na de enema schijt ik 2 bergen stront. (Sorry, kan er geen ander goed woord voor verzinnen.) Liggend in bed, in een bedpan. Een heel aparte ervaring kan ik je verzekeren. En dacht ik dat de eerste berg een hoop was, de tweede hoop is pas écht een berg!! Na beide keren word ik op mijn zij gedraaid en wordt de boel met een papiertje schoon geveegd. Nou ja... schoon dus niet! Als ik nog van alles tussen m'n billen voel word ik weer op m'n rug gedraaid, op een vierkante soort van plastic onderzeiltje en 'that's it'!! Niet schoon lig ik nu dus grof gezegd in m'n eigen stront!!!
✄---------------------------------------------------------------

▲ Niet alleen is het personeel slecht opgeleid, ze zijn duidelijk ook met te weinig (kunnen zij niets aan doen). Te vaak worden dingen vergeten of klopt het 'organisatorisch' niet.
▲De airco is kapot en er kan geen raam open. Met een glaswand waar de zon de hele middag op staat heeft dit een broeikas effect. Ik heb echt last van de warmte. Ben klam, zweterig en benauwd. Ik doe 's nachts en overdag bijna geen oog dicht en voel me na nacht 2 uitgeput. (Ik kan niet op eigen kracht vanuit lig omhoog komen of me in het smalle bed omdraaien... 't enige wat ik wel kan is het laken van me aftrappen als ik het te warm heb wat ik dan ook veelvuldig doe.)

Kortom, allemaal factoren die niet echt een gevoel van 'welbevinden' oproepen of bevorderlijk zijn voor een snel herstel. Ik wil nog maar één ding en dat is naar huis!! In de lange, donkere, éénzame uren van de nacht trekt een bijna volle maan langzaam over Signal Hill. En ineens weet ik hoe E.T. zich gevoeld moet hebben, kijkend naar diezelfde maan... "E.T. home" wijzend met zijn kromme vingertje. Hier in dit bed, op deze plek voel ik me ook een vreemde, een buitenaards wezen omringd door mensen die hem niet begrijpen. "Roland home" denk ik en bedenk me dat mijn wijsvinger net zo krom staat als die van E.T. (En om de valse bitches onder jullie voor te zijn, daarmee houdt élke verdere overeenkomst met E.T. op! ;-))

Na nacht 2 wil ik écht alleen nog maar naar huis, ondanks het feit dat ik nog steeds pijn heb. Maar ik meen inmiddels te weten waar dat van komt en dat is niet iets wat thuis ook niet 'vanzelf' voorbij kan gaan. Dus doe ik net of alles ok is en de dokter ontslaat me... YES!! Met de lift gaan we (Rick en ik) van de 8ste naar de 10de etage om me daar bij de receptie uit te laten schrijven. Als de liftdeuren openen wuift een weldadige koelte me tegemoet... AAAHHHHH, wat heerlijk!! Hier werkt de airco gewoon wèI. Ik voel me op slag een ander mens dan 2 verdiepingen lager.
In de parkeergarage waait ook een heerlijk koel windje en bij het zien van de auto, die 'home' betekent, barst ik van pure opluchting uit in tranen. Rick is ook opgelucht dat hij hier tenminste een peuk kan opsteken en zo verwerken we allebei even stilzwijgend onze eigen ervaringen van de afgelopen 2 dagen in de verder helemaal lege, betonnen parkeergarage (het is zaterdag). Hard, ritmisch tromgeroffel van ergens dichtbij in de stad weergalmd door de garage. Het klinkt mij als een 'welcome home' in de oren.

Eénmaal thuis jank ik natuurlijk weer als Zarah piepend en staart kwispelend de trap af komt als ze mij in de auto ontdekt. Ja sorry hoor, mag ik ff? Ik ben zó moe, zó uitgeput, ik ben een emotioneel wrak!!
De volgende ochtend vraag ik Rick mij op m'n stoel onder de douche te zetten. Nee, wassen hoeft niet. Ik wil er alleen minstens een kwartier gewoon onder zitten. Water op m'n huid voelen, dat lijkt me zo lekker. Zo gezegd zo gedaan en Rick heeft zich nog niet omgedraaid of ik barst al wéér in janken uit, mijn tranen niet zichtbaar dit keer door het water van de douche. Man, wat heb ik me ellendig gevoeld en man, wat voelt dit goed!! Zittend onder de douche voel ik me eindelijk ontspannen, langzaam spoel ik alle ellende van me af.

"Rain, rain, wash away my pain......"

Die zondagmiddag heb ik even opnieuw nog weer behoorlijke pijn in mijn zij en even ben ik bang dat het allemaal weer opnieuw begint. Maar gelukkig, het komt en gaat en elke keer als ik pijn heb moet ik even later wéér naar het toilet. Nog stééds ontlasting en dat terwijl ik sinds donderdag al niet meer gegeten heb! Het blijken de laatste stuiptrekkingen van de constipatie te zijn want vanaf de maandag ben ik pijnvrij!! ;-)

Die maandag sla ik Wikipedia open in mijn computer en lees over constipatie. Symptomen (ik herken er veel), oorzaken (o.a. inactiviteit... need I say more?) en hoe het te voorkomen (vezelrijke voeding en drinken, véél meer drinken!! Zeker in dit warme weer).
Was het nou wel ook een niersteen of niet. Volgens de éne dokter wel. De röntgenfoto liet duidelijk een wit stipje zien. Volgens de andere dokter niet. Het witte stipje lag niet 'in de baan' van de urineleider, waar het in zou moeten zitten. Feit blijft wel dat er uit één van mijn plassen 3 héle kleine kristalletjes gezeefd zijn. Te klein voor onderzoek maar een teken van een nu vergruisde en gepasseerde niersteen?

Mijn eigen versie, na lezen en interpreteren van mijn eigen ervaringen, is als volgt:
Het was een ernstige vorm van constipatie waarbij harde, uitgedroogde en ingedikte stukken vast zitten in de darm. Dit is ook goed te zien op de röntgenfoto's waar vooral aan mijn pijnlijke rechterkant nogal een opeenhoping lijkt te zitten. Doordat de boel zo vast en vol zat is dat tegen mijn nier gaan drukken en dat zou dan weer oorzaak kunnen zijn geweest dat de niersteen is gaan 'reizen'. Dat ie volgens de éne dokter niet op de juiste plek zit vind ik niet zo vreemd. Alles is uit zijn verband gedrukt dus waarom een urineleider niet? De late (laatste) pijnen verklaar ik door het eindelijk loskomen van de laatste en hardste stukken.

Hoe dan ook, wat dan ook. Alles is doorgespoeld en laten we hopen dat daarmee de kous af is en dat mijn darmen weer functioneren en dat niet juist dààr de oorzaak van het probleem ligt, een luie of niet werkende darm. In de gaten houden dus veel drinken nu, vezelrijk eten en rustig aan met chocola en andere 'troep'. En m'n gewicht? Tja, vraag me daar nu maar even niet naar. Ik voél me in ieder geval goed.

En zo verzuchten we dinsdag bij het ontbijt allebei dat we blij zijn dat alles weer normaal is. 'Alleen maar' ALS lijkt nu ineens een eitje en normaal. Tja, het kan altijd nóg erger ja. Dat is wel gebleken.
En daarmee sluit ik dit hoofdstuk 'ziekenhuis' af en ook dit stuk voor vandaag. Maar niet voordat ik even de comments op mijn vorige stukje heb doorgenomen;
✔ René, Patricia & kids,,
dàt is nou nog eens lang geleden. Weten jullie hoe lang? Leuk dat jullie ook meelezen. Alles goed daar in 't verre Vorden?
✔ Lilian,
die waarschuwing tussen de stippellijnen was speciaal voor jou omdat ik weet dat je tijdens het ontbijt leest ;-)) Hoe gaat het met Martin?
✔ Gini,
ja dat bedoel ik met 'de winter komt er aan'. Af en toe al lange broek en sokken nodig maar vandaag weer absoluut niet. Fijn dat je vrij bent als ik thuis kom. ♥♡

Zo, en dan nu weer een overheerlijk glas water en een vezelrijke crunchie. Doeiiiii....

Liefs,
Roland
xx

Bye bye Pa & Ma ✈✈✈

Lieve allemaal,

Even de comments van gisteren doornemen:

✓ Jasper & Dick,
don't worry. Er blijft nog genoeg 'korte broeken tijd' over de komende 5 weken die jullie ook hier zijn. Dat de winter er aankomt merk je alleen aan de stand van de ondergaande zon als hij wegzinkt in de oceaan. Ook af en toe 's avonds een 'chill in the air' maar daar slaap je lekker op.
Speciaal voor jullie (en om iedereen thuis 'lekker' te maken) heb ik een nieuwe 'weersverwachting'widget ingevoerd. Voorlopig prima temperaturen zoals je ziet. Tot snel ziens hier in Kaapstad.
✓ Patricia,
m'n eerste nichtje na alleen maar neven. Leuk dat je meeleest en ja, als je wilt bijlezen ben je wel even bezig. Abboneer je op m'n blog (rechter kolom☛), dan blijf je in ieder geval bij met mijn nieuwe verhalen en kun je, wanneer je tijd hebt, de oude inhalen. Liefs van mij en de groeten aan je moeder, vader en je zus en broers ;-)
✓ Gini,
lieve zus! Love you ♥♡

Dan, 3 nieuwe 'features' op mijn blog:

1. Zoals ik al zei daarnet, vanaf nu het weer voor Kaapstad dagelijks te volgen op mijn blog.
2. Tevens toegevoegd een link naar de website van de Stichting ALS Nederland.
3. Tot slot, een slideshow van favoriete foto's.

Laatste dag van mijn ouders. Ze hebben allebei een lekker kleurtje gekregen ☀en zijn niet meer zo winters bleek☃. Dus een laatste kans om mijn ouders aan het woord te laten daarom geef ik de pen ✍ nog 1x door aan mijn Pa en zeg zelf vast "Tot morgen".
xx

Lieve vrienden en kennissen,

Vandaag is het alweer de laatste dag dat we hier in Kaapstad verblijven. Wat gaan 2 weken ontzettend snel voorbij,
maar we hebben beslist heel erg genoten van ons verblijf hier, genoten van de rust, het mooie weer en de vele
wandelingen die we gemaakt hebben en natuurlijk iedere middag even een bezoekje aan Barkley Road bij Roland
en Rick
Gisteren hebben we een flinke wandeling naar de City gemaakt en de oude stad weer een beetje eigen verkend,
prachtig die oud hollandse gebouwen en huizen uit de VOC tijd en we hebben natuurlijk ook even in de Botanical Gardens
gewandeld. Overweldigend die mooie oude bomen, honderden jaren oud en nog steeds indrukwekkend.
Maar de City bestaat natuurlijk niet alleen uit oudheid, maar heeft veel moderne torenhoge gebouwen. We kwamen ook
langs het nieuwe stadion dat gebouwd wordt voor het WK voetbal in 2010, groots en indrukwekkend, maar ook geld-
verslindend. Hopelijk profiteerd ook het arme deel van de bevolking van deze investeringen, want de verschillen tussen
armoede en rijkdom zijn hier wel heel, heel erg groot. Voor ons Europeanen, gewent aan de Euro is het hier ontstellend goedkoop, zowel wat eten als kleding etc. betreft en we hebben deze 14 dagen dus maar niet gekookt, maar dagelijks heerlijk buiten de deur gegeten voor een habbekrats vergeleken met onze Nederlandse prijzen.
Nu genieten we nog van een laatste samenzijn met Roland en Rick heeft een heerlijke nassie gemaakt waar we straks van
kunnen genieten. Vanavond om half elf zitten we helaas weer een uur of 12 opgevouwen in onze vliegstoel en denken
nog maar niet aan het weer in Holland, brrrrrrr.... het zal een hele overgang zijn.

Vanuit een vanmiddag heerlijk zonnig Sea Point groeten wij iedereen en zeggen: tot ziens!!

Jan en Carolien

Een laatste foto:

✈✈✈✈✈✈✈✈✈✈✈✈✈✈✈✈✈✈✈✈✈✈

And the Oscar goes too...

Lieve allemaal,

Zo, de Oscars zijn weer voorbij. Vanaf 4 uur 's middags de 'rode loper' zitten bekijken van verschillende zenders. Allemaal hetzelfde dus maar ieder met zijn eigen commentaar. Dan van 7 tot 11 de uitreiking zelf. Jeetje, 7 uur (!!) televisie voorbij in een flash. Op het einde was ik ook doodmoe van m'n eigen commentaar leveren en kom ik geen woord meer uitbrengen. Maar leuk was het wel ;-)

Het was slecht weer in L.A. of 'Lala land' zoals vriend Gerald het noemt die er nu sinds een paar jaar woont. Weerberichten kwamen aan de orde waarbij ook de wind van belang was. Dit natuurlijk ivm het 'opwaai gevaar' van de dunne jurkjes van de actrices. Nóg een 'nipple scandle' in prime time kunnen we natuurlijk niet hebben! Zo te zien liepen veel van de (te) dunne actrices trouwens zélf óók het gevaar 'op' te waaien bij het eerste het beste zuchtje wind.
Bij een vreselijke jurk met rode strikken en een onduidelijke, andere wanstaltige decoratie roept Rick: "Die vrouw ziet er uit als een kerstbal." "Van de blokker." voeg ik er aan toe. ;-)
Verder valt het op dat bijna niemand van de dames een ketting om de hals draagt wat de boel wel erg kaal laat en een lege indruk achter laat. Waar is "Diamonds are a girls best friend"? Pas op het einde van de avond wordt duidelijk waar alle kettingen zijn. Nicole Kidman, die niet op de rode loper te zien was, heeft ze allemààl om!! Sorry, normaal heeft ze wel stijl en klasse maar dit kàn niet hoor.
"Hollywood Royalty' werd het ook wel genoemd. Tja, wat moet je als Amerika bij het gebrek aan échte royalty en met een aap als Bush in je witte huis? 'King" Jack Nicholson zat zoals altijd op de eerste rij, genomineerd of niet met die 'zelf ingenomen grijns en die eeuwige belachelijke zwarte zonnebril op zijn kop.

Johny Depp doet echt hélemaal NIETS bij ons (Rick en ik). Wat een geflipte hippie zeg.
Cameron Diaz is LEUK!! Een heerlijk, spontaan 'gein-porum' dat zichzelf ten minste niet zo serieus neemt.
Viggo Mortensen, 'loose that beard'!
En mevrouw Beckham? Waar was Posh? Was zij de enige die daadwerkelijk op de wind was weggewaaid of is ze nog niet diep genoeg ingeworteld in de Hollywood Royalty-culture en moet ze eerst nog wat jaartjes oppassen op de kleine van Tom en Kathy voor ze een uitnodiging voor het oscar bal kan verwachten?
'Speaking of the (scientology) devil'... wáár wàs Tom??

En zo kan ik met gemak doorgaan en vul je dus 7(!!) uur onzin. ;-))

Maar tot slot, de oscar voor "Best supporting Fabric" ging volgens onze eigen deskundige mening naar de witte jurk van die zwarte dame met enorme boezem. Dat dié tieten er niet uitrolden was met recht een klein wonder.
En zo waren het al met al leuke, vermakelijke uurtjes.

Zojuist kwamen Pa en Ma weer binnen gelopen. Hun 2 weken zijn nu nog 2 dagen (morgen tel ik nog mee want ze vliegen pas om half 11 's avonds). En zoals het begon, zo eindigt het ook: bewolkt en regen.
Langzaam komt de herfst er hier aan, dat is al af en toe te merken. Mijn 5 maanden zijn nu nog 5 weken. En zo gezellig en leuk als het hier is, ik kijk er ook weer naar uit om straks weer lekker in mijn eigen huisje te zijn. En de lente zien te ontwaken in Amsterdam. Wandelen in het Vondelpark of langs dat prachtige stukje Amstel vlak bij mij om de hoek.

Of zoals ze in 't Oosten des lands zeggen: "D'r is een tiet van komm'n en een tiet van goan." En die tieten-Oscar gaat naar... ;-)))

Liefs,
Roland
xx

De Rode loper & Gast schrijver 4: mijn Ma.

Lieve allemaal,

Vandaag is PIJN VRIJ!! Voor het eerst. Ja, ik weet het. Ik ben al sinds zaterdag uit het ziekenhuis maar dat was omdat ik daar voor geen goud langer wilde blijven. Niet echt omdat ik helemaal beter was. Maar liever wat pijn verbijten dan langer te verblijven in dat 'hell hole', vrij vertaald voorportaal van de hel.

"Was het echt zo erg?" hoor ik jullie je afvragen. Een kort en bondig antwoord daarop is "JA". Een iets langer antwoord is "Nee, érger!!" Ik ben inmiddels begonnen met schrijven van mijn ervaringen in het ziekenhuis. Dat wordt een lang verhaal en ik ga er maar een serie van maken met verschillende episodes. Een titel heb ik ook al in mijn hoofd: "Medisch Centrum Chaos" ;-) Maar na dit alles gaat het typen ook weer moeizamer merk ik. Kleine stukjes per keer lukt nog maar en ik wil jullie de dagelijkse gang van
zaken ook niet onthouden. Dus typ ik offline "Medisch Centrum Chaos" bij elkaar en plaats die als ik een aflevering klaar heb (en de eerste is bijna klaar). Dus 'stay tuned' voor het begin van "Medisch Centrum Chaos".

De dagelijkse gang van zaken brengt bezoek van David, een vriend van mij uit Amsterdam. Hij is aan het einde van zijn eerste reis door Zuid Afrika en volgens zijn zeggen zeker niet zijn laatste. Van hem hoor ik ook dat de moord in de Almstraat is opgelost. Aha mooi, dat wist ik nog niet. En een giga bos bloemen. Héél mooi. David bedankt!

En nu zijn m'n ouders er weer even. Woensdagavond is al weer vertrekavond. Twee weken vliegen om. Ik trek mij nu even terug naar de 'rode loper'. Ja ja, de oscars zijn weer uitgereikt en vanavond komt dat hier op tv. Maar nu begint de 'rode loper' al en dat is eigenlijk leuker dan de uitreiking zelf. Al die jurken... het commentaar... eens per jaar dat 'circus Hollywood' dat zich zelf 'oh zo serieus' neemt... ik vind het leuk vermaak. Dus "Red carpet, here I come!" En voor jullie: "Here SHE comes!" : Gastschrijver 4, mijn Ma.

------------------------------------------------------------

Hallo, allemaal,

Ja, het gaat nu gebeuren, een klein stukje op Roland zijn blog,vorige week was "mien
Jan" aan de beurt en Roland zei "en volgende week jij Ma", en keek mij aan met zijn mooie donkerbruine ogen en ik zeg: "ja baas."
Wij genieten van ons samen zijn. Wij hebben een heel mooi huis om op te passen en iedere morgen gaan wij op stap, lopen langs de boulevard en lunchen wij op de Mainroad. Ik ben heel dankbaar dat ik dat nog mag doen, samen met Jan, wie had dat gedacht.
Er is best wel wat verandert sinds wij in 2001 hier ook op bezoek waren. Het is of iedereen werk heeft, veel minder gebedel en ze laten je meer met rust. Er wordt hard gewerkt, overal komen meer huizen en hotels, ik mag hopen dat de mensen ook een stenen huis hebben, want dat is hen wel beloofd, maar er wonen hier ook zoveel mensen. Rick heeft hier een prachtig huis en een heerlijk zwembad en als ik zie hoe hij mijn Roland verzorgt, daar word deze moeder wel stil van. En zo maken wij hier natuurlijk van alles mee. De ene keer ben ik vol zorg voor Roland en nu ik dit mail springen mij de tranen in de ogen, je kunt zo weinig doen. Maar hij is zo flink en al kunnen wij niet zo goed met elkaar praten, dan kijken wij elkaar maar eens lief aan en dan tikt Roland op de PC. Zo is er toch een conversatie mogelijk. Op dit moment is alles weer onder controle en gaat alles zijn gangetje. Roland moet veel vezels eten en de soep van zijn moeder. Ook heb ik appelmoes gemaakt dus ik kon toch nog iets voor hem doen. Vandaag voelt hij zich goed. Er wordt hier op dit moment heel hard gelachen, er is iets leuks op tv. Ja, en woensdag zit het er al weer op, dan zijn de veertien dagen al weer om en gaan wij weer op huis aan. Dat is ook weer goed. Van uit een zonnig Kaapstad ga ik jullie begroeten en voor de bekenden onder ons zeg ik tot ziens in Holland, daaaaaaag, Carolien.

--------------------------------------------------------

Dat harde lachen was het rode loper commentaar. Ze lieten een filmpje zien van de niet aanwezige Angelina Joly. Geruchten gaan al langer dat ze zwanger is en op deze beelden van gisteren is een duidelijke 'lump' (bobbel) te zien. Het commentaar (met strak gezicht): "That's either a baby or a lot of gas".... Ik pies bijna in mijn broek!! ;-))

Liefs,
Roland
xx

Ziekenhuis opname en andere SHIT!!

Lieve allemaal,

Zo, ik voel me weer een beetje mens na een hachelijk ziekenhuisavontuur. Heb nog niet de kracht om er over te schrijven maar zit in ieder geval weer rechtop in mijn stoel nu, THUIS THANK GOD!! ;-))

Ik ga verder met op krachten komen. Daarom nu het relaas van Floortje haar kant. Het mijne volgt hopelijk snel.

xx

Zo, blogje, 4 dagen na Rolands verjaardag ! Met reden, want zo leuk als de verjaardag was, zo naar waren de dagen er na. Dag na Rolands verjaardag zou mijn ‘vrije’ dag zijn, dwz ik zou een dagje, voor het eerst in bijna 4 maanden, de verzorging neerleggen, en overlaten aan de familie die hier voltallig aanwezig was, pa en ma en zus... Nadat ik wel het ‘ochtend ritueel’ voor mijn rekening had genomen, nog een uurtje hier gebleven, en daarna voor een brunch vertrokken naar mijn goede vriend David, heerlijk zitten eten bij een fijn restaurant aan de kust, en daarna besloten we te gaan shoppen in een buitenwijk van de stad. Dat was een doorslaand succes, hele leuke winkeltjes met aardige dingen, heerlijk lopen ‘browsen’ en jammer genoeg niet echt gevonden wat ik zocht voor mijn huis, een headboard voor mijn bed, nachtkastjes met lampen er op en lampen in mijn badkamer, daar steken nog steeds de peertjes uit het plafond. Enfin, de credit card die in mijn zak brandde, is die dag niet gebruikt, maar dat gaat binnenkort wel gebeuren !

Toen ik na een dag van veel plezier, lachen en lol om vijf uur thuis kwam was er grote paniek in de tent, Roland was op een verkeerde manier aan zijn arm uit de rolstoel getrokken, met als gevolg (zoals hij mij later duidelijk maakte) een scheurend en knarsend geluid ‘alsof je een kippe vlerkje omdraait’ en dermate hevige pijnen dat hij krom zat in zijn rolstoel, letterlijk kreperend van de pijn. Washandjes gevuld met ijs er op, daarna wat ice packs, en gezicht nat gehouden, rechtop gezet, en in bed gelegd. Dokter gebeld, die kon niet komen, physio gebeld, die kon een uurtje later komen, dus gezegd neem je intape spullen mee, want het is niet goed. Met een noodgang naar de apotheek om sterke pijnstillers te halen, en zowaar, hij deed zelfs nog een half uurtje zijn ogen dicht tot de physio er aan kwam. Samen Roland rechtop in bed gezet onder luid gekreun, en ingetaped, althans, geassisteerd... Zeer pijnlijke zaak... En heel vervelend aangezien het zijn arm is die hij nog kan gebruiken om de rolstoel te besturen, te eten en te typen... Na het avond eten nog een filmpje gekenen en naar bed.. Volgende ochtend (donderdag) gelukkig goed geslapen, en de pijn in zijn schouder wat minder, gelukkig maar. Dus vol goede moed aan de dag begonnen, maar.... Om 1 uur middag kreeg hij last van zijn maag, en dat ontwikkelde zich in pijn in zijn maagstreek, en ging vervolgens over in ondraaglijke pijnen in de buikstreek. Dokter gebeld en die kon nu wel komen, en kwam dan ook, om te konstateren dat dit niet normaal meer was en we er hier niets aan konden doen. Wel verdovende injekties gegeven, maar aan een ziekenhuis opname was niet te ontkomen. Dus, ambulance gebeld, een andere manier was geen optie. Ambulance kwam, en in de tussentijd alle papieren opgezocht, identiteits dokumenten mee, en vooral de creditcard niet vergeten, want, wat we inmiddels wisten (uit ervaring, lang verhaal, niet relevant hier), zonder aanbetaling geen behandeling, blijf je op de gang liggen !!!

Hij werd wel al naar de afdeling eurologie gebracht, en kreeg al wel een prive kamer, maar geen roentgen foto’s werden er gemaakt zonder papieren dat die aanbetaling een feit was. Dus inchecken bij de receptie (het was inmiddels kwart voor vijf en de roentgen afdeling zou om 5 uur dicht gaan) en al die formulieren en komputer toestanden duurden tot 5 over vijf.. Jammer dan, er kunnen geen foto’s meer kunnen worden gemaakt, morgenochtend bent u de eerste.. DAT ging mij even te ver, dus duidelijk gemaakt dat we vandaag de laatsten waren, en niet morgen de eersten, ik kan wat dat betreft gelukkig behoorlijk overtuigend overkomen. Dus met bed en al, en twee aardige ‘duw dames’, hop naar de 12e verdieping voor die foto’s. Daar was (jammer voor haar) nog NET 1 dame aanwezig, die vertelde dat ze die foto’s niet alleen kon maken, maar hulp nodig had. U raadt het al, die kreeg ze in de vorm van mij. Dus loden schort aan, Rol op een ander ‘bed’ gemanoevreerd (was natuurlijk niet prettig, zeker niet met die ingetapede schouder) en door de mri scan. Dat ging niet goed en moest nog een keertje, armen moesten omhoog, tsja, dat kan hij niet zelf, dus meegeholpen, armen vasthouden en heen en weer door die mri poort, niet te geloven.. Enfin, dat lukte zo wel, en daarna moesten er nog long fotos worden genomen en nog meer van dat geneuzel, drie in totaal. Daarvoor moesten er akelige dikke ‘foto lijsten’ onder zijn rug worden gelegd, en ook dat was voor Roland geen pretje. Wat een gesjor allemaal, en samen met de fotografe achter een muur met glas er in, inademen, uitademen, stil blijven, CLICK, u mag weer doorademen. Nu nog twee foto’s terwijl u recht op zit, auuuwww, ook byzonder vervelend maar wat moet je... Wel een belevenis om dat mee te maken. En uiteraard meekijken naar de resultaten, waar bleek, een piep klein wit plekje op een foto dat een steentje zou kunnen zijn, maar ook zijn darmen tot aan de nok toe vol met verharde ehh, ontlasting wat druk uitoefende op blaas en neder regionen. Ook dat zou die pijn kunnen veroorzaken.... (wel enigszins verbaasd over want zijn ‘stoelgang’ was toch wel normaal te noemen hier)

Moest overal bij blijven want converseren met specialist noch bedienend personeel kan Roland, i.v.m. verminderd spraakvermogen, niet. Veel overleg, aan infuus (voor de kenners, liter glucose oplossing, en 200 ml antibiotica) en dat infuus kreeg die aardige dame niet echt aangelegd. Mijn handen jeukten !!! Maar, voordat ik kon ingrijpen ging ze een ‘specialist’ halen, dame van de i.c.u. (intensive care unit) en die had hem er zo in, hop en klaar. Tot overmaat van ramp was op de eurologie de airconditioning nog kapot ook, dus op zijn kamer was het inmiddels zeker boven de 30 graden ook nog, voorwaar geen pretje.

Heel lang verhaal verder kort, bloedprikken was een ramp, onkunde van het verplegend personeel niet van deze wereld, en zijn armen zien er uit als die van een echte junk, helemaal blauw. Zaterdag ochtend vroeg weer in het ziekenhuis (slecht geslapen i.v.m. Hitte) en ontlasting was geactiveerd, zo goed zelfs dat hij niet goed schoongemaakt was en gaat u maar na, juckk... Klusje voor Florence. Specialist kwam langs (er waren twee collegae verantwoordelijk voor hem) en de minuscule kristalletjes die ik de dag er voor had opgevangen in een zeefje, waren volgens mij gecruschte niersteentjes (kleur licht tot donker bruin, dat klopt volgens google ;-) en volgens Nick (de specialist) ook, maar volgens zijn collega niet, dat begrijp ik nog niet, ze waren het niet met elkaar eens ook nog. Maar meeste stemmen gelden (die van mij deed mee, vergis je niet haha) dus wij vonden dat hij die steentjes wel gepasseerd had. Na iedere stoelgang (twee nog op zaterdag ochtend, en drie (!!!) op vrijdag middag en avond) was de druk er wel vanaf en moest hij naar huis kunnen volgens mij. Tsja, ik ben natuurlijk wel een amateur maar toch. Ok dan, ontslag getekend door specialist, begint roland te kokhalzen zeer luid en duidelijk, het orale deel van laxeermiddel van de avond er voor kwam er vrolijk uit... Oh meneer Jolink, ik wil u toch nog even twee uurtjes onder observatie houden hoor, dus dat geintje ging niet door. Toen begon het pas echt leuk te worden, want na niet geslapen te hebben (of nagenoeg niet) en op een onprettige matras te hebben gelegen voor veel te lange tijd, was geen houding goed. Beejte omhoog, beetje omlaag, kussentje hier, kussentje daar, doe toch maar weer omhoog, wil in mijn stoel, moet naar de plee, wil weer in bed, omhoog, omlaag, op mijn zij graag, moet weer naar de plee, wil in mijn stoel, nee toch maar in bed, toch maar op mijn zij, en zo voorts, verloor ik voor het eerst mijn geduld echt, en riep ik luid en duidelijk, dit trek ik niet meer, ik ga naar huis !!!! Ja lieve lezer, ook ik ben maar een mens...... ;-) Natuurlijk niet naar huis gegaan, maar Roland werd een ietsje rustiger.. Gelukkig kwam om 1 uur middag het verlossende woord van de zuster, we mochten naar huis !!!! Dus, uitgechecked, en wegwezen uit die oververhitte hellhole... Heerlijk even in de parkeergarage naast de auto gezeten en van de frisse lucht genoten, die ik natuurlijk gelijk vervuilde met een camel light, ben allergisch voor te veel zuurstof in de lucht zullen we maar zeggen.

Thuisgekomen hop bedje in, speciale yoguhurt gehaald met kulturen voor de darmen, en savonds water, thee en bouillon in het systeem. Vanochtend mogen konstateren dat hij prima geslapen had, weer een bouillonnetje gegeven (uit een pakkie, ik had even niets anders) en weer bedje toe, slaap inhalen. Ik per email mijn frustraties geuit naar mijn zus en naar Rene en Annemarie, dat luchtte voor mij heerlijk op, sorry lui, maar moest het even van me afschrijven, niet geschikte tekst voor deze blog ;-)))) 11 uur er uit, heerlijk onder de douche gezet met stoel en al, je zag hem genieten.. Gelijk maar even geschoren, en net vader en moeder Jolink gebeld, en Mw. Jolink komt net aan om verse appelmoes te gaan maken, en verse bouillon, dus we gaan even shoppen.. Dit was dan mijn bijdrage aan rollies blog, u bent weer op de hoogte, en we voelen ons allebei weer prettig !!! Prettige zondag verder en hartelijke groet,

Floortje nigtegaal. A.k.a. Rick

Verjaardag

Lieve allemaal,

Allereerst IÉDEREEN bedankt voor alle kaarten per post, kaarten per email, emails met felicitaties en ook alle lieve wensen per comments op mijn blog. Echt overweldigend veel. Te veel om allemaal persoonlijk te bedanken. De komende dagen zal ik wel proberen alle emails te beantwoorden/bedanken maar dat kan wel even gaan duren. Daarom hier alvast: IEDEREEN BEDANKT!!

De dag zelf was ook leuk maar eerst even terug naar maandag. 2de Cortisonen injectie in mijn schouder was niet zo'n pretje! Twee keer 'mis' geprikt, de naald kwam niet op de goede plaats uit ergens diep in mijn schouder. Wel 2x een onprettig AUW gevoel. Nieuwe naald, andere positie van m'n arm en gelukkig, bij de 3rde keer zat ie wel goed maar het inspuiten van de vloeistof was ook laten we zeggen 'niet echt prettig'... toen het klaar was werd ik even helemaal duizelig en licht in mijn kop en had ik het idee dat ik flauw ging vallen. Dat gebeurde gelukkig niet maar het duurde wel even voor ik weer een beetje bijgetrokken was. Hoe anders dan in het AMC waar ik niets merkte van het hele gebeuren en ik verbaasd was dat het al gedaan was. Als deze injectie niet het gewenste positieve resultaat oplevert dan wacht ik wel tot ik weer thuis ben. Een eventuele 3rde injectie zie ik hier niet echt met een gerust hart meer tegemoet ;-)


Die maandagavond kijken we een nieuwe 'zoetzappige' dvd/film waarin o.a. een klein meisje huilend op het graf van haar moeder zit en snikt "dat ze zo bang is dat ze haar moeder zal vergeten"... Ik slik en een gedachte schiet door mijn hoofd: "zullen ze ook mij vergeten?"...
Zarah ligt prins(es)heerlijk bij Rick op de bank. Helemaal tegen hem opgerold en Rick aait haar kop en buik zoals ze het zo graag heeft. Je ziet haar zichtbaar genieten en Rick trouwens ook. Als Zarah een kat was geweest zou je haar nu luid en duidelijk horen snorren. Dit tafereel speelt zich af tijdens de aftiteling van de film en er straalt zo'n tederheid en wederzijdse liefde van uit dat ik weer met een brok in mijn keel zit. Vreemd genoeg voel ik een steek van jaloezie richting Rick... hoe graag zou ik Zaartje zo aaien en strelen maar met mijn houterige handen en vingers kom ik tegenwoordig niet verder dan wat onhandige aanrakingen wat nauwelijks op aaien lijkt. En vroeger lag ze zo-ie-zo bij mij en nu ligt ze bij hem... ik schaam me voor dit gevoel van jaloezie. Ik denk dat het te maken heeft met het missen van het 'gevoel van intimiteit'.
Tegelijkertijd geeft hetzelfde tafereeltje (Zarah & Rick) me ook een diep gevoel van tevredenheid en rust. Mijn kleine meid (niet Rick maar Zarah) is in goede handen, de beste handen, ook al zijn het de mijne niet.
"Mixed emotions" dus en als tijdens de aftiteling de 'theatrale' muziek en de stem van Pavarotti (ook onlangs overleden, slik...) tot de bekende climax aanzwellen, wellen tranen in mijn ogen op. 't Is redelijk donker in de kamer dus ik weet niet of Rick het merkt en ziet. Rick heeft trouwens een hele andere reactie op de theatrale muziek: languit liggend op de bank strekt hij armen en benen omhoog. Als een liggende (gevallen?) ballerina/diva maakt hij spagaten in de lucht en ligt hij heel theatraal te doen en mee te 'jodelen'.
En ik? Ik kan niet anders dan in de lach schieten door mijn opzwellende tranen heen... lachen blijft een goed medicijn en Rick is in dat opzicht een goed medicijnman ;-))


Daarna kan ik de slaap niet vatten en lig volgens mij uren lang te tobben, te draaien en te 'vechten' met mijn dekbed. Shit, ik moet slapen! Morgen wordt een drukke dag... maar het lukt niet. Ik houd aan mijn gepieker uiteindelijk volgend gedicht over:

Today i cry a little
about what was
about what will be
will they remember me?
will they forget?
like we never met
goodbye
you
and
i

---------------------------------------------------------------------------------

De ochtend van mijn verjaardag sta ik niet echt uitgerust op. Bij elke beweging schudden en trillen m'n armen, handen en benen als nooit tevoren. Shit!! Gelukkig hebben we afgesproken dat iedereen die langs wil komen 's middags tussen 2 en 4 komt. Op die manier ben ik niet over de hele dag verspreid met visite bezig en heb ik voor- en nadien ruimschoots de gelegenheid om nog wat te slapen. En dat is maar goed ook want 'right now' voel ik me gebroken!!

Douchen-ontbijt-email felicitaties lezen en een fysio sessie vullen de morgen. Na de fysio blijf ik op bed liggen en slaap ik heerlijk van 12 tot 2. En gelukkig, als ik wakker word voel ik me 'herboren', nou ja, in ieder geval 'veel meer mens' dan vanochtend. Laat ze nu maar komen ;-)

Als ik m'n slaapkamer uit rij zie ik dat Gini en mijn ouders er al zijn. Niets van gehoord of gemerkt, zo diep lag ik te slapen! Mijn computertafel en de eettafel staan vol met kaarten, meegebracht uit Nederland/Zutphen.

Ook de eerste bloemen 'uit Nederland' staan op tafel. Oh nee, de eerste waren al van Bert. Hoe dan ook, het ziet er feestelijk uit en ik voel me een stuk beter en echt jarig!! Feliciteren, kado uitpakken en als wij nog aan de eerste koffie en gebak zitten gaat de bel al. De éne na de andere 'bekende kop' komt binnen en al met al wordt het heel gezellig en leuk, lekker relaxed druk. Heel veel bloemen (waarvan de foto's in dit blogverhaal) en andere kadootjes waarvoor ook nogmaals, iedereen bedankt.

Rond half 5 keert de rust weer en blijven alleen m'n ouders, Gini en Rick achter. Vanavond zouden we nog uit eten gaan met zijn 5jes maar dat stellen we maar tot morgenavond uit. Dat wordt me nu te veel. Hoe leuk en gezellig als het was vanmiddag, ik ben toch al weer behoorlijk moe en ga lekker buiten liggen genieten van m'n iPod met nieuwe koptelefoon. Die kleine oorplugjes van de iPod zelf leuk en aardig maar vallen constant uit je oren. En da's voor mij nogal lastig want ik krijg ze er zelf niet meer in met diezelfde houterige vingers ;-). Dus daarom deze, terug naar de 70's koptelefoon met schelpen. Mooi geluid (Bose) en hij blijft tenminste zitten!! En hier zit een tevreden iemand:
;-))

Doei...

Roland
xx

3rde Gastschrijver: mijn Pa

Lieve allemaal,

Zo, weer even gespeeld met alle 'layout' mogelijkheden voor mijn blog. Dat heeft o.a. opgeleverd een nieuw jasje en nieuwe kleuren.

Verder zie je 'bovenaan' (onder de hoofdfoto) een nieuwe 'feature': de' countdown klok'! Nu ingesteld op aftellen tot mijn verjaardag. Zoals je ziet nog maar 1 dag, of liever gezegd 10 uur op het moment dat ik dit schrijf, "but who's counting??" ;-)) Morgen maak ik 42 levensjaren vol en begin ik aan mijn 43ste...

En dan helemaal onder aan extra ruimte voor iets anders. Te beginnen met een spelletje Pacman maar ik zal dit regelmatig veranderen. Dus als je wat tijd over hebt, veel speelplezier :-))

En dan had ik verder nog een heuse vertaal'feature' geïnstalleerd. Daarbij kon je op het vlaggetje van je gewenste taal drukken en 'hup', vertaald was mijn blog (in Engels, of Duits, Frans, Spaans, enz). Heel leuk voor al mijn buitenlandse vrienden en vriendinnen. En uiteraard heel goed voor mijn 'bezoekers teller'. Maar nadat ik de vertaler geïnstalleerd had en als test van Nederlands naar Engels vertaalde, schrok ik van de vertaalde Engelse versie van wat ik geschreven had... zò slecht!! Daar kan ik niet mee voor de dag komen dus deze mogelijkheid heb ik voor nu maar weer even verwijderd.

En zo blijf ik lekker bezig en werkt de 'email subscriptie' in ieder geval wel. Dus als je het nog niet gedaan hebt, sign up in de rechter kolom en blijf automatisch op de hoogte van nieuwe schrijfsels van mij of zoals nu, op mijn laatste dag als 41-jarige, een 3rde gastschrijver: mijn Pa.

Geweldig toch dat we Rolands 42e verjaardag mogen meemaken, iets om heel erg dankbaar voor te zijn.
Over onze reis heeft Roland al het een en ander verteld.
Na het inchecken op de luchthaven van Cape Town liepen we langs een lange rij afhalers met bordjes met namen en zochten we naar onze naam en ja hoor.... Mr.& Mrs.Jolink. Een enthousiaste jongeman begroette ons en bracht onze koffers naar
de taxi. Het is toch wonderlijk dat we in onze taal met hem konden communiceren (hij in het Z-Afrikaans)
zoveel honderden jaren nadat Jan van Riebeek hier Kaapstad heeft gesticht en dus het Nederlands nog niet uitgestorven is.
We zijn heel gastvrij door Rick en Roland ontvangen en hebben 's avonds heerlijk gegeten. Nadat we het huis van Rene en
Annemarie een beetje op orde gebracht hebben, konden we heerlijk slapen bij een temperatuur waarbij je bijna geen dekens
meer nodig hebt.
Inmiddels zijn we goed uitgerust, hebben al heerlijk in Seapoint gegeten en gewandeld langs een zonovergoten
boulevard en een azuurblauwe lucht. Het is heerlijk genieten, dus Rene en Annemarie alvast heel hartelijk dank voor
jullie aanbod in jullie huis te mogen logeren en we zijn Rick heel dankbaar voor de goede zorgen voor Roland..
Het is verdrietig dat we zo weinig meer met Roland kunnen praten, maar toch het doet ons goed om hier te zijn,
en zeker morgen zijn 42e verjaardag te mogen beleven samen met Gini die morgen per KLM hier arriveert (werkvlucht).
We nemen er vanavond zeker nog een heerlijk glas wijn op als we buiten op het balcon zitten tot laat in de avond.
Aan familie, vrienden en bekenden een hartelijk groet vanuit een heerlijk Kaapstad.

Jan en Carolien

En daar houden we het bij voor vandaag. Doeiiiiiiii...

Roland
xx

Testing....

Even testen of het email systeem werkt.

xx

Abonneer!!

new feature... zie rechts...

abonneer en blijf op de hoogte van nieuw geplaatste artikelen.

(maar ik moet nog uitvinden of het werkt ;-)

®

Abonneer!!

Bea & Juul

Lieve allemaal,

Nog een bewolkte en regenachtige dag tot nu toe. Pa en Ma komen vanmiddag weer. Die doen rustig aan vanochtend. Gisteren laat in de middag even boodschappen gedaan zodat ze eerste (ontbijt)behoeftes in huis hebben. Daarna samen hier thuis gegeten en toen niet al te laat naar bed. Ze waren behoorlijk moe van bij elkaar bijna 24 uur reizen. Wat Ma er overigens niet van weerhield meteen aan de schoonmaak te gaan met Pamela... als ze niet soppen kan is ze niet happy! ;-) In en om het huis van René en Annemarie is en wordt nog ge/verbouwd, dus stof genoeg voor Ma haar schoonmaakdrift. En tijdens het avondeten schiet ik in de lach. Ma ratelt aan één stuk door en ik vraag me af hoe ze zelf een hap in haar mond krijgt ;-)) Maar dat is Ma Jolink zoals we, en iedereen haar kennen. Verder is ze lief en ongevaarlijk ;-)

Zojuist weer fysio gehad. Alles is redelijk soepel afgezien van m'n rechterschouder die nog steeds pijnlijk is. Daar gaat komende maandag de 2de cortisonen injectie in. En Lilian, dat is dan de dag vòòr m'n verjaardag. Die is dinsdag de 19de. En voor jullie het vragen, ik word 42.

Voor de fysio moest ik nog even naar het toilet. Koffie doet dat met je in de morgen ;-) Als ik Rick vraag me te helpen zegt hij dat ik 'voor mijn tijd' ben. (Normaal ga ik altijd pas wat later.) "Wees blij dat ik niet óver tijd ben" riposteer ik.
En zo waren er nog wel een paar. Gisteravond na het eten. Ik leg pa even mijn computer uit zodat hij z'n mail kan checken als Rick zich verderop aan tafel in zijn koffie verslikt en hevig begint te hoesten en te proesten. Normaal ben ik degene die dat altijd doet dus ik vraag aan Rick: "Wat is er. Heb je ALS of zo?" ;-))
Of toen we begonnen aan de terugreis uit Knysna. We rijden net en ik zit als een vorstin (of queen zoal u wilt) ingepakt met een kussentje hier en een kussentje daar. Rick kijkt opzij en zegt "Zit je lekker, Bea?" "Ja hoor,... Juliana!" antwoord ik wat Rick hevig verontwaardigd. Als hij me later nog een keer Bea noemt zeg ik (voor de hand liggend): "Wat zeg je, Wil-hel-mi-na!!?" Daarna bleef het Bea weg... ;-) Tja, tennissen kan ik dan wel niet meer maar 'de bal kaatsen' lukt nog prima! ;-)

O ja... in Knysna gingen we nog een 2de keer property kijken. De eerste farm ligt wat verder van de bewoonde wereld weg. Als we van de N2 afslaan en op een weggetje in de bebouwde kom komen zucht Rick na de 2de verkeersdrempel al "oh nee hoor, dat wordt niets. Al die verkeersdrempels!" Tja... meneertje ongeduld houdt niet van remmen en moet onbelemmerd kunnen doorscheuren... Ik schiet in de lach als ik me bedenk dat dit waarschijnlijk voor het eerst is dat een property wordt afgekeurd... door verkeersdrempels!! :-) Na in totaal nòg 5 keer remmen en vaart minderen voor evenzovele drempels zijn we de bebouwde kom uit en slingert de weg zich een weg (ja wat anders?) de heuvels in. Een kwartier later slaan we af en wordt asfalt zand. Omhoog en omlaag gaat het en stof happend klaagt Rick over z'n schone auto... Als we nog een kwartier later de farm naderen kijk ik Rick aan en zeg droogjes (Rick kennende!): "Je zal de (koffie)melk vergeten zijn..." waarop we allebei in de lach schieten :-)
Via diezelfde zandweg passeren we een farm met bij de ingang een muur met naam: "Blaricum heights". "Hé, vast Nederlanders' zegt Rick. "En vast kakkers ook" denk ik erbij... De 'verkopende' buurman bevestigt dat het inderdaad Nederlanders zijn. Al met al lijkt het me duidelijk... deze farm wordt het niet ;-)
De volgende farm ook niet trouwens. De N2 weer op, nu de andere kant op, richting Plettenberg Bay (en Elephant Park). De makelaar, die voor ons uit rijdt, trapt ineens op zijn rem. We zijn de inrit voorbij en moeten een stukje terug. Achteruit rijdend draaien we de inrit in en aangezien we niet kunnen draaien naderen we achteruit rijdend rijden we de farm tegemoet. "Ook een originele manier van arriveren" denk ik en zegt Rick tegelijkertijd. 't Is maar een klein stukkie, de farm ligt pal aan de N2. "Veel te dichtbij" zegt Rick. "Maar géén verkeersdrempels" lach ik... :-))

We zeggen de makelaar gedag en rijden door naar het 'Elephant park'. Leuk... al is het in rolstoel wel even eng. Ik bedoel, ik stap of spring niet zo maar even opzij als zo'n slurf te dichtbij komt of zo. Vandaar die blik in mijn ogen... :


Maar samen met een opzichter voer ik uiteindelijk m'n emmertje leeg. Uit de slurven komt hele warme lucht en de slurf eindigt in twee 'puntjes' die ze als duim en wijsvinger gebruiken. Hiermee grijpen ze heel keurig en zachtaardig het fruit uit mijn hand en stoppen het in hun mond. En nee, ze zuigen het dus niet op door hun slurf mocht je dat soms gedacht hebben.

Na het voeren mogen we dichterbij en aanraken ook:

Al met al heel leuk en meerdere foto's zijn te zien in mijn 'Mac gallery'.

Houden jullie het verhaal van ons bezoek aan "Birds of Eden" nog van me te goed.
Als Bea en Juul Kaapstad weer binnen rijden ziet Juul een krantenkop op een bord aan een lantaarnpaal hangen: "City car ban 2010" wat zoveel betekent als een autoverbod in de stad tijdens het WK voetbal in 2010. Vol afgrijzen zegt Rick "belachelijk!" en ik schiet in de lach bij het zien van zoveel 'horror' uitgedrukt op zijn gezicht. In gedachten zie ik het scenario voor me en kijk ik van boven op mijn wolkje toe... "Als het echt gebeurd, denk dan maar aan deze dag en mij terug" zeg ik tegen Rick... "Ja, dan zit jij zeker boven op je roze wolkje" zegt hij. "Ja, en dan kijk ik naar beneden en lach me rot!!" antwoord ik nu al stikkend van de lach... ;-)) Ja, denk dan maar aan mij...

De volgende dag vergeet Rick meteen al weer de melk bij het boodschappen doen... "Shit" zegt hij als hij koffie wil maken maar geen melk heeft, "moet ik weer naar beneden." Ik lach en herinner hem aan mijn uitspraak. "Wees blij dat je niet op die farm bent" grijns ik ;-))

En nu gaat de bel, m'n ouders zijn er en lopen door naar het terras buiten waar het zonnetje al weer schijnt. En ik... ik ga hetzelfde doen. Doei.

Liefs,
Roland
xx

Ze zijn er hoor.

Lieve allemaal,

Nou, ze zijn er hoor. Pa en Ma Jolink. Enigzins vermoeid van een lange reis. Al met al, van Zutphen tot hier toch bijna wel 24 uur, da's behoorlijk lang wel. Mooie nieuwe kist van Virgin Atlantic maar wel veel turbulentie (getril) onderweg. Het is slecht gesteld met het Afrikaanse wegennet aldus mijn pa ;-)

Koffie gedronken, huis en tuin laten zien en even bijgepraat wat meteen een probleem oplevert: mijn verstaanbaarheid. KLOTEN!! Dat is en blijft toch wel één van mijn grootste frustraties en vind ik het meest erg. Niet verstaan en/of begrepen worden en zoals gisteravond aan tafel bij vrienden niet gewoon en gezellig mee kunnen doen aan de tafelconversatie. Ik heb het idee dat ik er 'voor spek en bonen' bij zit. Dat is niet zo want het eten is ter ere van mij en iedereen is blij dat ik er ben maar zo voelt het wel als niemand (behalve Rick) je kan verstaan of begrijpt. En in het Engels is het nog eens zo erg...

Afin, hopelijk wennen pa en ma snel een beetje aan mijn spraak. Vanochtend was bewolkt en regenachtig dus goed weer om te acclimatiseren. Inmiddels, laat middag, schijnt de zon al weer een beetje. Voor ik het vergeet, iedereen bedankt voor de hartelijke groeten en de tas vol lekkernijen ;-) Voorlopig weer genoeg te snoepen!

En Sophie, van harte meid! De 5 dagen per jaar dat onze leeftijden verschillen zijn aangebroken ;-)

En daar houd ik het even bij. Het typen kost erg veel inspanning. Ik mis m'n speciale stoel in Nederland wat dat betreft meer en meer. De kracht in schouders en handen en vingers is behoorlijk aan het afnemen en daarmee het 'uithoudingsvermogen' ook. Korte stukjes dus.

Hugs,
®
xx

http://gallery.mac.com/jolinkroland

Lieve allemaal,

"Hallo" vanuit een weer zonnig en dit keer 'plakkerig' warm Kaapstad. Ik houd niet van deodorant (of andere kunstmatige luchtjes) maar op dagen als vandaag is het onontkoombaar ;-)

Op dit moment heb ik in een ander scherm m'n iPhoto open staan en worden de Knysna foto's naar m'n 'webgallery' geladen. Als dat voltooid is zal ik ook alle foto's van Januari in een ander album publiceren. Ik zie dat ik dat nog niet gedaan heb. Vanavond dus volop nog niet eerder gepubliceerde foto's te zien. En hierbij alvast als voorproefje één héle bijzondere: die van de 'Knysna Sloerie' :-)



Agenda punten:

* Allereerst wil ik vanaf deze plaats Pa Meijer feliciteren. Pa, gefeliciteerd met uw verjaardag.

* Dan mijn ouders, Pa en Ma Jolink, een goede reis wensen. Normaal stappen jullie voor een bezoekje aan mij uit op station RAI. Vandaag echter blijven zitten en een station later uitstappen, Schiphol dus. Goede reis (via Londen) en tot morgen. Ben benieuwd hoe Virgin Atlantic is. Daar heb ik geen ervaring mee.

* David, als je dit leest ergens onderweg in Zuid Afrika, veel plezier en ik zie je binnenkort in Kaapstad.

(* Morgen Sophie feliciteren.)

En nu is het tijd voor lunch. Tosti salami/kaas from Rick's kitchen en een sappie ;-)

En daarna dobberen in de pool. Het is echt te warm om (binnen) te zitten typen... dus doei ;-)

Liefs,
Roland
xx

PS
Nieuwe foto's/albums zijn te zien op:
http://gallery.mac.com/jolinkroland

!!EXCLUSIEVE!! pre-view

Lieve allemaal,

Veilig en wel weer thuis in Kaapstad. Hierbij alvast een EXCLUSIEVE pre-view, morgen meer...

Knysna Elephant Park



Knysna Loerie



En natuurlijk de nieuwe blog foto.

Tot morgen en liefs,

Roland
xx

FF kort

Lieve allemaal,

FF kort een update want we leven nog hoor. Zojuist geprobeerd via email wat foto's op te sturen maar nee, foto's uploaden naar de blog of attachen aan email lukt met deze verbinding absoluut niet.

Naar 'Knysna Elephant Park' geweest. Olifanten gezien, gevoerd èn aangeraakt!!

Gisteren naar 'Birds of Eden' geweest, 's werelds grootste volière (zeg maar vogelkooi waar ze vrij kunnen vliegen (en schijten)) en eindelijk, ja eindelijk de Knysna Loerie gezien. Wat is ie moooooooi!! Vandaag stijf van de spierpijn. Ik in m'n nek van het kijken en draaien naar die vogels en Rick van het duwen van m'n rolstoel, o.a. over een wiebelende hangbrug boven in de volière. Ja echt!!

Vandaag, zondag, nog een rustdagje en morgen rijden we terug. Op z'n vroegst horen jullie dan dinsdag weer van mij en gaan de foto's online.

Groeten uit Knysna,

Roland
xx

"Nederlanderssssss"

Donderdag 7 Feb

Een bewolkte dag met regen. Soms miezer, soms harder. Het water in de lagune staat op zijn hoogste stand tot nu toe. Het blijkt dat elke eb en vloed een andere waterstand heeft. Zo eens even online checken wanneer het volle maan is. Ik neem aan dat je dan de hoogste (en laagste?) stand van het water hebt?

Dus lekker weer ontbijt gedaan (gisteren ook al) hier op het eiland bij een tent die ‘ile de pain’ heet. Een franse naam dus, afgeleid (volgens mij) van ‘ile de paris’, het eiland in de rivier de Seine middenin Parijs. Wij zitten hier ook op een eiland dus dat is leuk gevonden. Maar de naam is niet het enige franse aan deze tent. De kleine ronde tafeltjes binnen en op het terras zijn dezelfde als op alle Parijse terrassen. En uit de eigen bakkerij komen ook alle soorten brood waaronder heerlijke croissants. Precies goed, kruimelend bladerdun deeg.

Gelukkig is het terras overdekt en kunnen we droog buiten zitten want koud is het natuurlijk niet. De tent draait goed. Dat merkten we gisteren al en nu weer. Binnen is ook een toonbank van de bakkerij en de één na de ander komt naar buiten met broden in allerlei vormen en maten. Zelfs de ‘locals’ uit het dorp rijden hier naar toe om hun brood te halen. Oh en de cappuchinos zijn ook heerlijk!

Wat ons gisteren niet opviel maar vandaag wel is iets totaal on-Frans: Nederlanders. Van alle ons omringende tafels komt het nederlands ons tegemoet. Binnen, buiten en zelfs passanten horen we nederlands spreken. Alsof er overnacht een buslading vol is gearriveerd. “Ahhrg... Nederlanderssssss” sist Rick zachtjes over tafel, “overal!” Vervolgens doet hij iets grappigs wat me wel vaker is opgevallen ook in Kaapstad als er Nederlanders naast of bij ons in de buurt zitten op een terras. Hij begint Afrikaans te praten tegen het bedienend personeel. Overdreven luid en duidelijk naar mijn idee. Kennelijk wil hij, door die andere 'medelanders', niet (ook) voor Nederlander aangezien worden of zo. “Het stikt er van hier”... Mmm, zijn idee om misschien hier wat te kopen in de toekomst gaat volgens mij voorlopig meteen in de vriezer.

Het ontbijt smaakt weer heerlijk. Vandaag begin ik met een croissantje roomboter en jam gevolgd door roerei en spek (‘bacon and scramled eggs klinkt beter). Gisteren had ik een croissantje zalm met roerei en een ‘fresh fruit smoothie’. Zoals gezegd, de cappuccino smaakt hier ook prima. Dikke laag roomachtig schuim waar m’n rietje rechtop in blijft staan, zo hoort het! Trouwens, ook de prijzen zijn hier nog heel laag valt me bij de rekening op (dit in tegenstelling tot Kaapstad). Samen hebben we 2 croissants met jam, 2x (flinke porties) roerei op toast (waarvan 1x met bacon) en 3 cappuchino op. Totaal score R105,=. Met fooi erbij zeg maar €12,=... zeg nou zelf, daar ontbijt je in Nederland in je ééntje nog niet zo uitgebreid voor. ‘Value for money’ bestaat dus nog wel in Zuid Afrika al moet je er niet meer voor in Kaapstad zijn. Hé... vandaar dus al die Nederlanders hier!! ☺

“Value for money”, dat geldt voor ontbijt maar ook voor de ‘property’ (huizen) hier en op de weg terug, deels in de miezer, lopen/rijden we weer langs één van de vele makelaarskantoren. Rick staat aan de overkant en ik roep hem naar mijn kant. “Dit is precies wat je zoekt” wijs ik in de etalage. Leuk huis, niet te veel grond en een goeie prijs. Kennelijk zit ik er niet ver naast (natuurlijk niet!! ☺) want vanmiddag nog zijn we wezen kijken, jawel!! Afin, allemaal alleen maar oriëntatie voorlopig dus daar laat ik het bij. Maar dat Rick z’n kop zoals altijd vol plannetjes zit moge duidelijk zijn. Zo heeft hij eerder al een ‘guestfarm in the country’ gezien, al ‘puked’ hij naar eigen zeggen al bij alleen maar het horen van het woord ‘guest’ ☺. Maar het heeft ook paarden en die gaat hij dan doen (samen met z’n nichtje, die dit overigens nog niet weet maar nu wel..) en Bert, die na 25 jaar binnenkort stopt met zijn modellenwerk, gaat zich dan met de gasten bemoeien. En zo vormen zich dan langzaam de plannen voor de toekomst...

En zo is ook deze regenachtig dag weer ten einde. Morgen weer zon volgens de berichten en volgens onze plannen een tripje naar het ‘Knysna Elephant Parc’.

Voor nu een welterusten.

Liefs,
Roland
xx

Ma 4 en Di 5 Februari.

Ta daaaaaaa ... :-))

Zo, even wat 'bites' ingekocht via "Wireless Hotspot" zodat ik kan posten en m'n emails kan lezen. Gaat wel heel traag dus ik doe even 1 poging tot het opladen van een foto om te zien of dat lukt. Zo niet, dan alleen mijn verhalen tot nu toe...maandag en dinsdag. Het is hier heerlijk in Knysna!

Nou, die foto ging inderdaad niet dus hier komt de tekst alleen...
--------------------------------------------------
Maandag 4 feb.

11 Uur vertrokken uit Kaapstad. Half 5 in Knysna. 5 ½ uur en het valt wel mee. Ik zit hele dagen dus ben het wel gewend. En de autostoel is comfortabeler als m’n rostoel, dus... we zijn er zo.
99 km vòòr Mosselbaai zeg ik tegen Rick : “Nog 2 uurtjes en dan zijn we er. Vanaf Mosselbaai is het nog 100 km naar Knysna”. 100 + 99 is zeg maar afgerond 200 km en met een gemiddelde snelheid van 100 per uur... (al gaan we ook stukken 160 ☺

Als we Mosselbaai passeren staat er een bordje “Knysna 100km”. “Hé je hebt gelijk” zegt Rick, “t is nog 100km nu”. “Ja natuurlijk had ik gelijk” zeg ik met een vette smile. En zo waren er nog een paar keer dat ik gelijk had. Vraag me nu niet meer waar over maar vraag me onderweg over routes en zo en ik heb altijd gelijk (vraag maar aan Rick). Eénmaal een keer ergens geweest en ik vergeet niet en herken veel dingen ook gaandeweg. “O ja, nu komt dit’ en “O ja, toen dat”. Zo stoppen we onderweg bij een bungi-jump brug. Altijd al eens willen doen maar lijkt me nu niet zo’n goed idee meer maar dat terzijde. Hier kocht ik ooit de houten aap (waar nu de staart van af is). Een prachtig stuk houtsnijwerk (en nu wat minder prachtig dus). Zo ééntje heb ik nooit ergens meer gezien. Geen 13 in een dozijn stuk dus zoals alle giraffes en nijlpaarden die je overal ziet.

Maar nu rijden we na een plas (Zarah en Rick), peuk (Rick) en benen strekken (Zarah, Rick, Roland) snel verder. Volgens mij komt hier zo ergens de Garden Route Game Lodge en ja hoor, nog geen 5 minuten later is daar de Garden Route Game Lodge. Zie je wel ☺.
En mooi op tijd zijn we in Knysna. Het huis ligt op Thesen Island. Een nieuw project midden in de ecologisch sensitieve baai van Knysna. Destijds toen de eerste plannen bekend werden van dit ontwikkeling/bouw project was er felle tegenstand alom. “But money talks!!” en inmiddels is het een “done deal”. Tja, het ligt mooi, schitterend zelfs als je er woont, omgeven door water. Vanaf de ‘kant’ lijkt de lagune echter volgepropt met huizen... kan me voorstellen dat als je dààr woont je uitzicht op de lagune een stuk minder is.

Maar goed, op zowel eiland als aan de kant gaat die avond het licht overal uit en is het ineens pikkedonker. Het éne moment zie ik overal op de kant nog lampjes, het volgende moment is alles donker... BLACK OUT. Daar hadden we er laatst al 2 van in Kaapstad (waarvan 1 tijdens de kwartfinale die Nadal verloor en waardoor ik die 3de set miste!) en nu dus ook hier. Oorzaak? Te kort aan elektra! Jawel, een bekend verschijnsel tegenwoordig in heel Zuid Afrika. De centrales kunnen de vraag naar elektra niet aan en de boel ‘ploft’ gewoon. Hele wijken, steden of delen van het land zitten ineens zonder stroom. Sta je net met je karretje boodschappen in de supermarkt... alles donker en kun je niet af rekenen. Airco’s, koelkasten, tv’s (met tennis), alles alles uit. Voor hoe lang? Da’s nooit te voorspellen. Joost mag het weten.

Jaren geleden zag men dit probleem al aankomen. Maar gepaste aktie (zorgen voor meer capaciteit) is er van overheidswege nooit gekomen. En nu? Nu worden er doelbewust hele wijken gewoon van het stroom afgesloten. Eerst daar, dan daar en dan zijn jullie aan de beurt. Of je ziet oproepen op de nationale tv zenders: “ Zet aub zoveel mogelijk apparaten/lampen en stroomgebruikers uit. Dit om een nieuwe blackout te voorkomen.”. Zie het al voor je op Nederland 1, 2 en 3?
Ja zo kan het ook maar het kost de economie miljoenen aan geld... niet goed dus! Heren (en dames) politici... FOEI!! Lijkt me een leuke om tijdens de WK finale 2010 zo’n blackout te hebben, alles op zwart. ☺

Gelukkig heeft Rick ook kaarsen meegenomen bij het boodschappen doen. Het avondeten stond net op tafel en bij kaaslicht kunnen we tenminste zien wat we naar binnen schuiven. Daarna een spelletje schaak op mijn laptop (volle batterij ☺) en daarna vroeg naar bed dan maar. Als een echte Florence leidt Rick de weg met een kaars in de hand ☺.

--------------------------------------------------

Dinsdag 5 Feb.
De Lagune heeft een behoorlijk eb/vloed verschil. Bij eb valt aan onze kant van het eiland nagenoeg alles droog. Bij vloed loopt beetje bij beetje onder en gaan zelfs groene grasgedeeltes onder water. Vogels als meeuwen, steltlopers en ibissen (bruin met rode snavel, wit met zwarte snavel) foerageren door het water. Af en toe wat nijlganzen (van die bruine exoten) en een overvliegende reiger. Het water, de vogels... een constant wisselend paneel.

Als ik wakker word sta ik even te genieten van het uitzicht op de veranda van mijn slaapkamer. Plotseling zie ik rook aan de overkant op de berg en dan ook fel uitslaande vlammen. Opgewonden probeer ik Rick zijn aandacht te krijgen wat niet makkelijk is want hij staat helemaal in de keuken ontbijt klaar te maken. Ik tutter en roep tegelijk. In deze korte tijd laaien de vlammen hoog op en als Rick naast me staat wijs ik: “brand!!” Rick rent naar boven voor een beter zicht. Met een verrekijker ziet hij dat het geen bosbrand is maar er staat een kompleet huis in de fik. Dikke wolken pakken zich samen boven de plek des onheils. Benedenverdieping, dan boven en dan stort het (houten?) zooitje in elkaar om langzaam door te branden en uit te smeulen. In amper een kwartier tijd is alles van het toch niet zo kleine huis weg. Alleen een stenen schoorsteen staat nog fier overeind. “t Zal je vakantiehuis maar wezen. Dan wordt je gebeld: uw huis is weg!” zegt Rick. “Dan heb je tenminste nog een huis” zeg ik. “Het zal je woonhuis maar wezen...”

Die middag wandelen we van het eiland naar het dorp om boodschappen te doen. Ik in de elektra rolstoel. Op het nieuwbouw eiland is alles wel redelijk aangeplast wat dat betreft. Maar hoe dichter we het oude dorpscentrum naderen, hoe moeilijker het wordt qua stoepen op en af. Niet overal zijn op- en afritten geplaatst en als ze er al wel zijn kan ik er soms niet bijkomen vanwege een paal of hang ik gevaarlijk scheef in mijn stoel. In mijn ééntje had ik het niet gered.

We doen boodschappen, drinken koffie bij “Vida e Caffee” (hé, ook hier, die gaan goed) en dan gaan we terug naar het eiland en maken daar nog een klein ommetje om de boel te verkennen. Ah, daar zit een oester restaurant voor vanavond. Knysna staat bekend om zijn oesters. En daar, een leuk tentje waar ze ontbijt doen. Verder veel ‘real estate’, makelaars dus. Rick is meteen druk in de weer met krantjes en zo en de plannen voor later vliegen om m’n oren ☺. ‘Later’... wil hij de stad uit en ergens op/in het land wonen. Maar hier aan het water is ook niet fout én nog betaalbaar in vergelijking met Kaapstad. Nee, fout is het hier niet.

----------------------------------------------------

Tot zo ver verslag van Knysna.

Liefs,
Roland
xx

Happy birthday

Lieve, lieve zus,

Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ik hou van je!!

Je broertje,

Roland
xx

Funny bunnys

Lieve allemaal,

Even heel kort. Ik begon vanmiddag met schrijven maar er kwam steeds wat tussen. Gevolg dat het nu al einde dag is, avond en ik geen publiceerbaar stukje af heb... en nu te moe ben om te typen.

Morgen gaan we naar Knysna. Ik weet niet of ik online ben daar maar m'n laptop gaat mee zodat ik kan schrijven. En dan merken jullie vanzelf wel of ik daar wel of geen verbinding heb. Wel, dan ben ik er af en toe met een update en/of fotos. Niet, dan horen jullie een week lang niets maar dan weten jullie waarom :-)

Fijne week.

En om jullie wat te doen te geven in geval ik niet online ben (want tja, wat moet je dan?!! ;-) hier een leuke site met allemaal bekende films, verkort tot 30 seconden en nagespeeld door bunnys (konijnen). Hier alvast de smash-hit 'Titanic'. Voor meer, ga naar www.angryalien.com



Veel kijkplezier, doeiiiiiiiii

Roland
xx

Traplift

Woensdagmiddag geïnstalleerd. Einde middag klaar dus op donderdag m'n eerste ritje gemaakt. Weliswaar niet met tiara op m'n kop (petje tegen de zon was beter) en het 'wuiven als de koningin' komt ook niet echt uit de verf maar ik probeer het wel... als je goed kijkt zie je iets wat er op lijkt ;-)

xx

"Going down easy"

Ladies & Gentlemen,

En zo ziet hetzelfde filmpje er na wat klussen en klungelen uit... mijn eerste echte 'short movie'. Pak ships en cola, speel em af en zorg dat je geluid aanstaat. Veel plezier bij.....: "GOING DOWN EASY" (Part 1) :-))



Ben ik nog op tijd voor de Bafta's, de 'Screen Guilds' en de Oscars??? :-)))))

®
xx