DOORGAAN...

Zo beste lezers en lezeressen.. alweer bijna 2 weken geleden dus tijd voor een update..

Hier in Kaapstad ‘genieten’ we van het staartje van de winter,.. en het gezegde ‘maart roert zijn staart’ in Nederland, is hier in de kaap ook van toepassing, allen is onze ‘maart’ zes maanden verschillend, dus, augustus roert zijn staart !

Stormwaarschuwing voor de kaap afgelopen weekeinde, met zondag als hoogtepunt, voorspellingen zijn allemaal uitgekomen, ongekende regen en hagelbuien, keiharde storm en enorme golven op de oceaan. De temperaturen hier waren ook erg laag, 10 graden slechts afgelopen zondag, maar toen het hoogwater was ging Rick (samen met Gini, die was hier gezellig op visite) toch even van het natuurgeweld genieten beneden aan de boulevard. Prachtig was het, en sensationeel ook.. Aangezien het niet raadzaam was om Roland mee te nemen, nam ik zijn camera mee, zodat hij, eenmaal thuis, op de computer toch mee kon kijken naar het natuurgeweld.



Hierbij een filmpje van Three Anchor Bay, normaal een prachtig strandje, vanwaar mensen vertrekken met hun kano of speedboat voor een uitje op zee, dit weekend een razende oceaan die probeerde een stuk uit de boulevard te slaan, golven die zo hoog werden opgezwiept dat de weg erachter moest worden afgesloten voor verkeer, evenals het benzine station.. Na het filmpje een foto van Sea Point Pool, gelegen direct aan de zee, waar je dit weekend ook niet echt een duik kon nemen.. maar mooi was het wel.





Helaas heeft de fysieke toestand van Roland weer en stapje achteruit moeten doen. Soms, als we met het ochtend ritueel bezig zijn, gaat het beter of slechter dan de dag er voor, om de volgende dag weer ‘normaal’ te zijn, zo kennen we afwisselend wat ups en downs… We merkten een tiental dagen geleden ineens dat de kracht in Roland's rechterbeen en –arm minder was dan we gewend zijn, natuurlijk hopend dat dit een moment opname zou zijn.. Helaas moeten we nu wel toegeven dat dit niet het geval is, en het stapje terug permanent blijkt te zijn.. Het is goed merkbaar als hij uit zijn rolstoel omhoog moet worden geholpen om bijvoorbeeld naar het toilet te gaan, uit en in bed te ‘stappen’ enzovoorts... Zoiets komt dan wederom als een klap aan, en is weer iets wat je allebei een plekje in de dagelijkse gang van zaken moet geven, en dat is best moeilijk. Weer wordt je met je neus op het feit gedrukt dat hij toch echt wel ALS heeft, en dat het met deze ziekte altijd maar achteruit blijft gaan, wat je ook doet of wilt .... Dat we daar niet echt vrolijk van worden is een understatenemt.

Toen ik afgelopen donderdag terug kwam van mijn broodnodige training op de gym, zat hij in zijn rolstoel bij de schuifpui naar buiten te staren, ‘in het niets’ leek het, en kreeg ik een flinke brok in mijn keel. Toen ik zei, ‘het gaat niet echt lekkerder he’ kregen we het allebei te kwaad, en ging de kurk even van de emoties af. Zo’n ontlading is af en toe nodig, het is alleen wel heel vervelend dat je er dan niet uitgebreid over kan praten, omdat dat haast niet mogelijk is.. Toen ik zei’ wat moeten we hier nu mee’ .. typtje hij op zijn ‘lightwriter’ “gewoon doorgaan waar we mee bezig zijn, als is dat steeds minder”... en dat, beste lezer, doen we dan ook.. Het verbaasd me steeds weer hoe een mens zich kan aanpassen aan weer een veranderde toestand, en hoe je dat dan weer inpast in het dagelijks leven.. Dus, helaas is het even niet anders, we moeten het weer een plekje geven en weer overgaan tot ‘de orde van de dag’.

Binnenkort is het hier officieel lente, gaat de zon weer schijnen en de temperaturen weer omhoog, zodat we weer buiten kunnen zitten.. De planten in de tuin lopen uit, het dak is waterdicht, we kunnen nog steeds af en toe lachen, kortom, we blijven positief, en genieten van wat nu is, en zoals Roland schreef, we blijven gewoon doorgaan..

Liefs vanuit die kaap..

Rick, Roland en Zarah ;-)