Zaterdag 1 December

Wereld Aids dag, een dag waarop wereldwijd die mensen worden herdacht aan HiV/AIDS zijn overleden. Eerlijk gezegd heb ik daar geen moment aan gedacht in het warme en zonnige Prince Albert. Het stukje over de reis naar PA typ ik (foto boven) in een 'Word-dokument' op die zaterdagochtend. Daarna raak ik m'n laptop niet meer aan tot vandaag, Maandag 3 December. Wat jullie nu dus lezen zijn mijn herinneringen aan de rest van het weekend....

Zaterdag 1 December:
M'n draadloze bel is ook meegereisd naar PA en als ik er deze ochtend op druk zonder besef van tijd, blijkt het bijna 9 uur te zijn, mijn gebruikelijke tijd om op te staan. Rick is ook al wakker en helpt me in zwembroek en 'gewone' rolstoel. Aangezien het in en om dit huisje overal 1 of 2 treetjes op en af gaat hebben we Speedy thuis gelaten want handig als ie is, traptreden op of af kan ie niet. 'Technisch' gezien kan åf natuurlijk wel maar dat lijkt mijzelf niet zo prettig :-) Dus moet ik in rolstoel alle treetjes op en af geduwd/getrokken worden en hebben we er voor gekozen de niet-electrische, lichtgewicht rolstoel mee te nemen. Gelukkig blijkt precies door alle deuren in huis en paadjes in de tuin te kunnen, vaak tot op milimeters nauwkeurig.
De morgen verloopt rustig. Het blijkt dat toen ik gisteravond naar bed ging de rest nog stevig is doorgegaan met drinken. Ze zijn zelfs nog wezen stappen! In zo'n klein gehucht als dit? In the middle of no where? Ja hoor, want hoe klein een plaatsje ook is, er is altijd wel de lokale 'Bush bar' waar men terecht kan om te zuipen. And that's what they do... zuipen! Dus slaapt iedereen zijn roes uit (ze liggen in coma;-) wat mij in de gelegenheid stelt de reis van gisteren in mijn MacBook vast te leggen.
Één voor één verschijnen duffe, verkreukelde gezichten om de hoek van de keukendeur. Het gekreun en geklaag over hoofdpijn is daarbij niet van de lucht. Tja, verwacht geen medelijden van mij... dàt hebben jullie toch echt lekker zèlf gedaan. Een verfrissende plons in de pool en in één geval niet minder dan 6 (!!) asperines doen wonderen.


David, Zarah, Roland


Andrew, Rick, Zarah, Roland

D&A heb ik ooit (1993) voor het eerst ontmoet in Nederland. Ik werkte destijds in de sportafdeling van het Holiday Inn Crown Plaza in Hoofddorp. D&A waren een paar weken hotelgasten voor ze een geschikt huurhuis vonden. Andrews werkt bracht hen voor 3 jaar van Zuid Afrika naar Nederland. En gezien de vriendschap die toen ontstond bracht het in feite ons later ook naar Zuid Afrika. Tijdens een vakantie (Feb. '97) om D&A te bezoeken die nu weer in Kaapstad terug waren, kochten we spontaan een huis en amper een half jaar later (Okt. '97) emigreerden wij er naar toe. Het gekochte huis werd Blackheathlodge.

De zaterdag verloopt heerlijk rustig. Iedereen gaat lekker z'n eigen gangetje en doet waar ie zin in heeft. Ik geniet met volle teugen van deze vakantiesfeer en de dag lijkt eindeloos. Alsof de tijd zijn tempo aanpast aan het lome ritme van de warmte. We zijn echt pas gisteren laat in de middag aangekomen maar ik voel me zo relaxed dat het lijkt of ik hier al minstens een paar dagen ben. Ik typ... ik badder/loop in de pool... eet wat... drink wat... praat... lach... ontspan... en geef me over aan mijn gevoel. En als dat gevoel "siësta' zegt kan ik mij daarvoor geen idylischer plekje bedenken dan de met kussens bedekte bank aan het zwembad.

Dat ligt echt als een vorst!! Het groen van de tuin om me heen, het blauw van de lucht boven me door het afdak heen, de zachte kussens onder me, de stilte, de lome warmte, een zwoele bries die ritselt door de olijfoom dichtbij, het getjirp van de krekels ergens op de achtergrond, het gekabbel van het zwembadwater naast me... toegeven aan de rust, aan het ritme van de dag en mijn slaap is zacht.....

Als ik mijn ogen een tijdje later weer open doe, is alles nog net zò... ontspannen blijf ik roerloos liggen en kijken mijn ogen om me heen. De palen en het dak van de pergola vormen als het ware 'ramen' waardoor ik de wereld om me heen bekijk. En elk raam op zich is een uniek plaatje.

Recht voor me uit de bepalen 2 kleuren het beeld. Het strak blauw van de lucht en het golvende groen van een jasmijn, die als een waterval van af de schutting de tuin in stort.
David vertelt me later dat als hij bloeit het een zee van gele bloemetjes is.

Links van mij een ander 'plaatje'. Hier wapperen Thibetaanse 'gebeds vlaggetjes' in de wind met daarachter het zilvergrijs van een olijf en weer het blauw van de lucht.
Het idee achter de gebeds vlaggetjes is dat je ze laat hangen in de wind totdat ze helemaal tot rafels vergaan zijn. En daarmee worden je gebeden dan 'gedragen' door de wind. Voorwaar, een mooie gedachte en ik laat ook de mijne meewaaien op de wind...

Aan het einde van de middag, als de ergste warmte voorbij is, maak ik met Andrew, Rick en Zarah een ommetje door het dorp. Halverwege het 'doel' van dit ommetje: GAY'S Dairy farm. En nee, dit is géén homo boerderij met dito koeien. Al is Gay, de dame wiens naam de boerderij draagt, volgens David wel een pot. Zijn uitspraken "She's a lesbiterian" en "Lesbiterians are from Lesbitania" kenden wij nog niet en vinden wij hilarisch zo leuk :-)
Op de dairy farm is het niet anders dan overal in het dorpje, het lijkt alsof de tijd heeft stil gestaan en je waant je in een scene van "How the west was won" of "Gone with the wind". Buiten staat een oude paard-en-wagen (zonder paard). Waarschijnlijk voor de sier maar 't zou me niet verbazen als Gay op zondag haar paard voor de wagen spant en zo ter kerke gaat. Naast het farmhuis de stallen en daarachter een wei met (nu wèl) wollige schapen. Andrew (die dienst doet als het "paard àchter mijn wagen";-) duwt mij voort over het zeer hobbelige karrepad vol met keien waarbij ik me stevig aan de armleuningen van m'n rolstoel vastgrijp om niet uit m'n stoel gerost te worden. Een ons tegemoet komende 4x4 doet me voor even ontwaken uit het hele "How the west was won" tafereel maar zodra we het farmhuis binnen zijn zit ik er weer midden in. Gay is "gone with the wind" en nergens te bekennen maar een vriendelijk meisje helpt ons verder en ik kijk mijn ogen uit. Ik sta(zit) in het midden van een rondavel (rond huisje, meer een ronde kamer in dit geval). Boven mijn hoofd kijk ik tegen houten balken en een rieten puntdak aan. Langs de (ronde) wanden overal om mij heen houten rekken van hoog tot laag. En vanaf die rekken kijken honderden bleke 'koppies" op mij neer. Kaaskoppies zijn het, allemaal keurig in het gelid. Waar ik ook kijk liggen kazen en kaasjes geduldig en roerloos te wachten tot ze oud genoeg zijn voor de slacht/de kaasschaaf.

Omdat paarden en honden niet naar binnen mogen zijn Andrew en Zarah buiten gebleven ;-). Via de kaasrondavel duwt Rick me voort naar het aangrenzende proeflokaaltje en parkeert mij in een hoek met in stukken geslachte kazen, al in luchtdicht plastic voor verpakt. Omdat ik met mijn neus in de hoek sta kan ik de labels lezen: "GAY'S DAIRY FARM/YOUNG", "GAY'S DAIRY FARM/OLD", enz. Achter mij hoor ik dat Rick wordt aangesproken door het vriendelijke meisje. Ze vraagt of hij proeven wil en ja, dat wil hij. Rick is hier al eens eerder geweest en is vol lof over de ouwe kaas van deze pot... (ja écht waar:-)) "Beter nog dan Oud Amsterdam!" waren zijn eigen woorden.
Als hij zijn mond vol heeft met proefkaas en ik genoeg heb van het label lezen in de hoek laat ik een "Ja, hallo...." horen gevolgd door "zou je me niet es effe omdraaien, dan kan ik ook effe meekijken en proeven....". Althans dit wil ik zeggen maar 't komt wel wat rottiger uit m'n strot ;-) Gelukkig heeft Rick inmiddels aan een half woord van mij genoeg en begrijpt hij de strekking van mijn gebrabbel. En dus draait mijn neus uit de hoek en proeft mijn mond achtereenvolgens "hele ouwe kaas" (hou ik normaal niet van maar deze gaat...), "jonge, 6 maanden kaas" (erùg lekker...) en "khomijne kaas" of hoe schrijf je dat? Nou ja, kaas met pitjes dus (gaat wel...).

Als we klaar zijn en we via de kaas-rondavel terug naar de entree gaan om af te rekenen, voel ik mij nagestaard door honderden kwaaie kaaskoppies. Boos vanwege hun 3 familieleden die wij tot de kaasschaaf hebben veroordeeld.
Bij de entree staat nog een koelkast waaruit we ook nog karnemelk (suurmelk), yoghurt en yoghidrink halen, allemaal vers van de farm en zelf gemaakt. Met 2 volle tassen kaas en zo onder mijn armen op mijn schoot voel ik mij net een variant op het al oude Hollandse kaasmeisje als Rick mij weer naar buiten duwt.
Eenmaal buiten voor de deur komen Andrew en Zarah van de schapenweide aangelopen en gaan we gezamelijk richting het hobbelpad om weer huiswaarts te gaan, daarbij gehinderd door de plaatselijke schaapsherdershond (zo'n zwart-witte collie), die ons inhaalt en met zijn neus vlak aan de grond pal tegenover ons gaat staan. Wat is dit nou? 'Hup... fort... aan de kant jij' en wij proberen langs hem heen te komen. Maar de hond weet van geen wijken, wij links-hij links, wij rechts-hij rechts, wij stukkie vooruit, hij achterwaarts met neus nog steeds aan de grond. Als wij weer stil staan maakt hij zowaar 'opdrijvende' bewegingen. Het lijkt of hij ons niet alleen wil tegenhouden, hij probeert ons zelf terùg te drijven. "Verrèk" zegt Andrew in het Engels (vraag me niet wat verrèk in het Engels is ;-)... "Dat beest denkt dat Zarah een lammetje is en probeert haar terug te drijven naar de kudde!" En ja hoor, hij heeft gelijk. Alles in het gedrag van de hond wijst er op dat hij aan het 'schaapsherderen' is. Het is echt grappig om te zien en wat wij ook proberen, hij weet van geen wijken. Zarah is een afgedwaald schaapje en moet terug naar de kudde. Dan heeft mijn lieve 'schaapje' genoeg van de aandacht van deze 'domme' herderende hond. Als hij weer dichtbij komt en haar met zijn neus terug probeert te duwen, gaan haar nekharen overeind, zwelt er een gegrom in haar keel aan wat gevolgd door een felle dubbele kef (KEF-KEF) om dan weer met opgetrokken bovenlip en ontblote boventanden op haar dreigends door te grommen. Dit is mijn lieve 'schaapje' op haar charmantst en met enige vaderlijke trots zie ik hoe de verbouwereerde schaapsherdershond afdruipt... afgeblaft door een schaap? Glimlachend bedenk ik me dat Gay heel wat uit te leggen heeft als ze weer 'Terug met de wind' is ;-) Parmantig stapt Zarah voor ons uit het hobbelpad op, terug naar de verharde weg. Als de karnemelk onder mijn armen nog geen karnemelk was dan was ie het wel aan het einde van dit pad. Nòg een keer dit pad en m'n eigen melk is zuur. Ik zweer het je!!
Helaas had ik m'n camera niet bij me op deze wandeling maar als we in de toekomst nog eens de set van "GAY'S Dairy Farm" bezoeken neem ik hem zeker mee.

Die avond kook ik voor ons vieren. Nou ja... ok... ik bied aan de rekening te betalen in het restaurant van die avond ;-) Buiten op de grote veranda genieten we van o.a. lamscurrie en lamsburger. Per slot van rekening is dit de Karroo, daar eet je schapenvlees. Gelukkig ligt mijn eigen 'lammetje' veilig thuis te slapen.

Tot morgen.